헬라어 문장 검색 - ΔιοΞηρ́Ορατιον́15́

(디오, 크리소토모스, 연설, πρὸσ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ.)

ἆρά γε βούλοισθ’ ἄν, ὦ ἄνδρεσ, σπουδάσαι χρόνον σμικρὸν καὶ προσέχειν; ἐπειδὴ παίζοντεσ ἀεὶ διατελεῖτε καὶ οὐ προσέχοντεσ καὶ παιδιᾶσ μὲν καὶ ἡδονῆσ καὶ γέλωτοσ, ὡσ εἰπεῖν, οὐδέποτε ἀπορεῖτε· καὶ γὰρ αὐτοὶ γελοῖοί ἐστε καὶ ἡδεῖσ καὶ διακόνουσ πολλοὺσ τούτων ἔχετε· σπουδῆσ δὲ ὑμῖν τὴν πᾶσαν ἔνδειαν ὁρῶ οὖσαν. καίτοι τινὲσ ἐπαινοῦσιν ὑμᾶσ ὡσ σοφούσ τε καὶ δεινούσ, ὅτι τοσαῦται μυριάδεσ ἀνθρώπων ἅμα καὶ τὰ δέοντα ἐννοεῖτε καὶ ταχὺ φθέγγεσθε ὅ,τι ἂν ἐννοήσητε·

ἐγὼ δὲ μᾶλλον ἂν ὑμᾶσ ἐπῄνουν βραδὺ μέν φθεγγομένουσ, ἐγκρατῶσ δὲ σιγῶντασ, ὀρθῶσ δὲ διανοουμένουσ, ὃ καὶ νῦν ποιήσατε, ἵνα κτήσησθε πρὸσ ἐκείνῳ τῷ ἐπαίνῳ καινὸν ἕτερον μείζω τε καὶ σεμνότερον, ὅτι τοσοῦτοι ὄντεσ λόγων χρησίμων γενομένων ἅπαντεσ ἐσιωπήσατε, καὶ πρὸσ τούτῳ ἐδείξατε ὅτι οὐ μόνον ἐστὲ ἱκανοὶ νοήσαντεσ εἰπεῖν, ἀλλὰ καὶ ἀκούσαντεσ νοῆσαι.

χοροῦ μὲν γὰρ ἔπαινοσ τὸ ἅμα εἰπεῖν, μᾶλλον δὲ οὐδὲ τούτου· τί γάρ, ἂν κοινῇ πάντεσ ἀποτυγχάνωσι τοῦ μέλουσ; δήμου δὲ τὸ καλῶσ ἀκοῦσαι.

νῦν μὲν γὰρ ἁμαρτάνετε τὸ Ἀθηναίων ποτὲ ἁμάρτημα. τοῦ γὰρ Ἀπόλλωνοσ εἰπόντοσ, εἰ θέλουσιν ἄνδρασ ἀγαθοὺσ ἐν τῇ πόλει γενέσθαι, τὸ κάλλιστον ἐμβάλλειν τοῖσ ὠσὶ τῶν παίδων, οἱ δὲ τρήσαντεσ τὸ ἕτερον χρυσίον ἐνέβαλον, οὐ συνέντεσ τοῦ θεοῦ. τοῦτο μὲν γὰρ κόραισ μᾶλλον ἔπρεπε καὶ παισὶ Λυδῶν ἢ Φρυγῶν· Ἑλλήνων δὲ παισί, καὶ ταῦτα θεοῦ προστάξαντοσ, οὐκ ἄλλο ἡρ́μοζεν ἢ παιδεία καὶ λόγοσ, ὧν οἱ τυχόντεσ εἰκότωσ ἄνδρεσ ἀγαθοὶ γίγνονται καὶ σωτῆρεσ τῶν πόλεων. ἐκεῖνοι μὲν οὖν κακῶσ ἐχρήσαντο τοῖσ ὠσὶ τῶν παίδων, ὑμεῖσ δὲ τοῖσ αὑτῶν κάκιον.

δήμου γάρ ἐστιν ἀκοὴ τὸ θέατρον· εἰσ τοῦτο δὲ καλὸν μὲν ἢ τίμιον οὐδὲν ὑμῖν ἢ σπανίωσ ποτὲ εἰσέρχεται· κρουμάτων δὲ ἀεὶ μεστόν ἐστι καὶ θορύβου καὶ βωμολοχίασ καὶ σκωμμάτων οὐδὲν ἐοικότων χρυσῷ. διὰ τοῦτο οὖν ὀρθῶσ ἔφην ἀπορεῖν ὑμᾶσ σπουδῆσ. νηπιάχοισ, ξυνὸν δὲ κακὸν πολέεσσι φέρουσιν.

τοῦτο γὰρ ἀεὶ ὁρᾶτε καὶ περὶ τοιαῦτά ἐστε, ἀφ’ ὧν νοῦν μὲν ἢφρόνησιν ἢ δικαίαν διάθεσιν ἢ πρὸσ θεοὺσ εὐσέβειαν οὐκ ἔστι κτήσασθαι, ἔριν δὲ ἀμαθῆ καὶ φιλοτιμίαν ἄμετρον καὶ κενὴν λύπην καὶ χαρὰν ἀνόητον καὶ λοιδορίαν καὶ δαπάνην.

λέγω δὲ ταῦτα οὐκ ἀποτρέπων οὐδὲ καταλύειν κελεύων τὰσ τοιαύτασ ψυχαγωγίασ καὶ ἀπάτασ τῆσ πόλεωσ· μαινοίμην γὰρ ἄν· ἀλλ’ ἀξιῶνὑμᾶσ, ὥσπερ τούτοισ ἑτοίμωσ καὶ συνεχῶσ αὑτοὺσ παρέχετε, οὕτω καὶ λόγου χρηστοῦ ποτε ἀκοῦσαι καὶ τὴν ἐπὶ τῷ συμφέροντι δέξασθαι παρρησίαν· ἐπεὶ καὶ τοὺσ Ἀθηναίουσ, ὧν μικρῷ πρότερον ἐμνήσθην, οὐ πάντωσ εὑρήσομεν ἁμαρτάνοντασ·

ἀλλὰ τοῦτό γε ἐκεῖνοι καὶ πάνυ καλῶσ ἐποίουν, ὅτι τοῖσ ποιηταῖσ ἐπέτρεπον μὴμόνον τοὺσ κατ’ ἄνδρα ἐλέγχειν, ἀλλὰ καὶ κοινῇ τὴν πόλιν, εἴ τι μὴ καλῶσ ἔπραττον· ὥστε σὺν πολλοῖσ ἑτέροισ καὶ τοιαῦτα ἐν ταῖσ κωμῳδίαισ λέγεσθαι· δῆμοσ πυκνίτησ, δύσκολον γερόντιον, ὑπόκωφον, καὶ τί δ’ ἔστ’ Ἀθηναίοισι πρᾶγμ’ ἀπώμοτον; καὶ ταῦτα ἤκουον ἑορτάζοντεσ καὶ δημοκρατούμενοι, καὶ οὐ μόνον τῶν σφετέρων πολιτῶν, εἴ τινα ἤθελον πρὸσ ὀργὴν ἀπολέσαι τῶν ταῦτα λεγόντων, κύριοι καθεστηκότεσ, ἀλλὰ καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνωνἄρχοντεσ, καὶ ἐξὸν αὐτοῖσ, εἰ ἐβούλοντο, μηδὲν ἀηδὲσ ἀκούειν. ὑμῖν δὲ οὔτε χορόσ ἐστι τοιοῦτοσ οὔτε ποιητὴσ οὔτε ἄλλοσ οὐδείσ, ὃσ ὑμῖν ὀνειδιεῖ μετ’ εὐνοίασ καὶ φανερὰ ποιήσει τὰ τῆσ πόλεωσ ἀρρωστήματα.

τοιγαροῦν ὅταν ποτὲ φαίνηται τὸ πρᾶγμα, προθύμωσ δέχεσθαι δεῖ καὶ τότε νομίζειν ἑορτὴν ἄγειν, ἀλλὰ μὴ βαρύνεσθαι,κἂν ἄρα, δυσωπεῖσθαι ἐξειπεῖν, πηνίκα παύσεται; καὶ πότε εἴσεισι θαυματοποιὸσ ἢ λῆροσ ἢ τοιοῦτοσ ἕτεροσ; ἐκεῖνο μὲν γάρ, ὅπερ εἶπον, ἀεὶ ὑμῖν πάρεστι, καὶ οὐ δέοσ μήποτε ἐπιλίπῃ· τῶν δὲ τοιούτων λόγων, δι’ οὓσ ἄνθρωποι εὐδαιμονοῦσι καὶ κρείττουσ καὶ σωφρονέστεροι γίγνονται καὶ βέλτιον οἰκεῖν δύνανται τὰσ πόλεισ, οὐ πολλάκισ ἀκηκόατε·

οὐ βούλομαι γὰρ εἰπεῖν, ἀνήκοοί ἐστε. καὶ τοῦτο ἴσωσ οὐ δι’ ὑμᾶσ·

δηλώσετε δέ, ἂν ἀνάσχησθε τήμερον· ἀλλὰ μᾶλλον παρὰ τοὺσ καλουμένουσ φιλοσόφουσ. οἱ μὲν γὰρ αὐτῶν ὅλωσ εἰσ πλῆθοσ οὐκ ἰάσιν οὐδὲ θέλουσι διακινδυνεύειν, ἀπεγνωκότεσ ἴσωσ τὸ βελτίουσ ἂν ποιῆσαι τοὺσ πολλούσ· οἱ δ’ ἐν τοῖσ καλουμένοισ ἀκροατηρίοισ φωνασκοῦσιν, ἐνσπόνδουσ λαβόντεσ ἀκροατὰσ καὶ χειροήθεισ ἑαυτοῖσ. τῶν δὲ Κυνικῶν λεγομένων ἔστι μὲν ἐν τῇ πόλει πλῆθοσ οὐκ ὀλίγον, καὶ καθάπερ ἄλλου τινὸσ πράγματοσ καὶ τούτου φορὰ γέγονε·

νόθον μέντοι γε καὶ ἀγεννὲσ ἀνθρώπων οὐθέν, ὡσ εἰπεῖν, ἐπισταμένων, ἀλλὰ χρείων τροφῆσ· οὗτοι δὲ ἔν τε τριόδοισ καὶ στενωποῖσ καὶ πυλῶσιν ἱερῶν ἀγείρουσι καὶ ἀπατῶσι παιδάρια καὶ ναύτασ καὶ τοιοῦτον ὄχλον, σκώμματα καὶ πολλὴν σπερμολογίαν συνείροντεσ καὶ τὰσ ἀγοραίουσ ταύτασ ἀποκρίσεισ. τοιγαροῦν ἀγαθὸν μὲν οὐδὲν ἐργάζονται, κακὸν δ’ ὡσ οἱο͂́ν τε τὸ μέγιστον, καταγελᾶν ἐθίζοντεσ τοὺσ ἀνοήτουσ τῶν φιλοσόφων, ὥσπερ ἂν παῖδάσ τισ ἐθίζοι διδασκάλων καταφρονεῖν, καὶ δέον ἐκκόπτειν τὴν ἀγερωχίαν αὐτῶν οἱ δ’ ἔτι αὔξουσιν. τῶν δὲ εἰσ ὑμᾶσ παρϊόντων ὡσ πεπαιδευμένων οἱ μὲν ἐπιδεικτικοὺσ λόγουσ καὶ τοὺσ ἀμαθεῖσ, οἱ δὲ ποιήματα συνθέντεσ ᾅδουσιν, ὡσ πάνυ φιλῳδῶν ὑμῶν κατεγνωκότεσ.

οὗτοι δ’ εἰ μέν εἰσι ποιηταὶ καὶ ῥήτορεσ, οὐδὲν ἴσωσ δεινόν· εἰ δ’ ὡσ φιλόσοφοι ταῦτα πράττουσι κέρδουσ ἕνεκεν καὶ δόξησ τῆσ ἑαυτῶν, οὐ τῆσ ὑμετέρασ ὠφελείασ, τοῦτο δ’ ἤδη δεινόν. ἀμελήσειε, στεφάνουσ δὲ καὶ ἑταίρασ καὶ μύρον αὐτοῖσ εἰσφέροι.

τινὲσ δὲ ὀλίγοι παρρησίαν ἀγηόχασι πρὸσ ὑμᾶσ, καὶ ταύτην ἐνδεῶσ, οὐδ’ ὡσ ἐμπλῆσαι τὰσ ἀκοὰσ ὑμῶν οὐδ’ ὥστε διατελέσαι λέγοντεσ, ἀλλὰ ἓν ἢ δύο ῥήματα εἰπόντεσ, καὶ λοιδορήσαντεσ μᾶλλον ἢ διδάξαντεσ ὑμᾶσ, κατὰ σπουδὴν ἀπίασιν, εὐλαβούμενοι μὴ μεταξὺ θορυβήσητε καὶ παραπέμψητε αὐτούσ, ὥσπερ οἱ χειμῶνοσ ἀποτολμῶντεσ εἰσ τὴν θάλατταν βραχύν τινα καὶ σύντομον πλοῦν.

ἄνδρα δὲ λαβεῖν καθαρῶσ καὶ ἀδόλωσ παρρησιαζόμενον, καὶ μήτεδόξησ χάριν μήτ’ ἐπ’ ἀργυρίῳ προσποιούμενον, ἀλλ’ ἐπὶ εὐνοίᾳ καὶ κηδεμονίᾳ τῶν ἄλλων ἕτοιμον, εἰ δέοι, καὶ καταγελᾶσθαι, καὶ ἀταξίαν πλήθουσ ἐνεγκεῖν καὶ θόρυβον, οὐ ῥᾴδιον, ἀλλὰ καὶ πάνυ ὐτυχοῦσ πόλεωσ, ἐν τοσαύτῃ σπάνει γενναίων καὶ ἐλευθέρων ἀνδρῶν, ἀφθονίᾳ δὲ κολάκων καὶ γοήτων καὶ σοφιστῶν. ἐγὼ μὲν γὰρ οὐκ ἀπ’ ἐμαυτοῦ μοι δοκῶ προελέσθαι τοῦτο, ἀλλ’ ὑπὸ δαιμονίου τινὸσ γνώμησ.

ὧν γὰρ οἱ θεοὶ προνοοῦσιν, ἐκείνοισ παρασκευάζουσι καὶ συμβούλουσ ἀγαθοὺσ αὐτομάτουσ καὶ λόγουσ ἐπιτηδείουσ καὶ ξυμφέροντασ εἰρῆσθαι. καὶ τοῦτο ἥκιστα ὑμᾶσ ἀπιστεῖν χρή, παρ’ οἷσ μάλιστα μὲν τιμᾶται τὸ δαιμόνιον,μάλιστα δὲ αὐτὸ δείκνυσι τὴν αὑτοῦ δύναμιν καὶ μόνον οὐ καθ’ ἑκάστην ἡμέραν διά τε χρησμῶν καὶ δι’ ὀνειράτων. μὴ οὖν οἰέσθε κοιμωμένων μόνον ἐπιμελεῖσθαι τὸν θεόν, κατ’ ἰδίαν ἑκάστῳ μηνύοντα τὸ συμφέρον, ἐγρηγορότων δὲ ἀμελεῖν καὶ κοινῇ καὶ ἀθρόοισ μηδὲν ἂν δεῖξαι τῶν χρησίμων. πολλάκισ γὰρ ἤδη καὶ ὕπαρ ὤνησε καὶ μεθ’ ἡμέραν ἐναργῶσ προεῖπεν. ἴστε δήπου τὰσ τοῦ Ἄπιδοσ φήμασ ἐνθάδε ἐν Μέμφει πλησίον ὑμῶν, ὅτι παῖδεσ ἀπαγγέλλουσι παίζοντεσ τὸ δοκοῦν τῷ θεῷ, καὶ τοῦτο ἀψευδὲσ πέφηνεν.

διδάσκοντι περὶ τῶν ἀναγκαιοτάτων, ἂν ὑπομένητε, μετὰ γνώμησ καὶ πειθοῦσ.

καὶ πρῶτόν γε ἁπάντων, ἵνα, ὅθενπερ ἐχρῆν, ἐγγύθεν ἄρξωμαι, τοῦτο πείσθητε βεβαίωσ, ὅτι τὰ συμβαίνοντα τοῖσ ἀνθρώποισ ἐπ’ ἀγαθῷ πάνθ’ ὁμοίωσ ἐστὶ δαιμόνια,κἂν πλέων τισ ἐμπείρου τύχῃ κυβερνήτου κἂν ἔθνοσ ἢ πόλισ χρηστῶν ἡγεμόνων, κἂν ἰατρὸσ ἐν καιρῷ παραγένηται τῷ κάμνοντι, καὶ τοῦτον ἡγεῖσθαι χρὴ βοηθὸν ἥκειν παρὰ θεοῦ, κἂν λόγων τισ ἀκούσῃ φρονίμων, ἐκεῖθεν ἐπιπεμφθῆναι.

καθόλου γὰρ οὐδὲν εὔδαιμον οὐδ’ ὠφέλιμον, ὃ μὴ κατὰ γνώμην καὶ δύναμιν τῶν θεῶν ἀφικνεῖται πρὸσ ἡμᾶσ, ἀλλὰ πανταχῇ πάντων ἀγαθῶν αὐτοὶ κρατοῦσι καὶ διανέμουσι δαψιλῶσ τοῖσ ἐθέλουσι δέχεσθαι·

τὰ κακὰ δὲ ἀλλαχόθεν, ὡσ ἐξ ἑτέρασ τινὸσ πηγῆσ ἔρχεται πλησίον οὔσησ παρ’ ἡμῖν, ὥσπερ ἐπὶ τοῦδε τοῦ ὕδατοσ τὸ μὲν σῷζον καὶ τρέφον καὶ γόνιμον ὄντωσ ἄνωθέν ποθεν ἐκ δαιμονίου τινὸσ πηγῆσ κάτεισι, τοὺσ ῥυπαροὺσ δὲ ὀχετοὺσ καὶ δυσώδεισ αὐτοὶ ποιοῦμεν καὶ ἀφ’ ἡμῶν οὗτοι ἵστανται. διὰ γὰρ ἀνθρώπων ἄνοιαν καὶ τρυφὴν καὶ φιλοτιμίαν δυσχερὴσ ὁ βίοσ καὶ μεστὸσ ἀπάτησ, πονηρίασ, λύπησ, μυρίων ἄλλων κακῶν. τούτων δὲ ἓν ἰάμα καὶ φάρμακον ἐποίησαν οἱ θεοὶ παιδείαν καὶ λόγον, ᾧ διὰ βίου μέν τισ χρώμενοσ καὶ συνεχῶσ ἦλθέ ποτε πρὸσ τέλοσ ὑγιὲσ καὶ εὔδαιμον· οἱ δὲ σπανίωσ καὶ διὰ χρόνου ποτὲ περιτυχόντεσ ἄλλοτε μὲν ζώουσ’ ἑτερήμεροι, ἄλλοτε δ’ αὖτε τεθνᾶσιν·

ὅμωσ δὲ ἤδη ποτὲ ἐξαισίων δεινῶν ἐπικειμένων αὐτοῖσ ἀπετράπησαν. καὶ πονηρίᾳ.

συμβαίνει δὲ τοὺσ κακίστουσ καὶ ἀτυχεστάτουσ ὡσ πορρωτάτω φεύγειν ἀπὸ τοῦ λόγου καὶ μὴ ἐθέλειν ἀκούειν, μηδ’ ἂν βιάζηταί τισ, ὥσπερ οἶμαι καὶ τῶν ἑλκῶν τὰ δυσχερῆ λίαν οὐκ ἐᾷ προσάψασθαι, καὶ τοῦτο αὐτὸ σημεῖόν ἐστι τοῦ πάνυ πονήρωσ αὐτὰ ἔχειν. οἱ δὲ τοιοῦτοι παρ’ ἑτέρουσ ἰάσιν ἰατροὺσ οὐχ ἑκόντεσ ἰσχυροτέρουσ.

διττὴ γὰρ θεραπεία κακίασ καὶ πρόνοια, καθάπερ τῶν ἄλλων νόσων· ἡ μὲν ἐοικυῖα διαίτῃ καὶ φαρμάκοισ, ἡ δὲ καύσει καὶ τομῇ, προσήκουσα μᾶλλον ἄρχουσι καὶ νόμοισ καὶ δικασταῖσ, οἳ τὸ περιττὸν δὴ καὶ ἀνίατον ἐξαιροῦσι. βελτίουσ δέ εἰσιν οἱ μὴ ῥᾳδίωσ αὐτὸ πράττοντεσ. τὴν δὲ ἑτέραν ἐπιμέλειαν ἔργον εἶναί φημι τῶν δυναμένων διὰ πειθοῦσ καὶ λόγου ψυχὰσ πραΰνειν καὶ μαλάττειν.

οὗτοι δὲ σωτῆρέσ εἰσι καὶ φύλακεσ τῶν οἱών τε σώζεσθαι, πρὶν ἐλθεῖν εἰσ τέλοσ τὴν πονηρίαν εἴργοντεσ καὶ κατέχοντεσ. δεῖ μὲν οὖν ἑκατέρων ταῖσ πόλεσι, πολὺ δὲ ἐπιεικεστέρων τῶν ἐν ταῖσ ἐξουσίαισ. κολάζειν μὲν γὰρ προσήκει φειδόμενον,διδάσκειν δὲ μὴ φειδόμενον· καὶ χρηστοῦ μέν ἐστιν ἡγεμόνοσ συγγνώμη, φιλοσόφου δὲ κακοῦ μὴ πικρὸν εἶναι. τὸ μὲν γὰρ τῆσ τιμωρίασ σκληρὸν ἀπόλλυσι, τὸ δὲ τοῦ λόγου πικρὸν σῴζειν πέφυκε. κινδυνεύει μέντοι πολλή τισ εἶναι σπάνισ ὑμῖν τῶν τὸ ὕστερον ἐπισταμένων.

οὔτε γὰρ χρήματα αὐτοῖσ οὔτε δύναμισπεριγίγνεται διὰ τούτου, ἀλλ’ ἀπέχθεια μᾶλλον καὶ λοιδορία καὶ προπηλακισμόσ· ὧν ἴσωσ οὐκ ἔδει φροντίζειν· τοιγαροῦν διὰ τὴν ἐκείνων ἀναχώρησιν καὶ σιωπὴν ἐρίδων ὑμῖν φύεται πλῆθοσ καὶ δικῶν καὶ βοὴ τραχεῖα καὶ γλῶτται βλαβεραὶ καὶ ἀκόλαστοι, κατήγοροι, συκοφαντήματα, γραφαί, ῥητόρων ὄχλοσ, καθάπερ οἶμαιδἰ ἔνδειαν ἰατρῶν ἢ ἀπειρίαν πλείουσ οἱ θάπτοντεσ γίγνονται. καὶ τούτων ἐν ἀρχῇ μὲν ᾐτιασάμην τοὺσ μὴ παριόντασ εἰσ τὸ πλῆθοσ μηδὲ τολμῶντασ ὑμῖν διαλέγεσθαι, ἀλλὰ σεμνοὺσ μὲν εἶναι βουλομένουσ, ἀνωφελεῖσ δ’ ὁρωμένουσ καὶ ὁμοίουσ τοῖσ ἀγεννέσι τῶν ἀθλητῶν, οἳ τὰσ παλαίστρασ ἐνοχλοῦσι καὶ τὰ γυμνάσια χειρονομοῦντεσ καὶ παλαίοντεσ, εἰσ δ’ τὸ στάδιον οὐκ ἐθέλουσιν ἰέναι, τὸν ἥλιον καὶ τὰσ πληγὰσ ὑφορώμενοι.

τὸ μέντοι πρᾶγμα δυσχερὲσ ὄντωσ καὶ δι’ ὑμᾶσ.

οὐ γὰρ ῥᾴδιον ἐνεγκεῖν τοσοῦδε πλήθουσ θόρυβον οὐδὲ μυριάσιν ἀνθρώπων ἀπείροισ ἐναντίον βλέψαι χωρὶσᾠδῆσ καὶ κιθάρασ. τοῦτο μὲν γὰρ ἀλεξιφάρμακόν ἐστι πρὸσ τὸν δῆμον ὑμῶν, καθάπερ στέαρ φασὶν ἐνίων ζῴων ὠφελεῖν πρόσ τι τῶν χαλεπῶν. ἐγὼ γοῦν, εἰ ἦν ᾠδικόσ, οὐκ ἂν δεῦρο εἰσῆλθον δίχα μέλουσ τινὸσ ἢ ᾅσματοσ.

νῦν δὲ τούτου μὲν ἀπορῶ τοῦ φαρμάκου· θεὸσ δ’, ὅπερ ἔφην, θαρρῆσαί μοι παρέσχεν, ὅσ τε καὶ ἄλκιμον ἄνδρα φοβεῖ καὶ ἀφείλετο νίκησ ῥηιδίωσ, τοτὲ δ’ αὐτὸσ ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει. εἰ οὖν τὰ τοῦ Ἑρμοῦ ἔπη κἀγὼ λέγοιμι πρὸσ ὑμᾶσ, ὡσ ἐκεῖνοσ ἐν Ὀδυσσείᾳ πεποίηται Καλυψοῖ ἀπολογούμενοσ ὑπὲρ τῆσ ἀγγελίασ, ἣν ἀηδῆ οὖσαν ἐκόμιζε, τάχ’ ἂν ληρεῖν με φαίητε, ῥητέα δ’ ὅμωσ· Ζεὺσ ἐμέ γ’ ἠνώγει δεῦρ’ ἐλθέμεν οὐκ ἐθέλοντα· τίσ δ’ ἂν ἑκὼν τοσσόνδε διαδράμοι ἁλμυρὸν ὕδωρ ἄσπετον; οὐδέ τισ ἄγχι βροτῶν πόλισ. ἐκεῖνοσ μὲν θεὸσ ὢν καὶ πετόμενοσ δυσχεραίνει τὰ κύματα καὶ τὸ πέλαγοσ καὶ τὴν μεταξὺ τῶν πόλεων ἀνθρώπων ἐρημίαν·

ἐγὼ δὲ ἄνθρωποσ οὐδεὶσ οὐδαμόθεν ἐν τριβωνίῳ φαύλῳ μήτε ᾅδειν ἡδὺσ μήτε μεῖζον ἑτέρου φθεγγόμενοσ, οὐκ ἄρα ἔδεισα τὸν ὑμέτερον θροῦν οὐδὲ τὸν γέλωτα οὐδὲ τὴν ὀργὴν οὐδὲ τοὺσ συριγμοὺσ οὐδὲ τὰ σκώμματα, οἷσ πάντασ ἐκπλήττετε καὶ πανταχοῦ πάντων ἀεὶ περίεστε καὶ ἰδιωτῶν καὶ βασιλέων; καὶ ταῦτα ἀκούων Ὁμήρου τε καὶ τῶν ἄλλων ποιητῶν ὑμνούντων ἀεὶ τὸν ὄχλον ὡσ χαλεπόν τε καὶ ἀπειθῆ καὶ πρὸσ ὕβριν ἕτοιμον, τοῦ μὲν οὕτω λέγοντοσ·

κινήθη δ’ ἀγορή, ὡσ κύματα μακρὰ θαλάσσησ πόντου Ἰκαρίοιο, τὰ μέν τ’ Εὖρόσ τε Νότοσ τε ὤρορ’ ἐπαΐξασ πατρὸσ Διὸσ ἐκ νεφελάων·

ἑτέρου δὲ πάλιν αὖ, δῆμοσ ἄστατον κακόν, καὶ θαλάσσῃ πάνθ’ ὅμοιον ὑπ’ ἀνέμου ῥιπίζεται. καὶ γαληνὸσ εντηχω παν πνεῦμα βραχὺ κορύσσεται. κἄν τισ αἰτία γένηται, τὸν πολίτην κατέπιεν. τάχ’ ἂν οὖν καὶ ὑμεῖσ ἐμὲ τῷ θορύβῳ καταπίοιτε καὶ τῇ ταραχῇ, βουλόμενον ὑμᾶσ ὠφελεῖν.

μείναντεσ δὲ καὶ ἀκούσαντεσ διὰ τέλουσ πᾶσι θαυμαστοὶ δόξετε, καὶ οὐ μόνον κρουμάτων ἔμπειροι καὶ ὀρχημάτων, ἀλλὰ καὶ λόγων φρονίμων, ἵνα κἀμοὶ πρὸσ τούσ αἰτιωμένουσ καὶ καταγιγνώσκοντασ, ὅτι δεῦρο εἰσῆλθον, ᾖ δικαίωσ ἀπολογεῖσθαι· αἰτιάσονται γάρ, εὖ ἴστε, καὶ φήσουσι δοξοκόπον εἶναι καὶ μαινόμενον, ὅστισ ἐμαυτὸν ὄχλῳ καὶ θορύβῳ παρέβαλον· ὅπωσ οὖν ἔχω λέγειν ὅτι οὐ πᾶν πλῆθοσ ἀσελγέσ ἐστιν οὐδὲ ἀνήκοον, οὐδὲ ἀπὸ παντὸσ δεῖ τοὺσ πεπαιδευμένουσ φεύγειν. σαφέστερον δ’ ὑμῖν, εἰ βούλεσθε, διελεύσομαι περὶ δήμου φύσεωσ, τοῦτ’ ἔστι περὶ ὑμῶν αὐτῶν.

καὶ γὰρ ἕν τι τῶν χρησίμων ἐστὶ καὶ μᾶλλον ἂν ὑμᾶσ ὠφελήσειεν ἢ περὶ οὐρανοῦ καὶ γῆσ εἰ λέγοιμι. τοσούτῳ μείζονι δυνάστῃ καὶ ἄρχοντι πλεόνων, ὅσῳπερ ἂν αὐτὸσ ᾖ πλείων ὁ δῆμοσ καὶ πόλεωσ γενναιοτέρασ.

ἐκείνων μὲν οὖν εἰσι βασιλεῖσ, θεοὶ ἐπὶ σωτηρίᾳ κοινῇ γεγονότεσ, κηδεμόνεσ ὄντωσ καὶ προστάται χρηστοὶ καὶ δίκαιοι, τῶν μὲν ἀγαθῶν ἑκούσιοι ταμίαι, τῶν δὲ χαλεπῶν σπανίωσ μεταδιδόντεσ καὶ κατὰ ἀνάγκην, κόσμῳπόλεων ἡδόμενοι.

οἱ δὲ τοὐναντίον σκληροὶ καὶ ἄγριοι τύραννοι, χαλεποὶ μὲν ἀκοῦσαι, χαλεποὶ δὲ συμβαλεῖν· τούτων ἡ μὲν ὀργὴ πρὸσ πάντα ἕτοιμοσ, ὥσπερ θηρίων ἀνημέρων, τὰ δὲ ὦτα ἐμπέφρακται, καὶ πάροδοσ οὐκ ἔστιν εἰσ αὐτὰ λόγοισ ἐπιεικέσιν, ἀλλὰ κολακεία καὶ ἀπάτη κρατεῖ παρ’ αὐτοῖσ. ὁμοίωσ δὲ καὶ δῆμοσ ὁμέν τισ εὐγνώμων καὶ πρᾷοσ καὶ γαληνὸσ ὄντωσ, οἱο͂σ γεύσασθαι παρρησίασ καὶ μὴ πάντα ἐθέλειν τρυφᾶν, ἐπιεικήσ, μεγαλόφρων, αἰδούμενοσ τοὺσ ἀγαθοὺσ καὶ ἄνδρασ καὶ λόγουσ, τοῖσ νουθετοῦσι καὶ διδάσκουσι χάριν εἰδώσ·

ὃν ἐγὼ τίθημι τῆσ θείασ καὶ βασιλικῆσ φύσεωσ, καὶ προσιέναι φημὶ καὶ διαλέγεσθαι τούτῳ πρέπειν,καθάπερ ἵππον γενναῖον ἐξ ἡνίασ εὐτελοῦσ πρᾴωσ ἄγοντα, οὐδὲν δεόμενον ψαλίων. οἱ δὲ πλείουσ θρασεῖσ καὶ ὑπερήφανοι, δυσάρεστοι πρὸσ ἅπαντα, ἁψίκοροι, τυράννοισ ὅμοιοι καὶ πολὺ χείρουσ·

οἱᾶ δὴ τῆσ κακίασ αὐτῶν οὔσησ οὐ μιᾶσ οὐδὲ ἁπλῆσ, ἀλλὰ συμπεφορημένησ ἐκ μυρίων· ὥστε πάνυ ποικίλον τε καὶ δεινὸν εἶναιθηρίον, οἱᾶ ποιηταὶ καὶ δημιουργοὶ πλάττουσι Κενταύρουσ τε καὶ Σφίγγασ καὶ Χιμαίρασ, ἐκ παντοδαπῶν φύσεων μίαν μορφὴν εἰδώλου ξυντιθέντεσ. τῷ δὲ τοιούτῳ τέρατι ξυμπλέκεσθαι καὶ ὁμόσε ἰέναι μαινομένου τινὸσ ἀληθῶσ ἔργον ἢ σφόδρα ἀνδρείου καὶ πτηνοῦ, Περσέωσ ἢ Βελλεροφόντου. τὸν οὖν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον τὸν ἄπειρον, ὥσ φασι, τῆσ ποίασ μερίδοσ θῶμεν;

ἐγὼ μὲν γὰρ ὡσ τῆσ βελτίονοσ οὖσιν ὑμῖν παρέσχηκα ἐμαυτόν· ἴσωσ δὲ καὶ ἄλλοσ προαιρήσεται τῶν ἐμοῦ κρειττόνων. καὶ μὴν οὐδὲν ἂν ἔχοιτε θέαμα κάλλιον καὶ παραδοξότερον αὑτῶν σωφρονούντων καὶ προσεχόντων.

θεῖον γὰρ δὴ καὶ σεμνὸν ἀληθῶσ καὶ μεγαλοπρεπὲσ δήμου πρόσωπον πρᾷον καὶ καθεστηκὸσ καὶ μήτε γέλωτι σφοδρῷ καὶ ἀκολάστῳ βρασσόμενον μήτε θορύβῳ συνεχεῖ καὶ ἀτάκτῳ τεταραγμένον, ἀλλ’ ἀκοὴ μία τοσοῦδε πλήθουσ. ἴδετε δὲ αὑτοὺσ ἐν τῷ παρόντι καὶ ὅταν τὰ συνήθη θεωρῆτε, οἱοῖ́ ἐστε.

ἐμοὶ γὰρ νῦν μὲν ἀξιοθέατοι δοκεῖτε εἶναι καὶ ἰδιώταισ καὶ βασιλεῦσι, καὶ οὐδείσ ἐστιν ὃσ οὐκ ἂν εἰσελθὼν καταπλαγείη τε ὑμᾶσ καὶ τιμήσειεν· ἐν δὲ ταῖσ ἄλλαισ σπουδαῖσ, ὅταν ὑμῖν ἐμπέσῃ τὸ τῆσ ἀταξίασ πνεῦμα, ὥσπερ ἂν τραχὺσ ἄνεμοσ κινήσῃ θάλατταν ἰλυώδη καὶ ῥυπαράν, ἀτεχνῶσ οἶμαι καθ’ Ὅμηρον ὁρᾶται ἀφρόσ τε καὶ ἄχνη καὶ φυκίων πλῆθοσ ἐκχεομένων· ὡσαύτωσ δὴ καὶ παρ’ ὑμῖν σκώμματα, πληγαί, γέλωσ.

τίσ ἂν οὖν τοὺσ οὕτω διακειμένουσ ἐπαινέσειεν; οὐ γὰρ διὰ τοῦτο καὶ τοῖσ ἄρχουσιν εὐτελέστεροι φαίνεσθε; καὶ πρότερόν τινα εἰρηκέναι φασί· τὸ δὲ Ἀλεξανδρέων πλῆθοσ τί ἂν εἴποι τισ, οἷσ μόνον δεῖ παραβάλλειν τὸν πολὺν ἄρτον· οὕτω γὰρ εἰρῆσθαι πολὺ βέλτιον· καὶ θέαν ἵππων· ὡσ τῶν γε ἄλλων οὐδενὸσ αὐτοῖσ μέλει. οὐ γὰρ ὑμεῖσ μέν, ἄν τισ ἀσχημονῇ τῶν μειζόνων ἐν τῷ μέσῳ πάντων ὁρώντων, καταφρονήσετε αὐτοῦ καὶ νομιεῖτε οὐδενὸσ ἄξιον, κἂν μυριάκισ ὑμῶν ἔχῃ τινὰ ἐξουσίαν, αὐτοὶ δὲ δύνασθε σεμνοὶ δοκεῖν καὶ σπουδαῖοι τοιαῦτα πράττοντεσ. οὐκ ἴστε ὅτι ὥσπερ ἡγεμὼν καὶ βασιλεὺσ ὅταν προέλθῃ, τότε σαφέστατα ὁρᾶται καὶ δεῖ μηδὲν ἀγεννὲσ μηδὲ αἰσχρὸν ποιεῖν·

παραπλησίωσ καὶ δῆμοσ, ὅταν εἰσ ταὐτὸ προέλθῃ καὶ ἀθρόοσ γένηται; χρὴ μὲν γὰρ οἶμαι καὶ τὸν ἄλλον χρόνον σωφρονεῖν ὑμᾶσ·

ἀλλ’ ὅμωσ ὅ, τι ἂν πράττῃ τισ καθ’ αὑτόν, οὐ κοινόν ἐστι τοῦτο οὐδὲ τῆσ πόλεωσ· ἐν τῷ θεάτρῳ δὲ βλέπεται τὸ δημόσιον ἦθοσ. ὑμεῖσ δὲ μάλιστα ἐνταῦθα ἀφυλάκτωσἔχετε καὶ προήσεσθε τὴν δόξαν τῆσ πόλεωσ· ὥσπερ αἱ κακαὶ γυναῖκεσ, δέον αὐτάσ, κἂν οἴκοι μὴ σωφρονῶσιν, ἔξω γε προϊέναι κοσμίωσ, αἱ δὲ μάλιστα ἐν ταῖσ ὁδοῖσ ἁμαρτάνουσιν. τί οὖν;

τάχα ἐρεῖ τισ, τοῦτο μόνον ἁμαρτάνομεν, τὸ φαύλωσ θεωρεῖν; καὶ περὶ τούτου μόνου λέγεισ ἡμῖν, ἄλλο δ’ οὐθέν; δέδοικαἅμα τὸ περὶ πάντων ἐπεξελθεῖν. καὶ μὴν περί γε τῶν ἄλλωντὸ μὲν πάντα ἐπεξελθεῖν, καὶ ταῦτα ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ, καὶ τελέωσ ὑμᾶσ ἀναγκάσαι καταγνῶναι τῆσ κακίασ καὶ τῶν ἁμαρτημάτων οὐ δυνατόν·

οὐδ’ εἴ μοι δέκα μὲν γλῶσσαι, δέκα δὲ στόματ’ εἰε͂ν, φωνὴ δ’ ἄρρηκτοσ, χάλκεον δέ μοι ἦτορ ἐνείη· εἰ μὴ Ὀλυμπιάδεσ Μοῦσαι, Διὸσ αἰγιόχοιο θυγατέρεσ, μνησαίαθ’ ὅση κακότησ παρὰ πᾶσιν, οὐχ ὑμῖν μόνοισ. αὐτὸ δὲ τοῦτο περὶ οὗ λέγειν ἠρξάμην, ὁρᾶτε ἡλίκον ἐστίν. ὅπωσ μὲν γὰρ ἑστιᾶσθε καθ’ ἑαυτοὺσ ἢ κοιμᾶσθε ἢ διοικεῖτε τὴν οἰκίαν ἕκαστοσ οὐ πάνυ δῆλόσ ἐστιν· ὅπωσ μέντοι θεωρεῖτε καὶ ποῖοί τινεσ ἐνθάδε ἐστὲ ἅπαντεσ Ἕλληνεσ καὶ βάρβαροι ἴσασιν.

ἡ γὰρ πόλισ ὑμῶν τῷ μεγέθει καὶ τῷ τόπῳ πλεῖστον ὅσον διαφέρει καὶ περιφανῶσ ἀποδέδεικται δευτέρα τῶν ὑπὸ τὸν ἥλιον.

ἥ τε γὰρ Αἴγυπτοσ , τηλικοῦτον ἔθνοσ, σῶμα τῆσ πόλεώσ ἐστι, μᾶλλον δὲ προσθήκη, τοῦ τε ποταμοῦ τὸ ἴδιον τῆσ φύσεωσ παρὰ τοὺσ ἄλλουσ ἅπαντασ λόγου μεῖζον, τό τε θαυμαστὸν αὐτοῦ καὶ τὸ ὠφέλιμον, τήν τε θάλατταν τὴν καθ’ ἡμᾶσ ἅπασαν ἐκδέχεσθε, κάλλει τε λιμένων καὶ μεγέθει στόλου καὶ τῶν πανταχοῦ γιγνομένων ἀφθονίᾳ καὶ διαθέσει, καὶ τὴν ἔξωθεν ὑπερκειμένην ἔχετε, τήν τε Ἐρυθρὰν καὶ τὴν Ἰνδικήν, ἧσ πρότερον τοὔνομα ἀκοῦσαι χαλεπὸν ἦν·

ὥστε τὰσ ἐμπορίασ οὐ νήσων οὐδὲ λιμένων οὐδὲ πορθμῶν τινων καὶ ἰσθμῶν, ἀλλὰ σχεδὸν ἁπάσησ τῆσ οἰκουμένησ γίγνεσθαι παρ’ ὑμῖν. κεῖται γὰρ ἐν συνδέσμῳ τινὶ τῆσ ὅλησ γῆσ καὶ τῶν πλεῖστον ἀπῳκισμένων ἐθνῶν, ὥσπερ ἀγορὰ μιᾶσ πόλεωσ εἰσ ταὐτὸ ξυνάγουσα πάντασ καὶ δεικνύουσά τε ἀλλήλοισ καὶ καθ’ ὅσον οἱο͂́ν τε ὁμοφύλουσ ποιοῦσα. ἴσωσ οὖν χαίρετε ἀκούοντεσ, καὶ νομίζετε ἐπαινεῖσθαι ταῦτα ἐμοῦ λέγοντοσ, ὥσπερ ὑπὸ τῶν ἄλλων τῶν ἀεὶ θωπευόντων ὑμᾶσ·

ἐγὼ δὲ ἐπῄνεσα ὕδωρ καὶ γῆν καὶ λιμένασ καὶ τόπουσ καὶ πάντα μᾶλλον ἢ ὑμᾶσ. ποῦ γὰρ εἶπον ὥσ ἐστε φρόνιμοι καὶ σώφρονεσ καὶ δίκαιοι; οὐχὶ τἀναντία τούτων; ἔστι γὰρ ἀνθρώπων ἔπαινοσ εὐταξία, πρᾳότησ, ὁμόνοια, κόσμοσ πολιτείασ, τὸ προσέχειν τοῖσ ὀρθῶσ λέγουσι, τὸ μὴ πάντοτε ζητεῖν ἡδονάσ. ἀναγωγαὶ δὲ καὶ κατάρσεισ καὶ πλήθουσ ὑπερβολὴ καὶ ὠνίων καὶ νεῶν πανηγύρεωσ καὶ λιμένοσ καὶ ἀγορᾶσ ἐστιν ἐγκώμιον, οὐ πόλεωσ· οὐδέ γε, ἂν ὕδωρ ἐπαινῇ τισ, ἀνθρώπων ἔπαινοσ οὗτόσ ἐστιν, ἀλλὰ φρεάτων·

οὐδ’ ἂν περὶ εὐκρασίασ λέγῃ τισ, τοὺσ ἀνθρώπουσ εἶναί φησιν ἀγαθούσ, ἀλλὰ τὴν χώραν· οὐδ’ ἂν περὶ ἰχθύων, τὴν πόλιν ἐπαινεῖ· πόθεν; ἀλλὰ θάλατταν ἢ λίμνην ἢ ποταμόν. ὑμεῖσ δέ, ἂν ἐγκωμιάζῃ τισ τὸν Νεῖλον, ἐπαίρεσθε, ὥσπερ αὐτοὶ ῥέοντεσ ἀπὸ Αἰθιοπίασ. σχεδὸν δὲ καὶ τῶν ἄλλων οἱ πλείουσ ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ χαίρουσι, καὶ μακαρίουσ ἑαυτοὺσ κρίνουσιν, ἂν οἰκῶσι καθ’ Ὅμηρον νῆσον δενδρήεσσαν ἢ βαθεῖαν τινα ἤπειρον ἢ πρὸσ ὄρεσι σκιεροῖσ ἢ πηγαῖσ διαυγέσιν·

ὧν οὐδὲν ἴδιόν ἐστιν ἐκείνων· ἀρετῆσ δὲ οὐδὲ ὄναρ αὐτοῖσ μέλει. ἐγὼ δὲ τούτων ἐμνήσθην οὔτε ὑμᾶσ ἐπαίρων οὔτε τοῖσ συνήθωσ ὑμνοῦσιν αὐτὰ ῥήτορσιν ἢ ποιηταῖσ παραβάλλων ἐμαυτόν.

δεινοὶ γὰρ ἐκεῖνοι καὶ μεγάλοι σοφισταὶ καὶ γόητεσ· τὰδ’ ἡμέτερα φαῦλα καὶ πεζὰ ἐν τοῖσ λόγοισ, οὐ μέντοι περὶ φαύλων. καὶ νῦν εἶπον τὰ περὶ τῆσ πόλεωσ, δεῖξαι βουλόμενοσ ὑμῖν ὡσ ὅ, τι ἂν ἀσχημονῆτε οὐ κρύφα γίγνεται τοῦτο οὐδ’ ἐν ὀλίγοισ, ἀλλ’ ἐν ἅπασιν ἀνθρώποισ. ὁρῶ γὰρ ἔγωγε οὐ μόνον Ἕλληνασπαρ’ ὑμῖν οὐδ’ Ἰταλοὺσ οὐδὲ ἀπὸ τῶν πλησίον Συρίασ, Λιβύησ, Κιλικίασ, οὐδὲ τοὺσ ὑπὲρ ἐκείνουσ Αἰθίοπασ οὐδὲ Ἄραβασ ἀλλὰ καὶ Βακτρίουσ καὶ Σκύθασ καὶ Πέρσασ καὶ Ἰνδῶν τινασ, οἳ συνθεῶνται καὶ πάρεισιν ἑκάστοτε ὑμῖν·

ὥστε ὑμεῖσ μὲν ἀκούετε ἑνόσ, ἂν οὕτω τύχῃ, κιθαρῳδοῦ, καὶ τούτου συνήθουσ, ἀκούεσθεδὲ ὑπὸ μυρίων ἐθνῶν οὐκ ἐπισταμένων ὑμᾶσ, καὶ ὁρᾶτε μὲν τρεῖσ ἢ τέτταρασ ἡνιόχουσ, ὁρᾶσθε δὲ ὑπὸ τοσούτων μὲν Ἑλλήνων, τοσούτων δὲ βαρβάρων. τί οὖν οἰέσθε τούτουσ ἐπὶ γῆσ πέρατα ἐλθόντασ λέγειν;

οὐχ ὡσ πόλιν εἴδομεν τὰ μὲν ἄλλα θαυμαστὴν καὶ τῶν ἀνθρωπίνων θεαμάτων πάντων κρεῖττον θέαμα, κόσμῳτε ἱερῶν καὶ πλήθει πολιτῶν καὶ τῶν ἐπιτηδείων περιουσίᾳ, πάντα ἀκριβῶσ διεξιόντασ ὡσ ἂν δύνωνται τοῖσ αὑτῶν, ἃ καὶ μικρὸν ἔμπροσθεν εἶπον, τὰ τοῦ Νείλου καὶ τῆσ χώρασ καὶ τῆσ θαλάττησ καὶ τὸ μέγιστον τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ θεοῦ· μαινομένην δὲ ὑπὸ ᾠδῆσ καὶ δρόμων ἱππικῶν καὶ μηδὲν ἄξιον πράττουσαν ἐν τούτοισ ἑαυτῆσ; οἱ γὰρ ἄνθρωποι θύοντεσ μέν εἰσι μέτριοι καὶ βαδίζοντεσ καθ’ αὑτοὺσ καὶ τἄλλα πράττοντεσ·

ὅταν δὲ εἰσ τὸ θέατρον εἰσέλθωσιν ἢ τὸ στάδιον, ὥσπερ φαρμάκων αὐτοῖσ ἐκεῖ κατορωρυγμένων, οὐδὲν οἴδασι τῶν προτέρων οὐδὲ αἰσχύνονται λέγειν ἢ ποιεῖν ὅ, τι ἂν αὐτοῖσ ἐπέλθῃ. τὸ δὲ πάντων χαλεπώτατον, ἐσπουδακότεσ περὶ τὴν θέαν οὐχ ὁρῶσι καὶ ἀκούειν ἐθέλοντεσ οὐκ ἀκούουσι, σαφῶσ ἐξεστηκότεσ καὶ παρανοοῦντεσ, οὐκ ἄνδρεσ μόνον, ἀλλὰ καὶ παῖδεσ καὶ γύναια.

ἐπειδὰν δὲ παύσηται τὸ δεινὸν καὶ διαλυθῶσι, τὸ μὲν ἀκμαιότερον ἔσβεσται τῆσ ταραχῆσ· ἔτι δὲ ἔν τε συνόδοισ καὶ στενωποῖσ μένει καὶ δι’ ὅλησ τῆσ πόλεωσ ἐπὶ συχνὰσ ἡμέρασ· καθάπερ ἐμπρησμοῦ μεγάλου λήξαντοσ ἰδεῖν ἔστι μέχρι πολλοῦ τήν τε λιγνὺν καὶ μέρη τινὰ φλεγόμενα. καίτοι τάχα ἐρεῖ τισ τῶν Περσῶν ἢ τῶν Βακτρίων, ὡσ αὐτοὶ μὲν ἴσασιν ἱππεύειν καὶ σχεδὸν ἄριστοι δοκοῦσιν ἱππεῖσ·

τὸ γὰρ πρᾶγμα ὑπὲρ ἀρχῆσ καὶ ἐλευθερίασ ἐπιτηδεύουσιν· ἀλλ’ ὅμωσ οὐδὲν τοιοῦτον πεπόνθασιν· ὑμεῖσ δὲ οὐδεπώποτε αὐτοὶ θιγόντεσ οὐδ’ ἐπιβάντεσ ἵππων οὐ δύνασθε κατέχειν αὑτοὺσ, ἀλλ’ ἐστὲ ὅμοιοι χωλοῖσ ὑπὲρ δρόμου ἐρίζουσιν. τοιγαροῦν δειλοὶ ὄντεσ καὶ ἀστράτευτοι πολλὰσ ἤδη νενικήκατε ἱππομαχίασ. σκοπεῖτε δὲ μὴ περὶ ὑμῶν ἀληθέστερον οὗτοι λέγωσιν ἤ περὶ τῶν Ἑλλήνων Ἀνάχαρσιν τὸν Σκύθην φασὶν εἰπεῖν·

ἐδόκει μὲν γὰρ εἶναι τῶν σοφῶν· ἧκε δὲ εἰσ τὴν Ἑλλάδα θεασόμενοσ οἶμαι τά τε ἔθη καὶ τοὺσ ἀνθρώπουσ· ἔλεγεν οὖν ὡσ ἔστιν ἐν ἑκάστῃ πόλει τῶν Ἑλλήνων ἀποδεδειγμένον χωρίον, ἐν ᾧ μαίνονται καθ’ ἡμέραν, τὸ γυμνάσιον λέγων· ἐπειδὰν γὰρ ἐλθόντεσ ἀποδύσωνται, χρίονται φαρμάκῳ. τοῦτο δὲ ἔφη κινεῖν αὐτοῖσ τὴν μανίαν. εὐθὺσ γὰρ οἱ μὲν τρέχουσιν, οἱ δὲ καταβάλλουσιν ἀλλήλουσ, οἱ δὲ τὼ χεῖρε ἀνατείναντεσ μάχονται πρὸσ οὐδένα ἀνθρώπων, οἱ δὲ παίονται. ταῦτα δὲ ποιήσαντεσ, ἀποξυσάμενοι τὸ φάρμακον αὐτίκα σωφρονοῦσι, καὶ φιλικῶσ αὑτοῖσ ἤδη ἔχοντεσ βαδίζουσι κάτω ὁρῶντεσ, αἰσχυνόμενοι τοῖσ πεπραγμένοισ.

ἐκεῖνοσ μὲν παίζων καὶ καταγελῶν οὐ φαύλου πράγματοσ, ὡσ ἐγὼ δοκῶ, ταῦτα ἔλεγεν.

περὶ δὲ ὑμῶν τί ἄν τισ ἔχοι λέγειν; καὶ γὰρ ὑμεῖσ ὅταν συνέλθητε, πυκτεύετε, βοᾶτε, ῥιπτεῖτε, ὀρχεῖσθε, ποίῳ χρισάμενοι φαρμάκῳ; δῆλον ὅτι τῷ τῆσ ἀνοίασ· ὡσ οὐκ ἦν ὑμῖν ἐπιεικῶσ αὐτὰ ὁρᾶν. μὴ γὰρ τοῦτό με οἰέσθε λέγειν ὡσ οὐ χρὴ καὶ τὰ τοιαῦτα γίγνεσθαι ἐν ταῖσ πόλεσι· χρὴ γὰρ ἴσωσ καὶ ἀναγκαῖόν ἐστι διὰ τὴν τῶν πολλῶν ἀσθένειαν καὶ σχολήν· ἴσωσ δὲ καὶ τῶν βελτιόνων εἰσὶν οἱ δεόμενοι διατριβῆσ τινοσ καὶ παραμυθίασ ἐν τῷ βίῳ· δεῖ δὲ μετὰ κόσμου καὶ σχήματοσ πρέποντοσ ἀνθρώποισ ἐλευθέροισ. οὐ γὰρ παρὰ τοῦτο οὔτε τῶν ἵππων οὐδεὶσ δραμεῖται βράδιον οὐδὲ χεῖρον ᾅσεταί τισ τῶν ᾀδόντων, ἂν εὐσχημονῆτε ὑμεῖσ.

νυνὶ δὲ τὸ μὲν τῶν ἡνιόχων τινὰ ἐκπεσεῖν ἐκ τοῦ δίφρου δεινὸν ἡγεῖσθε καὶ συμφορὰν πασῶν μεγίστην· αὐτοὶ δὲ ἐκπίπτοντεσ ἐκ τοῦ κόσμου τοῦ προσήκοντοσ καὶ τῆσ ἀξίασ τῆσἑαυτῶν οὐ φροντίζετε. κἂν μὲν ὑμῖν ὁ κιθαρῳδὸσ ἐκμελῶσ ᾅδῃ καὶ παρὰ τὸν τόνον, συνίετε· αὐτοὶ δὲ παντελῶσ ἔξω τῆσ ἁρμονίασ τῆσ κατὰ φύσιν γιγνόμενοι καὶ σφόδρα ἀμούσωσ ἔχοντεσ οὐ διαφέρεσθε. καίτοι πόσοι διὰ ταῦθ’ ὑμῶν ἀπολώλασιν;

ἀδοξοῦσι μὲν γὰρ πάντεσ. αἱ δὲ Σειρῆνεσ ἄλλο τι ἐποίουν, ὡσ ὁ μῦθόσφησιν, οὐκ ἀπώλλυον τοὺσ σφόδρα ἡσθέντασ αὐταῖσ; ἀλλ’ ἐκεῖναι μὲν ἐν ἐρήμῳ ἦσαν πελάγει καὶ μακρὰν ἀπῳκισμέναι καθ’ αὑτὰσ ἐπὶ σκοπέλου τινόσ, ὅπου μηδεὶσ ῥᾳδίωσ παρέβαλλε· κἀκεῖ δ’ ὁ νοῦν ἔχων ἐσώθη καὶ μεθ’ ἡσυχίασ ἤκουσεν. αὗται δὲ σχεδὸν ἐν μέσῳ τῆσ οἰκουμένησ ἐν τῇ πολυανθρωποτάτῃ πασῶν πόλει τοιαῦταἐργάζονται, μὰ Δι’ οὐ δι’ αὑτῶν τινα ἡδονὴν ἢ δύναμιν, ἀλλὰ διὰ τὴν ὑμετέραν ἀβελτερίαν. διὰ τί γὰρ ἔξω παραπλησίωσ ἀκούονται τοῖσ ἄλλοισ καὶ πολλάκισ ἀηδεῖσ ἔδοξαν; μὴ τὰ ὦτα ἐπαλήλιπται τῶν ἐκεῖ;

τί οὖν τοῦτο δείκνυσι; μὰ Δί’ οὐ μουσικῆσ ἰσχὺν οὐδ’ ὑπερβολὴν τέχνησ, ἀλλ’ ἀκροατῶν κουφότητακαὶ πόλεωσ ἀσθένειαν.

φασὶ γοῦν ἤδη τινὰσ τῶν ἀπολωλότων διὰ τὴν τοιαύτην πρόφασιν νεανιεύσασθαι, μὴ παραιτουμένουσ τὸν θάνατον, ἀλλὰ προσλιπαροῦντασ, ὅπωσ ἀκούσωσιν ἐπὶ πλέον. τοῦτο δ’ ἐστὶ θαυμαστὸν ἐπ’ ὀνείδει καὶ καταγέλωτι τῆσ πόλεωσ, εἰ παρὰ μὲν τοῖσ ἄλλοισ ἀριστεῖσ καὶ τυραννοκτόνοι μνημονεύονται, σωτηρίασ ἕνεκεν τῶν πατρίδων ἐπιδιδόντεσ αὑτούσ· παρὰ δὲ ὑμῖν ὑπὲρ χορδῆσ τοῦτο πάσχουσι καὶ δι’ ἡδονὴν μικράν, μᾶλλον δὲ δόξαν κενήν. οὐ γὰρ ἡδόμενοι τοσοῦτον ὅσον οἰόμενοι καὶ βουλόμενοι προϊένται σφᾶσ αὐτούσ. τοσαύτη δ’ ἐστὶ δυστυχία τῶν ταλαιπώρων, ὥστε ἀνδρεῖον ἡγοῦνται τὸ πάντων ἀνανδρότατον καὶ σεμνὸν τὸ αἴσχιστον. ἑλοίμην γὰρ ἂν ἔγωγε λῃστεύων ἀποθανεῖν ἢ διὰ τοιαύτην αἰτίαν.

τὸ μὲν γάρ ἐστιν ἀνδρὸσ πονηροῦ θάνατοσ, τὸ δὲ ἀνδραπόδου δυστυχοῦσ. κἀκεῖνοσ μὲν ἀδικηθεὶσ ἴσωσ ἐπὶ τοῦτο ἦλθεν, ὑπὲρ τοὺσ νόμουσ ἀμύνασθαι πειρώμενοσ, καὶ τάχα τι καὶ γενναῖον ἐδύνατο πρᾶξαι μὴ τοιούτου τυχὼν δαίμονοσ· ὁδὶ δὲ κραυγῇ μόνον καὶ ἀνοίᾳ διὰ δυστυχῆ φθόγγον καὶ κακὴν ἔγκλισιν καὶ τὰσ ἐκμελεῖσ καμπὰσ καὶ λήρουσ καὶ κυνισμοὺσ καὶ ὀλέθρουσ ἀκλεῶσ ἀπολλύμενοσ. ἔστι δὲ ὁ τοιοῦτοσ μυίασ θάνατοσ. καὶ γὰρ ἐκείναισ ὅ, τι ἂν γευσαμέναισ γλυκὺ φανῇ, πρὸσ τούτῳ διαφθείρονται. τί οὖν τοῦτο λαμπρόν, ὦ κακοδαίμονεσ; ὑπὲρ μὲν γὰρ δικαιοσύνησ καὶ ἀρετῆσ καὶ πατρῴων γερῶν καὶ νόμων καὶ χρηστοῦ βασιλέωσ, εἰ δέοι, πονεῖν καὶ ἀποθνῄσκειν ἀγαθῆσ ἐστι καὶ οὐ φιλοζῴου ψυχῆσ·

ὑπὲρ δὲ τῆσ ψαλτρίασ ἀπάγχεσθαι, καθάρματοσ ἀγεννοῦσ καὶ ζῆν οὐκ ἀξίου, πόσησ αἰσχύνησ; καὶ τούτουσ μὲν ἐάσωμεν, ἀλλ’ ἐν αὐτῇ τῇ θέᾳ τὰ γιγνόμενα οὐκ αἰσχρὰ καὶ μεστὰ πάσησ ὕβρεωσ, τὸ ἀνατετάσθαι καὶ ἀποβλέπειν, μόνον οὐκ ἐπὶ τοῖσ χείλεσι τὰσ ψυχὰσ ἔχοντασ, καθάπερ οἶμαι διὰ τῶν ὤτων τὴν εὐδαιμονίαν δεχομένουσ, σωτῆρα καὶ θεὸν καλοῦντασ ἄνθρωπον ἄθλιον; πόσον τινὰ γέλωτα τοὺσ θεοὺσ ὑμῶν καταγελᾶν οἰέσθε, ὅταν πάλιν ἐκείνουσ προσκυνοῦντεσ ταὐτὰ προσφέρησθε καὶ διὰ τῶν αὐτῶν ἀναγκάζησθε τιμᾶν τὸ δαιμόνιον;

ἀλλ’ ἔστιν εὐγνώμων ὁ θεόσ, ὡσ θεόσ, οἶμαι, καὶ φέρει πρᾴωσ τὴν τῶν πολλῶν ἄνοιαν. τοιγαροῦν ὡσ παισὶν ὑμῖν παιδαγωγοὺσ δέδωκε τοὺσ φρονιμωτέρουσ τῆσ πόλεωσ, μεθ’ ὧν καὶ θεωρεῖτε καὶ τἄλλα ἄμεινον πράττετε.

ἐπεὶ πῶσ ἂν ἀπείχεσθε ἀλλήλων; καίτοι ποίουσ τινὰσ ἂν ὑμεῖσ ἡγοῖσθε ἀνθρώπουσ, οἷσ ἐλευθερία μὴ συμφέρει; νὴ Δία, τὸ γὰρπρᾶγμά ἐστι φύσει τοιοῦτον. οὐ γὰρ καὶ ἐν ἄλλαισ πόλεσιν ᾅδουσι καὶ νὴ Δία αὐλοῦσι καὶ τρέχουσι καὶ πάνθ’ ὅσα γίγνεται παρ’ ὑμῖν καὶ παρ’ ἑτέροισ τισίν; ἀλλ’ οὐδαμοῦ τοιοῦτοσ ἔρωσ ἐστὶ τοῦ πράγματοσ οὐδὲ οἶστροσ. ἐπεὶ καὶ τῶν ἄλλων εὑρήσομεντὰ πλεῖστα ταὐτὰ πράττοντασ τοῖσ ἀνοήτοισ τοὺσ σώφρονασ, οἱο͂ν ἐσθίοντασ, βαδίζοντασ, παίζοντασ, θεωροῦντασ·

ἡ γὰρ φύσισ ἀναγκάζει πολλῶν ὁμοίων δεῖσθαι·

διαφέρουσι μέντοι περὶ ταῦτα πάντα· αὐτίκα ἑστιώμενοι πρῶτον οἱ μὲν οὔτε ἀμαθῶσ οὔτε ἀπρεπῶσ διάγουσιν, ἀλλ’ εὐσχημόνωσ ἅμα καὶ προσηνῶσ, εὐωχίασ,οὐ παροινίασ, ἄρχοντεσ, φιλοφρονούμενοι τοὺσ συνόντασ, οὐ θρασυνόμενοι πρὸσ αὐτούσ· οἱ δὲ ἀπηνῶσ καὶ ἀκολάστωσ, μετὰ βοῆσ καὶ ἀταξίασ ὀργιζόμενοι καὶ γελῶντεσ, πλεονεκτοῦντεσ ἀλλήλουσ, οὐ παρακαλοῦντεσ, τελευτῶντεσ ἀπίασι κακόν τι τοῖσ συμπόταισ δόντεσ ἢ παρ’ ἐκείνων λαβόντεσ· οἱάν ποτὲ γενέσθαι φασὶ Κενταύρων συνουσίαν.

καὶ τί δεῖ τἄλλα ἐπεξιέναι καθ’ ἕκαστον;

ἀλλὰ τὸ βαδίζειν, ὃ κοινόν ἐστι καὶ ἁπλοῦν δήπουθεν, τοῦ μὲν ἐμφαίνει τὴν ἡσυχίαν τοῦ τρόπου καὶ τὸ προσέχειν ἑαυτῷ, τοῦ δὲ ταραχήν καὶ ἀναίδειαν· σπουδῇ πρόσεισι, φθέγγεται βαδίζων πεσών τινα ἐώσε, μάχεται πρὸσ ἕτερον. ὁμοίωσ καὶ περὶ τὰσ θέασ οἱ μέν εἰσιν ἄπληστοι καὶ λίχνοι καὶ περὶ πάντα ὁμοίωσ ἐπτοημένοι τὰ τυχόντα, οἱ δὲ κοσμίωσ καὶ μετ’ εἰρήνησ μετέχουσιν. ἀλλ’ οὐχ ὑμεῖσ, ἀλλ’ ἐκπεπληγμένοι κάθησθε, ἀναπηδᾶτε τῶν ὀρχηστῶν μᾶλλον, συντείνεσθε ὑπὸ τῶν ᾀσμάτων·

τοὺσ μὲν γὰρ ἄλλουσ ἀνθρώπουσ ἡ μέθη πρὸσ ᾠδὴν τρέπει καὶ ὄρχησιν· παρ’ ὑμῖν δὲ τοὐναντίον ἐστίν. ἡ γὰρ ᾠδὴ μέθην ἐμποιεῖ καὶ παράνοιαν. οἴνου μὲν οὖν τοιαύτη φύσισ, τὸ μὴ δύνασθαι σωφρονεῖν, ἀλλὰ πολλὰ δυσχερῆ πράττειν ἀναγκάζεσθαι τοὺσ σκαιῶσ αὐτῷ καὶ ἀμέτρωσ χρωμένουσ· ὑπὸ δὲ ᾠδῆσ σφαλλομένουσ καὶ πολὺ κάκιον ἔχοντασ τῶν παροινούντων εὐθὺσ ἀπὸ τῆσ ἀρχῆσ, οὐχ ὥσπερ ἐν τῷ πότῳ προϊόντασ, οὐκ ἔστιν ἄλλουσ ἰδεῖν. παρὰ μὲν γὰρ ἐνίοισ τῶν βαρβάρων μέθην φασὶ γίγνεσθαι πραεῖαν δι’ ἀτμοῦ θυμιαμάτων τινῶν· ἔπειτα χαίρουσι καὶ ἀνίστανται γελῶντεσ καὶ πάντα ποιοῦσιν ὅσα ἄνθρωποι πεπωκότεσ, οὐ μέντοι κακὸν οὐδὲν ἀλλήλουσ ἐργάζονται·

τῶν δὲ Ἑλλήνων ὑμεῖσ μόνοι δι’ ὤτων καὶ φωνῆσ αὐτὸ πάσχετε, μᾶλλον δὲ ληρεῖτε ἐκείνων καὶ παραφέρεσθε καὶ μᾶλλον ἐοίκατε κραιπαλῶσιν. καίτοι τὰ τῶν Μουσῶν καὶ τὰ τοῦ Ἀπόλλωνοσ ἤπια δῶρα καὶ προσηνῆ. τὸν μὲν γὰρ Παιήονα καὶ Ἀλεξίκακον προσαγορεύουσιν, ὡσ ἀποτρέποντα τῶν κακῶν καὶ ὑγίειαν ἐμποιοῦντα ταῖσ ψυχαῖσ καὶ σώμασιν, οὐ νόσον οὐδὲ μανίαν· τὰσ δὲ παρθένουσ, ὡσ ἂν αἰδουμένασ τε καὶ σώφρονασ. ἥ τε μουσικὴ θεραπείασ ἕνεκα τοῖσ ἀνθρώποισ εὑρῆσθαι δοκεῖ τῶν παθῶν καὶ μάλιστα δὴ μεταστρέφειν ψυχὰσ ἀπηνῶσ καὶ ἀγρίωσ διακειμένασ.

διὰ τοῦτο καὶ τῶν φιλοσόφων ἔνιοι πρὸσ λύραν αὑτοὺσ ἡρμόσαντο ἑώθεν, ἀποπαύοντεσ τῆσ διὰ τῶν ὀνειράτων ταραχῆσ.

καὶ θεοῖσ μετὰ μέλουσ θύομεν, ἵνα εὔτακτοι καὶ καθεστηκότεσ ὦμεν. ἕτεροσ δὲ αὖ τρόποσ αὐλοῦ τε καὶ ᾠδῆσ ἐν πένθεσιν, ἰωμένων οἶμαι τὸ σκληρὸν καὶ ἄτεγκτον τοῦ πάθουσ, θηλυτέραν δὲ τὴν λύπην ἐργαζομένων δι’ ᾠδῆσ λανθανούσησ μετὰ γόων, ὥσπερ οἱ ἰατροὶ τὰ φλεγμαίνοντα τῶν ἑλκῶν ὑγραίνοντεσ καὶ μαλακοποιοῦντεσ ἀνώδυνα ἔθηκαν. οὐχ ἧττον δὲ καὶ περὶ συνουσίασ ἔδοξε πρέπειν ἡ μουσικῆσ δύναμισ, ἁρμονίαν καὶ τάξιν αὐτόματον ταῖσ ψυχαῖσ ἐπεισάγουσα καὶ τὸ σφαλερὸν τῆσ ἐν οἴνῳ τέρψεωσ παραμυθουμένη μετὰ ξυγγενοῦσ δυνάμεωσ, ὥσπερ αὐτῷσυγκεραννύμενον ἐμμελὲσ γίγνεται καὶ μέτριον.

ταῦτα δὴ πάντα ἀνέστραπται νῦν καὶ μεθέστηκεν εἰσ τοὐναντίον. οὐ γὰρ ἐκ Μουσῶν, ἀλλ’ ἐκ Κορυβάντων τινῶν κατέχεσθε, καὶ πιστὰ ποιεῖτε τὰ τῶν ποιητῶν μυθολογήματα· ὡσ ἐκεῖνοί γε παρεισάγουσι Βάκχασ τινὰσ μαινομένασ ὑπὸ μέλουσ καὶ Σατύρουσ· οὐκοῦν ὑμῖν τὰ τῶν νεβρίδωντε καὶ θύρσων ἐνδεῖ καὶ τὸ λέοντασ φέρειν ἐν ταῖσ ἀγκάλαισ· τὰ δὲ ἄλλα καὶ πάνυ μοι δοκεῖτε ἐοικέναι Νύμφαισ καὶ Σατύροισ. ἱλαροί τε γὰρ ἀεὶ καὶ φιλογέλωτεσ καὶ φιλορχησταί·

πλὴν οὐκ αὐτόματοσ ὑμῖν ἀναβλύει διψήσασιν ὁ οἶνοσ ἐκ πέτρασ ποθέν τινοσ ἢ νάπησ, οὐδὲ γάλα καὶ μέλι δύνασθε εὐχερῶσ οὕτωσ ἔχειν ἁ̓́κροισιδακτύλοισι διαμῶντεσ χθόνἀ· ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ὕδωρ ὑμῖν ἀφικνεῖται δεῦρο αὐτόματον οὐδὲ τὴν μᾶζαν ἔχετε ἐν ἐξουσίᾳ δήπουθεν, ἀλλὰ καὶ ταύτην ἐκ τῆσ τῶν κρειττόνων χειρὸσ λαμβάνετε· ὥστε ἴσωσ καιρὸσ ἦν ὑμᾶσ παύσασθαι βακχειῶν καὶ προσέχειν μᾶλλον αὑτοῖσ. νυνὶ δὲ ἂν μόνον ἀκούσητε χορδῆσ, ὥσπερ σάλπιγγοσ ἀκηκοότεσ, οὐκέτι δύνασθε εἰρήνην ἄγειν. ἆρά γε μή Λακεδαιμονίουσ μιμεῖσθε;

φασὶ γοῦν αὐτοὺσ τὸ ἀρχαῖον πρὸσ αὐλὸν πολεμεῖν· ὑμεῖσ δὲ πρὸσ κιθάραν αὐτὸ δρᾶτε. ἢ βούλεσθε, ἐπειδὴ τοῖσ βασιλεῦσι τοὺσ δήμουσ κἀγὼ παρέβαλον, Νέρωνι φαίνεσθαι τὴν αὐτὴν ἔχοντεσ νόσον; ἀλλ’ οὐδ’ ἐκεῖνον ὤνησεν ἡ λίαν ἐμπειρία περὶ τοῦτο καὶσπουδή. καὶ πόσῳ κρεῖττον μιμεῖσθαι τὸν νῦν ἄρχοντα παιδείᾳ καὶ λόγῳ προσέχοντα; οὐκ ἀποθήσεσθε τὴν αἰσχρὰν ταύτην καὶ ἄμετρον φιλοτιμίαν; οὐ φυλάξεσθε τοὺσ ἄλλουσ σκώπτοντεσ καὶ ταῦτα ἐν ἀνθρώποισ, εἰ θεμιτὸν εἰπεῖν, οὐδὲν μέγα οὐδὲ θαυμαστὸν ἔχουσιν; εἰ γὰρ Ἰσμηνίασ ηὔλει παρ’ ὑμῖν ἢ Τιμόθεοσ ᾖδεν ὁ παλαιὸσ ἢ Ἀρίων, ὑφ’ οὗ λέγουσιν ᾅδοντοσ ἐν τῷ πελάγει τοὺσ δελφῖνασ ἀφικέσθαι πρὸσ τὴν ναῦν, καὶ μετὰ ταῦτα ἐκπεσόντα αὐτὸν κατὰ τύχην τινὰ ἀναλαβεῖν καὶ σῶσαι, πῶσ ἂν διέκεισθε;

τούτων μὲν γάρ ἐστιν οὐδεὶσ Ἀμφίων οὐδὲ Ὀρφεύσ· ὁ μὲν γὰρ υἱὸσ ἦν Μούσησ, οἱ δὲ ἐκ τῆσ Ἀμουσίασ αὐτῆσ γεγόνασι· διαθρύψαντεσ γὰρ καὶ κατάξαντεσ τὸ σεμνὸν τοῦ μέλουσ καὶ πάντα τρόπον λωβησάμενοι τὴν ἀρχαίαν μουσικήν ‐ τίσ γὰρ αὐτῶν ᾠδὴν τέλειον ἢ γενναῖον ῥυθμὸν οἱο͂́σ τε εἰπεῖν; ‐ ἀλλὰ ᾅσματα γυναικῶν καὶ κρούματα ὀρχηστῶν καὶ παροινίασ τερετισμάτων ὥσπερ κακοὶ καὶ περίεργοι μάγειροι συντρίψαντεσ ἰδιώτασ καὶ λίχνουσ ἀκροατὰσ κινοῦσιν.

τοιγαροῦν οὐκ ἀπὸ κύκνων οὐδὲ ἀηδόνων ὁ ζῆλοσ αὐτῶν ὠνόμασται παρ’ ὑμῖν αὐτοῖσ, ἀλλ’, ὡσ ̣̔ ̣ οἰκε, κνυζηθμοῖσ καὶ ὑλαγμοῖσ εἰκάζετε. καίτοι φιλοσόφουσ μὲν ᾔδειν οὕτωσ καλουμένουσ, κιθαρῳδοὶ δὲ Κυνικοὶ παρὰ μόνοισ ὑμῖν γεγόνασιν. ὁ μὲν οὖν Ἀμφίων πρὸσ τὸ μέλοσ, ὥσ φασιν, ἤγειρε καὶ ἐπύργου τὴν πόλιν· οὗτοι δὲ ἀνατρέπουσι καὶ καταλύουσιν. καὶ μὴν ὅ γε Ὀρφεὺσ τὰ θηρία ἡμέρου καὶ μουσικὰ ἐποίει διὰ τῆσ ᾠδῆσ· οὗτοι δὲ ὑμᾶσ, ἀνθρώπουσ ὄντασ, ἀγρίουσ πεποιήκασι καὶ ἀπαιδεύτουσ. ἔχω δὲ καὶ ἄλλον εἰπεῖν λόγον ἀνθρώπου Φρυγὸσ ἀκούσασ, Αἰσώπου συγγενοῦσ, δεῦρο ἐπιδημήσαντοσ, ὃν εἰσ Ὀρφέα καὶ ὑμᾶσ ἔλεγεν.

ἔστι δὲ τῶν ὑμετέρων σκωμμάτων ἀτοπώτεροσ καὶ μακρότεροσ.

σκοπεῖτε οὖν, εἰ βούλεσθε ἀκοῦσαι, καὶ μὴ δυσχεράνητε. ἔφη τοίνυν ἐκεῖνοσ περί τε Θρᾴκην καὶ Μακεδονίαν τὸν Ὀρφέα μελῳδεῖν, καθάπερ εἴρηται, κἀκεῖ τὰ ζῷα προσιέναι αὐτῷ, πολύ τι πλῆθοσ οἶμαι πάντων θηρίων. πλεῖστα δὲ ἐν αὐτοῖσ εἶναι τούσ τε ὄρνιθασ καὶ τὰ πρόβατα.

τοὺσ μὲν γὰρ λέοντασ καὶ τὰ τοιαῦτα διὰ τὴν ἀλκὴν καὶ τὴν ἀγριότητα δυσπιστότερα εἶναι, καὶ τὰ μὲν οὐδ’ ὅλωσ πελάζειν, τὰ δ’ εὐθὺσ ἀποχωρεῖν, οὐχ ἡδόμενα τῷ μέλει. τὰ δὲ πτηνὰ καὶ τὰ πρόβατα μᾶλλόν τε προσιέναι καὶ μηκέτ’ ἀπαλλάττεσθαι· τὰ μὲν οἶμαι διὰ τὸ εὐήθεσ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν, τῶν δὲ ὀρνίθων μουσικὸν δήπου τὸ γένοσ αὐτὸ καὶ φιλῳδόν. ζῶντοσ μὲν οὖν Ὀρφέωσ συνέπεσθαι αὐτῷ πανταχόθεν ἀκούοντα ὁμοῦ καὶ νεμόμενα· καὶ γὰρ ἐκεῖνον ἔν τε τοῖσ ὄρεσι καὶ περὶ τὰσ νάπασ τὰ πολλὰ διατρίβειν· ἀποθανόντοσ δὲ ἐρημωθέντα ὀδύρεσθαι καὶ χαλεπῶσ φέρειν· ὥστε τὴν μητέρα αὐτοῦ Καλλιόπην διὰ τὴν πρὸσ τὸν υἱὸν εὔνοιαν καὶ φιλίαν αἰτησαμένην παρὰ Διὸσ τὰ σώματα αὐτῶν μεταβαλεῖν εἰσ ἀνθρώπων τύπον, τὰσ μέντοι ψυχὰσ διαμένειν, οἱαῖ πρότερον ἦσαν. χαλεπὸν οὖν ἤδη ἐστὶ τὸ λειπόμενον τοῦλόγου, καὶ δέδοικα πρὸσ ὑμᾶσ σαφῶσ αὐτὸ εἰπεῖν.

ἔλεγε γὰρ ἐξ ἐκείνων γένοσ τι φῦναι Μακεδόνων, καὶ τοῦτο αὖθισ ὕστερον μετὰ Ἀλεξάνδρου διαβὰν ἐνθάδε οἰκῆσαι. καὶ διὰ τοῦτο δὴ τὸν τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμον ἄγεσθαι μὲν ὑπὸ ᾠδῆσ, ὡσ οὐδένασ ἄλλουσ, κἂν ἀκούσωσι κιθάρασ ὁποιασοῦν, ἐξεστάναι καὶ φρίττεινκατὰ μνήμην τὴν Ὀρφέωσ. εἶναι δὲ τῷ τρόπῳ κοῦφον καὶ ἀνόητον, ὡσ ἐκ τοιούτου σπέρματοσ· ἐπεὶ τούσ γε ἄλλουσ Μακεδόνασ ἀνδρείουσ καὶ πολεμικοὺσ γενέσθαι καὶ τὸ ἦθοσ βεβαίουσ. ἔλεγε δὲ καὶ περὶ τῶν κιθαρῳδῶν τῶν παρ’ ὑμῖν ἕτερον τοιοῦτόν τινα λόγον.

τὰ γὰρ ζῷα ἐν τῇ συνουσίᾳ τῇ πρὸσ τὸν Ὀρφέα τὰ μὲνἄλλα ἥδεσθαι μόνον καὶ ἐκπεπλῆχθαι, μιμεῖσθαι δὲ μηδὲν ἐπιχειρεῖν·

τῶν κυνῶν δὲ ἐνίουσ, οἱᾶ δὴ γένοσ ἀναιδὲσ καὶ περίεργον ἐπιθέσθαι τῇ μουσικῇ, καὶ μελετᾶν τότ’ εὐθὺσ ἀπιόντασ καθ’ αὑτοὺσ καὶ τὰ εἴδη μεταβαλόντασ εἰσ ἀνθρώπουσ διαφυλάττειν τὴν ἐπιμέλειαν. εἶναι δὲ τοῦτο αὐτὸ τὸ γένοσ τῶν κιθαρῳδῶν· διὸ μὴδύνασθαι παντάπασιν ἐκβῆναι τὴν αὑτῶν φύσιν, ἀλλὰ μικρὸν μέν τι διασῴζειν τῆσ Ὀρφέωσ διδασκαλίασ, τὸ πολὺ δ’ αὐτοῖσ ἐμμένειν κύνειον τοῦ μέλουσ. ταῦτα μὲν ἐκεῖνοσ ἔπαιζεν ὁ Φρύξ. ἐγὼ δ’ ὑμῖν βούλομαι Λακεδαιμονίων ἔργον εἰπεῖν, ὡσ ἐκεῖνοι προσηνέχθησαν ἀνδρὶ κιθαρῳδῷ θαυμαζομένῳ τότε ἐν τοῖσ Ἕλλησιν.

ὅτι γὰρ λίαν ἡδὺσ ἐδόκει καὶ περιττὸσ εἶναι, μὰ Δί’ οὐκ ἐτίμησαν αὐτόν, ἀλλ’ ἀφείλοντο τὴν κιθάραν καὶ τὰσ χορδὰσ ἐξέτεμον, ἀπιέναι προειπόντεσ ἐκ τῆσ πόλεωσ. ἐκεῖνοι μὲν οὖν τὸ πρᾶγμα οὕτωσ ὑφεωρῶντο, καὶ ἐφύλαττον τὰ ὦτα, ὡσ ἂν μὴ διαφθαρῶσιν αἱ ἀκοαὶ μηδὲ τρυφερώτεραι γένωνται τοῦ δέοντοσ· ὑμεῖσ δὲ οὕτωσ ἀγεννῶσ δεδούλωσθε ὑπὸ τῆσ τοιαύτησ ἡδονῆσ. δἰ ὑμᾶσ δὲ ἤδη μοι δοκεῖ τὸ πρᾶγμα καὶ τῶν ῥητόρων ἅπτεσθαι καὶ φιλοσόφων ἐνίων·

μᾶλλον δὲ τοὺσ ῥήτορασ οὐδὲ γνῶναι ῥᾴδιον. ὡσ γὰρ ὁρῶσι τὴν σπουδὴν ὑμῶν τὴν περὶ τοῦτο καὶ τὴν ἐπιθυμίαν, πάντεσ δὴ ᾅδουσι καὶ ῥήτορεσ καὶ σοφισταί, καὶ πάντα περαίνεται δἰ ᾠδῆσ· ὥστ’, εἴ τισ παρίοι δικαστήριον, οὐκ ἂν γνοίη ῥᾳδίωσ πότερον ἔνδον πίνουσιν ἢ δικάζονται· κἂν σοφιστοῦ δὲ οἴκημα πλησίον ᾖ, οὐκ ἔσται γνῶναι τὴν διατριβήν. δοκεῖ δέ μοι, καὶ ἐν τῷ γυμνασίῳ πορϊόντεσ ἤδη γυμνάσονται πρὸσ μέλοσ καὶ τοὺσ κάμνοντασ ἰάσονται. περὶ γὰρ τῆσ τέχνησ καὶ νῦν ἡμῖν διαλέγονται ᾅδοντεσ. κινδυνεύει δ’ ὁ βίοσ σχεδὸν ἅπασ γεγονέναι κῶμοσ εἷσ, οὐχ ἡδὺσ οὐδὲ πρᾷοσ, ἀλλ’ ἄγριοσ καὶ χαλεπόσ, ἅμα ὀρχουμένων, τερετιζόντων, μιαιφονούντων.

οἱ δ’ οὖν Λακεδαιμόνιοι πλεῖστον ὅσον ὑμῶν διέφερον, περὶ ταῦτα, ὡσ ἔφην, εὐλαβῶσ ἔχοντεσ.

οἱ μὲν γὰρ ἄρχειν ἦσαν ἱκανοί, καὶ τῶν μὲν Ἑλλήνων προέστησαν πολλὰ ἔτη, τοὺσ δὲ βαρβάρουσ ἐνίκων ἀεὶ πάντασ· ὑμεῖσ δὲ οὐδὲ ἄρχεσθαι καλῶσ ἐπίστασθε. τοιγαροῦν εἰ μὴ τῶν προεστηκότων ἐτύχετε, χαλεπῶσ ἂν οἶμαι καὶ ἐσῴζεσθε. τεκμήριον δὲ τὰ τελευταῖα συμβάντα περὶ ὑμᾶσ, ὅτε καθ’ αὑτοὺσ ἦτε. οὐχ ὁ μὲν βασιλεὺσ ὑμῶν περὶ αὔλησιν ἠσχολεῖτο καὶ μόνῳ τούτῳ προσεῖχεν, ὑμεῖσ δὲ πρὸσ ἐκεῖνον μὲν ἀπεχθῶσ, πρὸσ ἀλλήλουσ δὲ στασιαστικῶσ διέκεισθε, χωρὶσ ἕκαστοι καὶ καθ’ αὑτοὺσ διαφθείροντεσ τὰ πράγματα, Σιμάριστοι καὶ τοιαῦθ’ ἕτερα ἑταιρειῶν ὀνόματα·

ὥστε φυγεῖν αὐτὸν ἠναγκάσατε καὶ μετὰ ταῦτα κατιέναι πολέμῳ καὶ διὰ Ῥωμαίων; καὶ τέλοσ ἐκεῖνοσ μὲν αὐλῶν, ὑμεῖσ δὲ ὀρχούμενοι τὴν πόλιν ἀπωλέσατε. καὶ νῦν οὕτωσ ἐπιεικεῖσ ἔχοντεσ ἡγεμόνασ εἰσ ὑποψίαν αὐτοὺσ καθ’ ὑμῶν αὐτῶν ἠγάγετε, ὥστε ἐπιμελεστέρασ χρῆναι φυλακῆσ ᾠήθησαν ἢ πρότερον·

καὶ τοῦτο εἴργασθε δι’ ἀγερωχίαν, οὐκ ἐπιβουλεύοντεσ. ὑμεῖσ γὰρ ἂν ἀποσταίητέ τινοσ; πολεμήσαιτε δ’ ἂν ὑμεῖσ μίαν ἡμέραν; οὐκ ἐν τῇγενομένῃ ταραχῇ μέχρι σκωμμάτων ἐθρασύνοντο οἱ πολλοί, τινὲσ δὲ ὀλίγοι βάλλοντεσ ὅ, τι ἔτυχον ἅπαξ ἢ δίσ, ὥσπερ οἱ καταχέοντεσ τῶν παριόντων, κατέκειντο εὐθὺσ ᾅδοντεσ, οἱ δ’ ἐπὶ τοὺσ ὁρ́μουσ ᾔεσαν ὥσπερ ἐν ἑορτῇ πιούμενοι. καὶ μὴν ἐκεῖνο μέμνησθε τὸ γελοῖον ὡσ ὁ βέλτιστοσ ὑμῖν Κόνων ἐχρήσατο προελθών, οὗ μάλιστατὸ πλῆθοσ ὑμῶν συνειστήκει, καὶ δείξασ τινὰ τόπον βραχὺν προηγόρευεν ὡσ εἰ μὲν αὐτὸσ ἐκεῖ προέλθοι, νενικηκὼσ εἰή καὶ δέοι ὑμᾶσ ἀπαλλάττεσθαι καθ’ αὑτοὺσ καὶ παραχωρεῖν·

εἰ δ’ ὑμεῖσ, ἔφη, τέτταρα ἢ πέντε βήματα νικᾶτε, κἀγὼ βαδιοῦμαι· ταῦτα δὲ ἔλεγε, φειδόμενοσ ὑμῶν καὶ καταγελῶν καὶ καθάπερ παισὶ προσπαίζων. ἐπεὶ τὸ στράτευμα ἐφειστήκει κἀκεῖνοσ οὐδένα εἰά ἅπτεσθαι, γυμνοὺσ ἅπαντασ ὁρῶν καὶ ἑτοίμουσ ἀπόλλυσθαι. τί οὖν;

ἐβιάσαντο μετὰ ταῦτα οἱ προπετεῖσ καὶ ἀκόλαστοι καὶ ἐπίτηδεσ ἀνατρέψαι καὶ συγχέαι πάντα ἐπιβουλεύσαντεσ, καὶ οὐ πρότερον ὑμᾶσ ἀνῆκαν ἑώσ ἐγεύσασθε πολέμου καὶ τὸ δεινὸν ἄχρι πείρασ προῆλθεν. τί δὴ καὶ τούτων ἐπεμνήσθην;

ὅπωσ εἰδῆτε τὰ φυόμενα ἐκ τῆσ περὶ τὸν βίον ταύτησ ἀταξίασ. οὐ γὰρ ἔστι τοὺσ οὕτωσ ἐπτοημένουσ περὶ τὰ μικρὰ καὶ μηδενὸσ ἄξια, φαύλωσ καὶ ἀκρατῶσ ἔχοντασ ἐν τούτοισ ἃ πράττουσι καθ’ ἡμέραν, τἄλλα σωφρονεῖν καὶ περὶ τῶν μειζόνων ὀρθῶσ βουλεύεσθαι. ἡ γὰρ τῶντρόπων κουφότησ καὶ τὸ ἀλόγιστον οὐκ ἐᾷ μένειν ἐπὶ τοῖσ ἐλάττοσιν οὐδ’ ἔχει μέτρον οὐδὲν ἡ ἄνοια τῶν ἁμαρτημάτων, ἀλλ’ ἐπὶ πᾶν ὁμοίωσ πρόεισι καὶ παντὸσ ἅπτεται μετὰ τῆσ ἴσησ εὐχερείασ. μὴ οὖν οἰέσθε περὶ μικρῶν εἶναι τὸν λόγον, ὅταν τισ ὑμῖν διαλέγηται περὶ τῶν ἐν τοῖσ θεάτροισ θορύβων.

οὐ γὰρ οὕτωσ ἡ πενίαταχὺ πέφυκε συμβαίνειν διὰ τὰσ κατ’ ὀλίγον ζημίασ, ὡσ ἡ κακία πρόεισιν ἐκ τῶν κατὰ μέροσ τούτων ἁμαρτημάτων καὶ τελευταῖον ἐπ’ αὐτὸ τὸ πέρασ καὶ τὸν ὄλεθρον αὐξηθεῖσα ἤγαγεν. καὶ ταῦτα μὲν δὴ τὰ περὶ τὸ θέατρον. ἀλλ’ ὅταν εἰσ τὸ στάδιον ἔλθητε, τίσ ἂν εἰπεῖν δύναιτο τὰσ ἐκεῖ κραυγὰσ καὶ θόρυβον καὶ ἀγωνίαν καὶ σχημάτων μεταβολὰσ καὶ χρωμάτων καὶ βλασφημίασ οἱάσ καὶ ὅσασ ἀφίετε; εἰ γὰρ μὴ τοὺσ ἵππουσ ἑωρᾶτε ἁμιλλωμένουσ καὶ τούτουσ συνήθεισ, αὐτοὶ δ’ ὑπὸ μαστίγων ἠλαύνεσθε τῶν ἐν ταῖσ τραγῳδίαισ, οὐκ ἂν οὕτωσ χαλεπῶσ διέκεισθε. αὐτὸν γὰρ οἶμαι τὸν Ἰξίονα λῆρον ἀποφαίνετε τὸν ἐν τῷ τροχῷ παρὰ τοῖσ ποιηταῖσ ἐνδεδεμένον φέρε οὖν, εἰ μεταξὺ θεῶν τισ ὑμῖν ἐπιστὰσ εἴποι διατεινάμενοσ, δαιμόνιοι, μαίνεσθε καὶ οὐκέτι κεύθετε θυμῷ βρωτὺν οὐδὲ ποτῆτα.

τί σφόδρα οὕτω κυκᾶσθε;

τίσ ἡ σπουδή; τίσ ὁ ἀγών; οὐ γὰρ Πέλοψ ἐστὶν ὁ διώκων, οὐδ’ Οἰνόμαοσ οὐδὲ Μυρτίλοσ, ὁ μὲν δεύτεροσ ἀπὸ Διὸσ γεγονώσ, ὁ δὲ Ἑρμοῦ παῖσ, οὐδὲ περὶ βασιλείασ οὐδὲ γυναικὸσ οὐδὲ θανάτου πρόκειται κρίσισ, ἀλλ’ ἔστιν ὁ ἀγὼν ἀνδραπόδων ὑπὲρ τοῦ τυχόντοσ ἀργυρίου, νῦν μὲν ἡττωμένων, νῦν δὲ νικώντων, ἀεὶ τῶν αὐτῶν· εἰ λέγοι ταῦτα, τί ἐρεῖτε; ἢ δῆλον ὅτι οὐδ’ ἀκούσεσθε παρ’ ἐκεῖνον τὸν καιρόν, οὐδὲ ἂν αὐτὸσ ὑμῖν ὁ τοῦ Πέλοποσ διαλέγηται πρόγονοσ;

τίνα οὖν εὑρ́ῃ τισ ἐπικουρίαν ἢ τίνα ἐξιλάσασθαι δεῖ δαιμόνων; ἔστιν Ὀλυμπίασι κατὰ μέσον τὸν ἱππόδρομον Ταραξίππου Ποσειδῶνοσ βωμόσ, ἔνθα μάλιστα συνέβαινε τοὺσ ἵππουσ πτοεῖσθαι καὶ πλεῖστα διαφθείρεσθαι τῶν ἁρμάτων. ἔδοξεν οὖν τοῖσ Ἠλείοισ ὡσ δαιμονίου τινὸσ ὄντοσ ἱδρύσασθαι βωμόν. καὶ τὸ λοιπόν φασιν ἀπ’ ἐκείνου γεγονέναι τὸν τόπον ἀσφαλῆ. πολὺ δὴ μᾶλλον ἔγωγε ὑμῖν συμβουλεύω τὸν θεὸν τοῦτον ἐξιλάσασθαι καὶ βωμὸν ἱδρύσασθαι τὸν αὐτόν, μὰ Δί’ οὐχ ὑπὲρ τῶν ἵππων, ἀλλ’ ὑπὲρ ὑμῶν αὐτῶν, ὅπωσ μὴ ταράττησθε μηδὲ ἐκπίπτητε τῆσ τάξεωσ.

μὴ γὰρ δαιμόνια πάντ’ ᾖ τὰ τοιαῦτα καὶ μείζονοσ δεόμενα ἀποτροπῆσ. φασὶν ἀρχαίαν βασιλίδα ἐν Κρήτῃ τῶν Ἡλιαδῶν ἐρασθῆναι ταύρου, καὶ συγγενομένην χαλεπόν τι καὶ μέγα τεκεῖν τέρασ. δέδοικα δὴ κἀγὼ τὸν ἱππικὸν τοῦτον ἔρωτα τῆσ πόλεωσ, μή τι δυσχερὲσ ὑμῖν καὶ ξένον ἐνέγκῃ τῷ χρόνῳ. Ἀθήνησι δὲ αὐτὸ τοῦτο τὸ ζῷον ἀγαπηθῆναι τὸ καὶ παρ’ ὑμῖν εὐδοκιμοῦν·

καὶ νῦν ἐστιν ἐν τῇ πόλει τόποσ οὕτω καλούμενοσ Ἵππου καὶ κόρησ ἄβατον. τῷ ἵππῳ, καί φασιν οὕτω διαφθαρῆναι τὴν κόρην.

σκοπεῖτε δὲ μὴ καὶ ὑμεῖσ ὑπὸ τῆσ τοιαύτησ ἐπιθυμίασ ἀπόλησθε.

ποῖοσ γὰρ Ὅμηροσ ἢ τίσ ἀνθρώπων δύναται τὰ συμβαίνοντα εἰπεῖν; οὐ γὰρ οὕτωσ ἐκεῖνόσ φησι τὰ ἁρ́ματα ταπεινὰ γίγνεσθαι μεταξὺ καὶ σφόδρα ὑψηλὰ κατὰ τὸν δρόμον, ὡσ τὰσ ὑμετέρασ ψυχὰσ ἰδεῖν ἔστι πασχούσασ. φησὶ δ’ οὕτωσ, ἵν’ ὑμῖν καὶ χαρίσωμαί τι μικρόν· ἁρ́ματα δ’ ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ’ ἀΐξασκε μετήορα, τοὶ δ’ ἐλατῆρεσ ἕστασαν ἐν δίφροισι, πάτασσε δὲ θυμὸσ ἑκάστου νίκησ ἱεμένων, κέκλοντο δὲ οἷσιν ἕκαστοσ ἵπποισ. ἐνταῦθα τοὺσ μὲν ἡνιόχουσ πεποίηκεν ἀγωνιστὰσ καὶ φιλοτιμουμένουσ, τοὺσ δὲ θεατὰσ καθ’ ἡσυχίαν θεωροῦντασ, ὥσπερ καὶ προσῆκε.

μόνον δ’ ἐπὶ τῷ τέλει φησὶν Αἰάντα τὸν Λοκρὸν ὁρᾶν ἀπρεπέστερον καὶ λοιδορεῖσθαι Ἰδομενεῖ περὶ τῶν ἵππων τῶν Εὐμήλου. οὗτοσ μέντοι ἐστὶν ὁ περὶ τὴν Ἀθηνᾶν αὖθισ ἀσεβήσασἁλισκομένησ τῆσ Τροίασ, καὶ αὐτόσ τε διὰ τοῦτο κεραυνωθεὶσ καὶ τοῦ χειμῶνοσ καὶ τῆσ ναυαγίασ τοῖσ πᾶσιν αἴτιοσ γενόμενοσ. ὁ γὰρ ἐν τοιούτοισ θρασὺσ καὶ προπετὴσ οὐδὲ τἄλλα εἶναι δύναται σώφρων, ὥσπερ καὶ εἶπον ἤδη. τοῦτο μὲν οὖν τοιοῦτον παράδειγμα κακίασ καὶ ἀνοίασ ὅμοιοσ ἐκ τῶν τοιούτων ἀνθρώπων τοῖσ παρ’ ὑμῖν ̔πλὴν ὅτι μάχεσθαί γε οὐδεὶσ ἱκανόσ ἐστιν οὐδὲ ἀριστεύειν οὐδὲ αἱρεῖν πόλεισ, ὡσ ἐκεῖνοσ’ ὑμῶν δὲ οὐδεὶσ ἐν τῇ θέᾳ καθέστηκεν, ἀλλὰ πολὺ μᾶλλον πέτεσθε τῶν ἵππων καὶ τῶν ἡνιόχων, καὶ γελοίωσ ἐλαύνετε καὶ ἡνιοχεῖτε καὶ διώκετε καὶ ἡγεῖσθε καὶ πίπτετε.

τοιγαροῦν οὐ κακῶσ τισ παρεποίησε τῶν σαπρῶν τούτων ποιητῶν· ἁρ́ματα δ’ ἄλλοτε μὲν χθονὶ πίλνατο πουλυβοτείρῃ, ἄλλοτε δ’ ἀΐξασκε μετήορα·

τοὶ δὲ θεαταὶ θώκοισ ἐν σφετέροισ οὔθ’ ἕστασαν οὔτε κάθηντο, χλωροὶ ὑπαὶ δείουσ πεφοβημένοι, οἱ δ’ ὑπὸ νίκησ ἀλλήλοισί τε κεκλόμενοι καὶ πᾶσι θεοῖσι χεῖρασ ἀνίσχοντεσ μεγάλ’ εὐχετόωντο ἕκαστοι. ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει ἠὲ κολοιῶν, αἵτ’ ἐπεὶ οὖν ζῦθόν τ’ ἔπιον καὶ ἀθέσφατον οἶνον, κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἀπὸ σταδίοιο κελεύθου. οἱ δ’ ὥστε ψαρῶν νέφοσ ἔρχεται ἠὲ κολοιῶν οὖλον κεκλήγοντεσ, ὅτε προΐδωσιν ἰόντα ἵππον, ὃσ ἀνθρώποισι φόνον φέρει ἠλιθίοισιν·

ὣσ οἱ κεκλήγοντεσ ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἔπιπτον. ὡσ δ’ ἄνεμοσ ἄχνασ φορέει ἱερὰσ κατ’ ἀλωάσ, ὡσ δ’ ἀναμαιμάει βαθέ’ ἄγκεα θεσπιδαὲσ πῦρ, πάντῃ δ’ εἰλυφόων ἄνεμοσ φέρει, οἱ δέ τε θάμνοι πρόρριζοι πίπτουσιν ἐπειγόμενοι πυρὸσ ὁρμῇ· ὣσ οἱ μὲν μάρναντο πυρὸσ δέμασ· οὐδέ κε φαίησ οὔτε ποτ’ ἠέλιον σόον ἔμμεναι οὔτε σελήνην. οἱήπερ φύλλων γενεή, τοίη δὲ καὶ ἀνδρῶν, ἀνδρῶν κουφονόων, φιλαοιδοτάτων, ἀγερώχων.

ἠχὴ δ’ ἀμφοτέρων ἵκετ’ αἰθέρα καὶ Διὸσ αὐλάσ.

ὧδε δέ τισ εἴπεσκεν ἰδὼν ἐσ πλησίον ἄλλον· οἰνοβαρέσ, κυνὸσ ὄμματ’ ἔχων, κραδίην δ’ ἐλάφοιο, τί πτώσσεισ; τί δ’ ὀπιπτεύεισ κατὰ ἁρ́μ’ ἐν ἀγῶνι; εἰ δ’ ἄγε νυν πείρησαι, ἵνα κναφθεὶσ ἀποτίνῃσ. τὸν δ’ αὖθ’ Ἱπποκόων ἀπαμειβόμενοσ προσέειπε·

τέττα, σιωπῇ ἧσο, ἐμῷ δ’ ἐπιπείθεο μύθῳ· ἠπεδανὸσ δέ νύ τοι θεράπων, βραδέεσ δέ τοι ἵπποι. τὸν δ’ ἄρ’ ὑπὸ ζυγόφιν προσέφη πόδασ αἰόλοσ ἵπποσ· οὐχ ὁράᾳσ οἱο͂σ κἀγὼ καλόσ τε μέγασ τε; ἀλλ’ ἔπι τοι κἀμοὶ θάνατοσ καὶ μοῖρα κραταιή. αἲ γάρ πωσ ὑμᾶσ γε καὶ αὐτοὺσ ἐνθάδε πάντασ ὁπλήεντασ ἔθηκε θεὰ λευκώλενοσ Ἥρη, ὡσ μή μοι τρύζητε καθήμενοι ἄλλοθεν ἄλλοσ. ὣσ ἔφαθ’· οἱ δ’ εὔχοντο Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι. ταῦτα μὲν ὑμῖν ἀπὸ πολλῶν καὶ φαύλων ὀλίγα, ὅπωσ μὴ μόνοι δοκῆτε εἶναι γελοῖοι.

καὶ μὴν αἰσχρόν ἐστιν, ἄνδρεσ Ἀλεξανδρεῖσ,τοὺσ πυνθανομένουσ περὶ τῆσ πόλεωσ τὰ μὲν ἄλλ’ ἀκούειν θαυμαστὰ οἱᾶ, περὶ δὲ ὑμῶν αὐτῶν μηδὲν σεμνὸν λέγεσθαι μηδ’ ἄξιον ζήλου, τοὐναντίον δὲ ὡσ φαύλουσ τοὺσ ἀνθρώπουσ διαβεβλῆσθαι, μίμουσ καὶ γελωτοποιοὺσ μᾶλλον, οὐκ ἄνδρασ ἐρρωμένουσ, ὡσ τῶν κωμικῶν ἔφη τισ ἐπὶ τοῖσ τοιούτοισ· ἀκόλαστοσ ὄχλοσ ναυτική τ’ ἀταξία.

ἔστι γὰρ ὅμοιον ὥσπερ εἰ οἰκίαν μέν τισ ἴδοι πάνυ καλήν, τὸν δὲ δεσπότην αὐτὸν ἀνδράποδον μηδὲ θυρωρεῖν ἄξιον.

τῷ παντὶ γὰρ κρεῖττον ἐρημίαν καθορᾶν καὶ δεκαπέντε ἀνθρώπουσ εὐπόρουσ ἢ πλῆθοσ ἀνήριθμον ἀνθρώπων ἀθλίων καὶ μαινομένων, ὥσπερ τινὰκόπρον βαθεῖαν ἐν ταὐτῷ νενημένην ἐκ παντοδαπῶν λυμάτων. οὐδὲ γὰρ πόλιν εἴποι τισ ἂν ὀρθῶσ τὴν ἐκ τοιούτων, οὐδέ γε χορὸν τοὺσ ὁποίουσ δήποτε συνελθόντασ, οὐδὲ στρατόπεδον πάντα ὄχλον. οὐδὲ γὰρ τὸ τοῦ Ξέρξου στράτευμα λαμπρὸν ἦν, πλὴν εἰ μή τι διορύττειν ἢ διασκάπτειν ἢ τοιοῦτον ἕτερον ἔργον πράττειν·

οὐδὲ ἡ τῶν Τρώων πόλισ εὐδαίμων, ὅτι πονηρῶν καὶ ἀκολάστων ὑπῆρξε πολιτῶν. καίτοι μεγάλη τε καὶ ἔνδοξοσ ἦν· ἀλλ’ ὅμωσ ὁ τῆσ Ἰθάκησ πολίτησ ἐπόρθησεν αὐτήν, τῆσ μικρᾶσ καὶ ἀδόξου σφόδρα οὖσαν εὐρύχωρον. φοβοῦμαι δὴ μὴ καὶ ὑμεῖσ ἀπόλησθε παραπλησίωσ, εἰ καὶ ψυχρότερόν ἐστιν εἰπεῖν ὅτι κἀκείνην ὑπὸ ἵππου τινὸσ φθαρῆναι λέγεται· πλὴν οἱ μὲν ἴσωσ ὑφ’ ἑνόσ, ὑμεῖσ δὲ ὑπὸ πλειόνων ἑαλώκατε. μὴ γὰρ τοῦτο μόνον ἡγεῖσθε ἅλωσιν εἶναι πόλεωσ, ἄν τινεσ τὸ τεῖχοσ καταβαλόντεσ ἀποσφάττωσι τοὺσ ἀνθρώπουσ καὶ τὰσ γυναῖκασ ἀπάγωσιν καὶ τὰσ οἰκίασ κατακάωσιν·

αὕτη μὲν ἴσωσ τελευταία καὶ πρὸσ ὀλίγον γιγνομένη καὶ μᾶλλον ἐλεεῖσθαι τοὺσ παθόντασ ἢ καταγελᾶσθαι παρασκευάζουσα· παρ’ οἷσ δ’ ἂν ᾖ πάντων ἀμέλεια τῶν καλῶν, ἑνὸσ δὲ πράγματοσ ἀγεννοῦσ ἔρωσ, καὶ πρὸσ μόνον τοῦτο ἀποβλέπωσι καὶ περὶ τοῦτο διατρίβωσι πηδῶντεσ καὶ μαινόμενοι καὶ παίοντεσ ἀλλήλουσ καὶ ἀπόρρητα λέγοντεσ καὶ τοὺσ θεοὺσ αὐτοὺσ πολλάκισ λοιδοροῦντεσ καὶ τὰ ὄντα ῥιπτοῦντεσ καὶ γυμνοὶ βαδίζοντεσ ἀπὸ τῆσ θέασ ἐνίοτε, τοῦτ’ ἔστιν αἰσχρὰ πόλεωσ καὶ ἐπονείδιστοσ ἅλωσισ. καὶ γὰρ ἀνθρώπουσ ἑαλωκέναι φαμὲν οὐχ ὑπὸ λῃστῶν μόνον, ἀλλὰ καὶ ἑταίρασ καὶ γαστρὸσ καὶ ἄλλησ τινὸσ φαύλησ ἐπιθυμίασ.

αἰχμάλωτοσ οὖν γενέσθαι καλῶσ ἂν λέγοιτο καὶ ἀνὴρ καὶ πόλισ, ἥτισ ἂν τῶν κρειττόνων ἐπιτηδευμάτων ἀφεμένη καὶ μήτε ὁρῶσα μηδὲν μήτε ἀκούουσα τῶν φερόντων εἰσ σωτηρίαν, ἀλλ’ αἱρεθεῖσα ὑπὸ μέθησ ἢ ᾠδῆσ γυναικῶν ἢ ἁρμάτων ἄγηται καὶ φέρηται καὶ πᾶσα δι’ ὅλησ θορυβῆται περὶ τοῦτο καὶ ἐκφρονῇ· καὶ νὴ Δία ἑαλωκέναι λέγοιτ’ ἂν καὶ κατὰ κράτοσ ὃσ οὕτωσ ἑάλωκε καὶ περιηγκωνίσθαι. οὐ γὰρ ἂν μὲν τὸ σῶμά τινοσ κρατῆται καὶ περιέχηται δεσμοῖσ τισιν ἢ φρουροῖσ, τὰ δυσχερῆ δεῖ ταῦτα νομίζειν αἰχμαλωσίαν καὶ δουλείαν καὶ ἀπαγωγήν, τῆσ δὲ ψυχῆσ ἠνδραποδισμένησ καὶ ἀπολωλυίασ εἰρωνεύεσθαι καὶ ὑποτιμᾶσθαι. καίτοι δεινὰ μέν που καὶ ἐφ’ ἑκάστων τὰ τοιαῦτα, τῷ παντὶ δὲ αἰσχίω δημοσίᾳ φαινόμενα.

καὶ γὰρ αἱ λοιπαὶ νόσοι μέχρι μὲν τῶν καθ’ ἕνα εἰσὶν οὐ μεγάλησ οὐδὲ φοβερᾶσ προσηγορίασ τυγχάνουσιν· ὅταν δὲ κοινὸν γένηται τὸ πρᾶγμα, τότε λοιμὸσ καλεῖται. καθόλου γὰρ πάντα ἁμαρτήματα εὑρ́οι τισ ἂν πανταχοῦ, καὶ οἰνόφλυγεσ καὶ πόρνοι καὶ γυναιμανεῖσ ἐν πάσαισ εἰσὶ ταῖσ πόλεσιν· ἀλλ’ οὐδὲν τοῦτο χαλεπὸν οὐδὲ ὑπερβάλλον· ὅταν δὲ ἐπικρατῇ τὸπάθοσ καὶ βλέπηται κοινόν, τότε ἐπίσημον καὶ μέγα καὶ δημοσίᾳ γίγνεται. ποία γὰρ πόλισ ἐστὶ τῶν μὴ σφόδρα ἐρήμων καὶ μικρῶν, ἐν ᾗ μὴ καθ’ ἡμέραν τισ πυρέττει πάντωσ·

ἀλλὰ Καυνίουσ μόνον παρείληφε τὸ ὄνειδοσ, ὅτι πάντεσ αὐτὸ πάσχουσιν· ὥσπερ καὶ ἀπὸ τῶν βελτιόνων τινὲσ ἐθαυμάσθησαν καὶδόξαν ἔσχον. καὶ ταῦθ’ ὅτ’ ἀναγκαῖον ἦν αὐτοῖσ ἄνδρασ ἀγαθοὺσ ὑπὲρ τῶν πατρίδων γίγνεσθαι;

τί οὖν μόνοι Λακεδαιμόνιοι τοῦτ’ ἔσχον τὸ ὄνομα καὶ τῆσ δόξησ ἀπολαύουσιν ἔτι καὶ νῦν;

ὅτι κοινῇ ἐκτήσαντοτὴν φιλοτιμίαν. τοὺσ δὲ Ἀθηναίουσ τὰ περὶ τοὺσ λόγουσ μᾶλλον ἐπιτηδεύοντασ καὶ ποίησιν καὶ χοροὺσ ἐπὶ τούτοισ αὐτοὺσ ἐποίησε θαυμάζεσθαι διὰ τὴν αὐτὴν αἰτίαν. σκοπεῖτε δὲ μὴ ὑμεῖσ οὐχ ὁμοίασ μεταλάβητε δόξησ τοῖσ Ἀθηναίοισ καὶ Λακεδαιμονίοισ, ἀλλὰ μᾶλλον ἑτέροισ τισίν· οὐ βούλομαι γὰρ ὀνομάσαι. ὅπερ γὰρἤδη πολλάκισ εἶπον, αἰσχίω τὰ αἰσχρὰ καὶ καταγέλαστα μᾶλλον, ὅταν ᾖ περὶ τὰσ πόλεισ. ὥσπερ ἐν ταῖσ κωμῳδίαισ καὶ διασκευαῖσ Καρίωνα μὲν εἰσάγοντεσ μεθύοντα καὶ Δᾶον οὐ σφόδρα κινοῦσι γέλωτα, τὸν δὲ Ἡρακλέα τοιοῦτον ὁρῶσι γελοῖον δοκεῖ, παραφερόμενον, καὶ καθάπερ εἰώθασιν, ἐν κροκωτῷ, παραπλησίωσ καὶδῆμοσ οὕτωσ μέγασ μινυρίζων διὰ βίου καὶ πάλιν ἡνιοχῶν χωρὶσ ἵππων αἰσχρὸν γίγνεται καὶ καταγέλαστον.

αὐτὸ γὰρ τοῦτο Εὐριπίδησ τὸν Ἡρακλέα φησὶ παθεῖν μαινόμενον· ἐκ τοῦδε βαίνων ἁρ́ματ’ οὐκ ἔχων ἔχειν ἔφασκε, δίφρου δ’ εἰσέβαινεν ἄντυγασ, κἄθεινε κέντρον δῆθεν ὡσ ἔχων χερί. μὴ οὖν καὶ ὑμεῖσ κατὰ ζῆλον τὸν ἐπ’ Ἀλεξάνδρῳ·

καὶ γὰρ αὐτὸσ ἔλεγε Διὸσ υἱὸσ εἶναι. μᾶλλον δ’ ἴσωσ οὐχ Ἡρακλεῖ προσέοικεν ὑμῶν ὁ δῆμοσ, ἀλλὰ Κενταύρῳ τινὶ ἢ Κύκλωπι πεπωκότι καὶ ἐρῶντι, τὸ μὲν σῶμα ἰσχυρῷ καὶ μεγάλῳ, τὴν δὲ διάνοιαν ἀμαθεῖ. πρὸσ τοῦ Διὸσ οὐχ ὁρᾶτε ὅσην ὁ αὐτοκράτωρ ὑμῶν πεποίηται τῆσ πόλεωσ ἐπιμέλειαν; οὐκοῦν χρὴ καὶ ὑμᾶσ ἀντιφιλοτιμεῖσθαι καὶ τὴν πατρίδα κρείττω ποιεῖν, μὰ Δί’ οὐ κρήναισ οὐδὲ προπυλαίοισ· εἰσ ταῦτα μὲν γὰρ οὐ δύνασθε ὑμεῖσ ἀναλίσκειν οὐδ’ ἂν ὑπερβάλοισθέ ποτε οἶμαι τῆν ἐκείνου μεγαλοψυχίαν· ἀλλ’ εὐταξίᾳ, κόσμῳ, τῷ δεικνύειν ὑμᾶσ αὐτοὺσ σώφρονασ καὶ βεβαίουσ.

οὕτωσ γὰρ ἂν οὔτ’ ἐπὶ τοῖσ γεγονόσι μετανοήσειε καὶ πλείονα ὑμᾶσ ἀγαθὰ ἐργάσεται. καὶ ἴσωσ ἂν αὐτῷ καὶ τῆσ ἐνθάδε ἀφίξεωσ παράσχοιτε πόθον. οὐ γὰρ οὕτωσ τὸ κάλλοσ τῶν οἰκοδομημάτων προσάγειν αὐτὸν δύναται·

πάντα γὰρ κρείττω καὶ πολυτελέστερα ἔχει τῶν ὅπου δήποτε· ἀλλ’ ὅταν ἀκούσῃ τοὺσ ὑποδεξομένουσ αὐτὸν εὐνοίασ καὶ πίστεωσ ἀξίουσ καὶ τῶν πεμπομένων ἕκαστοσ καὶ διοικούντων ὑμᾶσ προτιμήσῃ. μὴ γὰρ οἰέσθε ὑμᾶσ μὲν πυνθάνεσθαι περὶ τῶν καταπλεόντων, ὁποῖοί τινεσ τυγχάνουσιν ὄντεσ, καὶ τοιαύτην ἔχειν γνώμην εὐθὺσ πρὸσ αὐτούσ, οἱάσ ἂν μετάσχητε τῆσ φήμησ, ἐκείνουσ δὲ περὶ ὑμῶν μὴ πολυπραγμονεῖν, ὁποῖοσ ὁ τῶν Ἀλεξανδρέων δῆμοσ. οὐκοῦν ἂν ἀκούσωσιν ὅτι φρόνιμοσ, ἀλλ’ οὐχ οἱᾶ τὰ νῦν λεγόμενα, ὡσ ἐπτοημένοσ, ὡσ εὐχερήσ, τὰ μικρὰ θαυμάζων, ἥττων τοῦ τυχόντοσ , ἐραστὴσ ἡνιόχων καὶ κιθαρῳδῶν, οὐκ ἄδηλον ὅπωσ ἕξουσιν. Θεόφιλόν φασι παρ’ ὑμῖν γενόμενον ἄνδρα σοφὸν σιωπᾶν πρὸσ ὑμᾶσ καὶ μηδὲν ἐθέλειν διαλέγεσθαι.

καίτοι τίνα γνώμην νομίζετε αὐτὸν ἔχειν; πότερον ὡσ σοφοὺσ ὑμᾶσ καὶ μὴ δεομένουσ θεραπείασ; ἢ μᾶλλον ὡσ ἀνιάτων ἀπεγνωκέναι; παραπλήσιον γάρ, ὥσπερ εἴ τισ τῶν ἐμπόρων πολλὰ καὶ τίμια ἔχων καταπλεύσειεν εἰσ πόλιν, ἔπειθ’ ὑπ’ ἀνέμων τινῶν ἢ τύχησ ἄλλησ κρατούμενοσ καὶ διατρίβων ἐκεῖ χρόνον συχνὸν μήτε προθείη τῶν ὠνίων μηδὲν μήτε δείξειε μηδέποτε· δῆλον γὰρ ὡσ ἐσχάτην τινὰ αὐτῶν πενίαν κατεγνωκὼσ ἢ ἀπειρίαν οὐκ ἂν θέλοι μάτηνἐνοχλεῖσθαι, σαφῶσ εἰδὼσ ὅτι οὔτ’ ἂν ὠνήσαιτο τῶν ἀνθρώπων τούτων οὐθεὶσ οὔτ’ ἂν ἴσωσ προσέλθοι. καὶ Θεόφιλοσ τοίνυν πολλὰ ἔχων καὶ μεγάλα ἔνδον ὤνια παρ’ αὑτῷ ταῦτα, συνειδὼσ ὑμῖν τὴν ἐσχάτην ἀπορίαν, οὐ χρημάτων, ἀλλὰ νοῦ καὶ συνέσεωσ.

τοιγαροῦν τέθνηκε κατασιωπήσασ ὑμῶν τὴν πόλιν, τοῦτ’ ἔστι καταδικάσασ αὐτήν, καὶ ὑμεῖσ τοῦ δεῖνοσ μὲν πολλάκισ ἀκηκόατε καὶ διαμέμνησθε τῶν σκωμμάτων αὐτοῦ καὶ τῶν τοῦ δεῖνοσ ᾀσμάτων, Θεοφίλου δὲ οὐκ οἶδα εἴ ποτε ἠκούσατε· ὥσπερ ἔφη τισ τοὺσ ἐν τῇ Ἀττικῇ κανθάρουσ, τοῦ καθαρωτάτου μέλιτοσ ὄντοσ, τοῦ μὲν μηδέποτε γεύσασθαι, μηδ’ ἂν ἐκχέηται, τῆσ δὲ ἑτέρασ τροφῆσ.

ἀλλ’ ἐστὲ ἱλαροὶ καὶ σκῶψαι πάντων δεινότατοι.

μὴ οὖν σφόδρα οὕτωσ περιέχεσθετούτου, μηδὲ ἀμούσουσ καὶ φορτικὰσ καὶ ἀμαθεῖσ ποιεῖτε τὰσ Χάριτασ, ἀλλὰ μᾶλλον Εὐριπίδην μιμεῖσθε οὕτω λέγοντα· οὐ δήμου τὸ ἐπιτήδευμα· πόθεν; οὐδὲ πόλεωσ, ἀλλὰ Θερσίτου τινόσ· αὐτὸν γοῦν ἐκεῖνον εἴρηκεν Ὅμηροσ ἐν τοῖσ πᾶσιν Ἕλλησιν ἀφικέσθαι γελωτοποιόν· ἀλλ’ ὅτι οἱ εἴσαιτο γελοίιον Ἀργείοισιν ἔμμεναι. ἀλλ’ οὐ τὸ γελοῖον ἀγαθόν ἐστιν οὐδὲ τίμιον, ἀλλὰ τὸ χαίρειν· ἀπορίᾳ δὲ καὶ ἀγνοίᾳ χαρᾶσ ἄνθρωποι διώκουσι γέλωτα. τὴν γοῦν βοτάνην ἀκηκόατε τὴν σαρδόνιον καλουμένην, ἣ γέλωτα μὲν ποιεῖ, χαλεπὸν δὲ τοῦτον καὶ ἐπ’ ὀλέθρῳ. μὴ παυσαίμην τὰσ Χάριτασ Μούσαισ ἀναμιγνύσ, ἁδίσταν συζυγίαν·

ἵνα μὴ τὸ Μουσεῖον ὑμῖν ἄλλωσ εἶναι δοκῇ τόποσ ἐν τῇ πόλει, καθάπερ οἶμαι καὶ ἄλλοι τόποι μάτην προσαγορεύονται, τὸ πρᾶγμα μὴ ἔχοντεσ μετὰ τοῦ ὀνόματοσ. ἀλλὰ γὰρ δέδοικα μὴ κἀμοὶ συμβέβηκεν ὅ φασιν Αἰγυπτίων τινὶ τῶν σφόδρα ἀρχαίων μουσικῷ.

ἐκείνῳ γὰρ τὸ δαιμόνιόν ποτε προειπεῖν καθ’ ὕπνον ὡσ εἰσ ὄνου ὦτα ᾅσεται. καὶ δὴ τὸν μὲν ἄλλον χρόνον οὐ προσεῖχεν οὐδὲ ἐφρόντιζε τοῦ ὀνείρατοσ, ὡσ οὐδενὸσ ὄντοσ. ἐπεὶ δὲ ὁ τύραννοσ τῶν Σύρων ἧκεν εἰσ Μέμφιν, ἐκπληττομένων αὐτὸν τῶν Αἰγυπτίων ἐκάλεσεν. ἐπεδείκνυτο οὖν πάσῃ προθυμίᾳ καὶ τἀκριβέστερα τῆσ τέχνησ· ὁ δέ, οὐ γὰρ ἦν οἱ σύνεσισ μουσικῆσ, ἐκέλευε παύσασθαι αὐτὸν ἀτιμάσασ. ὁ δὲ ἀναμνησθεὶσ ἐκείνου τοῦ ὀνείρατοσ, Τοῦτ’ ἦν ἄρα, ἔφη, τὸ εἰσ ὄνου ὦτα ᾅδειν. ὁ δὲ τύραννοσ ἀκούσασ τῶν ἑρμηνέων οἱᾶ ἔλεγεν ἔδει καὶ ἐμαστίγου τὸν ἄνδρα, καὶ τοῦτο πολέμου λέγουσιν αἴτιον γενέσθαι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Dio, Chrysostom, Orationes, πρὸσ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ.

(디오, 크리소토모스, 연설, πρὸσ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΣ.)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION