Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Ἀσκληπιόσ, ἩρακλῆσΣ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ζευσ, Ἀσκληπιόσ, ἩρακλῆσΣ.)

Παύσασθε, ὦ Ἀσκληπιὲ καὶ Ἡράκλεισ, ἐρίζοντεσ πρὸσ ἀλλήλουσ ὥσπερ ἄνθρωποι· ἀπρεπῆ γὰρ ταῦτα καὶ ἀλλότρια τοῦ συμποσίου τῶν θεῶν. Ἀλλὰ ἐθέλεισ, ὦ Ζεῦ, τουτονὶ τὸν φαρμακέα προκατακλίνεσθαί μου; Νὴ Δία· καὶ ἀμείνων γάρ εἰμι. Κατὰ τί, ὦ ἐμβρόντητε; ἢ διότι σε ὁ Ζεὺσ ἐκεραύνωσεν ἃ μὴ θέμισ ποιοῦντα, νῦν δὲ κατ̓ ἔλεον αὖθισ ἀθανασίασ μετείληφασ; Ἐπιλέλησαι γὰρ καὶ σύ, ὦ Ἡράκλεισ, ἐν τῇ Οἴτῃ καταφλεγείσ, ὅτι μοι ὀνειδίζεισ τὸ πῦρ;

Οὔκουν ἴσα καὶ ὅμοια βεβίωται ἡμῖν, ὃσ Διὸσ μὲν υἱόσ εἰμι, τοσαῦτα δὲ πεπόνηκα ἐκκαθαίρων τὸν βίον, θηρία καταγωνιζόμενοσ καὶ ἀνθρώπουσ ὑβριστὰσ τιμωρούμενοσ· σὺ δὲ ῥιζοτόμοσ εἶ καὶ ἀγύρτησ, νοσοῦσι μὲν ἴσωσ ἀνθρώποισ χρήσιμοσ ἐπιθήσειν τῶν φαρμάκων, ἀνδρῶδεσ δὲ οὐδὲν ἐπιδεδειγμενοσ. Εὖ λέγεισ, ὅτι σου τὰ ἐγκαύματα ἰασάμην, ὅτε πρῴην ἀνῆλθεσ ἡμίφλεκτοσ ὑπ̓ ἀμφοῖν διεφθαρμένοσ τὸ σῶμα, καὶ τοῦ χιτῶνοσ καὶ μετὰ τοῦτο τοῦ πυρόσ·

ἐγὼ δὲ εἰ καὶ μηδὲν ἄλλο, οὔτε ἐδούλευσα ὥσπερ σὺ οὔτε ἔξαινον ἔρια ἐν Λυδίᾳ πορφυρίδα ἐνδεδυκὼσ καὶ παιόμενοσ ὑπὸ τῆσ Ὀμφάλησ χρυσῷ σανδάλῳ, ἀλλὰ οὐδὲ μελαγχολήσασ ἀπέκτεινα τὰ τέκνα καὶ τὴν γυναῖκα.

Εἰ μὴ παύσῃ λοιδορούμενόσ μοι, αὐτίκα μάλα εἴσῃ ὡσ οὐ πολύ σε ὀνήσει ἡ ἀθανασία, ἐπεὶ ἀράμενόσ σε ῥίψω ἐπὶ κεφαλὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ὥστε μηδὲ τὸν Παιῶνα ἰάσασθαί σε τὸ κρανίον συντριβέντα. Παύσασθε, φημί, καὶ μὴ ἐπιταράττετε ἡμῖν τὴν ξυνουσίαν, ἢ ἀμφοτέρουσ ἀποπέμψομαι ὑμᾶσ τοῦ ξυμποσίου.

καίτοι εὔγνωμον, ὦ Ἡράκλεισ, προκατακλίνεσθαί σου τὸν Ἀσκληπιὸν ἅτε καὶ πρότερον ἀποθανόντα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION