Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ. 6:

τοῦτο μέντοι καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἡμῖν αὐτὸσ παρέξεισ ἐγχέων· τὸ δὲ μέγιστον, οὐκέτι ἄνθρωποσ, ἀλλ̓ ἀθάνατοσ γενήσῃ, καὶ ἀστέρα σου φαίνεσθαι ποιήσω κάλλιστον, καὶ ὅλωσ εὐδαίμων ἔσῃ. Ἢν δὲ παίζειν ἐπιθυμήσω, τίσ συμπαίξεταί μοι; ἐν γὰρ τῇ Ἴδῃ πολλοὶ ἡλικιῶται ἦμεν. Ἔχεισ κἀνταῦθα τὸν συμπαιξόμενόν σοι τουτονὶ τὸν Ἔρωτα καὶ ἀστραγάλουσ μάλα πολλούσ. θάρρει μόνον καὶ φαιδρὸσ ἴσθι καὶ μηδὲν ἐπιπόθει τῶν κάτω Τί δαὶ ὑμῖν χρήσιμοσ ἂν γενοίμην;