Lucian, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Σελήνησ. 3:

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀφροδίτη, Σελήνησ. 3:)

ἀτὰρ εἰπέ μοι, καλὸσ ὁ Ἐνδυμίων ἐστίν; εὐπαραμύθητον γὰρ οὕτωσ τὸ δεινόν. Ἐμοὶ μὲν καὶ πάνυ καλόσ, ὦ Ἀφροδίτη, δοκεῖ, καὶ μάλιστα ὅταν ὑποβαλόμενοσ ἐπὶ τῆσ πέτρασ τὴν χλαμύδα καθεύδῃ τῇ λαιᾷ μὲν ἔχων τὰ ἀκόντια ἤδη ἐκ τῆσ χειρὸσ ὑπορρέοντα, ἡ δεξιὰ δὲ περὶ τὴν κεφαλὴν ἐσ τὸ ἄνω ἐπικεκλασμένη ἐπιπρέπῃ τῷ προσώπῳ περικειμένη, ὁ δὲ ὑπὸ τοῦ ὕπνου λελυμένοσ ἀναπνέῃ τὸ ἀμβρόσιον ἐκεῖνο ἆσθμα. τότε τοίνυν ἐγὼ ἀψοφητὶ κατιοῦσα ἐπ̓ ἄκρων τῶν δακτύλων βεβηκυῖα, ὡσ ἂν μὴ ἀνεγρόμενοσ ἐκταραχθείη ‐ οἶσθα· τί οὖν ἄν σοι λέγοιμι τὰ μετὰ ταῦτα; πλὴν ἀπόλλυμαί γε ὑπὸ τοῦ ἔρωτοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION