Lucian, Dialogi deorum, Ἔρωσ, Ζευσ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἔρωσ, Ζευσ.)

Ἀλλ̓ εἰ καί τι ἥμαρτον, ὦ Ζεῦ, σύγγνωθί μοι· παιδίον γάρ εἰμι καὶ ἔτι ἄφρων. Σὺ παιδίον ὁ Ἔρωσ, ὃσ ἀρχαιότεροσ εἶ πολὺ Ιἀπετοῦ; ἢ διότι μὴ πώγωνα μηδὲ πολιὰσ ἔφυσασ, διὰ ταῦτα καὶ βρέφοσ ἀξιοῖσ νομίζεσθαι γέρων καὶ πανοῦργοσ ὤν; Τί δαί σε μέγα ἠδίκησα ὁ γέρων ὡσ φὴσ ἐγώ, διότι με καὶ πεδῆσαι διανοῇ;

Σκόπει, ὦ κατάρατε, εἰ μικρά, ὃσ ἐμοὶ μὲν οὕτωσ ἐντρυφᾷσ, ὥστε οὐδέν ἐστιν ὃ μὴ πεποίηκάσ με, σάτυρον, ταῦρον, χρυσόν, κύκνον, αἰετόν· ἐμοῦ δὲ ὅλωσ οὐδεμίαν ἥντινα ἐρασθῆναι πεποίηκασ, οὐδὲ συνῆκα ἡδὺσ γυναικὶ διὰ σὲ γεγενημένοσ, ἀλλά με δεῖ μαγγανεύειν ἐπ̓ αὐτὰσ καὶ κρύπτειν ἐμαυτόν· αἱ δὲ τὸν μὲν ταῦρον ἢ κυκνον φιλοῦσιν, ἐμὲ δὲ ἢν ἴδωσι, τεθνᾶσιν ὑπὸ τοῦ δέουσ. Εἰκότωσ·

οὐ γὰρ φέρουσιν, ὦ Ζεῦ, θνηταὶ οὖσαι τὴν σὴν πρόσοψιν. Πῶσ οὖν τὸν Ἀπόλλω ὁ Βράγχοσ καὶ ὁ Υἅκινθοσ φιλοῦσιν; Ἀλλὰ ἡ Δάφνη κἀκεῖνον ἔφευγε καίτοι κομήτην καὶ ἀγένειον ὄντα. εἰ δ̓ ἐθέλεισ ἐπέραστοσ εἶναι, μὴ ἐπίσειε τὴν αἰγίδα μηδὲ τὸν κεραυνὸν φέρε, ἀλλ̓ ὡσ ἥδιστον ποίει σεαυτὸν ἑκατέρωθεν καθειμένοσ βοστρύχουσ, τῇ μίτρᾳ τούτουσ ἀνειλημμένοσ, πορφυρίδα ἔχε, ὑποδέου χρυσίδασ, ὑπ̓ αὐλῷ καὶ τυμπάνοισ εὔρυθμα βαῖνε, καὶ ὄψει ὅτι πλείουσ ἀκολουθήσουσί σοι τῶν Διονύσου Μαινάδων. Ἄπαγε·

οὐκ ἂν δεξαίμην ἐπέραστοσ εἶναι τοιοῦτοσ γενόμενοσ. Οὐκοῦν, ὦ Ζεῦ, μηδὲ ἐρᾶν θέλε· ῥᾴδιον γὰρ τοῦτό γε. Οὔκ, ἀλλὰ ἐρᾶν μέν, ἀπραγμονέστερον δὲ αὐτῶν ἐπιτυγχάνειν· ἐπὶ τούτοισ αὐτοῖσ ἀφίημί σε.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION