Lucian, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Ἔρωσ. 2:

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Ἔρωσ. 2:)

Δέδια, ὦ μῆτερ, αὐτήν· φοβερὰ γάρ ἐστι καὶ χαροπὴ καὶ δεινῶσ ἀνδρική· ὁπόταν γοῦν ἐντεινάμενοσ τὸ τόξον ἰώ ἐπ̓ αὐτήν, ἐπισείουσα τὸν λόφον ἐκπλήττει με καὶ ὑπότρομοσ γίνομαι καὶ ἀπορρεῖ μου τὰ τοξεύματα ἐκ τῶν χειρῶν. Ὁ Ἄρησ γὰρ οὐ φοβερώτεροσ ἦν; καὶ ὅμωσ ἀφώπλισασ αὐτὸν καὶ νενίκηκασ. Ἀλλὰ ἐκεῖνοσ ἑκὼν προσίεταί με καὶ προσκαλεῖται, ἡ Ἀθηνᾶ δὲ ὑφορᾶται ἀεί, καί ποτε ἐγὼ μὲν ἄλλωσ παρέπτην πλησίον ἔχων τὴν λαμπάδα, ἡ δέ, εἴ μοι πρόσει, φησί, νὴ τὸν πατέρα, τῷ δορατίῳ σε διαπείρασα ἢ τοῦ ποδὸσ λαβομένη καὶ ἐσ τὸν Τάρταρον ἐμβαλοῦσα ἢ αὐτὴ διασπασαμένη διαφθερῶ. πολλὰ τοιαῦτα ἠπείλησε· καὶ ὁρᾷ δὲ δριμὺ καὶ ἐπὶ τοῦ στήθουσ ἔχει πρόσωπόν τι φοβερὸν ἐχίδναισ κατάκομον, ὅπερ ἐγὼ μάλιστα δέδια· μορμολύττεται γάρ με καὶ φεύγω, ὅταν ἴδω αὐτό.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION