헬라어 문장 검색 - ΕυριπίΗεξυβά3́

(에우리피데스, Hecuba, episode)

καὶ μὴν Ὀδυσσεὺσ ἔρχεται σπουδῇ ποδόσ, Ἑκάβη, νέον τι πρὸσ σὲ σημανῶν ἔποσ. γύναι, δοκῶ μέν σ’ εἰδέναι γνώμην στρατοῦ ψῆφόν τε τὴν κρανθεῖσαν· ἀλλ’ ὅμωσ φράσω. ἔδοξ’ Ἀχαιοῖσ παῖδα σὴν Πολυξένην σφάξαι πρὸσ ὀρθὸν χῶμ’ Ἀχιλλείου τάφου. ἡμᾶσ δὲ πομποὺσ καὶ κομιστῆρασ κόρησ τάσσουσιν εἶναι· θύματοσ δ’ ἐπιστάτησ ἱερεύσ τ’ ἐπέσται τοῦδε παῖσ Ἀχιλλέωσ. οἶσθ’ οὖν ὃ δρᾶσον; μήτ’ ἀποσπασθῇσ βίᾳ μήτ’ ἐσ χερῶν ἅμιλλαν ἐξέλθῃσ ἐμοί· γίγνωσκε δ’ ἀλκὴν καὶ παρουσίαν κακῶν τῶν σῶν. σοφόν τοι κἀν κακοῖσ ἃ δεῖ φρονεῖν. αἰαῖ· παρέστηχ’, ὡσ ἐοίκ’, ἀγὼν μέγασ, πλήρησ στεναγμῶν οὐδὲ δακρύων κενόσ. κἄγωγ’ ἄρ’ οὐκ ἔθνῃσκον οὗ μ’ ἐχρῆν θανεῖν, οὐδ’ ὤλεσέν με Ζεύσ, τρέφει δ’, ὅπωσ ὁρῶ κακῶν κάκ’ ἄλλα μείζον’ ἡ τάλαιν’ ἐγώ. εἰ δ’ ἔστι τοῖσ δούλοισι τοὺσ ἐλευθέρουσ μὴ λυπρὰ μηδὲ καρδίασ δηκτήρια ἐξιστορῆσαι, σοὶ μὲν εἰρῆσθαι χρεών, ἡμᾶσ δ’ ἀκοῦσαι τοὺσ ἐρωτῶντασ τάδε. ἔξεστ’, ἐρώτα· τοῦ χρόνου γὰρ οὐ φθονῶ. οἶσθ’ ἡνίκ’ ἦλθεσ Ἰλίου κατάσκοποσ, δυσχλαινίᾳ τ’ ἄμορφοσ, ὀμμάτων τ’ ἄπο φόνου σταλαγμοὶ σὴν κατέσταζον γένυν; οἶδ’· οὐ γὰρ ἄκρασ καρδίασ ἔψαυσέ μου. ἔγνω δέ σ’ Ἑλένη καὶ μόνῃ κατεῖπ’ ἐμοί; μεμνήμεθ’ ἐσ κίνδυνον ἐλθόντεσ μέγαν. ἥψω δὲ γονάτων τῶν ἐμῶν ταπεινὸσ ὤν; ὥστ’ ἐνθανεῖν γε σοῖσ πέπλοισι χεῖρ’ ἐμήν. ἔσωσα δῆτά σ’ ἐξέπεμψά τε χθονόσ; ὥστ’ εἰσορᾶν γε φέγγοσ ἡλίου τόδε. τί δῆτ’ ἔλεξασ δοῦλοσ ὢν ἐμὸσ τότε; πολλῶν λόγων εὑρήμαθ’, ὥστε μὴ θανεῖν. οὔκουν κακύνῃ τοῖσδε τοῖσ βουλεύμασιν, ὃσ ἐξ ἐμοῦ μὲν ἔπαθεσ οἱᾶ φῂσ παθεῖν, δρᾷσ δ’ οὐδὲν ἡμᾶσ εὖ, κακῶσ δ’ ὅσον δύνῃ; ἀχάριστον ὑμῶν σπέρμ’, ὅσοι δημηγόρουσ ζηλοῦτε τιμάσ· μηδὲ γιγνώσκοισθέ μοι, οἳ τοὺσ φίλουσ βλάπτοντεσ οὐ φροντίζετε, ἢν τοῖσι πολλοῖσ πρὸσ χάριν λέγητέ τι. ἀτὰρ τί δὴ σόφισμα τοῦθ’ ἡγούμενοι ἐσ τήνδε παῖδα ψῆφον ὡρ́ισαν φόνου; πότερα τὸ χρῆν σφ’ ἐπήγαγ’ ἀνθρωποσφαγεῖν πρὸσ τύμβον, ἔνθα βουθυτεῖν μᾶλλον πρέπει; ἢ τοὺσ κτανόντασ ἀνταποκτεῖναι θέλων ἐσ τήνδ’ Ἀχιλλεὺσ ἐνδίκωσ τείνει φόνον; ἀλλ’ οὐδὲν αὐτὸν ἥδε γ’ εἴργασται κακόν. Ἑλένην νιν αἰτεῖν χρῆν τάφῳ προσφάγματα· κείνη γὰρ ὤλεσέν νιν ἐσ Τροίαν τ’ ἄγει. εἰ δ’ αἰχμαλώτων χρή τιν’ ἔκκριτον θανεῖν κάλλει θ’ ὑπερφέρουσαν, οὐχ ἡμῶν τόδε· ἡ Τυνδαρὶσ γὰρ εἶδοσ ἐκπρεπεστάτη, ἀδικοῦσά θ’ ἡμῶν οὐδὲν ἧσσον ηὑρέθη. τῷ μὲν δικαίῳ τόνδ’ ἁμιλλῶμαι λόγον· ἃ δ’ ἀντιδοῦναι δεῖ σ’ ἀπαιτούσησ ἐμοῦ, ἄκουσον. ἥψω τῆσ ἐμῆσ, ὡσ φῄσ, χερὸσ καὶ τῆσδε γραίασ προσπίτνων παρηίδοσ· ἀνθάπτομαί σου τῶνδε τῶν αὐτῶν ἐγὼ χάριν τ’ ἀπαιτῶ τὴν τόθ’ ἱκετεύω τέ σε, μή μου τὸ τέκνον ἐκ χερῶν ἀποσπάσῃσ, μηδὲ κτάνητε· τῶν τεθνηκότων ἅλισ. ταύτῃ γέγηθα κἀπιλήθομαι κακῶν· ἥδ’ ἀντὶ πολλῶν ἐστί μοι παραψυχή, πόλισ, τιθήνη, βάκτρον, ἡγεμὼν ὁδοῦ. οὐ τοὺσ κρατοῦντασ χρὴ κρατεῖν ἃ μὴ χρεών, οὐδ’ εὐτυχοῦντασ εὖ δοκεῖν πράξειν ἀεί· κἀγὼ γὰρ ἦ ποτ’, ἀλλὰ νῦν οὐκ εἴμ’ ἔτι, τὸν πάντα δ’ ὄλβον ἦμαρ ἕν μ’ ἀφείλετο. ἀλλ’, ὦ φίλον γένειον, αἰδέσθητί με, οἴκτιρον· ἐλθὼν δ’ εἰσ Ἀχαιικὸν στρατὸν παρηγόρησον, ὡσ ἀποκτείνειν φθόνοσ γυναῖκασ, ἃσ τὸ πρῶτον οὐκ ἐκτείνατε βωμῶν ἀποσπάσαντεσ, ἀλλ’ ᾠκτίρατε. νόμοσ δ’ ἐν ὑμῖν τοῖσ τ’ ἐλευθέροισ ἴσοσ καὶ τοῖσι δούλοισ αἵματοσ κεῖται πέρι. τὸ δ’ ἀξίωμα, κἂν κακῶσ λέγῃ, τὸ σὸν πείσει· λόγοσ γὰρ ἔκ τ’ ἀδοξούντων ἰὼν κἀκ τῶν δοκούντων αὑτὸσ οὐ ταὐτὸν σθένει. οὐκ ἔστιν οὕτω στερρὸσ ἀνθρώπου φύσισ, ἥτισ γόων σῶν καὶ μακρῶν ὀδυρμάτων κλύουσα θρήνουσ οὐκ ἂν ἐκβάλοι δάκρυ. Ἑκάβη, διδάσκου, μηδὲ τῷ θυμουμένῳ τὸν εὖ λέγοντα δυσμενῆ ποιοῦ φρενόσ.

ἐγὼ τὸ μὲν σὸν σῶμ’ ὑφ’ οὗπερ εὐτύχουν σῴζειν ἕτοιμόσ εἰμι κοὐκ ἄλλωσ λέγω· ἃ δ’ εἶπον εἰσ ἅπαντασ οὐκ ἀρνήσομαι, Τροίασ ἁλούσησ ἀνδρὶ τῷ πρώτῳ στρατοῦ σὴν παῖδα δοῦναι σφάγιον ἐξαιτουμένῳ. ἐν τῷδε γὰρ κάμνουσιν αἱ πολλαὶ πόλεισ, ὅταν τισ ἐσθλὸσ καὶ πρόθυμοσ ὢν ἀνὴρ μηδὲν φέρηται τῶν κακιόνων πλέον. ἡμῖν δ’ Ἀχιλλεὺσ ἄξιοσ τιμῆσ, γύναι, θανὼν ὑπὲρ γῆσ Ἑλλάδοσ κάλλιστ’ ἀνήρ. οὔκουν τόδ’ αἰσχρόν, εἰ βλέποντι μὲν φίλῳ χρώμεσθ’, ἐπεὶ δ’ ὄλωλε, μὴ χρώμεσθ’ ἔτι; εἰε͂ν· τί δῆτ’ ἐρεῖ τισ, ἤν τισ αὖ φανῇ στρατοῦ τ’ ἄθροισισ πολεμίων τ’ ἀγωνία; πότερα μαχούμεθ’ ἢ φιλοψυχήσομεν, τὸν κατθανόνθ’ ὁρῶντεσ οὐ τιμώμενον; καὶ μὴν ἔμοιγε ζῶντι μέν, καθ’ ἡμέραν κεἰ σμίκρ’ ἔχοιμι, πάντ’ ἂν ἀρκούντωσ ἔχοι· τύμβον δὲ βουλοίμην ἂν ἀξιούμενον τὸν ἐμὸν ὁρᾶσθαι· διὰ μακροῦ γὰρ ἡ χάρισ. εἰ δ’ οἰκτρὰ πάσχειν φῄσ, τάδ’ ἀντάκουέ μου· εἰσὶν παρ’ ἡμῖν οὐδὲν ἧσσον ἄθλιαι γραῖαι γυναῖκεσ ἠδὲ πρεσβῦται σέθεν, νύμφαι τ’ ἀρίστων νυμφίων τητώμεναι, ὧν ἥδε κεύθει σώματ’ Ἰδαία κόνισ. τόλμα τάδ’. ἡμεῖσ δ’, εἰ κακῶσ νομίζομεν τιμᾶν τὸν ἐσθλόν, ἀμαθίαν ὀφλήσομεν· οἱ βάρβαροι δὲ μήτε τοὺσ φίλουσ φίλουσ ἡγεῖσθε, μήτε τοὺσ καλῶσ τεθνηκότασ θαυμάζεθ’, ὡσ ἂν ἡ μὲν Ἑλλὰσ εὐτυχῇ, ὑμεῖσ δ’ ἔχηθ’ ὅμοια τοῖσ βουλεύμασιν. αἰαῖ· τὸ δοῦλον ὡσ κακὸν πέφυκ’ ἀεὶ τολμᾷ θ’ ἃ μὴ χρή, τῇ βίᾳ νικώμενον. ὦ θύγατερ, οὑμοὶ μὲν λόγοι πρὸσ αἰθέρα φροῦδοι μάτην ῥιφέντεσ ἀμφὶ σοῦ φόνου· σὺ δ’, εἴ τι μείζω δύναμιν ἢ μήτηρ ἔχεισ, σπούδαζε πάσασ ὥστ’ ἀηδόνοσ στόμα φθογγὰσ ἱεῖσα, μὴ στερηθῆναι βίου. πρόσπιπτε δ’ οἰκτρῶσ τοῦδ’ Ὀδυσσέωσ γόνυ καὶ πεῖθ’ ‐ ἔχεισ δὲ πρόφασιν· ἔστι γὰρ τέκνα καὶ τῷδε ‐ τὴν σὴν ὥστ’ ἐποικτῖραι τύχην. ὁρῶ σ’, Ὀδυσσεῦ, δεξιὰν ὑφ’ εἵματοσ κρύπτοντα χεῖρα καὶ πρόσωπον ἔμπαλιν στρέφοντα, μή σου προσθίγω γενειάδοσ.

θάρσει· πέφευγασ τὸν ἐμὸν Ἱκέσιον Δία· ὡσ ἕψομαί γε τοῦ τ’ ἀναγκαίου χάριν θανεῖν τε χρῄζουσ’· εἰ δὲ μὴ βουλήσομαι, κακὴ φανοῦμαι καὶ φιλόψυχοσ γυνή. τί γάρ με δεῖ ζῆν; ᾗ πατὴρ μὲν ἦν ἄναξ Φρυγῶν ἁπάντων· τοῦτό μοι πρῶτον βίου· ἔπειτ’ ἐθρέφθην ἐλπίδων καλῶν ὕπο βασιλεῦσι νύμφη, ζῆλον οὐ σμικρὸν γάμων ἔχουσ’, ὅτου δῶμ’ ἑστίαν τ’ ἀφίξομαι· δέσποινα δ’ ἡ δύστηνοσ Ἰδαίαισιν ἦ γυναιξὶ παρθένοισ τ’ ἀπόβλεπτοσ μέτα, ἴση θεοῖσι πλὴν τὸ κατθανεῖν μόνον· νῦν δ’ εἰμὶ δούλη. πρῶτα μέν με τοὔνομα θανεῖν ἐρᾶν τίθησιν οὐκ εἰωθὸσ ὄν· ἔπειτ’ ἴσωσ ἂν δεσποτῶν ὠμῶν φρένασ τύχοιμ’ ἄν, ὅστισ ἀργύρου μ’ ὠνήσεται, τὴν Ἕκτορόσ τε χἁτέρων πολλῶν κάσιν, προσθεὶσ δ’ ἀνάγκην σιτοποιὸν ἐν δόμοισ, σαίρειν τε δῶμα κερκίσιν τ’ ἐφεστάναι λυπρὰν ἄγουσαν ἡμέραν μ’ ἀναγκάσει· λέχη δὲ τἀμὰ δοῦλοσ ὠνητόσ ποθεν χρανεῖ, τυράννων πρόσθεν ἠξιωμένα. οὐ δῆτ’· ἀφίημ’ ὀμμάτων ἐλευθέρων φέγγοσ τόδ’, Αἵδῃ προστιθεῖσ’ ἐμὸν δέμασ. ἄγου μ’, Ὀδυσσεῦ, καὶ διέργασαί μ’ ἄγων· οὔτ’ ἐλπίδοσ γὰρ οὔτε του δόξησ ὁρῶ θάρσοσ παρ’ ἡμῖν ὥσ ποτ’ εὖ πρᾶξαί με χρή. μῆτερ, σὺ δ’ ἡμῖν μηδὲν ἐμποδὼν γένῃ, λέγουσα μηδὲ δρῶσα· συμβούλου δέ μοι θανεῖν πρὶν αἰσχρῶν μὴ κατ’ ἀξίαν τυχεῖν. ὅστισ γὰρ οὐκ εἰώθε γεύεσθαι κακῶν, φέρει μέν, ἀλγεῖ δ’ αὐχέν’ ἐντιθεὶσ ζυγῷ· θανὼν δ’ ἂν εἰή μᾶλλον εὐτυχέστεροσ ἢ ζῶν· τὸ γὰρ ζῆν μὴ καλῶσ μέγασ πόνοσ. δεινὸσ χαρακτὴρ κἀπίσημοσ ἐν βροτοῖσ ἐσθλῶν γενέσθαι, κἀπὶ μεῖζον ἔρχεται τῆσ εὐγενείασ ὄνομα τοῖσιν ἀξίοισ. καλῶσ μὲν εἶπασ, θύγατερ, ἀλλὰ τῷ καλῷ λύπη πρόσεστιν.

εἰ δὲ δεῖ τῷ Πηλέωσ χάριν γενέσθαι παιδὶ καὶ ψόγον φυγεῖν ὑμᾶσ, Ὀδυσσεῦ, τήνδε μὲν μὴ κτείνετε, ἡμᾶσ δ’ ἄγοντεσ πρὸσ πυρὰν Ἀχιλλέωσ κεντεῖτε, μὴ φείδεσθ’· ἐγὼ ̓́τεκον Πάριν, ὃσ παῖδα Θέτιδοσ ὤλεσεν τόξοισ βαλών. οὐ σ’, ὦ γεραιά, κατθανεῖν Ἀχιλλέωσ φάντασμ’ Ἀχαιούσ, ἀλλὰ τήνδ’, ᾐτήσατο. ὑμεῖσ δέ μ’ ἀλλὰ θυγατρὶ συμφονεύσατε, καὶ δὶσ τόσον πῶμ’ αἵματοσ γενήσεται γαίᾳ νεκρῷ τε τῷ τάδ’ ἐξαιτουμένῳ. ἅλισ κόρησ σῆσ θάνατοσ, οὐ προσοιστέοσ ἄλλοσ πρὸσ ἄλλῳ· μηδὲ τόνδ’ ὠφείλομεν. πολλή γ’ ἀνάγκη θυγατρὶ συνθανεῖν ἐμέ. πῶσ; οὐ γὰρ οἶδα δεσπότασ κεκτημένοσ. ὁποῖα κισσὸσ δρυόσ, ὅπωσ τῆσδ’ ἕξομαι. οὔκ, ἤν γε πείθῃ τοῖσι σοῦ σοφωτέροισ. ὡσ τῆσδ’ ἑκοῦσα παιδὸσ οὐ μεθήσομαι. ἀλλ’ οὐδ’ ἐγὼ μὴν τήνδ’ ἄπειμ’ αὐτοῦ λιπών. μῆτερ, πιθοῦ μοι·

καὶ σύ, παῖ Λαερτίου, χάλα τοκεῦσιν εἰκότωσ θυμουμένοισ, σύ τ’, ὦ τάλαινα, τοῖσ κρατοῦσι μὴ μάχου. βούλῃ πεσεῖν πρὸσ οὖδασ ἑλκῶσαί τε σὸν γέροντα χρῶτα πρὸσ βίαν ὠθουμένη, ἀσχημονῆσαί τ’ ἐκ νέου βραχίονοσ σπασθεῖσ’, ἃ πείσῃ; μὴ σύ γ’· οὐ γὰρ ἄξιον. ἀλλ’, ὦ φίλη μοι μῆτερ, ἡδίστην χέρα δὸσ καὶ παρειὰν προσβαλεῖν παρηίδι· ὡσ οὔποτ’ αὖθισ, ἀλλὰ νῦν πανύστατον ἀκτῖνα κύκλον θ’ ἡλίου προσόψομαι. τέλοσ δέχῃ δὴ τῶν ἐμῶν προσφθεγμάτων. ὦ μῆτερ, ὦ τεκοῦσ’, ἄπειμι δὴ κάτω. ὦ θύγατερ, ἡμεῖσ δ’ ἐν φάει δουλεύσομεν. ἄνυμφοσ ἀνυμέναιοσ ὧν μ’ ἐχρῆν τυχεῖν. οἰκτρὰ σύ, τέκνον, ἀθλία δ’ ἐγὼ γυνή. ἐκεῖ δ’ ἐν Αἵδου κείσομαι χωρὶσ σέθεν. οἴμοι· τί δράσω; ποῖ τελευτήσω βίον; δούλη θανοῦμαι, πατρὸσ οὖσ’ ἐλευθέρου. ἡμεῖσ δὲ πεντήκοντά γ’ ἄμμοροι τέκνων. τί σοι πρὸσ Ἕκτορ’ ἢ γέροντ’ εἴπω πόσιν; ἄγγελλε πασῶν ἀθλιωτάτην ἐμέ. ὦ στέρνα μαστοί θ’, οἵ μ’ ἐθρέψαθ’ ἡδέωσ. ὦ τῆσ ἀώρου θύγατερ ἀθλίασ τύχησ. χαῖρ’, ὦ τεκοῦσα, χαῖρε Κασάνδρα τ’ ἐμοί, χαίρουσιν ἄλλοι, μητρὶ δ’ οὐκ ἔστιν τόδε. ὅ τ’ ἐν φιλίπποισ Θρῃξὶ Πολύδωροσ κάσισ. εἰ ζῇ γ’· ἀπιστῶ δ’· ὧδε πάντα δυστυχῶ. ζῇ καὶ θανούσησ ὄμμα συγκλῄσει τὸ σόν. τέθνηκ’ ἔγωγε πρὶν θανεῖν κακῶν ὕπο. κόμιζ’, Ὀδυσσεῦ, μ’ ἀμφιθεὶσ κάρα πέπλοισ ὡσ πρὶν σφαγῆναί γ’ ἐκτέτηκα καρδίαν θρήνοισι μητρὸσ τήνδε τ’ ἐκτήκω γόοισ. ὦ φῶσ· προσειπεῖν γὰρ σὸν ὄνομ’ ἔξεστί μοι, μέτεστι δ’ οὐδὲν πλὴν ὅσον χρόνον ξίφουσ βαίνω μεταξὺ καὶ πυρᾶσ Ἀχιλλέωσ. οἲ ’γώ, προλείπω· λύεται δέ μου μέλη. ὦ θύγατερ, ἅψαι μητρόσ, ἔκτεινον χέρα, δόσ· μὴ λίπῃσ μ’ ἄπαιδ’. ἀπωλόμην, φίλαι. . . . ὣσ τὴν Λάκαιναν σύγγονον Διοσκόροιν Ἑλένην ἴδοιμι· διὰ καλῶν γὰρ ὀμμάτων αἴσχιστα Τροίαν εἷλε τὴν εὐδαίμονα.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Euripides, Hecuba, episode

(에우리피데스, Hecuba, episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION