Lucian, Dialogi deorum, Ἥρα, Ζευσ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἥρα, Ζευσ.)

Τὸν Ἰξίονα τοῦτον, ὦ Ζεῦ, ποῖόν τινα τὸν τρόπον ἡγῇ; Ἄνθρωπον εἶναι χρηστόν, ὦ Ἥρα, καὶ συμποτικόν· οὐ γὰρ ἂν συνῆν ἡμῖν ἀνάξιοσ τοῦ συμποσίου ὤν. Ἀλλὰ ἀνάξιόσ ἐστιν, ὑβριστήσ γε ὤν· ὥστε μηκέτι συνέστω. Τί δαὶ ὕβρισε; χρὴ γάρ, οἶμαι, κἀμὲ εἰδέναι. Τί δ̓ ἄλλο;

‐ καίτοι αἰσχύνομαι εἰπεῖν αὐτό· τοιοῦτόν ἐστιν ὃ ἐτόλμησε. Καὶ μὴν διὰ τοῦτο καὶ μᾶλλον εἴποισ ἄν, ὅσῳ καὶ αἰσχροῖσ ἐπεχείρησε. μῶν οὖν ἐπείρα τινά; συνίημι γὰρ ὁποῖόν τι τὸ αἰσχρόν, ὅπερ ἂν σὺ ὀκνήσειασ εἰπεῖν. Αὐτὴν ἐμέ, οὐκ ἄλλην τινά, ὦ Ζεῦ, πολὺν ἤδη χρόνον.

καὶ τὸ μὲν πρῶτον ἠγνόουν τὸ πρᾶγμα, διότι ἀτενὲσ ἀφεώρα ἐσ ἐμέ· ὁ δὲ καὶ ἔστενε καὶ ὑπεδάκρυε, καὶ εἴ ποτε πιοῦσα παραδοίην τῷ Γανυμήδει τὸ ἔκπωμα, ὁ δὲ ᾔτει ἐν αὐτῷ ἐκείνῳ πιεῖν καὶ λαβὼν ἐφίλει μεταξὺ καὶ πρὸσ τοὺσ ὀφθαλμοὺσ προσῆγε καὶ αὖθισ ἀφεώρα ἐσ ἐμέ· ταῦτα δὲ ἤδη συνίειν ἐρωτικὰ ὄντα. καὶ ἐπὶ πολὺ μὲν ᾐδούμην λέγειν πρὸσ σὲ καὶ ᾤμην παύσεσθαι τῆσ μανίασ τὸν ἄνθρωπον· ἐπεὶ δὲ καὶ λόγουσ ἐτόλμησέ μοι προσενεγκεῖν, ἐγὼ μὲν ἀφεῖσα αὐτὸν ἔτι δακρύοντα καὶ προκυλινδούμενον, ἐπιφραξαμένη τὰ ὦτα, ὡσ μηδὲ ἀκούσαιμι αὐτοῦ ὑβριστικὰ ἱκετεύοντοσ, ἀπῆλθον σοὶ φράσουσα· σὺ δὲ αὐτὸσ ὁρ́α, ὅπωσ μέτει τὸν ἄνδρα. Εὖ γε ὁ κατάρατοσ ἐπ̓ ἐμὲ αὐτὸν καὶ μέχρι τῶν Ἥρασ γάμων;

τοσοῦτον ἐμεθύσθη τοῦ νέκταροσ; ἀλλ̓ ἡμεῖσ τούτων αἴτιοι καὶ πέρα τοῦ μετρίου φιλάνθρωποι, οἵ γε καὶ συμπότασ αὐτοὺσ ἐποιησάμεθα.

συγγνωστοὶ οὖν, εἰ πιόντεσ ὅμοια ἡμῖν καὶ ἰδόντεσ οὐράνια κάλλη καὶ οἱᾶ οὔ ποτε εἶδον ἐπὶ γῆσ, ἐπεθύμησαν ἀπολαῦσαι αὐτῶν ἔρωτι ἁλόντεσ· ὁ δ̓ ἔρωσ βίαιόν τί ἐστι καὶ οὐκ ἀνθρώπων μόνον ἄρχει, ἀλλὰ καὶ ἡμῶν αὐτῶν ἐνίοτε. Σοῦ μὲν καὶ πάνυ οὗτόσ γε δεσπότησ ἐστὶ καὶ ἄγει σε καὶ φέρει τῆσ ῥινόσ, φασίν, ἕλκων, καὶ σὺ ἕπῃ αὐτῷ ἔνθα ἂν ἡγῆταί σοι, καὶ ἀλλάττῃ ῥᾳδίωσ ἐσ ὅ τι ἂν κελεύσῃ, καὶ ὅλωσ κτῆμα καὶ παιδιὰ τοῦ ἔρωτοσ σύ γε· καὶ νῦν τῷ Ἰξίονι οἶδα καθότι συγγνώμην ἀπονέμεισ ἅτε καὶ αὐτὸσ μοιχεύσασ ποτὲ αὐτοῦ τὴν γυναῖκα, ἥ σοι τὸν Πειρίθουν ἔτεκεν. Ἔτι γὰρ σὺ μέμνησαι ἐκείνων, εἴ τι ἐγὼ ἔπαιξα ἐσ γῆν κατελθών;

ἀτὰρ οἶσθα ὅ μοι δοκεῖ περὶ τοῦ Ἰξίονοσ; κολάζειν μὲν μηδαμῶσ αὐτὸν μηδὲ ἀπωθεῖν τοῦ συμποσίου· σκαιὸν γάρ· ἐπεὶ δὲ ἐρᾷ καὶ ὡσ φὴσ δακρύει καὶ ἀφόρητα πάσχει ‐ Τί, ὦ Ζεῦ; δέδια γᾴρ, μή τι ὑβριστικὸν καὶ σὺ εἴπῃσ. Οὐδαμῶσ· ἀλλ̓ εἴδωλον ἐκ νεφέλησ πλασάμενοι αὐτῇ σοι ὅμοιον, ἐπειδὰν λυθῇ τὸ συμπόσιον κἀκεῖνοσ ἀγρυπνῇ, ὡσ τὸ εἰκόσ, ὑπὸ τοῦ ἔρωτοσ, παρακατακλίνωμεν αὐτῷ φέροντεσ· οὕτω γὰρ ἂν παύσαιτο ἀνιώμενοσ οἰηθεὶσ τετυχηκέναι τῆσ ἐπιθυμίασ.

Ἄπαγε, μὴ ὡρ́ασιν ἵκοιτο τῶν ὑπὲρ αὐτον ἐπιθυμῶν. Ὅμωσ ὑπόμεινον, ὦ Ἥρα. ἢ τί γὰρ ἂν καὶ πάθοισ δεινὸν ἀπὸ τοῦ πλάσματοσ, εἰ νεφέλῃ ὁ Ἰξίων συνέσται; Ἀλλὰ ἡ νεφέλη ἐγὼ εἶναι δόξω, καὶ τὸ αἰσχρὸν ἐπ̓ ἐμὲ ποιήσει διὰ τὴν ὁμοιότητα.

Οὐδὲν τοῦτο φήσ· οὔτε γὰρ ἡ νεφέλη ποτὲ Ἥρα γένοιτ̓ ἂν οὔτε σὺ νεφέλη· ὁ δ̓ Ἰξίων μόνον ἐξαπατηθήσεται. Ἀλλὰ οἱ πάντεσ ἄνθρωποι ἀπειρόκαλοί εἰσιν· αὐχήσει κατελθὼν ἴσωσ καὶ διηγήσεται ἅπασι λέγων συγγεγενῆσθαι τῇ Ἥρᾳ καὶ σύλλεκτροσ εἶναι τῷ Διί, καί που τάχ̓ ἂν ἐρᾶν με φήσειεν αὐτοῦ, οἱ δὲ πιστεύσουσιν οὐκ εἰδότεσ ὡσ νεφέλῃ συνῆν. Οὐκοῦν, ἤν τι τοιοῦτον εἴπῃ, ἐσ τὸν ᾅδην ἐμπεσὼν τροχῷ ἄθλιοσ προσδεθεὶσ συμπεριενεχθήσεται μετ̓ αὐτοῦ ἀεὶ καὶ πόνον ἄπαυστον ἕξει δίκην διδοὺσ οὐ τοῦ ἔρωτοσ ‐ οὐ γὰρ δὴ δεινὸν τοῦτό γε ‐ ἀλλὰ τῆσ μεγαλαυχίασ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION