헬라어 문장 검색 - Λυξιαν́Διαλογι

(루키아노스, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ.)

Ἄγε, ὦ Γανύμηδεσ ‐ ἥκομεν γὰρ ἔνθα ἐχρῆν ‐ φίλησόν με ἤδη, ὅπωσ εἰδῇσ οὐκέτι ῥάμφοσ ἀγκύλον ἔχοντα οὐδ̓ ὄνυχασ ὀξεῖσ οὐδὲ πτερά, οἱο͂σ ἐφαινόμην σοι πτηνὸσ εἶναι δοκῶν. Ἄνθρωπε, οὐκ αἰετὸσ ἄρτι ἦσθα καὶ καταπτάμενοσ ἡρ́πασάσ με ἀπὸ μέσου τοῦ ποιμνίου; πῶσ οὖν τὰ μὲν πτερά σοι ἐκεῖνα ἐξερρύηκε, σὺ δὲ ἄλλοσ ἤδη ἀναπέφηνασ; Ἀλλ̓ οὔτε ἄνθρωπον ὁρᾷσ, ὦ μειράκιον, οὔτε αἰετόν, ὁ δὲ πάντων βασιλεὺσ τῶν θεῶν οὗτόσ εἰμι πρὸσ τὸν καιρὸν ἀλλάξασ ἐμαυτόν.

Τί φήσ; σὺ γὰρ εἶ ὁ Πὰν ἐκεῖνοσ; εἶτα πῶσ σύριγγα οὐκ ἔχεισ οὐδὲ κέρατα οὐδὲ λάσιοσ εἶ τὰ σκέλη; Μόνον γὰρ ἐκεῖνον ἡγῇ θεόν; Ναί· καὶ θύομέν γε αὐτῷ ἔνορχιν τράγον ἐπὶ τὸ σπήλαιον ἄγοντεσ, ἔνθα ἕστηκε· σὺ δὲ ἀνδραποδιστήσ τισ εἶναί μοι δοκεῖσ. Εἰπέ μοι, Διὸσ δὲ οὐκ ἤκουσασ ὄνομα οὐδὲ βωμὸν εἶδεσ ἐν τῷ Γαργάρῳ τοῦ ὑόντοσ καὶ βροντῶντοσ καὶ ἀστραπὰσ ποιοῦντοσ;

Σύ, ὦ βέλτιστε, φὴσ εἶναι, ὃσ πρῴην κατέχεασ ἡμῖν τὴν πολλὴν χάλαζαν, ὁ οἰκεῖν ὑπεράνω λεγόμενοσ, ὁ ποιῶν τὸν ψόφον, ᾧ τὸν κριὸν ὁ πατὴρ ἔθυσεν; εἶτα τί ἀδικήσαντά με ἀνήρπασασ, ὦ βασιλεῦ τῶν θεῶν;

τὰ δὲ πρόβατα ἴσωσ οἱ λύκοι διαρπάσονται ἤδη ἐρήμοισ ἐπιπεσόντεσ. Ἔτι γὰρ μέλει σοι τῶν προβάτων ἀθανάτῳ γεγενημένῳ καὶ ἐνταῦθα συνεσομένῳ μεθ̓ ἡμῶν; Τί λέγεισ; οὐ γὰρ κατάξεισ με ἤδη ἐσ τὴν Ἴδην τήμερον; Οὐδαμῶσ· ἐπεὶ μάτην αἰετὸσ ἂν εἰήν ἀντὶ θεοῦ γεγενημένοσ. Οὐκοῦν ἐπιζητήσει με ὁ πατὴρ καὶ ἀγανακτήσει μὴ εὑρίσκων, καὶ πληγὰσ ὕστερον λήψομαι καταλιπων τὸ ποίμνιον. Ποῦ γὰρ ἐκεῖνοσ ὄψεταί σε; Μηδαμῶσ· ποθῶ γὰρ ἤδη αὐτόν. εἰ δὲ ἀπάξεισ με, ὑπισχνοῦμαί σοι καὶ ἄλλον παῤ αὐτοῦ κριὸν τυθήσεσθαι λύτρα ὑπὲρ ἐμοῦ. ἔχομεν δὲ τὸν τριετῆ, τὸν μέγαν, ὃσ ἡγεῖται πρὸσ τὴν νομήν. Ὡσ ἀφελὴσ ὁ παῖσ ἐστι καὶ ἁπλοϊκὸσ καὶ αὐτὸ δὴ τοῦτο παῖσ ἔτι.

‐ ἀλλ̓, ὦ Γανύμηδεσ, ἐκεῖνα μὲν πάντα χαίρειν ἐά καὶ ἐπιλάθου αὐτῶν, τοῦ τε ποιμνίου καὶ τῆσ Ἴδησ. σὺ δὲ ‐ ἤδη γὰρ ἐπουράνιοσ εἶ ‐ πολλὰ εὖ ποιήσεισ ἐντεῦθεν καὶ τὸν πατέρα καὶ πατρίδα, καὶ ἀντὶ μὲν τυροῦ καὶ γάλακτοσ ἀμβροσίαν ἔδῃ καὶ νέκταρ πίῃ· τοῦτο μέντοι καὶ τοῖσ ἄλλοισ ἡμῖν αὐτὸσ παρέξεισ ἐγχέων·

τὸ δὲ μέγιστον, οὐκέτι ἄνθρωποσ, ἀλλ̓ ἀθάνατοσ γενήσῃ, καὶ ἀστέρα σου φαίνεσθαι ποιήσω κάλλιστον, καὶ ὅλωσ εὐδαίμων ἔσῃ. Ἢν δὲ παίζειν ἐπιθυμήσω, τίσ συμπαίξεταί μοι; ἐν γὰρ τῇ Ἴδῃ πολλοὶ ἡλικιῶται ἦμεν. Ἔχεισ κἀνταῦθα τὸν συμπαιξόμενόν σοι τουτονὶ τὸν Ἔρωτα καὶ ἀστραγάλουσ μάλα πολλούσ. θάρρει μόνον καὶ φαιδρὸσ ἴσθι καὶ μηδὲν ἐπιπόθει τῶν κάτω Τί δαὶ ὑμῖν χρήσιμοσ ἂν γενοίμην; ἢ ποιμαίνειν δεήσει κἀνταῦθα;

Οὔκ, ἀλλ̓ οἰνοχοήσεισ καὶ ἐπὶ τοῦ νέκταροσ τετάξῃ καὶ ἐπιμελήσῃ τοῦ συμποσίου. Τοῦτο μὲν οὐ χαλεπόν· οἶδα γὰρ ὡσ χρὴ ἐγχέαι τὸ γάλα καὶ ἀναδοῦναι τὸ κισσύβιον. Ἰδού, πάλιν οὗτοσ γάλακτοσ μνημονεύει καὶ ἀνθρώποισ διακονήσεσθαι οἰέται· ταυτὶ δ̓ ὁ οὐρανόσ ἐστι, καὶ πίνομεν, ὥσπερ ἔφην, τὸ νέκταρ. Ἥδιον, ὦ Ζεῦ, τοῦ γάλακτοσ; Εἴσῃ μετ̓ ὀλίγον καὶ γευσάμενοσ οὐκέτι ποθήσεισ τὸ γάλα. Κοιμήσομαι δὲ ποῦ τῆσ νυκτόσ; ἢ μετὰ τοῦ ἡλικιώτου Ἔρωτοσ; Οὔκ, ἀλλὰ διὰ τοῦτό σε ἀνήρπασα, ὡσ ἅμα καθεύδοιμεν. Μόνοσ γὰρ οὐκ ἂν δύναιο, ἀλλὰ ἥδιόν σοι καθεύθειν μετ̓ ἐμοῦ; Ναί, μετά γε τοιούτου οἱο͂σ εἶ σύ, Γανύμηδεσ, οὕτω καλόσ.

Τί γάρ σε πρὸσ τὸν ὕπνον ὀνήσει τὸ κάλλοσ;

Ἔχει τι θέλγητρον ἡδὺ καὶ μαλακώτερον ἐπάγει αὐτόν. Καὶ μὴν ὅ γε πατὴρ ἤχθετό μοι συγκαθευδοντι καὶ διηγεῖτο ἑώθεν, ὡσ ἀφεῖλον αὐτοῦ τὸν ὕπνον στρεφόμενοσ καὶ λακτίζων καί τι φθεγγόμενοσ μεταξὺ ὁπότε καθεύδοιμι· ὥστε παρὰ τὴν μητέρα ἔπεμπέ με κοιμησόμενον ὡσ τὰ πολλά. ὡρ́α δή σοι, εἰ διὰ τοῦτο, ὡσ φήσ, ἀνήρπασάσ με, καταθεῖναι αὖθισ ἐσ τὴν γῆν, ἢ πράγματα ἕξεισ ἀγρυπνῶν· ἐνοχλήσω γάρ σε συνεχῶσ στρεφόμενοσ. Τοῦτ̓ αὐτό μοι τὸ ἥδιστον ποιήσεισ, εἰ ἀγρυπνήσαιμι μετὰ σοῦ φιλῶν πολλάκισ καὶ περιπτύσσων. Αὐτὸσ ἂν εἰδείησ· ἐγὼ δὲ κοιμήσομαι σοῦ καταφιλοῦντοσ. Εἰσόμεθα τότε ὃ πρακτέον. νῦν δὲ ἄπαγε αὐτόν, ὦ Ἑρμῆ, καὶ πιόντα τῆσ ἀθανασίασ ἄγε οἰνοχοήσοντα ἡμῖν διδάξασ πρότερον ὡσ χρὴ ὀρέγειν τὸν σκύφον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Lucian, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ζευσ, Γανυμήδησ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION