Lucian, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Σελήνησ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Σελήνησ.)

Τί ταῦτα, ὦ Σελήνη, φασὶ ποιεῖν σε; ὁπόταν κατὰ τὴν Καρίαν γένῃ, ἱστάναι μέν σε τὸ ζεῦγοσ ἀφορῶσαν ἐσ τὸν Ἐνδυμίωνα καθεύδοντα ὑπαίθριον ἅτε κυνηγέτην ὄντα, ἐνίοτε δὲ καὶ καταβαίνειν παῤ αὐτὸν ἐκ μέσησ τῆσ ὁδοῦ; Ἐρώτα, ὦ Ἀφροδίτη, τὸν σὸν υἱόν, ὅσ μοι τούτων αἴτιοσ. Εἄ· ἐκεῖνοσ ὑβριστήσ ἐστιν· ἐμὲ γοῦν αὐτὴν τὴν μητέρα οἱᾶ δέδρακεν, ἄρτι μὲν ἐσ τὴν Ἴδην κατάγων Ἀγχίσου ἕνεκα τοῦ Ἰλιέωσ, ἄρτι δὲ ἐσ τὸν Λίβανον ἐπὶ τὸ Ἀσσύριον ἐκεῖνο μειράκιον, ὃ καὶ τῇ Φερσεφάττῃ ἐπέραστον ποιήσασ ἐξ ἡμισείασ ἀφείλετό με τὸν ἐρώμενον· ὥστε πολλάκισ ἠπείλησα, εἰ μὴ παύσεται τοιαῦτα ποιῶν, κλάσειν μὲν αὐτοῦ τὰ τόξα καὶ τὴν φαρέτραν, περιαιρήσειν δὲ καὶ τὰ πτερά·

ἤδη δὲ καὶ πληγὰσ αὐτῷ ἐνέτεινα ἐσ τὰσ πυγὰσ τῷ σανδάλῳ· ὁ δὲ οὐκ οἶδ̓ ὅπωσ τὸ παραυτίκα δεδιὼσ καὶ ἱκετεύων μετ̓ ὀλίγον ἐπιλέλησται ἁπάντων. ἀτὰρ εἰπέ μοι, καλὸσ ὁ Ἐνδυμίων ἐστίν;

εὐπαραμύθητον γὰρ οὕτωσ τὸ δεινόν. Ἐμοὶ μὲν καὶ πάνυ καλόσ, ὦ Ἀφροδίτη, δοκεῖ, καὶ μάλιστα ὅταν ὑποβαλόμενοσ ἐπὶ τῆσ πέτρασ τὴν χλαμύδα καθεύδῃ τῇ λαιᾷ μὲν ἔχων τὰ ἀκόντια ἤδη ἐκ τῆσ χειρὸσ ὑπορρέοντα, ἡ δεξιὰ δὲ περὶ τὴν κεφαλὴν ἐσ τὸ ἄνω ἐπικεκλασμένη ἐπιπρέπῃ τῷ προσώπῳ περικειμένη, ὁ δὲ ὑπὸ τοῦ ὕπνου λελυμένοσ ἀναπνέῃ τὸ ἀμβρόσιον ἐκεῖνο ἆσθμα. τότε τοίνυν ἐγὼ ἀψοφητὶ κατιοῦσα ἐπ̓ ἄκρων τῶν δακτύλων βεβηκυῖα, ὡσ ἂν μὴ ἀνεγρόμενοσ ἐκταραχθείη ‐ οἶσθα· τί οὖν ἄν σοι λέγοιμι τὰ μετὰ ταῦτα; πλὴν ἀπόλλυμαί γε ὑπὸ τοῦ ἔρωτοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION