Lucian, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Ἀπόλλων.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἑρμῆσ, Ἀπόλλων.)

Τὸ δὲ καὶ χωλὸν αὐτὸν ὄντα καὶ χαλκέα τὴν τέχνην, ὦ Ἄπολλον, τὰσ καλλίστασ γεγαμηκέναι, τήν τε Ἀφροδίτην καὶ τὴν Χάριν. Εὐποτμία τισ, ὦ Ἑρμῆ· πλὴν ἐκεῖνό γε θαυμάζω, τὸ ἀνέχεσθαι συνούσασ αὐτῷ, καὶ μάλιστα ὅταν ὁρῶσιν ἱδρῶτι ῥεόμενον, ἐσ τὴν κάμινον ἐπικεκυφότα, πολὺν αἴθαλον ἐπὶ τοῦ προσώπου ἔχοντα· καὶ ὅμωσ τοιοῦτον ὄντα περιβάλλουσί τε αὐτὸν καὶ φιλοῦσι καὶ ξυγκαθεύδουσι. Τοῦτο καὶ αὐτὸσ ἀγανακτῶ καὶ τῷ Ἡφαίστῳ φθονῶ·

σὺ δὲ κόμα, ὦ Ἄπολλον, καὶ κιθάριζε καὶ μέγα ἐπὶ τῷ κάλλει φρόνει, κἀγὼ ἐπὶ τῇ εὐεξίᾳ καὶ τῇ λύρᾳ· εἶτα, ἐπειδὰν κοιμᾶσθαι δέῃ, μόνοι καθευδήσομεν. Ἐγὼ μὲν καὶ ἄλλωσ ἀναφρόδιτόσ εἰμι ἐσ τὰ ἐρωτικά·

δύο γοῦν, οὓσ μάλιστα ἠγάπησα, τὴν Δάφνην καὶ τὸν Υἅκινθον, ἡ μὲν Δάφνη οὕτωσ ἐμίσησέ με, ὥστε εἵλετο ξύλον γενέσθαι μᾶλλον ἢ ἐμοὶ ξυνεῖναι, τὸν Υἅκινθον δὲ ὑπὸ τοῦ δίσκου ἀπώλεσα, καὶ νῦν ἀντ̓ ἐκείνων στεφάνουσ ἔχω. Ἐγὼ δὲ ἤδη ποτὲ τὴν Ἀφροδίτην ‐ ἀλλὰ οὐ χρὴ αὐχεῖν. Οἶδα, καὶ τὸν Ἑρμαφρόδιτον ἐκ σοῦ λέγεται τεκεῖν. πλὴν ἐκεῖνό μοι εἰπέ, εἴ τι οἶσθα, πῶσ οὐ ζηλοτυπεῖ ἡ Ἀφροδίτη τὴν Χάριν ἢ ἡ Χάρισ ταύτην; Ὅτι, ὦ Ἄπολλον, ἐκείνη μὲν αὐτῷ ἐν τῇ Λήμνῳ σύνεστιν, ἡ δὲ Ἀφροδίτη ἐν τῷ οὐρανῷ·

ἄλλωσ τε περὶ τὸν Ἄρη ἔχει τὰ πολλὰ κἀκείνου ἐρᾷ, ὥστε ὀλίγον αὐτῇ τοῦ χαλκέωσ τούτου μέλει. Καὶ ταῦτα οἰεί τὸν Ἥφαιστον εἰδέναι; Οἶδεν·

ἀλλὰ τί ἂν δρᾶσαι δύναιτο γενναῖον ὁρῶν νεανίαν καὶ στρατιώτην αὐτόν; ὥστε τὴν ἡσυχίαν ἄγει· πλὴν ἀπειλεῖ γε δεσμά τινα ἐπιμηχανήσεσθαι αὐτοῖσ καὶ συλλήψεσθαι σαγηνεύσασ ἐπὶ τῆσ εὐνῆσ. Οὐκ οἶδα· εὐξαίμην δ̓ ἂν αὐτὸσ ὁ ξυλληφθησόμενοσ εἶναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION