헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Σξψτηά

(루키아노스, Scytha)

Οὐ πρῶτοσ Ἀνάχαρσισ ἀφίκετο ἐκ Σκυθίασ Ἀθήναζε παιδείασ ἐπιθυμίᾳ τῆσ Ἑλληνικῆσ, ἀλλὰ καὶ Τόξαρισ πρὸ αὐτοῦ, σοφὸσ μὲν καὶ φιλόκαλοσ ἀνὴρ καὶ ἐπιτηδευμάτων φιλομαθὴσ τῶν ἀρίστων, οἴκοι δὲ οὐ τοῦ βασιλείου γένουσ ὢν οὐδὲ τῶν πιλοφορικῶν, ἀλλὰ Σκυθῶν τῶν πολλῶν καὶ δημοτικῶν, οἱοῖ́ εἰσι παῤ αὐτοῖσ οἱ ὀκτάποδεσ καλούμενοι, τοῦτο δέ ἐστι, δύο βοῶν δεσπότην εἶναι καὶ ἁμάξησ μιᾶσ. οὗτοσ ὁ Τόξαρισ οὐδ̓ ἀπῆλθεν ἔτι ὀπίσω ἐσ Σκύθασ, ἀλλ̓ Ἀθήνησιν ἀπέθανε, καὶ μετ̓ οὐ πολὺ καὶ ἡρ́ωσ ἔδοξε καὶ ἐντέμνουσιν αὐτῷ Ξένῳ Ιἀτρῷ οἱ Ἀθηναῖοι· τοῦτο γὰρ τοὔνομα ἡρ́ωσ γενόμενοσ ἐπεκτήσατο.

τὴν δὲ αἰτίαν τῆσ ἐπωνυμίασ καὶ ἀνθ̓ ὅτου ἐσ τοὺσ ἡρ́ωασ κατελέγη καὶ τῶν Ἀσκληπιαδῶν εἷσ ἔδοξεν, οὐ χεῖρον ἴσωσ διηγήσασθαι, ὡσ μάθητε οὐ Σκύθαισ μόνον ἐπιχώριον ὂν ἀπαθανατίζειν καὶ πέμπειν παρὰ τὸν Ζάμολξιν, ἀλλὰ καὶ Ἀθηναίοισ ἐξεῖναι θεοποιεῖν τοὺσ Σκύθασ ἐπὶ τῆσ Ἑλλάδοσ. κατὰ τὸν λοιμον τὸν μέγαν ἔδοξεν ἡ Ἀρχιτέλουσ γυνή, Ἀρεοπαγίτου ἀνδρόσ, ἐπιστάντα οἱ τὸν Σκύθην κελεῦσαι εἰπεῖν Ἀθηναίοισ ὅτι παύσονται τῷ λοιμῷ ἐχόμενοι, ἢν τοὺσ στενωποὺσ οἴνῳ πολλῷ ῥάνωσι.

τοῦτο συχνάκισ γενόμενον ‐ οὐ γὰρ ἠμέλησαν οἱ Ἀθηναῖοι ἀκούσαντεσ ‐ ἔπαυσε μηκέτι λοιμώττειν αὐτούσ, εἴτε ἀτμούσ τινασ πονηροὺσ ὁ οἰνοσ σβέσασ τῇ ὀδμῇ, εἴτε ἄλλο τι πλέον εἰδὼσ ὁ ἡρ́ωσ ὁ Τόξαρισ, ἅτε ἰατρικὸσ ὤν, συνεβούλευσεν. ὁ δ̓ οὖν μισθὸσ τῆσ ἰάσεωσ ἔτι καὶ νῦν ἀποδίδοται αὐτῷ λευκὸσ ἵπποσ καταθυόμενοσ ἐπὶ τῷ μνήματι, ὅθεν ἔδειξεν ἡ Δειμαινέτη προελθόντα αὐτὸν ἐντείλασθαι ἐκεῖνα τὰ περὶ τοῦ οἴνου·

καὶ εὑρέθη κεῖθι ὁ Τόξαρισ τεθαμμένοσ τῇ τε ἐπιγραφῇ γνωσθείσ, εἰ καὶ μὴ πᾶσα ἐφαίνετο ἔτι, καὶ μάλιστα, ὅτι ἐπὶ τῇ στήλῃ Σκύθησ ἀνὴρ ἐγκεκόλαπτο, τῇ λαιᾷ μὲν τόξον ἔχων ἐντεταμένον, τῇ δεξιᾷ δὲ βιβλίον, ὡσ ἐδόκει. ἔτι καὶ νῦν ἴδοισ ἂν αὐτοῦ ὑπὲρ ἥμισυ καὶ τὸ τόξον ὅλον καὶ τὸ βιβλίον· τὰ δὲ ἄνω τῆσ στήλησ καὶ τὸ πρόσωπον ὁ χρόνοσ ἤδη ἐλυμήνατό που. ἔστι δὲ οὐ πολὺ ἀπὸ τοῦ Διπύλου, ἐν ἀριστερᾷ εἰσ Ἀκαδημίαν ἀπιόντων, οὐ μέγα τὸ χῶμα καὶ ἡ στήλη χαμαί· πυρεταίνοντάσ τινασ ἤδη πεπαῦσθαι ἀπ̓ αὐτοῦ, καὶ μὰ τὸν Δί̓ οὐδὲν ἄπιστον, ὃσ ὅλην ποτὲ ἰάσατο τὴν πόλιν.

ἀλλὰ γὰρ οὗπερ ἕνεκα ἐμνήσθην αὐτοῦ, ἔζη μὲν ἔτι ὸ Τόξαρισ, ὁ Ἀνάχαρσισ δὲ ἄρτι καταπεπλευκὼσ ἀνῄει ἐκ Πειραιῶσ, οἱᾶ δὴ ξένοσ καὶ βάρβαροσ οὐ μετρίωσ τεταραγμένοσ ἔτι τὴν γνώμην, πάντα ἀγνοῶν, ψοφοδεὴσ πρὸσ τὰ πολλά, οὐκ ἔχων ὅ τι χρήσαιτο ἑαυτῷ·

καὶ γὰρ συνίει καταγελώμενοσ ὑπὸ τῶν ὁρώντων ἐπὶ τῇ σκευῇ, καὶ ὁμόγλωσσον οὐδένα εὑρ́ισκε, καὶ ὅλωσ μετέμελεν αὐτῷ ἤδη τῆσ ὁδοῦ, καὶ ἐδέδοκτο ἰδόντα μόνον τὰσ Ἀθήνασ ἐπὶ πόδα εὐθὺσ ὀπίσω χωρεῖν καὶ πλοίῳ ἐπιβάντα πλεῖν αὖθισ ἐπὶ Βοσπόρου, ὅθεν οὐ πολλὴ ἔμελλεν αὐτῷ ὁδὸσ ἔσεσθαι οἴκαδε ἐσ Σκύθασ. οὕτωσ ἔχοντι τῷ Ἀναχάρσιδι ἐντυγχάνει δαίμων τισ ἀγαθὸσ ὡσ ἀληθῶσ ὁ Τόξαρισ ἤδη ἐν τῷ Κεραμεικῷ· καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἡ στολὴ αὐτὸν ἐπεσπάσατο πατριῶτισ οὖσα, εἶτα μέντοι οὐ χαλεπῶσ ἔμελλε καὶ αὐτὸν γνώσεσθαι τὸν Ἀνάχαρσιν ἅτε γένουσ τοῦ δοκιμωτάτου ὄντα καὶ ἐν τοῖσ πρώτοισ Σκυθῶν.

