Lucian, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Ἑρμῆσ. 1:

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Ἑρμῆσ. 1:)

Τί γελᾷσ, ὦ Ἑρμῆ; Ὅτι γελοιότατα, ὦ Ἄπολλον, εἶδον. Εἰπὲ οὖν, ὡσ καὶ αὐτὸσ ἀκούσασ ἔχω ξυγγελᾶν. Ἡ Ἀφροδίτη ξυνοῦσα τῷ Ἄρει κατείληπται καὶ ὁ Ἥφαιστοσ ἔδησεν αὐτοὺσ ξυλλαβών. Πῶσ; ἡδὺ γάρ τι ἐρεῖν ἐοίκασ. Ἐκ πολλοῦ, οἶμαι, ταῦτα εἰδὼσ ἐθήρευεν αὐτούσ, καὶ περὶ τὴν εὐνὴν ἀφανῆ δεσμὰ περιθεὶσ εἰργάζετο ἀπελθὼν ἐπὶ τὴν κάμινον· εἶτα ὁ μὲν Ἄρησ ἐσέρχεται λαθών, ὡσ ᾤετο, καθορᾷ δὲ αὐτὸν ὁ Ἥλιοσ καὶ λέγει πρὸσ τὸν Ἥφαιστον. ἐπεὶ δὲ ἐπέβησαν τοῦ λέχουσ καὶ ἐν ἔργῳ ἦσαν καὶ ἐντὸσ ἐγεγένηντο τῶν ἀρκύων, περιπλέκεται μὲν αὐτοῖσ τὰ δεσμά, ἐφίσταται δὲ ὁ Ἥφαιστοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION