Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ. 7:

ἢ ποιμαίνειν δεήσει κἀνταῦθα; Οὔκ, ἀλλ̓ οἰνοχοήσεισ καὶ ἐπὶ τοῦ νέκταροσ τετάξῃ καὶ ἐπιμελήσῃ τοῦ συμποσίου. Τοῦτο μὲν οὐ χαλεπόν· οἶδα γὰρ ὡσ χρὴ ἐγχέαι τὸ γάλα καὶ ἀναδοῦναι τὸ κισσύβιον. Ἰδού, πάλιν οὗτοσ γάλακτοσ μνημονεύει καὶ ἀνθρώποισ διακονήσεσθαι οἰέται· ταυτὶ δ̓ ὁ οὐρανόσ ἐστι, καὶ πίνομεν, ὥσπερ ἔφην, τὸ νέκταρ. Ἥδιον, ὦ Ζεῦ, τοῦ γάλακτοσ; Εἴσῃ μετ̓ ὀλίγον καὶ γευσάμενοσ οὐκέτι ποθήσεισ τὸ γάλα. Κοιμήσομαι δὲ ποῦ τῆσ νυκτόσ; ἢ μετὰ τοῦ ἡλικιώτου Ἔρωτοσ; Οὔκ, ἀλλὰ διὰ τοῦτό σε ἀνήρπασα, ὡσ ἅμα καθεύδοιμεν. Μόνοσ γὰρ οὐκ ἂν δύναιο, ἀλλὰ ἥδιόν σοι καθεύθειν μετ̓ ἐμοῦ;