헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηε

(데모스테네스, Speeches 51-61, Πρὸσ Καλλικλέα Περὶ Χωρίου Βλάβης)

οὐκ ἦν ἄρ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, χαλεπώτερον οὐδὲν ἢ γείτονοσ πονηροῦ καὶ πλεονέκτου τυχεῖν, ὅπερ ἐμοὶ νυνὶ συμβέβηκεν. ἐπιθυμήσασ γὰρ τῶν χωρίων μου Καλλικλῆσ οὕτω διατέθηκέν με συκοφαντῶν, ὥστε πρῶτον μὲν τὸν ἀνεψιὸν τὸν ἑαυτοῦ κατεσκεύασεν ἀμφισβητεῖν μοι τῶν χωρίων, ἐξελεγχθεὶσ δὲ φανερῶσ καὶ περιγενομένου μου τῆσ τούτων σκευωρίασ πάλιν δύο δίκασ ἐρήμουσ μου κατεδιῃτήσατο, τὴν μὲν αὐτὸσ χιλίων δραχμῶν, τὴν δὲ τὸν ἀδελφὸν τουτονὶ πείσασ Καλλικράτην. δέομαι δὴ πάντων ὑμῶν ἀκοῦσαί μου καὶ προσέχειν τὸν νοῦν, οὐχ ὡσ αὐτὸσ δυνησόμενοσ εἰπεῖν, ἀλλ’ ἵν’ ὑμεῖσ ἐξ αὐτῶν τῶν πραγμάτων καταμάθητε, ὅτι φανερῶσ συκοφαντοῦμαι.

ἓν μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρὸσ ἅπαντασ τοὺσ τούτων λόγουσ ὑπάρχει μοι δίκαιον.

τὸ γὰρ χωρίον τοῦτο περιῳκοδόμησεν ὁ πατὴρ μικροῦ δεῖν πρὶν ἐμὲ γενέσθαι, ζῶντοσ μὲν ἔτι Καλλιππίδου τοῦ τούτων πατρὸσ καὶ γειτνιῶντοσ, ὃσ ἀκριβέστερον ᾔδει δήπου τούτων, ὄντοσ δὲ Καλλικλέουσ ἀνδρὸσ ἤδη καὶ ἐπιδημοῦντοσ Ἀθήνησιν. ἐν δὲ τούτοισ τοῖσ ἔτεσιν ἅπασιν οὔτ’ ἐγκαλῶν οὐδεὶσ πώποτ’ ἦλθεν οὔτε μεμφόμενοσ καίτοι δῆλον ὅτι καὶ τόθ’ ὕδατα πολλάκισ ἐγένετο, οὐδ’ ἐκώλυσεν ἐξ ἀρχῆσ, εἴπερ ἠδίκει τινὰ περιοικοδομῶν ὁ πατὴρ τὸ ἡμέτερον χωρίον, ἀλλ’ οὐδ’ ἀπηγόρευσεν οὐδὲ διεμαρτύρατο, πλέον μὲν ἢ πεντεκαίδεκ’ ἔτη τοῦ πατρὸσ ἐπιβιόντοσ, οὐκ ἐλάττω δὲ τοῦ τούτων πατρὸσ Καλλιππίδου.

καίτοι, ὦ Καλλίκλεισ, ἐξῆν δήπου τόθ’ ὑμῖν, ὁρῶσιν ἀποικοδομουμένην τὴν χαράδραν, ἐλθοῦσιν εὐθὺσ ἀγανακτεῖν καὶ λέγειν πρὸσ τὸν πατέρα Τεισία, τί ταῦτα ποιεῖσ;

ἀποικοδομεῖσ τὴν χαράδραν; εἶτ’ ἐμπεσεῖται τὸ ὕδωρ εἰσ τὸ χωρίον τὸ ἡμέτερον, ἵν’ εἰ μὲν ἐβούλετο παύσασθαι, μηδὲν ἡμῖν ἦν δυσχερὲσ πρὸσ ἀλλήλουσ, εἰ δ’ ὠλιγώρησεν καὶ συνέβη τι τοιοῦτον, μάρτυσιν εἶχεσ τοῖσ τότε παραγενομένοισ χρῆσθαι. καὶ νὴ Δι’ ἐπιδεῖξαί γέ σ’ ἔδει πᾶσιν ἀνθρώποισ χαράδραν οὖσαν, ἵνα μὴ λόγῳ μόνον, ὥσπερ νῦν, ἀλλ’ ἔργῳ τὸν πατέρ’ ἀδικοῦντ’ ἀπέφαινεσ.

τούτων τοίνυν οὐδὲν πώποτ’ οὐδεὶσ ποιεῖν ἠξίωσεν. οὐ γὰρ ἂν οὔτ’ ἐρήμην, ὥσπερ ἐμοῦ νῦν, κατεδιῃτήσασθε, οὔτε πλέον ἂν ἦν ὑμῖν συκοφαντοῦσιν οὐδέν, ἀλλ’ εἰ ἠνέγκατε τότε μάρτυρα καὶ ἐπεμαρτύρασθε, νῦν ἀπέφαινεν ἂν ἐκεῖνοσ εἰδὼσ ἀκριβῶσ ὅπωσ εἶχεν ἕκαστα τούτων, καὶ τοὺσ ῥᾳδίωσ τούτουσ μαρτυροῦντασ ἐξήλεγχεν. ἀνθρώπου δ’ οἶμαι τηλικούτου καὶ ἀπείρου τῶν πραγμάτων ἅπαντεσ καταπεφρονήκατέ μου.

ἀλλ’ ἐγὼ πρὸσ ἅπαντασ τούτουσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τὰσ αὐτῶν πράξεισ ἰσχυροτάτασ μαρτυρίασ παρέχομαι. διὰ τί γὰρ οὐδεὶσ οὔτ’ ἐπεμαρτύρατ’ οὔτ’ ἐνεκάλεσεν, ἀλλ’ οὐδ’ ἐμέμψατο πώποτε, ἀλλ’ ἐξήρκει ταῦτ’ αὐτοῖσ ἠδικημένοισ περιορᾶν; ἐγὼ τοίνυν ἱκανὰ μὲν ἡγοῦμαι καὶ ταῦτ’ εἶναι πρὸσ τὴν τούτων ἀναίδειαν·

ἵνα δ’ εἰδῆτ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ περὶ τῶν ἄλλων, ὡσ οὔθ’ ὁ πατὴρ οὐδὲν ἠδίκει περιοικοδομῶν τὸ χωρίον οὗτοί τε κατεψευσμένοι πάντ’ εἰσὶν ἡμῶν, ἔτι σαφέστερον ὑμᾶσ πειράσομαι διδάσκειν. τὸ μὲν γὰρ χωρίον ὁμολογεῖται καὶ παρ’ αὐτῶν τούτων ἡμέτερον ἴδιον εἶναι· τούτου δ’ ὑπάρχοντοσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μάλιστα μὲν ᾔδειτ’ ἂν ἰδόντεσ τὸ χωρίον ὅτι συκοφαντοῦμαι.

διὸ καὶ τοῖσ εἰδόσιν ἐπιτρέπειν ἐβουλόμην ἐγώ, τοῖσ ἴσοισ. ἀλλ’ οὐχ οὗτοι, καθάπερ νυνὶ λέγειν ἐπιχειροῦσιν· δῆλον δ’ ὑμῖν καὶ τοῦτ’ αὐτίκ’ ἔσται πᾶσιν. ἀλλὰ προσέχετ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, πρὸσ Διὸσ καὶ θεῶν τὸν νοῦν. τοῦ γὰρ χωρίου τοῦ τ’ ἐμοῦ καὶ τοῦ τούτων τὸ μέσον ὁδόσ ἐστιν, ὄρουσ δὲ περιέχοντοσ κύκλῳ τοῖσ χωρίοισ τὸ καταρρέον ὕδωρ τῇ μὲν εἰσ τὴν ὁδόν, τῇ δ’ εἰσ τὰ χωρία συμβαίνει φέρεσθαι.

καὶ δὴ καὶ τούτου τὸ εἰσπῖπτον εἰσ τὴν ὁδόν, ᾗ μὲν ἂν εὐοδῇ, φέρεται κάτω κατὰ τὴν ὁδόν, ᾗ δ’ ἂν ἐνστῇ τι, τηνικαῦτα τοῦτ’ εἰσ τὰ χωρί’ ὑπεραίρειν ἀναγκαῖον ἤδη. καὶ δὴ κατὰ τοῦτο τὸ χωρίον, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, γενομένησ ἐπομβρίασ συνέβη τὸ ὕδωρ ἐμβαλεῖν·

ἀμεληθὲν δ’ οὔπω τοῦ πατρὸσ ἔχοντοσ αὐτό, ἀλλ’ ἀνθρώπου δυσχεραίνοντοσ ὅλωσ τοῖσ τόποισ καὶ μᾶλλον ἀστικοῦ, δὶσ καὶ τρὶσ ἐμβαλὸν τὸ ὕδωρ τά τε χωρί’ ἐλυμήνατο καὶ μᾶλλον ὡδοποίει. διὸ δὴ ταῦθ’ ὁ πατὴρ ὁρῶν, ὡσ ἐγὼ τῶν εἰδότων ἀκούω, καὶ τῶν γειτόνων ἐπινεμόντων ἅμα καὶ βαδιζόντων διὰ τοῦ χωρίου, τὴν αἱμασιὰν περιῳκοδόμησεν ταύτην. καὶ ὡσ ταῦτ’ ἀληθῆ λέγω, παρέξομαι μὲν καὶ μάρτυρασ ὑμῖν τοὺσ εἰδότασ, πολὺ δ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν μαρτύρων ἰσχυρότερα τεκμήρια.

Καλλικλῆσ μὲν γάρ φησιν τὴν χαράδραν ἀποικοδομήσαντα βλάπτειν ἔμ’ αὑτόν· ἐγὼ δ’ ἀποδείξω χωρίον ὂν τοῦτο, ἀλλ’ οὐ χαράδραν. εἰ μὲν οὖν μὴ συνεχωρεῖθ’ ἡμέτερον ἴδιον εἶναι, τάχ’ ἂν τοῦτ’ ἠδικοῦμεν, εἴ τι τῶν δημοσίων ᾠκοδομοῦμεν·

νυνὶ δ’ οὔτε τοῦτ’ ἀμφισβητοῦσιν, ἔστιν τ’ ἐν τῷ χωρίῳ δένδρα πεφυτευμένα, ἄμπελοι καὶ συκαῖ. καίτοι τίσ ἂν ἐν χαράδρᾳ ταῦτα φυτεύειν ἀξιώσειεν; οὐδείσ γε. τίσ δὲ πάλιν τοὺσ αὑτοῦ προγόνουσ θάπτειν; οὐδὲ τοῦτ’ οἶμαι.

ταῦτα τοίνυν ἀμφότερ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, συμβέβηκεν· καὶ γὰρ τὰ δένδρα πεφύτευται πρότερον ἢ τὸν πατέρα περιοικοδομῆσαι τὴν αἱμασιάν, καὶ τὰ μνήματα παλαιὰ καὶ πρὶν ἡμᾶσ κτήσασθαι τὸ χωρίον γεγενημέν’ ἐστίν. καίτοι τούτων ὑπαρχόντων τίσ ἂν ἔτι λόγοσ ἰσχυρότεροσ, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, γένοιτο; τὰ γὰρ ἔργα φανερῶσ ἐξελέγχει. καί μοι λαβὲ πάσασ νυνὶ τὰσ μαρτυρίασ, καὶ λέγε. ἀκούετ’, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, τῶν μαρτυριῶν.

ἆρ’ ὑμῖν δοκοῦσι διαρρήδην μαρτυρεῖν, καὶ χωρίον εἶναι δένδρων μεστὸν καὶ μνήματ’ ἔχειν τινὰ καὶ τἄλλ’ ἅπερ καὶ τοῖσ ἄλλοισ χωρίοισ συμβέβηκεν, καὶ πάλιν ὅτι περιῳκοδομήθη τὸ χωρίον ζῶντοσ μὲν ἔτι τοῦ τούτων πατρόσ, οὐκ ἀμφισβητούντων δ’ οὔτε τούτων οὔτ’ ἄλλου τῶν γειτόνων οὐδενόσ; ἄξιον δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, καὶ περὶ τῶν ἄλλων ὧν εἴρηκε Καλλικλῆσ ἀκοῦσαι.

καὶ σκέψασθε πρῶτον μέν, εἴ τισ ὑμῶν ἑόρακεν ἢ ἀκήκοεν πώποτε παρ’ ὁδὸν χαράδραν οὖσαν. οἶμαι γὰρ ἐν πάσῃ τῇ χώρᾳ μηδεμίαν εἶναι· τοῦ γὰρ ἕνεκ’ <ἄν>, ὃ διὰ τῆσ ὁδοῦ τῆσ δημοσίασ ἔμελλεν βαδιεῖσθαι φερόμενον, τούτῳ διὰ τῶν ἰδίων χωρίων χαράδραν ἐποίησέν τισ; ἔπειτα τίσ ἂν ὑμῶν εἴτ’ ἐν ἀγρῷ νὴ Δί’ εἴτ’ ἐν ἄστει τὸ διὰ τῆσ ὁδοῦ ῥέον ὕδωρ εἰσ τὸ χωρίον ἢ τὴν οἰκίαν δέξαιτ’ ἂν αὑτοῦ;

ἀλλ’ οὐκ αὐτὸ τοὐναντίον, κἂν βιάσηταί ποτε, ἀποφράττειν ἅπαντεσ καὶ παροικοδομεῖν εἰώθαμεν; οὗτοσ τοίνυν ἀξιοῖ μ’ ἐκ τῆσ ὁδοῦ τὸ ὕδωρ εἰσδεξάμενον εἰσ τὸ ἐμαυτοῦ χωρίον, ὅταν τὸ τούτου παραλλάξῃ χωρίον, πάλιν εἰσ τὴν ὁδὸν ἐξαγαγεῖν. οὐκοῦν πάλιν ὁ μετὰ τοῦτόν μοι γεωργῶν τῶν γειτόνων ἐγκαλεῖ· τὸ γὰρ ὑπὲρ τούτου δίκαιον δῆλον ὅτι κἀκείνοισ ὑπάρξει πᾶσι λέγειν. ἀλλὰ μὴν εἴ γ’ εἰσ τὴν ὁδὸν ὀκνήσω τὸ ὕδωρ ἐξάγειν, ἦ που σφόδρα θαρρῶν εἰσ τὸ τοῦ πλησίον χωρίον ἀφιείην ἄν.

ὅπου γὰρ δίκασ ἀτιμήτουσ φεύγω διότι τὸ ἐκ τῆσ ὁδοῦ ῥέον ὕδωρ εἰσ τὸ τούτου χωρίον διέπεσεν, τί πείσομαι πρὸσ Διὸσ ὑπὸ τῶν ἐκ τοῦ χωρίου τοὐμοῦ τοῦ ὕδατοσ εἰσπεσόντοσ βλαπτομένων; ὅπου δὲ μήτ’ εἰσ τὴν ὁδὸν μήτ’ εἰσ τὰ χωρί’ ἀφιέναι μοι τὸ ὕδωρ ἐξέσται δεξαμένῳ, τί λοιπόν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, πρὸσ θεῶν; οὐ γὰρ ἐκπιεῖν γε δήπου με Καλλικλῆσ αὐτὸ προσαναγκάσει. ταῦτα τοίνυν ἐγὼ πάσχων ὑπὸ τούτων καὶ πόλλ’ ἕτερα καὶ δεινά, μὴ ὅτι δίκην λαβών, ἀλλὰ μὴ προσοφλὼν ἀγαπήσαιμ’ ἄν.

εἰ μὲν γὰρ ἦν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, χαράδρα πάλιν ὑποδεχομένη, τάχ’ ἂν ἠδίκουν ἐγὼ μὴ δεχόμενοσ, ὥσπερ ἀν’ ἕτερ’ ἄττα τῶν χωρίων εἰσὶν ὁμολογούμεναι χαράδραι· καὶ ταύταισ δέχονται μὲν οἱ πρῶτοι, καθάπερ τοὺσ ἐκ τῶν οἰκιῶν χειμάρρουσ, παρὰ τούτων δ’ ἕτεροι παραλαμβάνουσιν ὡσαύτωσ· ταύτῃ δ’ οὔτε παραδίδωσιν οὐδεὶσ οὔτε παρ’ ἐμοῦ παραλαμβάνει. πῶσ ἂν οὖν εἰή τοῦτο χαράδρα;

τὸ δ’ εἰσπεσὸν ὕδωρ ἔβλαψεν οἶμαι πολλάκισ ἤδη πολλοὺσ μὴ φυλαξαμένουσ, ἔβλαψε δὲ καὶ νῦν τουτονί. ὃ καὶ πάντων ἐστὶν δεινότατον, εἰ Καλλικλῆσ μὲν εἰσ τὸ χωρίον εἰσπεσόντοσ τοῦ ὕδατοσ ἁμαξιαίουσ λίθουσ προσκομίσασ ἀποικοδομεῖ, τοῦ δὲ πατρόσ, ὅτι τοῦτο παθόντοσ τοῦ χωρίου περιῳκοδόμησεν, ὡσ ἀδικοῦντοσ ἐμοὶ βλάβησ εἴληχε δίκην. καίτοι εἰ ὅσοι κακῶσ πεπόνθασιν ὑπὸ τῶν ὑδάτων τῶν ταύτῃ ῥεόντων ἐμοὶ λήξονται δίκασ, οὐδὲ πολλαπλάσια γενόμενα τὰ ὄντ’ ἐξαρκέσειεν ἄν μοι. τοσοῦτον τοίνυν διαφέρουσιν οὗτοι τῶν ἄλλων, ὥστε πεπονθότεσ μὲν οὐδέν, ὡσ αὐτίχ’ ὑμῖν ἐγὼ σαφῶσ ἐπιδείξω, πολλῶν δὲ πολλὰ καὶ μεγάλα βεβλαμμένων, μόνοι δικάζεσθαι τετολμήκασιν οὗτοί μοι.

καίτοι πᾶσι μᾶλλον ἐνεχώρει τοῦτο πράττειν. οὗτοι μὲν γάρ, εἰ καί τι πεπόνθασιν, αὐτοὶ δι’ αὑτοὺσ βεβλαμμένοι συκοφαντοῦσιν· ἐκεῖνοι δέ, εἰ καὶ μηδὲν ἄλλο, τοιαύτην γ’ οὐδεμίαν αἰτίαν ἔχουσιν. ἀλλ’ ἵνα μὴ πάνθ’ ἅμα συνταράξασ λέγω, λαβέ μοι τὰσ τῶν γειτόνων μαρτυρίασ. Μαρτυρίαι οὔκουν δεινόν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τούτουσ μὲν μηδὲν ἐγκαλεῖν μοι τοσαῦτα βεβλαμμένουσ, μηδ’ ἄλλον μηδένα τῶν ἠτυχηκότων, ἀλλὰ τὴν τύχην στέργειν, τουτονὶ δὲ συκοφαντεῖν; ὃν ὅτι μὲν αὐτὸσ ἐξημάρτηκεν πρῶτον μὲν τὴν ὁδὸν στενοτέραν ποιήσασ, ἐξαγαγὼν ἔξω τὴν αἱμασιάν, ἵνα τὰ δένδρα τῆσ ὁδοῦ ποιήσειεν εἴσω, ἔπειτα δὲ τὸν χλῆδον ἐκβαλὼν εἰσ τὴν ὁδόν, ἐξ ὧν ὑψηλοτέραν τὴν αὐτὴν καὶ στενοτέραν πεποιῆσθαι συμβέβηκεν, ἐκ τῶν μαρτυριῶν αὐτίκ’ εἴσεσθε σαφέστερον, ὅτι δ’ οὐδὲν ἀπολωλεκὼσ οὐδὲ καταβεβλαμμένοσ ἄξιον λόγου τηλικαύτην μοι δίκην εἴληχεν, τοῦθ’ ὑμᾶσ ἤδη πειράσομαι διδάσκειν.

τῆσ γὰρ μητρὸσ τῆσ ἐμῆσ χρωμένησ τῇ τούτων μητρὶ πρὶν τούτουσ ἐπιχειρῆσαι με συκοφαντεῖν, καὶ πρὸσ ἀλλήλασ ἀφικνουμένων, οἱο͂ν εἰκὸσ ἅμα μὲν ἀμφοτέρων οἰκουσῶν ἐν ἀγρῷ καὶ γειτνιωσῶν, ἅμα δὲ τῶν ἀνδρῶν χρωμένων ἀλλήλοισ ἑώσ ἔζων, ἐλθούσησ δὲ τῆσ ἐμῆσ μητρὸσ ὡσ τὴν τούτων καὶ ἀποδυραμένησ ἐκείνησ τὰ συμβάντα καὶ δεικνυούσησ, οὕτωσ ἐπυθόμεθα πάνθ’ ἡμεῖσ, ὦ ἄνδρεσ δικασταί·

καὶ λέγω μὲν ἅπερ ἤκουσα τῆσ μητρόσ, οὕτω μοι πόλλ’ ἀγαθὰ γένοιτο, εἰ δὲ ψεύδομαι, τἀναντία τούτων·

ἦ μὴν ὁρᾶν καὶ τῆσ τούτων μητρὸσ ἀκούειν ἔφη, κριθῶν μὲν βρεχθῆναι, καὶ ξηραινομένουσ ἰδεῖν αὑτήν, μηδὲ τρεῖσ μεδίμνουσ, ἀλεύρων δ’ ὡσ ἡμιμέδιμνον· ἐλαίου δ’ ἀποκλιθῆναι μὲν κεράμιον φάσκειν, οὐ μέντοι παθεῖν γ’ οὐδέν. τοσαῦτ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τὰ συμβάντ’ ἦν τούτοισ, ἀνθ’ ὧν ἐγὼ χιλίων δραχμῶν δίκην ἀτίμητον φεύγω.

οὐ γὰρ δὴ τειχίον γ’ εἰ παλαιὸν ἐπῳκοδόμησεν, ἐμοὶ καὶ τοῦτο λογιστέον ἐστίν, ὃ μήτ’ ἔπεσεν μήτ’ ἄλλο δεινὸν μηδὲν ἔπαθεν. ὥστ’ εἰ συνεχώρουν αὐτοῖσ ἁπάντων αἴτιοσ εἶναι τῶν συμβεβηκότων, τά γε βρεχθέντα ταῦτ’ ἦν. ὁπότε δὲ μήτ’ ἐξ ἀρχῆσ ὁ πατὴρ ἠδίκει τὸ χωρίον περιοικοδομῶν, μήθ’ οὗτοι πώποτ’ ἐνεκάλεσαν τοσούτου χρόνου διελθόντοσ, οἵ τ’ ἄλλοι πολλὰ καὶ δεινὰ πεπονθότεσ μηδὲν μᾶλλον ἐγκαλοῦσιν ἐμοί, πάντεσ θ’ ὑμεῖσ τὸ ἐκ τῶν οἰκιῶν καὶ τὸ ἐκ τῶν χωρίων ὕδωρ εἰσ τὴν ὁδὸν ἐξάγειν εἰώθατε, ἀλλ’ οὐ μὰ Δί’ εἴσω τὸ ἐκ τῆσ ὁδοῦ δέχεσθαι, τί δεῖ πλείω λέγειν;

οὐδὲ γὰρ ἐκ τούτων ἄδηλον ὅτι φανερῶσ συκοφαντοῦμαι, οὔτ’ ἀδικῶν οὐδὲν οὔτε βεβλαμμένων ἅ φασιν. ἵνα δ’ εἰδῆθ’ ὅτι καὶ τὸν χλῆδον εἰσ τὴν ὁδὸν ἐκβεβλήκασιν, καὶ τὴν αἱμασιὰν προαγαγόντεσ στενοτέραν τὴν ὁδὸν πεποιήκασιν, ἔτι δ’ ὡσ ὁρ́κον ἐδίδουν ἐγὼ τῇ τούτων μητρί, καὶ τὴν ἐμαυτοῦ τὸν αὐτὸν ὀμόσαι προὐκαλούμην, λαβέ μοι τάσ τε μαρτυρίασ καὶ τὴν πρόκλησιν.

ΜαρτυρίαιΠρόκλησισ εἶτα τούτων ἀναισχυντότεροι γένοιντ’ ἂν ἄνθρωποι ἢ περιφανέστερον συκοφαντοῦντεσ, οἵτινεσ αὐτοὶ τὴν αἱμασιὰν προαγαγόντεσ καὶ τὴν ὁδὸν ἀνακεχωκότεσ ἑτέροισ βλάβησ δικάζονται, καὶ ταῦτα χιλίων δραχμῶν ἀτίμητον, οἵ γ’ οὐδὲ πεντήκοντα δραχμῶν τὸ παράπαν ἅπαντ’ ἀπολωλέκασιν; καίτοι σκοπεῖτ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, πόσουσ ὑπὸ τῶν ὑδάτων ἐν τοῖσ ἀγροῖσ βεβλάφθαι συμβέβηκεν, τὰ μὲν Ἐλευσῖνι, τὰ δ’ ἐν τοῖσ ἄλλοισ τόποισ.

ἀλλ’ οὐ δήπου τούτων, ὦ γῆ καὶ θεοί, παρὰ τῶν γειτόνων ἕκαστοσ ἀξιώσει τὰσ βλάβασ κομίζεσθαι. καὶ ἐγὼ μέν, ὃν προσῆκεν ἀγανακτεῖν τῆσ ὁδοῦ στενοτέρασ καὶ μετεωροτέρασ γεγενημένησ, ἡσυχίαν ἔχω·

τούτοισ δὲ τοσοῦτον περίεστιν ὡσ ἐοίκεν, ὥστε τοὺσ ἠδικημένουσ πρὸσ συκοφαντοῦσιν. καίτοι, ὦ Καλλίκλεισ, εἰ καὶ ὑμῖν περιοικοδομεῖν ἔξεστιν τὸ ὑμέτερον αὐτῶν χωρίον, καὶ ἡμῖν δήπου τὸ ἡμέτερον ἐξῆν. εἰ δ’ ὁ πατὴρ ὁ ἐμὸσ ἠδίκει περιοικοδομῶν ὑμᾶσ, καὶ νῦν ὑμεῖσ ἔμ’ ἀδικεῖτε περιοικοδομοῦντεσ οὕτωσ· δῆλον γὰρ ὅτι μεγάλοισ λίθοισ ἀποικοδομηθέντοσ πάλιν τὸ ὕδωρ εἰσ τὸ ἐμὸν ἥξει χωρίον, εἶθ’ ὅταν τύχῃ καταβαλεῖ τὴν αἱμασιὰν ἀπροσδοκήτωσ.

ἀλλ’ οὐδὲν μᾶλλον ἐγκαλῶ τούτοισ ἐγὼ διὰ τοῦτο, ἀλλὰ στέργω τὴν τύχην καὶ τἀμαυτοῦ φυλάττειν πειράσομαι. καὶ γὰρ τοῦτον φράττοντα μὲν τὰ ἑαυτοῦ σωφρονεῖν ἡγοῦμαι, δικαζόμενον δέ μοι πονηρότατόν τ’ εἶναι καὶ διεφθαρμένον ὑπὸ νόσου νομίζω. μὴ θαυμάζετε δ’, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τὴν τούτου προθυμίαν, μηδ’ εἰ τὰ ψευδῆ κατηγορεῖν νῦν τετόλμηκεν.

καὶ γὰρ τὸ πρότερον πείσασ τὸν ἀνεψιὸν ἀμφισβητεῖν μοι τοῦ χωρίου, συνθήκασ οὐ γενομένασ ἀπήνεγκεν, καὶ νῦν αὐτὸσ ἐρήμην μου καταδεδιῄτηται τοιαύτην ἑτέραν δίκην, Κάλλαρον ἐπιγραψάμενοσ τῶν ἐμῶν δούλων. πρὸσ γὰρ τοῖσ ἄλλοισ κακοῖσ καὶ τοῦθ’ ηὑρ́ηνται σόφισμα· Καλλάρῳ τὴν αὐτὴν δίκην δικάζονται. καίτοι τίσ ἂν οἰκέτησ τὸ τοῦ δεσπότου χωρίον περιοικοδομήσειεν μὴ προστάξαντοσ τοῦ δεσπότου;

Καλλάρῳ δ’ ἕτερον ἐγκαλεῖν οὐδὲν ἔχοντεσ, ὑπὲρ ὧν ὁ πατὴρ πλέον ἢ πεντεκαίδεκ’ ἔτη φράξασ ἐπεβίω δικάζονται. κἂν μὲν ἐγὼ τῶν χωρίων ἀποστῶ τούτοισ ἀποδόμενοσ ἢ πρὸσ ἕτερα χωρία ἀλλαξάμενοσ, οὐδὲν ἀδικεῖ Κάλλαροσ· ἂν δ’ ἐγὼ μὴ βούλωμαι τἀμαυτοῦ τούτοισ προέσθαι, πάντα τὰ δεινόταθ’ ὑπὸ Καλλάρου πάσχουσιν οὗτοι, καὶ ζητοῦσιν καὶ διαιτητὴν ὅστισ αὐτοῖσ τὰ χωρία προσκαταγνώσεται, καὶ διαλύσεισ τοιαύτασ ἐξ ὧν τὰ χωρί’ ἕξουσιν. εἰ μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, τοὺσ ἐπιβουλεύοντασ καὶ συκοφαντοῦντασ δεῖ πλέον ἔχειν, οὐδὲν ἂν ὄφελοσ εἰή τῶν εἰρημένων·

εἰ δ’ ὑμεῖσ τοὺσ μὲν τοιούτουσ μισεῖτε, τὰ δὲ δίκαια ψηφίζεσθε, μήτ’ ἀπολωλεκότοσ Καλλικλέουσ μηδὲν μήτ’ ἠδικημένου μήθ’ ὑπὸ Καλλάρου μήθ’ ὑπὸ τοῦ πατρόσ, οὐκ οἶδ’ ὅ τι δεῖ πλείω λέγειν. ἵνα δ’ εἰδῆθ’ ὅτι καὶ πρότερον ἐπιβουλεύων μου τοῖσ χωρίοισ τὸν ἀνεψιὸν κατεσκεύασεν, καὶ νῦν τὴν ἑτέραν αὐτὸσ κατεδιῃτήσατο Καλλάρου ταύτην τὴν δίκην, ἐπηρεάζων ἐμοὶ διότι τὸν ἄνθρωπον περὶ πολλοῦ ποιοῦμαι, καὶ <Καλλικράτησ> Καλλάρῳ πάλιν εἴληχεν ἑτέραν, ἁπάντων ὑμῖν ἀναγνώσεται τὰσ μαρτυρίασ.

Μαρτυρίαι μὴ οὖν πρὸσ Διὸσ καὶ θεῶν, ὦ ἄνδρεσ δικασταί, προῆσθέ με τούτοισ μηδὲν ἀδικοῦντα. οὐ γὰρ τῆσ ζημίασ τοσοῦτόν τί μοι μέλει, χαλεπὸν ὂν πᾶσι τοῖσ μικρὰν οὐσίαν ἔχουσιν·

ἀλλ’ ἐκβάλλουσιν ὅλωσ ἐκ τοῦ δήμου μ’ ἐλαύνοντεσ καὶ συκοφαντοῦντεσ. ὅτι δ’ οὐκ ἀδικοῦμεν οὐδέν, ἕτοιμοι μὲν ἦμεν ἐπιτρέπειν τοῖσ εἰδόσιν, <τοῖσ> ἴσοισ καὶ κοινοῖσ, ἕτοιμοι δ’ ὀμνύναι τὸν νόμιμον ὁρ́κον· ταῦτα γὰρ ᾠόμεθ’ ἰσχυρότατ’ <ἂν> παρασχέσθαι τοῖσ αὐτοῖσ ὑμῖν ὀμωμοκόσιν. καί μοι λαβὲ τήν τε πρόκλησιν καὶ τὰσ ὑπολοίπουσ ἔτι μαρτυρίασ.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Demosthenes, Speeches 51-61, Πρὸσ Καλλικλέα Περὶ Χωρίου Βλάβης

(데모스테네스, Speeches 51-61, Πρὸσ Καλλικλέα Περὶ Χωρίου Βλάβης)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION