Lucian, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Ἔρωσ. 4:

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Ἔρωσ. 4:)

Θάρρει, μῆτερ, ἐπεὶ καὶ τοῖσ λέουσιν αὐτοῖσ ἤδη ξυνήθησ εἰμί, καὶ πολλάκισ ἐπαναβὰσ ἐπὶ τὰ νῶτα καὶ τῆσ κόμησ λαβόμενοσ ἡνιοχῶ αὐτούσ, οἱ δὲ σαίνουσί με καὶ τὴν χεῖρα δεχόμενοι ἐσ τὸ στόμα περιλιχμησάμενοι ἀποδιδόασί μοι. αὐτὴ μὲν γὰρ ἡ Ῥέα πότε ἂν ἐκείνη σχολὴν ἀγάγοι ἐπ̓ ἐμὲ ὅλη οὖσα ἐν τῷ Ἄττῃ; καιτοι τί ἐγὼ ἀδικῶ δεικνὺσ τὰ καλὰ οἱᾶ́ ἐστιν; ὑμεῖσ δὲ μὴ ἐφίεσθε τῶν καλῶν· μὴ τοίνυν ἐμὲ αἰτιᾶσθε τούτων. ἢ θέλεισ σύ, ὦ μῆτερ, αὐτὴ μηκέτι ἐρᾶν μήτε σὲ τοῦ Ἄρεωσ μήτε ἐκεῖνον σοῦ;

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION