헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Προλαπσ́

(루키아노스, Pro lapsu inter salutandum)

Χαλεπὸν μὲν ἄνθρωπον ὄντα δαίμονόσ τινοσ ἐπήρειαν διαφυγεῖν, πολὺ δὲ χαλεπώτερον ἀπολογίαν εὑρεῖν παραλόγου καὶ δαιμονίου πταίσματοσ, ἅπερ ἀμφότερα νῦν ἐμοὶ συμβέβηκεν, ὃσ ἀφικόμενοσ παρὰ σέ, ὡσ προσείποιμι τὸ ἑωθινόν, δέον τὴν συνήθη ταύτην φωνὴν ἀφεῖναι καὶ χαίρειν κελεύειν, ἐγὼ δὲ ὁ χρυσοῦσ ἐπιλαθόμενοσ ὑγιαίνειν σε ἠξίουν, εὔφημον μὲν καὶ τοῦτο, οὐκ ἐν καιρῷ δὲ ὡσ οὐ κατὰ τὴν ἑώ. ἐγὼ μὲν οὖν ἐπὶ τούτῳ εὐθὺσ ἴδιόν τε καὶ ἠρυθρίων καὶ παντοῖοσ ἦν ὑπὸ ἀπορίασ, οἱ παρόντεσ δὲ οἱ μὲν παραπαίειν, ὡσ τὸ εἰκόσ, οἱ δὲ ληρεῖν ὑφ̓ ἡλικίασ, οἱ δὲ χθεσινῆσ κραιπάλησ ἀνάμεστον ἔτι ᾤοντό με εἶναι, εἰ καὶ ὅτι μάλιστα σὺ ἐπιεικῶσ ἤνεγκασ τὸ γεγονὸσ οὐδ̓ ὅσον ἄκρῳ τῷ μειδιάματι ἐπισημηνάμενοσ τῆσ γλώττησ τὴν διαμαρτίαν. ἔδοξεν οὖν μοι καλῶσ ἔχειν παραμυθίαν τινὰ ἐμαυτῷ συγγράψαι, ὡσ μὴ πάνυ ἀνιῴμην ἐπὶ τῷ πταίσματι μηδ̓ ἀφόρητον ἡγοίμην, εἰ πρεσβύτησ ἀνὴρ τοσοῦτον ἀπεσφάλην τοῦ καλῶσ ἔχοντοσ ἐπὶ τοσούτων μαρτύρων·

εὐχὴν ὀλισθούσησ.

ἀρχόμενοσ μὲν οὖν τῆσ γραφῆσ πάνυ ἀπόρῳ ἐντεύξεσθαι ᾤμην τῷ προβλήματι, προῖόντι δὲ πολλὰ προὐφάνη τὰ λεκτέα.

οὐ μὴν πρότερον ἐρῶ αὐτά, ἢν μὴ περὶ τοῦ χαίρειν αὐτοῦ καὶ τοῦ εὖ πράττειν καὶ τοῦ ὑγιαίνειν προείπω τὰ εἰκότα. τὸ μὲν δὴ χαίρειν ἀρχαία μὲν ἡ προσαγόρευσισ, οὐ μὴν ἑωθινὴ μόνον οὐδὲ ὑπὸ τὴν πρώτην ἔντευξιν, ἀλλὰ καὶ πρῶτον μὲν ἰδόντεσ ἀλλήλουσ ἔλεγον αὐτό, ὡσ τό χαῖῤ, ὦ δυνάστα τῆσδε γῆσ Τιρυνθίασ. καὶ μετὰ τὸ δεῖπνον ἐσ λόγουσ ἤδη παροινίουσ τρεπόμενοι, ὡσ τό χαῖῤ, Ἀχιλεῦ, δαιτὸσ μὲν ἐΐσησ οὐκ ἐπιδευεῖσ, Ὀδυσσεὺσ ὁπότε τὴν ἐπεσταλμένην πρεσβείαν αὐτῷ ἐρρητόρευε. καὶ ἤδη ἀπιόντεσ παῤ ἀλλήλων, ὡσ τό χαίρετ̓, ἐγὼ δ̓ ὔμμιν θεὸσ ἄμβροτοσ, οὐκέτι θνητόσ. ἴδιοσ δὲ καιρὸσ οὐδεὶσ ἀπενενέμητο τῇ προσρήσει, οὐδὲ ὡσ νῦν μόνοσ ὁ ἑωθινόσ, ὅπου γε καὶ ἐπὶ τῶν ἀπαισίων καὶ ἀπευκτοτάτων ὅμωσ ἐχρῶντο αὐτῇ, ὡσ ὁ τοῦ Εὐριπίδου Πολυνείκησ ἤδη τελευτῶν τὸν βίον, καὶ χαίρετ̓, ἤδη γάρ με περιβάλλει σκότοσ. καὶ οὐ μόνον φιλοφροσύνησ αὐτοῖσ ἦν τοῦτο σύμβολον, ἀλλὰ καὶ ἀπεχθείασ καὶ τοῦ μηκέτι χρήσεσθαι ἀλλήλοισ·

τὸ γοῦν μακρὰ χαίρειν φράσαι τὸ μηκέτι φροντιεῖν δηλοῖ. πρῶτοσ δ̓ αὐτὸ Φιλιππίδησ ὁ ἡμεροδρομήσασ λέγεται ἀπὸ Μαραθῶνοσ ἀγγέλλων τὴν νίκην εἰπεῖν πρὸσ τοὺσ ἄρχοντασ καθημένουσ καὶ πεφροντικότασ ὑπὲρ τοῦ τέλουσ τῆσ μάχησ, Χαίρετε, νικῶμεν, καὶ τοῦτο εἰπὼν συναποθανεῖν τῇ ἀγγελίᾳ καὶ τῷ χαίρειν συνεκπνεῦσαι.

ἐν ἐπιστολῆσ δὲ ἀρχῇ Κλέων ὁ Ἀθηναῖοσ δημαγωγὸσ ἀπὸ Σφακτηρίασ πρῶτον χαίρειν προὔθηκεν εὐαγγελιζόμενοσ τὴν νίκην τὴν ἐκεῖθεν καὶ τὴν τῶν Σπαρτιατῶν ἅλωσιν· καὶ ὅλωσ γε μετ̓ ἐκεῖνον ὁ Νικίασ ἀπὸ Σικελίασ ἐπιστέλλων ἐν τῷ ἀρχαίῳ τῶν ἐπιστολῶν διέμεινεν ἀπ̓ αὐτῶν ἀρξάμενοσ τῶν πραγμάτων.

θεὸν προσεῖπεν ὡσ ἀνάξιον τοῦ Πυθίου καὶ οὐχ ὅπωσ θεοῖσ, ἀλλ̓ οὐδ̓ ἀνθρώποισ δεξιοῖσ πρέπον.

ὁ μέν γε θεσπέσιοσ Πυθαγόρασ, εἰ καὶ μηδὲν αὐτὸσ ἴδιον ἡμῖν καταλιπεῖν τῶν αὐτοῦ ἠξίωσεν, ὅσον Ὀκέλλῳ τῷ Λευκανῷ καὶ Ἀρχύτᾳ καὶ τοῖσ ἄλλοισ ὁμιληταῖσ αὐτοῦ τεκμαίρεσθαι, οὔτε τὸ χαίρειν οὔτε τὸ εὖ πράττειν προὔγραφεν, ἀλλ̓ ἀπὸ τοῦ ὑγιαίνειν ἄρχεσθαι ἐκέλευεν·

αὐτοῖσ τρίγωνον, τὸ δἰ ἀλλήλων, τὸ πεντάγραμμον, ᾧ συμβόλῳ πρὸσ τοὺσ ὁμοδόξουσ ἐχρῶντο, ὑγίεια πρὸσ αὐτῶν ὠνομάζετο, καὶ ὅλωσ ἡγοῦντο τῷ μὲν ὑγιαίνειν τὸ εὖ πράττειν καὶ τὸ χαίρειν εἶναι, οὔτε δὲ τῷ εὖ πράττειν οὔτε τῷ χαίρειν πάντωσ καὶ τὸ ὑγιαίνειν.

ἐκάλεσαν, ὧν καὶ Φιλόλαόσ ἐστι.

καὶ τί σοι τοὺσ παλαιοὺσ λέγω, ὅπου καὶ Ἐπίκουροσ ἀνὴρ πάνυ χαίρων τῷ χαίρειν καὶ τὴν ἡδονὴν πρὸ ἁπάντων αἱρούμενοσ ἐν ταῖσ σπουδαιοτέραισ ἐπιστολαῖσ ‐ εἰσὶ δὲ αὗται ὀλίγαι ‐ .

καὶ ἐν ταῖσ πρὸσ τοὺσ φιλτάτουσ μάλιστα ὑγιαίνειν εὐθὺσ ἐν ἀρχῇ προστάττει; πολὺ δ̓ ἂν καὶ ἐν τῇ τραγῳδίᾳ καὶ ἐν τῇ ἀρχαίᾳ κωμῳδίᾳ εὑρ́οισ τὸ ὑγιαίνειν πρῶτον εὐθὺσ λεγόμενον· τὸ μὲν γὰρ οὖλέ τε καὶ μάλα χαῖρε σαφῶσ προτεταγμένον τοῦ χαίρειν τὸ ὑγιαίνειν ἔχει· ὁ δὲ Ἄλεξισ, ὦ δέσποθ̓, ὑγίαιν̓, ὡσ χρόνιοσ ἐλήλυθασ· ὁ δὲ Ἀχαιόσ, ἥκω πεπραγὼσ δεινά, σὺ δ̓ ὑγίαινέ μοι· καὶ ὁ Φιλήμων, αἰτῶ δ̓ ὑγίειαν πρῶτον, εἶτ̓ εὐπραξίαν, τρίτον δὲ χαίρειν, εἶτ̓ ὀφείλειν μηδενί. ὁ μὲν γὰρ τὸ σκόλιον γράψασ, οὗ καὶ Πλάτων μέμνηται, τί καὶ οὗτόσ φησιν; Ὑγιαίνειν μὲν ἄριστον, τὸ δεύτερον καλὸν γενέσθαι, τρίτον δὲ πλουτεῖν, τοῦ χαίρειν δὲ τὸ παράπαν οὐκ ἐμνήσθη, ἵνα σοι μὴ τὸ γνωριμώτατον ἐκεῖνο καὶ πᾶσι διὰ στόματοσ λέγω, ὑγίεια, πρεσβίστα μακάρων, μετὰ σεῦ ναίοιμι τὸ λειπόμενον βιοτᾶσ·

ὥστε εἰ πρεσβίστη ἐστὶν ὑγίεια, καὶ τὸ ἔργον αὐτῆσ τὸ ὑγιαίνειν προτακτέον τῶν ἄλλων ἀγαθῶν. μυρία δὲ καὶ ἄλλα ἔκ τε ποιητῶν καὶ συγγραφέων καὶ φιλοσόφων καταδεῖξαί σοι ἔχων, προτιμώντων τὸ ὑγιαίνειν, τοῦτο μὲν παραιτήσομαι, ὡσ μὴ εἰσ ἀπειροκαλίαν τινὰ μειρακιώδη ἐκπέσῃ μοι τὸ σύγγραμμα καὶ κινδυνεύωμεν ἄλλῳ ἥλῳ ἐκκρούειν τὸν ἧλον, ὀλίγα δέ σοι τῆσ ἀρχαίασ ἱστορίασ ὁπόσα μέμνημαι οἰκεῖα τῷ παρόντι προσγράψαι καλῶσ ἔχειν ὑπέλαβον.

ὅτε Ἀλέξανδροσ τὴν ἐν Ἰσσῷ μάχην ἀγωνιεῖσθαι ἔμελλεν, ὡσ Εὐμένησ ὁ Καρδιανὸσ ἐν τῇ πρὸσ Ἀντίπατρον ἐπιστολῇ λέγει, ἑώθεν εἰσελθὼν εἰσ τὴν σκηνὴν αὐτοῦ ὁ Ἡφαιστίων, εἴτ̓ ἐπιλαθόμενοσ εῖτ̓ ἐκταραχθεὶσ ὥσπερ ἐγὼ εἴτε καὶ θεοῦ τινοσ τοῦτο καταναγκάσαντοσ, ταὐτὸν ἐμοὶ ἔφη, Ὑγίαινε, βασιλεῦ, καιρὸσ ἤδη παρατάττεσθαι.

ταραχθέντων δὲ τῶν παρόντων πρὸσ τὸ παράδοξον τῆσ προσαγορεύσεωσ καὶ τοῦ Ηφαιστίωνοσ ὀλίγου δεῖν ὑπ̓ αἰδοῦσ ἐκθανόντοσ, Ἀλέξανδροσ, Δέχομαι, εἶπε, τὴν κλῃδόνα·

τὸ γὰρ σώουσ ἐπανήξειν ἀπὸ τῆσ μάχησ ἤδη μοι ὑπέσχηται. Ἀντίοχοσ δὲ ὁ σωτὴρ ὅτε τοῖσ Γαλάταισ συνάπτειν ἔμελλεν, ἔδοξεν ὄναρ ἐπιστάντα οἱ τὸν Ἀλέξανδρον κελεύειν σύνθημα πρὸ τῆσ μάχησ παραδοῦναι τῇ στρατιᾷ τὸ ὑγιαίνειν, καὶ ὑπὸ τούτῳ συνθήματι τὴν θαυμαστὴν ἐκείνην νίκην ἐνίκησε.

καὶ Πτολεμαῖοσ δὲ ὁ Λάγου Σελεύκῳ ἐπιστέλλων σαφῶσ ἀνέστρεψε τὴν τάξιν ἐν ἀρχῇ μὲν τῆσ ἐπιστολῆσ ὑγιαίνειν αὐτὸν προσειπών, ἐπὶ τέλει δὲ ἀντὶ τοῦ ἐρρῶσθαι ὑπογράψασ τὸ χαίρειν, ὡσ Διονυσόδωροσ ὁ τὰσ ἐπιστολὰσ αὐτοῦ συναγαγών φησιν.

ἄξιον δὲ καὶ Πύρρου τοῦ Ἠπειρώτου μνησθῆναι, ἀνδρὸσ μετὰ Ἀλέξανδρον τὰ δεύτερα ἐν στρατηγίαισ ἐνεγκαμένου καὶ μυρίασ τροπὰσ τῆσ τύχησ·

ἐνεγκόντοσ.

οὗτοσ τοίνυν ἀεὶ θεοῖσ εὐχόμενοσ καὶ θύων καὶ ἀνατιθεὶσ οὐδεπώποτε ἢ νίκην ἢ βασιλείασ ἀξίωμα μεῖζον ἢ εὔκλειαν ἢ πλούτου ὑπερβολὴν ᾔτησε παῤ αὐτῶν, ἀλλ̓ ἓν τοῦτο ηὔχετο, ὑγιαίνειν, ὡσ ἔστ̓ ἂν τοῦτ̓ ἔχῃ, ῥᾳδίωσ αὐτῷ τῶν ἄλλων προσγενησομένων. καὶ ἄριστα, οἶμαι, ἐφρόνει, λογιζόμενοσ ὅτι οὐδὲν ὄφελοσ τῶν ἁπάντων ἀγαθῶν, ἔστ̓ ἂν τοῦ ὑγιαίνειν μόνον ἀπῇ. Ναί, φησί τισ.

ἀλλὰ νῦν ἑκάστου καιρὸσ ἴδιοσ ὑφ̓ ἡμῶν ἀποδέδεικται, σὺ δὲ τοῦτον ἐναλλάξασ, εἰ καὶ μηδὲν ἄλλο ἔφησθα; ὅμωσ τῷ δικαίῳ λόγῳ οὐκ ἂν ἔξω εἰήσ τοῦ ἡμαρτηκέναι, ὥσπερ ἂν εἴ τισ περὶ τῇ κνήμῃ τὸ κράνοσ ἢ περὶ τῇ κεφαλῇ τὰσ κνημῖδασ ἐπιδήσαιτο. Ἀλλ̓, ὦ βέλτιστε, φαίην ἂν κἀγὼ πρὸσ αὐτόν, εἰκότωσ ἂν ταῦτα ἔλεγεσ, εἴ τισ ὅλωσ καιρὸσ ἦν ὑγιείασ μὴ δεόμενοσ, νῦν δὲ καὶ ἑώθεν καὶ μεσούσησ ἡμέρασ καὶ νύκτωρ ἀεὶ τὸ ὑγιαῖνον ἀναγκαῖον, καὶ μάλιστα τοῖσ ἄρχουσι καὶ πολλὰ πράττουσιν ὑμῖν, ὅσῳ καὶ πρὸσ τὰ πολλὰ δεῖσθε τοῦ σώματοσ· ἔτι δὲ ὁ μὲν χαῖρε εἰπὼν μόνον εὐφήμῳ τῇ ἀρχῇ ἐχρήσατο, καὶ ἔστιν εὐχὴ το πρᾶγμα, ὁ δὲ ὑγιαίνειν παρακελευόμενοσ καὶ χρήσιμόν τι δρᾷ καὶ ὑπομιμνήσκει τῶν πρὸσ τὸ ὑγιαίνειν συντελούντων, καὶ οὐ συνεύχεται μόνον, ἀλλὰ καὶ παραγγέλλει.

τί δ̓;

οὐχὶ καὶ ἐν τῷ τῶν ἐντολῶν βιβλίῳ, ὃ ἀεὶ παρὰ βασιλέωσ λαμβανετε, τοῦτο πρῶτον ὑμῖν ἐστι παράγγελμα, τῆσ ὑγιείασ τῆσ ὑμετέρασ αὐτῶν ἐπιμελεῖσθαι; καὶ μάλ̓ εἰκότωσ· οὐδὲν γὰρ ἂν εἰή ὄφελοσ ὑμῶν πρὸσ τὰ ἄλλα μὴ οὕτω διακειμένων. ἀλλὰ καὶ ὑμεῖσ αὐτοί, εἴ τι κἀγὼ τῆσ Ῥωμαίων φωνῆσ ἐπαϊώ, τοὺσ προσαγορεύοντασ ἀντιδεξιούμενοι τῷ τῆσ ὑγιείασ ὀνόματι πολλάκισ ἀμείβεσθε. καὶ ταῦτα πάντα εἶπον οὐχ ὡσ ἐκ προνοίασ ἀφελὼν μὲν τὸ χαίρειν, ἐπιτηδεύσασ δὲ ἀντ̓ αὐτοῦ εἰπεῖν τὸ ὑγιαίνειν, ἀλλ̓ ὡσ τοῦτο μὲν ἄκων παθών·

ἢ γελοῖόσ γ̓ ἂν ἦν ξενίζων καὶ τοὺσ καιροὺσ τῶν προσαγορεύσεων ἐναλλάττων. χάριν δὲ ὁμολογῶ τοῖσ θεοῖσ, ὅτι μοι τὸ σφάλμα εἰσ ἄλλο μακρῷ αἰσιώτερον περιετράπη καὶ εἰσ τὸ ἄμεινον παρώλισθον, καὶ τάχα τῆσ Ὑγιείασ ἢ Ἀσκληπιοῦ αὐτοῦ ἐπιπνοίᾳ τοῦτ̓ ἐπράχθη δἰ ἐμοῦ σοι τὸ ὑγιαίνειν ὑπισχνουμένου·

ἐπεὶ ἔγωγε πῶσ ἂν αὐτὸ ἔπαθον ἄνευ θεοῦ μηδέπω πρότερον ἐν τῷ μακρῷ βίῳ ταραχθεὶσ ὅμοιον;

εἰ δὲ δεῖ καὶ ἀνθρωπίνην τινὰ ὑπὲρ τοῦ γεγονότοσ ἀπολογίαν εἰπεῖν, οὐδὲν ξένον, εἰ πάνυ ἐσπουδακὼσ ἐπὶ τοῖσ ἀρίστοισ ὑπὸ σοῦ γνωρίζεσθαι ἐκ τῆσ ἄγαν ἐπιθυμίασ εἰσ τοὐναντίον διαταραχθεὶσ ἐνέπεσον.

τάχα δ̓ ἄν τινα ἐκπλήξειε τῆσ κατ̓ ὀρθὸν λογισμὸν καὶ στρατιωτῶν πλῆθοσ, ὧν οἱ μὲν προωθοῦντεσ, οἱ δὲ ἐν τῇ τάξει τῆσ προσαγορεύσεωσ μὴ μένοντεσ. σὺ δ̓ εὖ οἶδ̓ ὅτι κἂν οἱ ἄλλοι εἰσ ἄνοιαν ἢ ἀπαιδευσίαν ἢ παραφροσύνην ἀναφέρωσι τὸ πρᾶγμα, αἰδοῦσ αὐτὸ σύμβολον καὶ ἀφελείασ ἐποιήσω καὶ ψυχῆσ μηδὲν ἀγοραῖον καὶ ἔντεχνον ἐχούσησ·

ὡσ τό γε πάνυ θαρραλέον ἐν τοῖσ τοιούτοισ οὐ πόρρω θρασύτητοσ καὶ ἀναισχυντίασ ἐστί. πρὸσ εὐφημίαν αὐτὸ τρέπεσθαι.

ἐπὶ γοῦν τοῦ πρώτου Σεβαστοῦ καὶ τοιόνδε τι λέγεται γενέσθαι·

ὁ μὲν ἔτυχε δίκην τινὰ δικάσασ ὀρθῶσ καὶ ἀπολύσασ ἐγκλήματοσ τοῦ μεγίστου ἀδίκωσ συκοφαντούμενον ἄνθρωπον, ὁ δὲ χάριν ὁμολογῶν μεγάλῃ τῇ φωνῇ, Χάριν οἶδά σοι, ἔφη, ὦ αὐτοκράτορ, ὅτι κακῶσ καὶ ἀδίκωσ ἐδίκασασ· καὶ τῶν περὶ Σεβαστὸν ἀγανακτησάντων καὶ διασπάσασθαι τὸν ἄνθρωπον ἐθελόντων, Παύσασθε χαλεπαίνοντεσ, ἐκεῖνοσ ἔφη· οὐ γὰρ τὴν γλῶτταν αὐτοῦ, ἀλλὰ τὴν γνώμην ἐξετάζειν ἄξιον. ἐκεῖνοσ μὲν οὕτωσ· σὺ δ̓ εἴτε τὴν γνώμην σκέψαιο, πάνυ εὔνουν εὑρήσεισ, εἴτε τὴν γλῶτταν, εὔφημοσ καὶ αὐτή. ἐοίκα δ̓ ἐνταῦθα ἤδη γενόμενοσ εἰκότωσ ἄλλο τι φοβήσεσθαι, μή τισι δόξω ἐξεπίτηδεσ ἡμαρτηκέναι, ὡσ τὴν ἀπολογίαν ταύτην συγγράψαιμι.

καὶ εἰή γε, ὦ φίλτατε Ἀσκληπιέ, τοιοῦτον φανῆναι τὸν λόγον, ὡσ μὴ ἀπολογίαν, ἀλλ̓ ἐπιδείξεωσ ἀφορμὴν εἶναι δοκεῖν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Pro lapsu inter salutandum

(루키아노스, Pro lapsu inter salutandum)

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION