Lucian, Dialogi deorum, Ἥρα, Ζευσ. 3:

Οὐδ̓ ἐκεῖνα μὲν εὖ ποιεῖσ οὐδὲ πρέποντα σεαυτῷ, ὃσ ἁπάντων θεῶν δεσπότησ ὢν ἀπολιπὼν ἐμὲ τὴν νόμῳ γαμετὴν ἐπὶ τὴν γῆν κάτει μοιχεύσων χρυσίον ἢ σάτυροσ ἢ ταῦροσ γενόμενοσ. πλὴν ἀλλ̓ ἐκεῖναι μέν σοι κἂν ἐν γῇ μένουσι, τὸ δὲ Ἰδαῖον τουτὶ παιδίον ἁρπάσασ ἀνέπτησ, ὦ γενναιότατε θεῶν, καὶ συνοικεῖ ἡμῖν ἐπὶ κεφαλήν μοι ἐπαχθέν, οἰνοχοοῦν δὴ τῷ λόγῳ. οὕτωσ ἠπόρεισ οἰνοχόων, καὶ ἀπηγορεύκασιν ἄρα ἥ τε Ἥβη καὶ ὁ Ἥφαιστοσ διακονούμενοι;