Hippocrates, Hippocrates Collected Works I, ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΗΣ ΙΗΤΡΙΚΗΣ, xiv.

(히포크라테스, Hippocrates Collected Works I, ΠΕΡΙ ΑΡΧΑΙΗΣ ΙΗΤΡΙΚΗΣ, xiv.)

Οἶδα μὲν γὰρ καὶ τάδε δήπου, ὅτι διαφέρει ἐσ τὸ σῶμα τοῦ ἀνθρώπου καθαρὸσ ἄρτοσ ἢ συγκομιστόσ, ἢ ἀπτίστων πυρῶν ἢ ἐπτισμένων, ἢ πολλῷ ὕδατι πεφυρημένοσ ἢ ὀλίγῳ, ἢ ἰσχυρῶσ πεφυρημένοσ ἢ ἀφύρητοσ, ἢ ἔξοπτοσ ἢ ἔνωμοσ, ἄλλα τε πρὸσ τούτοισι μυρία. ὡσ δ’ αὔτωσ καὶ περὶ μάζησ. καὶ αἱ δυνάμιεσ μεγάλαι τε ἑκάστου καὶ οὐδὲν ἡ ἑτέρη τῇ ἑτέρῃ ἐοικυῖα. ὅστισ δὲ ταῦτα οὐκ ἐπέσκεπται ἢ σκεπτόμενοσ οὐκ οἶδεν, πῶσ ἄν τι οὗτοσ δύναιτο τῶν κατ’ ἄνθρωπον παθημάτων εἰδέναι; ὑπὸ γὰρ ἑνὸσ ἑκάστου τούτων πάσχει τε καὶ ἑτεροιοῦται ὁ ἄνθρωποσ ἢ τοῖον ἢ τοῖον. καὶ διὰ τούτων πᾶσ ὁ βίοσ καὶ ὑγιαίνοντι καὶ ἐκ νούσου ἀνατρεφομένῳ καὶ κάμνοντι. οὐκ ἂν οὖν ἕτερα τούτων χρησιμώτερα οὐδὲ ἀναγκαιότερα εἰή εἰδέναι δήπου, ὡσ δὲ καλῶσ καὶ λογισμῷ προσήκοντι ζητήσαντεσ πρὸσ τὴν τοῦ ἀνθρώπου φύσιν εὑρ͂ον αὐτὰ οἱ πρῶτοι εὑρόντεσ καὶ ᾠήθησαν ἀξίην τὴν τέχνην θεῷ προσθεῖναι, ὥσπερ καὶ νομίζεται. οὐ γὰρ τὸ ξηρὸν οὐδὲ τὸ ὑγρὸν οὐδὲ τὸ θερμὸν οὐδὲ τὸ ψυχρὸν οὐδὲ ἄλλο τούτων ἡγησάμενοι οὐδὲν οὔτε λυμαίνεσθαι οὔτε προσδεῖσθαι οὐδενὸσ τούτων τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ τὸ ἰσχυρὸν ἑκάστου καὶ τὸ κρέσσον τῆσ φύσιοσ τῆσ ἀνθρωπείησ, οὗ μὴ ἠδύνατο κρατεῖν, τοῦτο βλά πτειν ἡγήσαντο καὶ τοῦτο ἐζήτησαν ἀφαιρεῖν. ἰσχυρότατον δ’ ἐστὶ τοῦ μὲν γλυκέοσ τὸ γλυκύτατον, τοῦ δὲ πικροῦ τὸ πικρότατον, τοῦ δὲ ὀξέοσ τὸ ὀξύτατον, ἑκάστου δὲ πάντων τῶν ἐνεόντων ἡ ἀκμή. ταῦτα γὰρ ἑώρων καὶ ἐν τῷ ἀνθρώπῳ ἐνεόντα καὶ λυμαινόμενα τὸν ἄνθρωπον. ἔνι γὰρ ἐν ἀνθρώπῳ καὶ ἁλμυρὸν καὶ πικρὸν καὶ γλυκὺ καὶ ὀξὺ καὶ στρυφνὸν καὶ πλαδαρὸν καὶ ἄλλα μυρία παντοίασ δυνάμιασ ἔχοντα πλῆθόσ τε καὶ ἰσχύν. ταῦτα μὲν μεμιγμένα καὶ κεκρημένα ἀλλήλοισιν οὔτε φανερά ἐστιν οὔτε λυπεῖ τὸν ἄνθρωπον. ὅταν δέ τι τούτων ἀποκριθῇ καὶ αὐτὸ ἐφ’ ἑωυτοῦ γένηται, τότε καὶ φανερόν ἐστι καὶ λυπεῖ τὸν ἄνθρωπον· τοῦτο δέ, τῶν βρωμάτων ὅσα ἡμῖν ἀνεπιτήδειά ἐστιν καὶ λυμαίνεται τὸν ἄνθρωπον ἐμπεσόντα, τούτων ἓν ἕκαστον ἢ πικρόν ἐστιν ἢ ἁλμυρὸν ἢ ὀξὺ ἢ ἄλλο τι ἄκρητόν τε καὶ ἰσχυρόν, καὶ διὰ τοῦτο ταρασσόμεθα ὑπ’ αὐτῶν, ὥσπερ καὶ ὑπὸ τῶν ἐν τῷ σώματι ἀποκρινομένων. πάντα δὲ ὅσα ἄνθρωποσ ἐσθίει ἢ πίνει, τὰ τοιαῦτα βρώματα ἥκιστα τοιούτου χυμοῦ ἀκρήτου τε καὶ διαφέροντοσ δῆλά ἐστιν μετέχοντα, οἱο͂ν ἄρτοσ τε καὶ μᾶζα καὶ τὰ ἑπόμενα τούτοισ, οἷσ εἴθισται ὁ ἄνθρωποσ πλείστοισί τε καὶ αἰεὶ χρῆσθαι, ἔξω τῶν πρὸσ ἡδονήν τε καὶ κόρον ἠρτυμένων τε καὶ ἐσκευασμένων. καὶ ἀπὸ τούτων πλείστων ἐσιόντων ἐσ τὸν ἄνθρωπον τάραχοσ καὶ ἀπόκρισισ τῶν ἀμφὶ τὸ σῶμα δυναμίων ἥκιστα γίνεται, ἰσχὺσ δὲ καὶ αὔξησισ καὶ τροφὴ μάλιστα δι’ οὐδὲν ἕτερον γίνεται ἢ ὅτι εὖ τε κέκρηται καὶ οὐδὲν ἔχει οὔτε ἄκρητον οὔτε ἰσχυρόν, ἀλλ’ ὅλον ἕν τε γέγονε καὶ ἁπλοῦν.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION