헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Σατυρνά1́

(루키아노스, Saturnalia, τὰ πρὸσ Κρόνον)

Ὦ κρόνε, σὺ γὰρ ἐοίκασ ἄρχειν τό γε νῦν εἶναι καὶ σοὶ τέθυται καὶ κεκαλλιέρηται παῤ ἡμῶν, τί ἂν μάλιστα ἐπὶ τῶν ἱερῶν αἰτήσασ λάβοιμι παρὰ σοῦ; Τοῦτο μὲν αὐτόν σε καλῶσ ἔχει ἐσκέφθαι ὅ τι σοι εὐκταῖον, εἰ μὴ καὶ μάντιν ἅμα ἐθέλεισ εἶναι τὸν ἄρχοντα, εἰδέναι τί σοι ἥδιον αἰτεῖν· ἐγὼ δὲ τά γε δυνατὰ οὐκ ἀνανεύσω πρὸσ τὴν εὐχήν. Ἀλλὰ πάλαι ἔσκεμμαι· ἐρῶ γὰρ τὰ κοινὰ ταυτὶ καὶ πρόχειρα, πλοῦτον καὶ χρυσὸν πολὺν καὶ ἀγρῶν δεσπότην εἶναι καὶ ἀνδράποδα πολλὰ κεκτῆσθαι καὶ ἐσθῆτασ εὐανθεῖσ καὶ μαλακὰσ καὶ ἄργυρον καὶ ἐλέφαντα καὶ τἆλλα ὁπόσα τίμια. τούτων οὖν, ὦ ἄριστε Κρόνε, δίδου μοι, ὥσ τι καὶ αὐτὸν ἀπολαῦσαι τῆσ σῆσ ἀρχῆσ μηδὲ ἄμοιρον εἶναι μόνον αὐτὸν διὰ παντὸσ τοῦ βίου. Ὁρᾷσ;

οὐ κατ̓ ἐμὲ τοῦτο ᾔτησασ· οὐ γὰρ ἐμὸν διανέμειν τὰ τοιαῦτα. ὥστε μὴ ἄχθου, εἰ ἀτυχήσειασ αὐτῶν, ἀλλ̓ αἴτει παρὰ τοῦ Διόσ, ὁπόταν εἰσ ἐκεῖνον ἡ ἀρχὴ περιέλθῃ μετ̓ ὀλίγον. ἐγὼ δ̓ ἐπὶ ῥητοῖσ παραλαμβάνω τὴν δυναστείαν· ἑπτὰ μὲν ἡμερῶν ἡ πᾶσα βασιλεία, καὶ ἢν ἐκπρόθεσμοσ τούτων γένωμαι, ἰδιώτησ εὐθύσ εἰμι καὶ τοῦ πολλοῦ δήμου εἷσ· ἐν αὐταῖσ δὲ ταῖσ ἑπτὰ σπουδαῖον μὲν οὐδὲν οὐδὲ ἀγοραῖον διοικήσασθαί μοι συγκεχώρηται, πίνειν δὲ καὶ μεθύειν καὶ βοᾶν καὶ παίζειν καὶ κυβεύειν καὶ ἄρχοντασ καθιστάναι καὶ τοὺσ οἰκέτασ εὐωχεῖν καὶ γυμνὸν ᾅδειν καὶ κροτεῖν ὑποτρέμοντα, ἐνίοτε δὲ καὶ ἐσ ὕδωρ ψυχρὸν ἐπὶ κεφαλὴν ὠθεῖσθαι ἀσβόλῳ κεχρισμένον τὸ πρόσωπον, ταῦτα ἐφεῖταί μοι ποιεῖν. τὰ μεγάλα δὲ ἐκεῖνα, τὸν πλοῦτον καὶ τὸ χρυσίον, ὁ Ζεὺσ διαδίδωσιν οἷσ ἂν ἐθέλῃ. Ἀλλ̓ οὐδ̓ ἐκεῖνοσ, ὦ Κρόνε, ῥᾳδίωσ καὶ προχείρωσ.

ἐγὼ γοῦν ἤδη ἀπηγόρευκα αἰτῶν μεγάλῃ τῇ φωνῇ, ὁ δ̓ οὐκ ἐπαϊεί τὸ παράπαν, ἀλλὰ τὴν αἰγίδα ἐπισείων καὶ τὸν κεραυνὸν ἐπανατεινόμενοσ δριμὺ ἐνορῶν ἐκπλήττει τοὺσ ἐνοχλοῦντασ· ἢν δέ ποτε καὶ ἐπινεύσῃ τινὶ καὶ πλούσιον ποιῇ, πολὺ τὸ ἄκριτον ἐνταῦθα, καὶ τοὺσ ἀγαθοὺσ ἐνίοτε καὶ συνετοὺσ ἀφεὶσ ὁ δὲ παμπονήροισ τε καὶ ἀνοήτοισ ἀνδράσι περιχεῖ τὸν πλοῦτον, μαστιγίαισ ἢ ἀνδρογύνοισ τοῖσ πλείστοισ αὐτῶν. πλὴν τά γε σοὶ δυνατὰ ἐθέλω εἰδέναι τίνα ταῦτά ἐστιν. Οὐ μικρὰ ὅλωσ οὐδὲ παντάπασιν εὐκαταφρόνητα ὡσ πρὸσ τὴν δύναμιν ἐξετάζεσθαι τῆσ συμπάσησ ἀρχῆσ, εἰ μή σοί γε μικρὸν δοκεῖ τὸ νικᾶν κυβεύοντα καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἐσ τὴν μονάδα κυλιομένου τοῦ κύβου σοὶ τὴν ἑξάδα ὑπεράνω ἀεὶ φαίνεσθαι·

πολλοὶ γοῦν ἐσ κόρον ἀπὸ τοῦ τοιούτου ἐπεσιτίσαντο, οἷσ ἵλεωσ καὶ φορὸσ ὁ κύβοσ ἐπινεύσει· οἱ δὲ ἔμπαλιν γυμνοὶ ἐξενήξαντο συντριβέντοσ αὐτοῖσ τοῦ σκάφουσ περὶ οὕτω μικρῷ ἑρ́ματι τῷ κύβῳ. καὶ μὴν καὶ πιεῖν ἐσ τὸ ἥδιστον καὶ ᾠδικώτερον ἄλλου δόξαι ᾆσαι ἐν τῷ συμποσίῳ καὶ διακονουμένων τοὺσ μὲν ἄλλουσ ἐσ τὸ ὕδωρ ἐμπεσεῖν ‐ τοῦτο γὰρ τοὐπιτίμιον τῆσ ἀδεξίου διακονίασ ‐ σὲ δὲ ἀνακηρυχθῆναι καλλίνικον καὶ τἆθλα φέρεσθαι τὸν ἀλλᾶντα ὁρᾷσ ἡλίκον τὸ ἀγαθόν; ἔτι καὶ βασιλέα μόνον ἐφ̓ ἁπάντων γενέσθαι τῷ ἀστραγάλῳ κρατήσαντα, ὡσ μήτε ἐπιταχθείησ γελοῖα ἐπιτάγματα καὶ αὐτὸσ ἐπιτάττειν ἔχοισ, τῷ μὲν αἰσχρόν τι περὶ αὐτοῦ ἀναβοῆσαι, τῷ δὲ γυμνὸν ὀρχήσασθαι καὶ ἀράμενον τὴν αὐλητρίδα τρὶσ τὴν οἰκίαν περιελθεῖν, πῶσ οὐχὶ καὶ ταῦτα δείγματα μεγαλοδωρίασ τῆσ ἐμῆσ; εἰ δὲ τὸ μὴ ἀληθῆ μηδὲ βέβαιον γίγνεσθαι τὴν τοιαύτην βασιλείαν αἰτιάσῃ, ἄγνωμον ποιήσεισ ὁρῶν αὐτὸν ἐμὲ τὸν ταῦτα διανέμοντα ὀλιγοχρόνιον τὴν ἀρχὴν ἔχοντα. τούτων δ̓ οὖν ἅ μοι δυνατὰ δοῦναι, τῶν πεττῶν, τοῦ ἄρχειν, τοῦ ᾅδειν καὶ τῶν ἃ κατηριθμησάμην, θαρρῶν αἴτει, ὡσ ἐμοῦ πρὸσ οὐδὲν δεδιξομένου σε τῇ αἰγίδι καὶ τῷ κεραυνῷ Ἀλλ̓, ὦ Τιτάνων ἄριστε, τῶν μὲν τοιούτων οὐ δέομαι, σὺ δὲ ἀλλ̓ ἐκεῖνό μοι ἀπόκριναι, ὃ μάλιστα ἐπόθουν εἰδέναι, καὶ μοι ἢν εἴπῃσ αὐτό, ἱκανὴν ἔσῃ τὴν ἀμοιβὴν ἀποδεδωκὼσ ἀντὶ τῆσ θυσίασ, καὶ πρὸσ τὸ λοιπὸν ἀφίημί σοι τὰ χρέα. Ἐρώτα μόνον· ἀποκρινοῦμαι γάρ, ἢν εἰδὼσ τύχω.

Τὸ μὲν πρῶτον ἐκεῖνο, εἰ ἀληθῆ ταῦτά ἐστιν ἃ περὶ σοῦ ἀκούομεν, ὡσ κατήσθιεσ τὰ γεννώμενα ὑπὸ τῆσ Ῥέασ, ἐκείνη δὲ ὑφελομένη τὸν Δία λίθον ὑποβαλλομένη ἀντὶ τοῦ βρέφουσ ἔδωκέ σοι καταπιεῖν, ὁ δὲ εἰσ ἡλικίαν ἀφικόμενοσ ἐξήλασέ σε τῆσ ἀρχῆσ πολέμῳ κρατήσασ, εἶτα ἐσ τὸν Τάρταρον φέρων ἐνέβαλε πεδήσασ αὐτόν τε καὶ τὸ συμμαχικὸν ἅπαν, ὁπόσον μετὰ σοῦ παρετάττετο. Εἰ μὴ ἑορτήν, ὦ οὗτοσ, ἤγομεν καὶ μεθύειν ἐφεῖτο καὶ λοιδορεῖσθαι τοῖσ δεσπόταισ ἐπ̓ ἐξουσίασ, ἔγνωσ ἄν ὡσ ὀργίζεσθαι γοῦν ἐφεῖταί μοι, τοιαῦτα ἐρωτήσασ, οὐκ αἰδεσθεὶσ πολιὸν οὕτω καὶ πρεσβύτην θεόν. Κἀγὼ ταῦτα, ὦ Κρόνε, οὐ παῤ ἐμαυτοῦ φημι, ἀλλ̓ Ἡσίοδοσ καὶ Ὅμηροσ, ὀκνῶ γὰρ λέγειν ὅτι καὶ οἱ ἄλλοι ἅπαντεσ ἄνθρωποι σχεδὸν ταῦτα πεπιστεύκασ1· περὶ σοῦ. Οἰεί γὰρ τὸν ποιμένα ἐκεῖνον,τὸν ἀλαζόνα, ὑγιέσ τι περὶ ἐμοῦ εἰδέναι;

σκόπει δὲ οὕτωσ. ἔσθ̓ ὅστισ ἄνθρωποσ ‐ οὐ γὰρ θεὸν ἐρῶ ‐ ὑπομείνειεν ἂν ἑκὼν αὐτὸσ καταφαγεῖν τὰ τέκνα, εἰ μὴ τισ Θυέστησ ἦν καὶ ἀσεβεῖ ἀδελφῷ περιπεσὼν ἤσθιε; καὶ τοῦτό γ̓ ἂν εἰή, πῶσ δ̓ ἀγνοήσει λίθον ἀντὶ βρέφουσ ἐσθίων, εἰ μὴ ἀνάλγητοσ εἰή τοὺσ ὀδόντασ; ἀλλ̓ οὔτε ἐπολεμήσαμεν οὔτε ὁ Ζεὺσ βίᾳ τὴν ἀρχὴν ἀφείλετο, ἑκόντοσ δέ μου παραδόντοσ αὐτῷ καὶ ὑπεκστάντοσ ἄρχειν· ὅτι μὲν γὰρ οὔτε πεπέδημαι οὔτε ἐν τῷ Ταρτάρῳ εἰμί, καὶ αὐτὸσ ὁρᾷσ, οἶμαι εἰ μὴ τυφλὸσ ὥσπερ Ὅμηροσ εἶ. Τί παθὼν δέ, ὦ Κρόνε, ἀφῆκασ τὴν ἀρχήν;

Ἐγώ σοι φράσω· τὸ μὲν ὅλου, γέρων ἤδη καὶ ποδαγρὸσ ὑπὸ τοῦ κρόνου ὤν ‐ διὸ καὶ πεπεδῆσθαί με οἱ πολλοὶ εἴκασαν ‐ · οὐ γὰρ ἠδυνάμην διαρκεῖν πρὸσ οὕτω πολλὴν τὴν ἀδικίαν τῶν νῦν, ἀλλ̓ ἀεὶ ἀναθεῖν ἔδει ἄνω καὶ κάτω τὸν κεραυνὸν διηρμένον τοὺσ ἐπιόρκουσ ἢ ἱεροσύλουσ ἢ βιαίουσ καταφλέγοντα, καὶ τὸ πρᾶγμα πάνυ ἐργῶδεσ ἦν καὶ νεανικόν· ἐξέστην οὖν εὖ ποιῶν τῷ Διί. καὶ ἄλλωσ δὲ καλῶσ ἔχειν ἐδόκει μοι διανείμαντα τοῖσ παισὶν οὖσι τὴν ἀρχὴν αὐτὸν εὐωχεῖσθαι τὰ πολλὰ ἐφ̓ ἡσυχίασ οὔτε τοῖσ εὐχομένοισ χρηματίζοντα οὔτε ὑπὸ τῶν τἀναντία αἰτούντων ἐνοχλούμενον οὔτε βροντῶντα ἢ ἀστράπτοντα ἢ χάλαζαν ἐνίοτε βάλλειν ἀναγκαζόμενον· ἀλλὰ πρεσβυτικόν τινα τοῦτον ἥδιστον βίον διάγω ζωρότερον πίνων τὸ νέκταρ, τῷ Ιἀπετῷ καὶ τοῖσ ἄλλοισ τοῖσ ἡλικιώταισ προσμυθολογῶν· ὁ δὲ ἄρχει μυρία ἔχων πράγματα. πλὴν ὀλίγασ ταύτασ ἡμέρασ ἐφ̓ οἷσ εἶπον ὑπεξελέσθαι μοι ἔδοξε καὶ ἀναλαμβάνω τὴν ἀρχήν, ὡσ ὑπομνήσαιμι τοὺσ ἀνθρώπουσ οἱο͂σ ἦν ὁ ἐπ̓ ἐμοῦ βίοσ, ὁπότε ἄσπορα καὶ ἀνήροτα πάντα ἐφυετο αὐτοῖσ, οὐ στάχυεσ, ἀλλ̓ ἕτοιμοσ ἄρτοσ καὶ κρέα ἐσκευασμένα, καὶ ὁ οἶνοσ ἔρρει ποταμηδόν καὶ πηγαὶ μέλιτοσ καὶ γάλακτοσ· ἀγαθοὶ γὰρ ἦσαν καὶ χρυσοῖ ἅπαντεσ. αὕτη μοι ἡ αἰτία τῆσ ὀλιγοχρονίου ταύτησ δυναστείασ, καὶ διὰ τοῦτο ἁπαν ταχοῦ κρότοσ καὶ ᾠδὴ καὶ παιδιὰ καὶ ἰσοτιμία πᾶσι καἰ δούλοισ καὶ ἐλευθέροισ· οὐδεὶσ γὰρ ἐπ̓ ἐμοῦ δοῦλοσ ἦν. Ἐγὼ δέ, ὦ Κρόνε, καὶ τοῦτο εἴκαζον τὸ εἰσ τοὺσ δούλουσ καὶ πεδότριβασ φιλάνθρωπον ἐκ τοῦ μύθου ἐκείνου ποιεῖν σε τιμῶντα τοὺσ τὰ ὅμοια πάσχοντασ, ἅτε καὶ αὐτὸν δουλεύοντα, μεμνημένον τῆσ πέδησ.

Οὐ παύσῃ γὰρ τοιαῦτα ληρῶν; Εὖ λέγεισ, καὶ παύσομαι· πλὴν ἔτι μοι καὶ τοῦτο ἀπόκριναι. τὸ πεττεύειν σύνηθεσ ἦν καὶ ἐπὶ σοῦ τοῖσ ἀνθρώποισ; Καὶ μάλα, οὐ μὴν περὶ ταλάντων γε καὶ μυριάδων ὥσπερ ὑμῖν, ἀλλὰ περὶ καρύων τὸ μέγιστον, ὡσ μὴ ἀνιᾶσθαι ἡττηθέντα μηδὲ δακρύειν ἀεὶ ἄσιτον ὄντα μόνον τῶν ἄλλων. Εὖ γε ἐκεῖνοι ποιοῦντεσ. ὑπὲρ τίνοσ γὰρ ἂν καὶ ἐπέττευον αὐτοὶ ὁλόχρυσοι ὄντεσ; ὡσ ἔγωγε καὶ μεταξὺ λέγοντόσ σου τοιόνδε τι ἐνενόησα· εἴ τισ ἕνα τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν χρυσηλάτων ἐσ τὸν ἡμέτερον τοῦτον βίον ἀγαγὼν ἔδειξε τοῖσ πολλοῖσ, οἱᾶ ἔπαθεν ἂν ὁ ἄθλιοσ ὐπ’ αὐτῶν; διεσπάσαντο γὰρ ἂν αὐτὸν εὖ οἶδ̓ ὅτι ἐπιδραμόντεσ ὥσπερ τὸν Πενθέα αἱ Μαινάδεσ ἢ αἱ Θρᾷτται τὸν Ὀρφέα ἢ τὸν Ἀκταίωνα αϊ κύνεσ, περὶ τοῦ μεῖζον ἀπενέγκασθαι τὸ μέροσ πρὸσ ἀλλήλουσ ἕκαστοσ ἁμιλλώμενοι, οἵ γε οὐδὲ ἑορτάζοντεσ ἔξω τοῦ φιλοκερδοῦσ εἰσιν, ἀλλἀ πρόσοδον οἱ πολλοὶ πεποίηνται τὴν ἑορτήν. εἷτα οἱ μὲν ἀπέρχονται λῃστεύοντεσ ἐν τῷ συμποσίῳ τοὺσ φίλουσ, οἱ δέ σοί τε λοιδοροῦνται, οὐδὲν δέον, καὶ τοὺσ κύβουσ συντρίβουσιν ἀναιτίουσ ὄντασ αὐτοῖσ ὧν ἑκόντεσ ποιοῦσιν. ἀτὰρ εἰπέ μοι καὶ τόδε, τί δή ποτε ἁβρὸσ οὕτω θεὸσ ὢν καὶ γέρων ἐπιλεξάμενοσ τὸ ἀτερπέστατον, ὁπότε ἡ χιὼν ἐπέχει τὰ πάντα καὶ ὁ βορρᾶσ πολὺσ καὶ οὐδὲν ὅ τι οὐ πέπηγεν ὑπὸ τοῦ κρύουσ καὶ τὰ δένδρα ξηρὰ καὶ γυμνὰ καὶ ἄφυλλα καὶ οἱ λειμῶνεσ ἄμορφοι καὶ ἀπηνθηκότεσ καὶ οἱ ἄνθρωποι ἐπικεκυφότεσ ὥσπερ οἱ πάνυ γεγηρακότεσ, ἀμφὶ τὴν κάμινον οἱ πολλοί, τηνικαῦτα ἑορτάζεισ;

καί μοι δοκῶ γραψάμενοσ εἰσ βιβλίον ταύτην ἡμῶν τὴν συνουσίαν ἅ τε αὐτὸσ ἠρώτησα καὶ σὺ πρὸσ ταῦτα ἵλεωσ ἀπεκρίνω παρέξειν ἀναγνῶναι τῶν φίλων, ὅσοι γ̓ ἐπακοῦσαι τῶν σῶν λόγων αξιοι. οὐ γὰρ πρεσβυτικόσ γε ὁ καιρὸσ οὐδὲ ἐπιτήδειοσ τοῖσ τρυφῶσι. Πολλά με ἀνακρίνεισ, ὦ οὗτοσ, ἤδη πίνειν δέον· παρῄρησαι γοῦν μου χρόνον τῆσ ἑορτῆσ οὐκ ὀλίγον οὐ πάνυ ἀναγκαῖά μοι ταῦτα προσφιλοσοφῶν. ὥστε νῦν μὲν ἄφεσ αὐτά, εὐωχώμεθα δὲ ἤδη καὶ κροτῶμεν καὶ ἐπὶ τῇ ἑορτῇ ἐλευθεριάζωμεν, εἶτα πεττεύωμεν ἐσ τὸ ἀρχαῖον ἐπὶ καρύων καὶ βασιλέασ χειροτονῶμεν καὶ πειθαρχῶμεν αὐτοῖσ· οὕτω γὰρ ἂν τὴν παροιμίαν ἐπαληθεύσαιμι, ἥ φησι, παλίμπαιδασ τοὺσ γέροντασ γίγνεσθαι. Ἀλλὰ μὴ δύναιτο διψῶν πιεῖν, ὦ Κρόνε, ὅτῳ μὴ ταῦτα ἃ λέγεισ ἡδέα. ὥστε πίνωμεν· ἱκανὰ γὰρ ἀποκέκρισαι καὶ τὰ πρῶτα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Saturnalia, τὰ πρὸσ Κρόνον

(루키아노스, Saturnalia, τὰ πρὸσ Κρόνον)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION