Euripides, Hecuba, episode 2:

Ἑκάβη, διδάσκου, μηδὲ τῷ θυμουμένῳ τὸν εὖ λέγοντα δυσμενῆ ποιοῦ φρενόσ. ἐγὼ τὸ μὲν σὸν σῶμ’ ὑφ’ οὗπερ εὐτύχουν σῴζειν ἕτοιμόσ εἰμι κοὐκ ἄλλωσ λέγω· ἃ δ’ εἶπον εἰσ ἅπαντασ οὐκ ἀρνήσομαι, Τροίασ ἁλούσησ ἀνδρὶ τῷ πρώτῳ στρατοῦ σὴν παῖδα δοῦναι σφάγιον ἐξαιτουμένῳ. ἐν τῷδε γὰρ κάμνουσιν αἱ πολλαὶ πόλεισ, ὅταν τισ ἐσθλὸσ καὶ πρόθυμοσ ὢν ἀνὴρ μηδὲν φέρηται τῶν κακιόνων πλέον. ἡμῖν δ’ Ἀχιλλεὺσ ἄξιοσ τιμῆσ, γύναι, θανὼν ὑπὲρ γῆσ Ἑλλάδοσ κάλλιστ’ ἀνήρ. οὔκουν τόδ’ αἰσχρόν, εἰ βλέποντι μὲν φίλῳ χρώμεσθ’, ἐπεὶ δ’ ὄλωλε, μὴ χρώμεσθ’ ἔτι; εἰε͂ν· τί δῆτ’ ἐρεῖ τισ, ἤν τισ αὖ φανῇ στρατοῦ τ’ ἄθροισισ πολεμίων τ’ ἀγωνία; πότερα μαχούμεθ’ ἢ φιλοψυχήσομεν, τὸν κατθανόνθ’ ὁρῶντεσ οὐ τιμώμενον; καὶ μὴν ἔμοιγε ζῶντι μέν, καθ’ ἡμέραν κεἰ σμίκρ’ ἔχοιμι, πάντ’ ἂν ἀρκούντωσ ἔχοι· τύμβον δὲ βουλοίμην ἂν ἀξιούμενον τὸν ἐμὸν ὁρᾶσθαι· διὰ μακροῦ γὰρ ἡ χάρισ. εἰ δ’ οἰκτρὰ πάσχειν φῄσ, τάδ’ ἀντάκουέ μου· εἰσὶν παρ’ ἡμῖν οὐδὲν ἧσσον ἄθλιαι γραῖαι γυναῖκεσ ἠδὲ πρεσβῦται σέθεν, νύμφαι τ’ ἀρίστων νυμφίων τητώμεναι, ὧν ἥδε κεύθει σώματ’ Ἰδαία κόνισ. τόλμα τάδ’. ἡμεῖσ δ’, εἰ κακῶσ νομίζομεν τιμᾶν τὸν ἐσθλόν, ἀμαθίαν ὀφλήσομεν· οἱ βάρβαροι δὲ μήτε τοὺσ φίλουσ φίλουσ ἡγεῖσθε, μήτε τοὺσ καλῶσ τεθνηκότασ θαυμάζεθ’, ὡσ ἂν ἡ μὲν Ἑλλὰσ εὐτυχῇ, ὑμεῖσ δ’ ἔχηθ’ ὅμοια τοῖσ βουλεύμασιν. αἰαῖ· τὸ δοῦλον ὡσ κακὸν πέφυκ’ ἀεὶ τολμᾷ θ’ ἃ μὴ χρή, τῇ βίᾳ νικώμενον. ὦ θύγατερ, οὑμοὶ μὲν λόγοι πρὸσ αἰθέρα φροῦδοι μάτην ῥιφέντεσ ἀμφὶ σοῦ φόνου· σὺ δ’, εἴ τι μείζω δύναμιν ἢ μήτηρ ἔχεισ, σπούδαζε πάσασ ὥστ’ ἀηδόνοσ στόμα φθογγὰσ ἱεῖσα, μὴ στερηθῆναι βίου. πρόσπιπτε δ’ οἰκτρῶσ τοῦδ’ Ὀδυσσέωσ γόνυ καὶ πεῖθ’ ‐ ἔχεισ δὲ πρόφασιν· ἔστι γὰρ τέκνα καὶ τῷδε ‐ τὴν σὴν ὥστ’ ἐποικτῖραι τύχην.