Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ. 1:

Ἄγε, ὦ Γανύμηδεσ ‐ ἥκομεν γὰρ ἔνθα ἐχρῆν ‐ φίλησόν με ἤδη, ὅπωσ εἰδῇσ οὐκέτι ῥάμφοσ ἀγκύλον ἔχοντα οὐδ̓ ὄνυχασ ὀξεῖσ οὐδὲ πτερά, οἱο͂σ ἐφαινόμην σοι πτηνὸσ εἶναι δοκῶν. Ἄνθρωπε, οὐκ αἰετὸσ ἄρτι ἦσθα καὶ καταπτάμενοσ ἡρ́πασάσ με ἀπὸ μέσου τοῦ ποιμνίου; πῶσ οὖν τὰ μὲν πτερά σοι ἐκεῖνα ἐξερρύηκε, σὺ δὲ ἄλλοσ ἤδη ἀναπέφηνασ;