Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Ἥλιοσ. 2:

(루키아노스, Dialogi deorum, Ζευσ, Ἥλιοσ. 2:)

τοιοῦτον ἡμῖν ἡνίοχον τὸν καλὸν ἐκεῖνον καὶ διφρηλάτην ἐκπέπομφασ. Ἥμαρτον, ὦ Ζεῦ, ἀλλὰ μὴ χαλέπαινε, εἰ ἐπείσθην υἱῷ πολλὰ ἱκετεύοντι· πόθεν γὰρ ἂν καὶ ἤλπισα τηλικοῦτο γενήσεσθαι κακόν; Οὐκ ᾔδεισ, ὅσησ ἐδεῖτο ἀκριβείασ τὸ πρᾶγμα καὶ ὡσ, εἰ βραχύ τισ ἐκβαίη τῆσ ὁδοῦ, οἴχεται πάντα; ἠγνόεισ δὲ καὶ τῶν ἵππων τὸν θυμόν, ὡσ δεῖ ξυνέχειν ἀνάγκῃ τὸν χαλινόν; εἰ γὰρ ἐνδοίη τισ, ἀφηνιάζουσιν εὐθύσ, ὥσπερ ἀμέλει καὶ τοῦτον ἐξήνεγκαν, ἄρτι μὲν ἐπὶ τὰ λαιά, μετ̓ ὀλίγον δὲ ἐπὶ τὰ δεξιά, καὶ ἐσ τὸ ἐναντίον τοῦ δρόμου ἐνίοτε, καὶ ἄνω καὶ κάτω, ὅλωσ ἔνθα ἐβούλοντο αὐτοί· ὁ δὲ οὐκ εἶχεν ὅ τι χρήσαιτο αὐτοῖσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION