Lucian, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Ἑρμῆσ. 8:

Ὑπὸ φιλαδελφίασ τοῦτο ποιοῦσιν· ἐπεὶ γὰρ ἔδει ἕνα μὲν τεθνάναι τῶν Λήδασ υἱέων, ἕνα δὲ ἀθάνατον εἶναι, ἐνείμαντο οὕτωσ αὐτοὶ τὴν ἀθανασίαν. Οὐ ξυνετήν, ὦ Ἑρμῆ, τὴν νόμην, οἵ γε οὐδὲ ὄψονται οὕτωσ ἀλλήλουσ, ὅπερ ἐπόθουν, οἶμαι, μάλιστα· πῶσ γάρ, ὁ μὲν παρὰ θεοῖσ, ὁ δὲ παρὰ τοῖσ φθιτοῖσ ὤν; πλὴν ἀλλ̓ ὥσπερ ἐγὼ μαντεύομαι, ὁ δὲ Ἀσκληπιὸσ ἰᾶται, σὺ δὲ παλαίειν διδάσκεισ παιδοτρίβησ ἄριστοσ ὤν, ἡ δὲ Ἄρτεμισ μαιεύεται καὶ τῶν ἄλλων ἕκαστοσ ἔχει τινὰ τέχνην ἢ θεοῖσ ἢ ἀνθρώποισ χρησίμην, οὗτοι δὲ τί ποιήσουσιν ἡμῖν;