ὁ Ἀναχαρσισ δὲ πόθεν ἂν ἐκεῖνον ἔγνω ὁμοεθνῆ ὄντα, Ἑλληνιστὶ ἐσταλμένον, ὑπεξυρημένον τὸ γένειον, ἄζωστον, ἀσίδηρον, ἤδη στωμύλον, αὐτῶν τῶν Ἀττικῶν ἕνα τῶν αὐτοχθόνων; οὕτω μετεπεποίητο ὑπὸ τοῦ χρόνου. ἀλλὰ Τόξαρισ Σκυθιστὶ προσειπὼν αὐτόν, Οὐ σύ, ἔφη, Ἀνάχαρσισ ὢν τυγχάνεισ ὁ Δαυκέτου;

ἐδάκρυσεν ὑφ̓ ἡδονῆσ ὁ Ἀνάχαρσισ, ὅτι καὶ ὁμόφωνον εὑρήκει τινά, καὶ τοῦτον εἰδότα ὅστισ ἦν ἐν Σκύθαισ, καὶ ἤρετο, Σὺ δὲ πόθε οἶσθα ἡμᾶσ, ὦ ξένε; Καὶ αὐτόσ, ἔφη, ἐκεῖθέν εἰμι παῤ ὑμῶν, Τόξαρισ τοὔνομα, οὐ τῶν ἐπιφανῶν, ὥστε καὶ ἐγνῶσθαι ἄν σοι κατ̓ αὐτό.

Μῶν, ἔφη, σὺ ὁ Τόξαρισ εἶ, περὶ οὗ ἐγὼ ἤκουσα ὥσ τισ Τόξαρισ ἔρωτι τῆσ Ἑλλάδοσ ἀπολιπὼν καὶ γυναῖκα ἐν Σκυθίᾳ καὶ παιδία νεογνὰ οἴχοιτο ἐσ Ἀθήνασ καὶ νῦν διατρίβοι κεῖθι τιμώμενοσ ὑπὸ τῶν ἀρίστων; Ἐγώ, ἔφη, ἐκεῖνόσ εἰμι, εἴ τισ κἀμοῦ λόγοσ ἔτι παῤ ὑμῖν. Οὐκοῦν, ἦ δ̓ ὃσ ὁ Ἀνάχαρσισ, μαθητήν σου ἴσθι με γεγενημένον καὶ ζηλωτὴν τοῦ ἔρωτοσ ὃν ἠράσθησ, ἰδεῖν τὴν Ἑλλάδα, καὶ κατά γε τὴν ἐμπορίαν ταύτην ἀποδημήσασ ἥκω σοι μυρία παθὼν ἐν τοῖσ διὰ μέσου ἔθνεσι, καὶ εἴ γε μὴ σοὶ ἐνέτυχον, ἔγνωστο ἤδη πρὶν ἥλιον δῦναι, ὀπίσω αὖθισ ἐπὶ ναῦν κατιέναι· οὕτωσ ἐτεταράγμην ξένα καὶ ἄγνωστα πάντα ὁρῶν. ἅπερ σύ τε κἀγὼ μετὰ σὲ τοσαύτην ὁδὸν ἥκομεν, καὶ μὴ περιίδῃσ ἀθέατον αὐτῶν ἀναστρέψοντα.

Τοῦτο μέν, ἔφη ὁ Τόξαρισ, ἥκιστα ἐρωτικὸν εἴρηκασ, ἐπὶ τὰσ θύρασ αὐτὰσ ἐλθόντα οἴχεσθαι ἀπιόντα.

πλὴν ἀλλὰ θάρρει· οὐ γαρ ἄν, ὡσ φήσ, ἀπέλθοισ οὐδ̓ ἂν ἀφείη σε ῥᾳδίωσ ἡ πόλισ· οὐχ οὕτωσ ὀλίγα τὰ θέλγητρα ἔχει πρὸσ τοὺσ ξένουσ, ἀλλὰ μάλα ἐπιλήψεταί σου, ὡσ μήτε γυναικὸσ ἔτι μήτε παίδων, εἴ σοι ἤδη εἰσί, μεμνῆσθαι. ὡσ δ̓ ἂν τάχιστα πᾶσαν ἴδοισ τὴν πόλιν τῶν Ἀθηνῶν, μᾶλλον δὲ τὴν Ελλάδα ὅλην καὶ τὰ Ἑλλήνων καλά, ἐγὼ ὑποθήσομαί σοι. ἔστι σοφὸσ ἀνὴρ ἐνταῦθα, ἐπιχώριοσ μέν, ἀποδημήσασ δὲ μάλα πολλὰ ἔσ τε Ἀσίαν καὶ ἐσ Αἴγυπτον καὶ τοῖσ ἀρίστοισ τῶν ἀνθρώπων συγγενόμενοσ, τὰ ἄλλα οὐ τῶν πλουσίων, ἀλλὰ καὶ κομιδῇ πένησ· ὄψει γέροντα οὕτω δημοτικῶσ ἐσταλμένον. πλὴν διά γε τὴν σοφίαν καὶ τὴν ἄλλην ἀρετὴν πάνυ τιμῶσιν αὐτόν, ὥστε καὶ νομοθέτῃ χρῶνται πρὸσ τὴν πολιτείαν καὶ ἀξιοῦσι κατὰ τὰ ἐκείνου προστάγματα βιοῦν. εἰ τοῦτον φίλον κτήσαιο καὶ μάθοισ οἱο͂σ ἀνήρ ἐστι, πᾶσαν νόμιζε τὴν Ἑλλάδα ἐν αὐτῷ ἔχειν καὶ τὸ κεφάλαιον ἤδη ἂν εἰδέναι τῶν τῇδε ἀγαθῶν· ἢ συστήσασ ἐκείνῳ.

Μὴ τοίνυν μέλλωμεν, ἔφη, ὦ Τόξαρι, ὁ Ἀνάχαρσισ, ἀλλά με λαβὼν ἄγε παῤ αὐτόν ἀτὰρ ἐκεῖνο δέδια, μὴ δυσπρόσοδοσ καὶ ἐν παρέργῳ θῆται σου τὴν ἔντευξιν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν.

Εὐφήμει, ἦ δ̓ ὅσ, ἐκείνῳ τὰ μέγιστα χαριεῖσθαί μοι δοκῶ ἀφορμὴν παρασχὼν τῆσ ἐσ ξένον ἄνδρα εὐποιίασ. ἕπου μόνον· εἴσῃ γὰρ ὅση πρὸσ τὸν Ξένιον ἡ αἰδὼσ καὶ ἡ ἄλλη ἐπιείκεια καὶ χρηστότησ. μᾶλλον δὲ κατὰ δαίμονα οὗτοσ αὐτὸσ ἡμῖν πρόσεισιν, ὁ ἐπὶ συννοίασ, ὁ λαλῶν ἑαυτῷ· καὶ ἅμα προσειπὼν τὸν Σόλωνα, Τοῦτό σοι, ἔφη, δῶρον μέγιστον ἥκω ἄγων, ξένον ἄνδρα φιλίασ δεόμενον. Σκύθησ δέ ἐστι τῶν παῤ ἡμῖν εὐπατριδῶν, καὶ ὅμωσ τἀκεῖ πάντα ἀφεὶσ ἥκει συνεσόμενοσ ὑμῖν καὶ τὰ κάλλιστα ὀψόμενοσ τῆσ Ἑλλάδοσ, κἀγὼ ἐπίτομόν τινα ταύτην ἐξεῦρον αὐτῷ, ὅπωσ ῥᾷστα καὶ αὐτὸσ μάθοι πάντα καὶ γνώριμοσ γένοιτο τοῖσ ἀρίστοισ·

τοῦτο δ̓ ἦν σοὶ προσαγαγεῖν αὐτόν. εἰ τοίνυν ἐγὼ Σόλωνα οἶδα, οὕτω ποιήσεισ καὶ προξενήσεισ αὐτοῦ καὶ πολίτην γνήσιον ἀποφανεῖσ τῆσ Ἑλλάδοσ. καὶ ὅπερ σοι ἔφην μικρὸν ἔμπροσθεν, ὦ Ἀνάχαρσι, πάντα ἑώρακασ ἤδη Σόλωνα ἰδών, τοῦτο αἱ Ἀθῆναι, τοῦτο ἡ Ἑλλάσ·

οὐκέτι ξένοσ σύ γε, πάντεσ σε ἴσασι, πάντεσ σε φιλοῦσι. τηλικοῦτόν ἐστι τὸ κατὰ τὸν πρεσβύτην τοῦτον. ἁπάντων ἐπιλήσῃ τῶν ἐν Σκυθίᾳ συνὼν αὐτῷ· ἔχεισ τῆσ ἀποδημίασ τὰ ἆθλα, τοῦ ἔρωτοσ τὸ τέλοσ· οὗτόσ σοι ὁ Ελληνικὸσ κανών, τοῦτο δεῖγμα τῆσ φιλοσοφίασ τῆσ Ἀττικῆσ. οὕτω τοίνυν γίγνωσκε ὡσ εὐδαιμονέστατοσ ὤν, ὃσ συνέσῃ Σόλωνι καὶ φίλῳ χρήσῃ αὐτῷ. Μακρὸν ἂν εἰή διηγήσασθαι, ὅπωσ μὲν ἥσθη ὁ Σόλων τῷ δώρῳ, οἱᾶ δὲ εἶπεν, ὡσ δὲ τὸ λοιπὸν συνῆσαν, ὁ μὲν παιδεύων καὶ διδάσκων τὰ κάλλιστα, ὁ Σόλων, καὶ φίλον ἅπασι ποιῶν τὸν Ἀνάχαρσιν καὶ προσάγων τοῖσ Ελλήνων καλοῖσ καὶ πάντα τρόπον ἐπιμελούμενοσ, ὅπωσ ἥδιστα διατρίψῃ ἐν τῇ Ἑλλάδι, ὁ δὲ τεθηπὼσ τὴν σοφίαν αὐτοῦ καὶ μηδὲ τὸν ἕτερον πόδα ἑκὼν εἶναι ἀπολειπόμενοσ.

ὡσ γοῦν ὑπέσχετο αὐτῷ ὁ τόξαρισ, ἐξ ἑνὸσ ἀνδρὸσ τοῦ Σόλωνοσ ἅπαντα ἔγνω ἐν ἀκαρεῖ καὶ πᾶσιν ἦν γνώριμοσ καὶ ἐτιμᾶτο δἰ ἐκεῖνον· οὐ γὰρ μικρὸν ἦν Σόλων ἐπαινῶν, ἀλλ̓ οἱ ἄνθρωποι καὶ τοῦτο ὡσ νομοθέτῃ ἐπεί θοντο καὶ ἐφίλουν οὓσ ἐκεῖνοσ δοκιμάζοι καὶ ἐπίστευον ἀρίστουσ ἄνδρασ εἶναι.

τὰ τελευταῖα καὶ ἐμυήθη μόνοσ βαρβάρων Ἀνάχαρσισ, δημοποίητοσ γενόμενοσ, εἰ χρὴ Θεοξένῳ πιστεύειν καὶ τοῦτο ἱστοροῦντι περὶ αὐτοῦ· καὶ οὐκ ἂν οὐδὲ ἀνέστρεψεν, οἶμαι, ἐσ Σκύθασ, εἰ μὴ Σόλων ἀπέθανε. βούλεσθε οὖν ἤδη ἐπαγάγω τῷ μύθῳ τὸ τέλοσ, ὡσ μὴ ἀκέφαλοσ περινοστοίη;

ὡρ́α γοῦν εἰδέναι οὗτινόσ μοι εἵνεκα ὁ Ἀνάχαρσισ ἐκ Σκυθίασ καὶ Τόξαρισ τὰ νῦν ἐσ Μακεδονίαν ἥκετον ἔτι καὶ Σόλωνα γέροντα ἄνδρα ἐπαγομενω Ἀθήνηθεν. φημὶ δὴ ὅμοιόν τι καὶ αὐ τὸσ παθεῖν τῷ Ἀναχάρσιδι, καὶ πρὸσ Χαρίτων μὴ νεμεσήσητέ μοι τῆσ εἰκόνοσ, εἰ βασιλικῷ ἀνδρὶ ἐμαυτὸν εἴκασα· βάρβαροσ μὲν γὰρ κἀκεῖνοσ καὶ οὐδέν τι φαίησ ἂν τοὺσ Σύρουσ ἡμᾶσ φαυλοτερουσ εἶναι τῶν Σκυθῶν. ἀτὰρ οὐδὲ κατὰ τὸ βασιλικὸν εἰσποιῶ τἀμὰ ἐσ τὴν ὁμοιότητα, κατ̓ ἐκεῖνα δέ· ὅτε γὰρ πρῶτον ἐπεδήμησα ὑμῶν τῇ πόλει, ἐξεπλάγην μὲν εὐθὺσ ἰδὼν τὸ μέγεθοσ καὶ τὸ κάλλοσ καὶ τῶν ἐμπολιτευομένων τὸ πλῆθοσ καὶ τὴν ἄλλην δύναμιν καὶ λαμπρότητα πᾶσαν·

ὥστε ἐπὶ πολὺ ἐτεθήπειν πρὸσ ταῦτα καὶ οὐκ ἐξήρκουν τῷ θαύματι, οἱο͂́ν τι καὶ ὁ νησιώτησ ἐκεῖνοσ νεανίσκοσ ἐπεπόνθει πρὸσ τὴν τοῦ Μενελάου οἰκίαν. καὶ ἔμελλον οὕτω διατεθήσεσθαι τὴν γνώμην ἰδὼν πόλιν ἀκμάζουσαν ἀκμῇ τοσαύτῃ καὶ κατὰ τὸν ποιητὴν ἐκεῖνον ἀνθοῦσαν ἀγαθοῖσ πᾶσιν οἷσ θάλλει πόλισ. οὕτω δὴ ἔχων ἐσκοπούμην ἤδη περὶ τῶν πρακτέων, καὶ το μὲν δεῖξαι τῶν λόγων ὑμῖν πάλαι ἐδέδοκτο.

τίσι γὰρ ἂν ἄλλοισ ἔδειξα σιωπῇ παροδεύσασ τηλικαύτην πόλιν; ἐζήτουν γάρ, οὐδὲ ἀποκρύψομαι τἀληθέσ, οἵτινεσ οἱ προὔχοντεσ εἰε͂ν καὶ οἷσ ἄν τισ προσελθὼν καὶ ἐπιγρα ψάμενοσ προστάτασ συναγωνισταῖσ χρῷτο πρὸσ τὰ ὅλα. ἐνταῦθά μοι οὐχ εἷσ, ὥσπερ τῷ Ἀναχάρσιδι, καὶ οὗτοσ βάρβαροσ, ὁ Τόξαρισ, ἀλλὰ πολλοί, μᾶλλον δὲ πάντεσ τὰ αὐτὰ μόνον οὐ ταῖσ αὐταῖσ συλλαβαῖσ ἔλεγον·

ὦ ξένε, πολλοὶ μὲν καὶ ἄλλοι χρηστοὶ καὶ δεξιοὶ ἀνὰ τὴν πόλιν, καὶ οὐκ αν ἀλλαχόθι τοσούτουσ εὑρ́οισ ἄνδρασ ἀγαθούσ, δύο δὲ μάλιστά ἐστον ἡμῖν ἄνδρε ἀρίστω, γένει μὲν καὶ ἀξιώματι πολὺ προὔχοντοσ ἁπάντων, παιδείᾳ δὲ καὶ λόγων δυνάμει τῇ Ἀττικῇ δεκάδι παραβάλλοισ ἄν· ἡ δὲ παρὰ τοῦ δήμου εὔνοια πάνυ ἐρωτικὴ πρὸσ αὐτούσ, καὶ τουτὶ γίγνεται, ὅ τι ἂν οὗτοι ἐθέλωσιν· ἐθέλουσι γὰρ ὅ τι ἂν ἄριστον ᾖ τῇ πόλει. πειραθεὶσ μικρὸν ὕστερον.

καὶ ὡσ μᾶλλον θαυμάσῃσ, μιᾶσ καὶ τῆσ αὐτῆσ οἰκίασ ἐστόν, υἱὸσ καὶ πατήρ, ὁ μέν, εἴ τινα Σόλωνα ἢ Περικλέα ἢ Ἀριστείδην ἐπινοεῖσ, ὁ δὲ υἱὸσ καὶ ὀφθεὶσ μὲν αὐτίκα ἐπάξεταί σε, οὕτω μέγασ ἐστὶ καὶ καλὸσ ἀρρενωπήν τινα τὴν εὐμορφίαν·

εἰ δὲ καὶ φθέγξαιτο μόνον, οἰχήσεταί σε ἀπὸ τῶν ὤτων ἀναδησάμενοσ, τοσαύτην Ἀφροδίτην ἐπὶ τῇ γλώττῃ ὁ νεανίσκοσ ἔχει. ἥ γέ τοι πόλισ ἅπασα κεχηνότεσ αὐτοῦ ἀκούουσιν, ὁπόταν δημηγορήσων παρέλθῃ, ὁποῖόν φασι τοὺσ τότε Ἀθηναίουσ πρὸσ τὸν τοῦ Κλεινίου πεπονθέναι, παῤ ὅσον τοῖσ μὲν οὐκ εἰσ μακρὰν μετεμέλησε τοῦ ἔρωτοσ, ὃν ἠράσθησαν τοῦ Ἀλκιβιάδου, τοῦτον δὲ ἡ πόλισ οὐ φιλεῖ μόνον, ἀλλὰ καὶ αἰδεῖσθαι ἤδη ἀξιοῖ, καὶ ὅλωσ ἓν τοῦτο ἡμῖν δημόσιον ἀγαθόν ἐστι καὶ μέγα ὄφελοσ ἅπασιν, ἁνὴρ οὗτοσ. εἰ δὴ αὐτόσ τε καὶ ὁ πατὴρ αὐτοῦ δέξαιντό σε καὶ φίλον ποιήσαιντο, πᾶσαν ἔχεισ τὴν πόλιν, καὶ ἐπισεῖσαι χρὴ τὴν χεῖρα, τοῦτο μόνον, καὶ οὐκέτ̓ ἐνδοιάσιμα τὰ σά. ταῦτα νὴ τὸν Δί̓ ἅπαντεσ ἔλεγον, εἰ χρὴ καὶ ὁρ́κον ἐπάγειν τῷ λόγῳ, καί μοι ἤδη πειρωμένῳ τὸ πολλοστὸν τῶν προσόντων εἰρηκέναι ἔδοξαν. ὡσ ὁ Κεῖόσ φησιν, ἀλλὰ χρὴ πάντα μὲν κάλων κινεῖν, πάντα δὲ πράττειν καὶ λέγειν, ὡσ φίλοι ἡμῖν τοιοῦτοι γένοιντο·

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Scytha

(루키아노스, Scytha)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION