헬라어 문장 검색 - Δεμοστ́Σπεεξηε

(데모스테네스, Speeches 11-20, Ὑπὲρ Μεγαλοπολιτῶν)

ἀμφότεροί μοι δοκοῦσιν ἁμαρτάνειν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, καὶ οἱ τοῖσ Ἀρκάσι καὶ οἱ τοῖσ Λακεδαιμονίοισ συνειρηκότεσ· ὥσπερ γὰρ ἀφ’ ἑκατέρων ἥκοντεσ, οὐχ ὑμῶν ὄντεσ πολῖται, πρὸσ οὓσ ἀμφότεροι πρεσβεύουσι, κατηγοροῦσι καὶ διαβάλλουσιν ἀλλήλουσ. ἦν δὲ τοῦτο μὲν τῶν ἀφιγμένων ἔργον, τὸ δὲ κοινῶσ ὑπὲρ τῶν πραγμάτων λέγειν καὶ τὰ βέλτισθ’ ὑπὲρ ὑμῶν σκοπεῖν ἄνευ φιλονικίασ τῶν ἐνθάδε συμβουλεύειν ἀξιούντων. νῦν δ’ ἔγωγε, εἴ τισ αὐτῶν ἀφέλοι τὸ γιγνώσκεσθαι καὶ τὸ τῇ φωνῇ λέγειν Ἀττικιστί, πολλοὺσ ἂν οἶμαι τοὺσ μὲν Ἀρκάδασ, τοὺσ δὲ Λάκωνασ αὐτῶν εἶναι νομίσαι.

ἐγὼ δ’ ὁρῶ μὲν ὡσ χαλεπὸν τὰ βέλτιστα λέγειν ἐστί· συνεξηπατημένων γὰρ ὑμῶν, καὶ τῶν μὲν ταυτί, τῶν δὲ ταυτὶ βουλομένων, ἂν τὰ μεταξύ τισ ἐγχειρῇ λέγειν κᾆθ’ ὑμεῖσ μὴ περιμένητε μαθεῖν, χαριεῖται μὲν οὐδετέροισ, διαβεβλήσεται δὲ πρὸσ ἀμφοτέρουσ· οὐ μὴν ἀλλ’ αἱρήσομαι μᾶλλον αὐτόσ, ἂν ἄρα τοῦτο πάθω, δοκεῖν φλυαρεῖν, ἢ παρ’ ἃ βέλτιστα νομίζω τῇ πόλει, προέσθαι τισὶν ὑμᾶσ ἐξαπατῆσαι.

τὰ μὲν οὖν ἄλλ’ ὕστερον, ἂν ὑμῖν βουλομένοισ ᾖ, λέξω· ἀπὸ δὲ τῶν ὁμολογουμένων ὑφ’ ἁπάντων ἄρξομαι, ἃ κράτιστα νομίζω διδάσκειν. οὐκοῦν οὐδ’ ἂν εἷσ ἀντείποι ὡσ οὐ συμφέρει τῇ πόλει καὶ Λακεδαιμονίουσ ἀσθενεῖσ εἶναι καὶ Θηβαίουσ τουτουσί.

ἔστι τοίνυν ἔν τινι τοιούτῳ καιρῷ τὰ πράγματα νῦν, εἴ τι δεῖ τοῖσ εἰρημένοισ πολλάκισ παρ’ ὑμῖν λόγοισ τεκμήρασθαι, ὥστε Θηβαίουσ μὲν Ὀρχομενοῦ καὶ Θεσπιῶν καὶ Πλαταιῶν οἰκισθεισῶν ἀσθενεῖσ γενέσθαι, Λακεδαιμονίουσ δ’, εἰ ποιήσονται τὴν Ἀρκαδίαν ὑφ’ ἑαυτοῖσ καὶ Μεγάλην πόλιν ἀναιρήσουσι, πάλιν ἰσχυροὺσ γενήσεσθαι. σκεπτέον τοίνυν μὴ πρότερον τούσδε γενέσθαι φοβεροὺσ καὶ μεγάλουσ ἐάσωμεν ἢ ’κεῖνοι μικροὶ γεγενήσονται, καὶ λάθωσιν ἡμᾶσ πλείονι μείζουσ οἱ Λακεδαιμόνιοι γενόμενοι ἢ ὅσῳ τοὺσ Θηβαίουσ ἐλάττουσ συμφέρει γενέσθαι.

οὐ γὰρ ἐκεῖνό γ’ ἂν εἴποιμεν, ὡσ ἀνταλλάξασθαι βουλοίμεθ’ <ἂν> ἀντιπάλουσ Λακεδαιμονίουσ ἀντὶ Θηβαίων, οὐδὲ τοῦτ’ ἔσθ’ ὃ σπουδάζομεν, ἀλλ’ ὅπωσ μηδέτεροι δυνήσονται μηδὲν ἡμᾶσ ἀδικεῖν· οὕτω γὰρ ἂν ἡμεῖσ μετὰ πλείστησ ἀδείασ εἰήμεν. ἀλλὰ νὴ Δία ταῦτα μὲν οὕτωσ δεῖν ἔχειν φήσομεν, δεινὸν δ’ εἰ, πρὸσ οὓσ παρεταττόμεθ’ ἐν Μαντινείᾳ, τούτουσ συμμάχουσ αἱρησόμεθα, εἶτα βοηθήσομεν τούτοισ ἐναντί’ ἐκείνοισ μεθ’ ὧν τότ’ ἐκινδυνεύομεν.

κἀμοὶ ταῦτα δοκεῖ, προσδεῖσθαι δ’ ἔτι τοῦ τὰ δίκαια ποιεῖν ἐθελόντων τῶν ἑτέρων. εἰ μὲν τοίνυν ἐθελήσουσιν εἰρήνην ἅπαντεσ ἄγειν, οὐ βοηθήσομεν τοῖσ Μεγαλοπολίταισ·

οὐδὲν γὰρ δεήσει· ὥστ’ οὐδ’ ὁτιοῦν ὑπεναντίον ἡμῖν ἔσται πρὸσ τοὺσ συμπαραταξαμένουσ, σύμμαχοι δ’ ἡμῖν οἱ μὲν ὑπάρχουσιν, ὥσ φασιν, οἱ δὲ προσγενήσονται νυνί. καὶ τί ἂν ἄλλο βουλοίμεθα;

ἐὰν δ’ ἀδικῶσι καὶ πολεμεῖν οἰώνται δεῖν, εἰ μὲν ὑπὲρ τούτου μόνον βουλευτέον, εἰ χρὴ Μεγάλην πόλιν ἡμᾶσ προέσθαι Λακεδαιμονίοισ ἢ μή, δίκαιον μὲν οὔ, συγχωρῶ δ’ ἔγωγ’ ἐᾶσαι καὶ μηδὲν ἐναντιωθῆναι τοῖσ γε τῶν αὐτῶν μετασχοῦσι κινδύνων· εἰ δ’ ἅπαντεσ ἐπίστασθ’ ὅτι, ταύτην ἂν ἕλωσιν, ἰάσ’ ἐπὶ Μεσσήνην, φρασάτω τισ ἐμοὶ τῶν νῦν χαλεπῶν τοῖσ Μεγαλοπολίταισ, τί τόθ’ ἡμῖν συμβουλεύσει ποιεῖν. ἀλλ’ οὐδεὶσ ἐρεῖ.

καὶ μὴν πάντεσ ἐπίστασθ’ ὡσ, καὶ παραινούντων τούτων καὶ μή, βοηθητέον, καὶ διὰ τοὺσ ὁρ́κουσ οὓσ ὀμωμόκαμεν Μεσσηνίοισ, καὶ διὰ τὸ συμφέρον εἶναι κατοικεῖσθαι ταύτην τὴν πόλιν. σκοπεῖσθε δὴ πρὸσ ὑμᾶσ αὐτοὺσ ποτέραν τὴν ἀρχὴν καλλίονα καὶ φιλανθρωποτέραν ποιήσεσθε τοῦ μὴ ’πιτρέπειν ἀδικεῖν Λακεδαιμονίοισ, τὴν ὑπὲρ Μεγάλησ πόλεωσ ἢ τὴν ὑπὲρ Μεσσήνησ. νῦν μέν γε βοηθεῖν δόξετ’ Ἀρκάσι, καὶ τὴν εἰρήνην σπουδάζειν εἶναι βεβαίαν, ὑπὲρ ἧσ ἐκινδυνεύσατε καὶ παρετάξασθε·

τότε δ’ εὔδηλοι πᾶσιν ἔσεσθε οὐ τοῦ δικαίου μᾶλλον εἵνεκα Μεσσήνην εἶναι βουλόμενοι ἢ τοῦ πρὸσ Λακεδαιμονίουσ φόβου. δεῖ δὲ σκοπεῖν μὲν καὶ πράττειν ἀεὶ τὰ δίκαια, συμπαρατηρεῖν δ’ ὅπωσ ἅμα καὶ συμφέροντ’ ἔσται ταῦτα. ἔστι τοίνυν τοιοῦτόσ τισ λόγοσ παρὰ τῶν ἀντιλεγόντων, ὡσ κομίσασθαι τὸν Ὠρωπὸν ἡμᾶσ ἐγχειρεῖν δεῖ, εἰ δὲ τοὺσ βοηθήσαντασ ἂν ἡμῖν νῦν ἐπ’ αὐτὸν ἐχθροὺσ κτησόμεθα, οὐχ ἕξομεν συμμάχουσ.

ἐγὼ δὲ τὸ μὲν κομίσασθαι Ὠρωπὸν πειρᾶσθαι δεῖν φημι καὶ αὐτόσ· τὸ δ’ ἐχθροὺσ ἡμῖν Λακεδαιμονίουσ ἔσεσθαι νῦν, ἐὰν ποιώμεθα συμμάχουσ Ἀρκάδων τοὺσ βουλομένουσ ἡμῖν εἶναι φίλουσ, μόνοισ οὐδ’ εἰπεῖν ἐξεῖναι νομίζω τοῖσ πείσασιν ὑμᾶσ, ὅτ’ ἐκινδύνευον Λακεδαιμόνιοι, βοηθεῖν. οὐ γὰρ ταῦτα λέγοντεσ ἔπεισαν ὑμᾶσ, πάντων Πελοποννησίων ἐλθόντων ὡσ ὑμᾶσ καὶ μεθ’ ὑμῶν ἀξιούντων ἐπὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ ἰέναι, τοὺσ μὲν μὴ προσδέξασθαι καὶ διὰ τοῦθ’, ὅπερ ἦν ὑπόλοιπον αὐτοῖσ, ἐπὶ Θηβαίουσ ἦλθον, ὑπὲρ δὲ τῆσ Λακεδαιμονίων σωτηρίασ καὶ χρήματ’ εἰσφέρειν καὶ τοῖσ σώμασι κινδυνεύειν·

οὐδ’ ἂν ὑμεῖσ ἠθελήσατε δήπου σῴζειν αὐτούσ, εἰ τοῦτο προὔλεγον ὑμῖν, ὅτι σωθέντεσ, ἐὰν μὴ ποιεῖν ὅ τι βούλονται πάλιν αὐτοὺσ ἐᾶτε καὶ ἀδικεῖν, οὐδεμίαν ὑμῖν χάριν ἕξουσι τῆσ σωτηρίασ. καὶ μὴν εἰ σφόδρ’ ἐναντίον ἐστὶ τοῖσ Λακεδαιμονίων ἐπιχειρήμασιν τὸ τοὺσ Ἀρκάδασ ἡμᾶσ συμμάχουσ ποιήσασθαι, προσήκει δήπου πλείω χάριν αὐτοὺσ ἔχειν ὧν ἐσώθησαν ὑφ’ ἡμῶν εἰσ τοὺσ ἐσχάτουσ ἐλθόντεσ κινδύνουσ ἢ ὧν ἀδικεῖν κωλύονται νῦν ὀργίζεσθαι.

ὥστε πῶσ οὐ βοηθήσουσιν ἡμῖν ἐπ’ Ὠρωπόν, ἢ κάκιστοι πάντων ἀνθρώπων δόξουσιν εἶναι; μὰ τοὺσ θεοὺσ ἔγωγ’ οὐχ ὁρῶ. θαυμάζω τοίνυν καὶ τῶν λεγόντων τοῦτον τὸν λόγον, ὡσ εἰ συμμάχουσ ποιησόμεθ’ Ἀρκάδασ καὶ ταῦτα πράξομεν, μεταβάλλεσθαι δόξει καὶ οὐδὲν ἔχειν πιστὸν ἡ πόλισ.

ἐμοὶ μὲν γὰρ δοκεῖ τοὐναντίον, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι. διὰ τί; ὅτι τῶν πάντων οὐδέν’ ἂν ἀντειπεῖν οἰόμαι ὡσ οὐ καὶ Λακεδαιμονίουσ καὶ πρότερον Θηβαίουσ καὶ τὸ τελευταῖον Εὐβοέασ ἔσωσεν ἡ πόλισ, καὶ μετὰ ταῦτα συμμάχουσ ἐποιήσατο, ἕν τι καὶ ταὔτ’ ἀεὶ βουλομένη πράττειν. ἔστι δὲ τοῦτο τί;

τοὺσ ἀδικουμένουσ σῴζειν. εἰ τοίνυν ταῦθ’ οὕτωσ ἔχει, οὐκέτ’ ἂν ἡμεῖσ εἰήμεν οἱ μεταβαλλόμενοι, ἀλλ’ οἱ μὴ ’θέλοντεσ τοῖσ δικαίοισ ἐμμένειν, καὶ φανήσεται τὰ πράγματ’ ἀεὶ διὰ τοὺσ πλεονεκτεῖν βουλομένουσ μεταβαλλόμενα, οὐχ ἡ πόλισ ἡμῶν. δοκοῦσι δέ μοι Λακεδαιμόνιοι μάλα δεινῶν ἔργον ἀνθρώπων ποιεῖν.

νῦν γάρ φασιν ἐκεῖνοι δεῖν Ἠλείουσ μὲν τῆσ Τριφυλίασ τινὰ κομίσασθαι, Φλειασίουσ δὲ τὸ Τρικάρανον, ἄλλουσ δέ τινασ τῶν Ἀρκάδων τὴν αὑτῶν, καὶ τὸν Ὠρωπὸν ἡμᾶσ, οὐχ ἵν’ ἑκάστουσ ἡμῶν ἴδωσιν ἔχοντασ τὰ αὑτῶν, οὐδ’ ὀλίγου δεῖ· ὀψὲ γὰρ ἂν φιλάνθρωποι γεγονότεσ εἰε͂ν·

ἀλλ’ ἵνα πᾶσι δοκῶσι συμπράττειν ὅπωσ ἕκαστοι κομίσωνται ταῦθ’ ἅ φασιν αὑτῶν εἶναι, ἐπειδὰν δ’ ἰώσ’ ἐπὶ Μεσσήνην αὐτοί, συστρατεύωνται πάντεσ αὐτοῖσ οὗτοι καὶ βοηθῶσι προθύμωσ, ἢ δοκῶσ’ ἀδικεῖν, περὶ ὧν ἔφασαν ἕκαστοι σφῶν αὐτῶν εἶναι συμψήφουσ λαβόντεσ ἐκείνουσ, μὴ τὴν ὁμοίαν αὐτοῖσ χάριν ἀποδιδόντεσ. ἐγὼ δὲ νομίζω τὴν πόλιν, πρῶτον μὲν καὶ χωρὶσ τοῦ καθυφεῖναι Λακεδαιμονίοισ τινὰσ Ἀρκάδων, Ὠρωπὸν ἂν κομίσασθαι, καὶ μετ’ ἐκείνων, ἂν τὰ δίκαια ποιεῖν ἐθέλωσι, καὶ μετὰ τῶν ἄλλων τῶν οὐκ οἰομένων δεῖν Θηβαίουσ ἐᾶν ἔχειν τἀλλότρια.

εἰ δ’ ἄρα τοῦτ’ εὔδηλον ἡμῖν γένοιτο, ὅτι μὴ Λακεδαιμονίουσ ἐῶντεσ τὴν Πελοπόννησον καταστρέψασθαι οὐχ οἱοῖ́ τ’ ἐσόμεθ’ Ὠρωπὸν λαβεῖν, αἱρετώτερον, εἰ οἱο͂́ν τ’ εἰπεῖν, ἡγοῦμαι τὸν Ὠρωπὸν ἐᾶν ἢ Λακεδαιμονίοισ Μεσσήνην προέσθαι καὶ Πελοπόννησον. οὐ γὰρ ἂν ἡγοῦμαι περὶ τούτου μόνον ἡμῖν εἶναι τὸν λόγον πρὸσ ἐκείνουσ, ἀλλ’ ‐ ἐάσω τό γ’ ἐπελθὸν εἰπεῖν μοι· περὶ πολλῶν δ’ ἂν οἶμαι κίνδυνον ἡμῖν γενέσθαι. ἀλλὰ μὴν ἅ γέ φασιν πεπρᾶχθαι διὰ Θηβαίουσ τοῖσ Μεγαλοπολίταισ ὑπεναντία πρὸσ ἡμᾶσ, ἄτοπον νῦν μὲν ἐν κατηγορίασ μέρει ποιεῖσθαι, βουλομένων δὲ γενέσθαι φίλων αὐτῶν, ἵνα τοὐναντίον εὖ ποιῶσιν ἡμᾶσ, βασκαίνειν καὶ σκοπεῖν ἐξ ὅτου τρόπου μὴ γενήσονται, καὶ μὴ γιγνώσκειν ὅτι, ὅσῳ ἂν σπουδαιοτέρουσ τούτουσ περὶ Θηβαίουσ γεγενημένουσ ἀποδείξωσι, τοσούτῳ πλείονοσ ὀργῆσ αὐτοὶ δικαίωσ ἂν τυγχάνοιεν, εἰ τοιούτων συμμάχων τὴν πόλιν, ὅτ’ ἐφ’ ὑμᾶσ προτέρουσ ἦλθον ἢ Θηβαίουσ, ἀπεστέρησαν.

ἀλλ’, οἶμαι, ταῦτα μέν ἐστι δεύτερον ἀνθρώπων βουλομένων ἑτέρων ποιῆσαι τούτουσ συμμάχουσ.

ἐγὼ δ’ οἶδα, ὅσ’ ἂν ἐκ λογισμοῦ σκοπῶν τισ εἰκάσαι, καὶ τοὺσ πολλοὺσ οἶμαι ὑμῶν ἐμοὶ ταὐτὰ φήσειν, ὅτι εἰ λήψονται Μεγάλην πόλιν Λακεδαιμόνιοι, κινδυνεύσει Μεσσήνη· εἰ δὲ καὶ ταύτην λήψονται, φήμ’ ἡμᾶσ ἔσεσθαι συμμάχουσ Θηβαίων. πολὺ δὴ κάλλιον καὶ ἄμεινον τὴν μὲν Θηβαίων συμμαχίαν αὐτοὺσ παραλαβεῖν, τῇ δὲ Λακεδαιμονίων πλεονεξίᾳ μὴ ’πιτρέψαι, ἢ νῦν ὀκνοῦντασ μὴ τοὺσ Θηβαίων σώσωμεν συμμάχουσ, τούτουσ μὲν προέσθαι, πάλιν δὲ σῴζειν αὐτοὺσ τοὺσ Θηβαίουσ, καὶ προσέτ’ ἐν φόβῳ καθεστάναι περὶ ἡμῶν αὐτῶν.

οὐ γὰρ ἔγωγ’ ἀδεὲσ τοῦθ’ ὑπολαμβάνω τῇ πόλει, τὸ λαβεῖν Μεγάλην πόλιν Λακεδαιμονίουσ καὶ πάλιν γενέσθαι μεγάλουσ.

ὁρῶ γὰρ αὐτοὺσ καὶ νῦν οὐχ ὑπὲρ τοῦ μὴ παθεῖν τι κακὸν πολεμεῖν αἱρουμένουσ, ἀλλ’ ὑπὲρ τοῦ κομίσασθαι τὴν πρότερον οὖσαν αὑτοῖσ δύναμιν· ὧν δ’, ὅτ’ ἐκείνην εἶχον, ὠρέγοντο, ταῦθ’ ὑμεῖσ μᾶλλον ἴσωσ εἰδότεσ ἢ ’γὼ φοβοῖσθ’ ἂν εἰκότωσ. ἡδέωσ δ’ ἂν πυθοίμην τῶν λεγόντων καὶ τοὺσ Θηβαίουσ μισεῖν φασκόντων καὶ τοὺσ Λακεδαιμονίουσ, πότερ’ ἑκάτεροι μισοῦσιν, οὓσ δὴ μισοῦσιν, ὑπὲρ ὑμῶν καὶ τοῦ συμφέροντοσ ὑμῖν, ἢ ὑπὲρ Λακεδαιμονίων μὲν Θηβαίουσ, ὑπὲρ δὲ Θηβαίων Λακεδαιμονίουσ ἑκάτεροι.

εἰ μὲν γὰρ ὑπὲρ ἐκείνων, οὐδετέροισ ὡσ μαινομένοισ πείθεσθαι προσήκει· εἰ δ’ ὑπὲρ ὑμῶν φήσουσι, τί πέρα τοῦ καιροῦ τοὺσ ἑτέρουσ ἐπαίρουσιν; ἔστι γάρ, ἔστι Θηβαίουσ ταπεινοὺσ ποιεῖν ἄνευ τοῦ Λακεδαιμονίουσ ἰσχυροὺσ καθιστάναι, καὶ πολύ γε ῥᾷον·

ὡσ δ’, ἐγὼ πειράσομαι πρὸσ ὑμᾶσ εἰπεῖν. ἴσμεν ἅπαντεσ τοῦθ’ ὅτι τὰ μὲν δίκαια πάντεσ, ἐὰν καὶ μὴ βούλωνται, μέχρι τού γ’ αἰσχύνονται μὴ πράττειν, τοῖσ δ’ ἀδίκοισ ἐναντιοῦνται φανερῶσ, ἄλλωσ τε κἄν τινεσ βλάπτωνται· καὶ τοῦτο λυμαινόμενον πάνθ’ εὑρήσομεν, καὶ ταύτην ἀρχὴν οὖσαν πάντων τῶν κακῶν, τὸ μὴ ’θέλειν τὰ δίκαια πράττειν ἁπλῶσ. ἵνα τοίνυν μὴ τοῦτ’ ἐμποδὼν γένηται τῷ Θηβαίουσ γενέσθαι μικρούσ, τὰσ μὲν Θεσπιὰσ καὶ τὸν Ὀρχομενὸν καὶ τὰσ Πλαταιὰσ κατοικίζεσθαι φῶμεν δεῖν καὶ συμπράττωμεν αὐτοῖσ καὶ τοὺσ ἄλλουσ ἀξιῶμεν ταῦτα γὰρ καὶ καλὰ καὶ δίκαια, μὴ περιορᾶν πόλεισ ἀρχαίασ ἐξανεστώσασ, τὴν δὲ Μεγάλην πόλιν καὶ τὴν Μεσσήνην μὴ προώμεθα τοῖσ ἀδικοῦσι, μηδ’ ἐπὶ τῇ προφάσει τῇ Πλαταιῶν καὶ Θεσπιῶν τὰσ οὔσασ καὶ κατοικουμένασ πόλεισ ἀναιρεθείσασ περιίδωμεν.

κἂν ᾖ ταῦτα πρόδηλα, οὐδεὶσ ὅστισ οὐ βουλήσεται παύσασθαι Θηβαίουσ ἔχοντασ τὴν ἀλλοτρίαν·

εἰ δὲ μή, πρῶτον μὲν ἐναντίουσ ἕξομεν πρὸσ ἐκεῖνα τούτουσ εἰκότωσ, ὅταν ἡγῶνται τὴν ἐκείνων κατοίκισιν αὑτοῖσ ὄλεθρον φέρειν, εἶτ’ ἀνήνυτα πράγμαθ’ ἕξομεν αὐτοί· τί γὰρ ὡσ ἀληθῶσ ἔσται πέρασ, ὅταν ἀεὶ τὰσ μὲν οὔσασ πόλεισ ἐῶμεν ἀναιρεῖν, τὰσ δ’ ἀνῃρημένασ ἀξιῶμεν οἰκίζειν; λέγουσι τοίνυν οἱ μάλιστα δοκοῦντεσ δίκαια λέγειν ὡσ δεῖ τὰσ στήλασ καθελεῖν αὐτοὺσ τὰσ πρὸσ Θηβαίουσ, εἴπερ ἡμέτεροι βεβαίωσ ἔσονται σύμμαχοι.

οἱ δέ φασι μὲν αὑτοῖσ οὐκ εἶναι στήλασ, ἀλλὰ τὸ συμφέρον εἶναι τὸ ποιοῦν τὴν φιλίαν, τοὺσ δὲ βοηθοῦντασ ἑαυτοῖσ, τούτουσ νομίζειν εἶναι συμμάχουσ. ἐγὼ δ’, εἰ τὰ μάλιστ’ εἰσὶ τοιοῦτοι, ὡδί πωσ ἔχω. φημὶ δεῖν ἅμα τούτουσ ἀξιοῦν καθαιρεῖν τὰσ στήλασ καὶ Λακεδαιμονίουσ ἄγειν εἰρήνην, ἐὰν δὲ μὴ ’θέλωσι ποιεῖν ὁπότεροι ταῦτα, τότ’ ἤδη μετὰ τῶν ἐθελόντων ἡμᾶσ γίγνεσθαι. εἴτε γὰρ εἰρήνησ γιγνομένησ αὐτοῖσ οἱ Μεγαλοπολῖται τῆσ Θηβαίων συμμαχίασ ἕξονται, φανεροὶ πᾶσιν ἔσονται τὴν πλεονεξίαν τὴν Θηβαίων, οὐ τὸ δίκαιον αἱρούμενοι·

εἴτε συμμάχουσ ἡμᾶσ ἀδόλωσ τῶν Μεγαλοπολιτῶν ποιουμένων μὴ ’θελήσουσιν ἄγειν εἰρήνην οἱ Λακεδαιμόνιοι, δῆλοι δήπου πᾶσιν ἔσονται, οὐχ ἵνα Θεσπιαὶ κατοικισθῶσι ποιούμενοι τὴν σπουδήν, ἀλλ’ ἵνα τοῦ πολέμου περιεστηκότοσ Θηβαίοισ τὴν Πελοπόννησον ὑφ’ αὑτοῖσ ποιήσωνται. θαυμάζω δ’ ἐνίων, εἰ τὸ μὲν Θηβαίων συμμάχουσ εἶναι τοὺσ Λακεδαιμονίων ἐχθροὺσ φοβοῦνται, εἰ δὲ καταστρέψονται Λακεδαιμόνιοι τούτουσ, μηδὲν ἡγοῦνται φοβερόν, καὶ ταῦτ’ ἔργῳ πεῖραν ἡμῖν δεδωκότοσ τοῦ χρόνου ὅτι Θηβαῖοι μὲν τούτοισ συμμάχοισ ἐπὶ Λακεδαιμονίουσ ἀεὶ χρῶνται, Λακεδαιμόνιοι δ’ ὅτ’ εἶχον αὐτούσ, ἐφ’ ἡμᾶσ ἐχρῶντο.

οἶμαι τοίνυν ἔγωγε κἀκεῖν’ ἐνθυμεῖσθαι δεῖν, ὅτι μὴ προσδεξαμένων μὲν ὑμῶν τοὺσ Μεγαλοπολίτασ, ἐὰν μὲν ἀναιρεθῶσι καὶ διοικισθῶσιν, ἰσχυροῖσ Λακεδαιμονίοισ ἔστιν εὐθὺσ εἶναι, ἐὰν δὲ σωθῶσιν ἄρα, ὡσ ἤδη τι καὶ παρ’ ἐλπίδασ ἐξέβη, βέβαιοι σύμμαχοι Θηβαίων δικαίωσ ἔσονται·

ἂν δὲ προσδέξησθε, τούτοισ μὲν ὑπάρξει ἤδη σωθῆναι δι’ ὑμᾶσ, τὸ δὲ συμβησόμενον, τὸν τοῦ κινδύνου λογισμὸν μετενεγκόντεσ, σκοπῶμεν ἐπὶ Θηβαίων καὶ Λακεδαιμονίων. ἂν μὲν τοίνυν καταπολεμηθῶσιν οἱ Θηβαῖοι, ὥσπερ αὐτοὺσ δεῖ, οὐκ ἔσονται μείζουσ τοῦ δέοντοσ οἱ Λακεδαιμόνιοι, τούτουσ ἔχοντεσ ἀντιπάλουσ τοὺσ Ἀρκάδασ ἐγγὺσ οἰκοῦντασ·

ἂν δ’ ἀνενέγκωσιν ἄρ’ οἱ Θηβαῖοι καὶ σωθῶσιν, ἀλλ’ οὖν ἀσθενέστεροί γ’ ἔσονται, ἡμῖν συμμάχων γεγενημένων τῶνδε καὶ δι’ ἡμᾶσ σεσωμένων. ὥστε πανταχῇ συμφέρει μήτε προέσθαι τοὺσ Ἀρκάδασ μήτε δι’ αὑτούσ, ἂν ἄρα σωθῶσι, περιγεγονέναι δοκεῖν, μηδὲ δι’ ἄλλουσ τινάσ, ἀλλὰ δι’ ὑμᾶσ. ἐγὼ μὲν οὖν, ὦ ἄνδρεσ Ἀθηναῖοι, μὰ τοὺσ θεοὺσ οὔτε φιλῶν οὐδετέρουσ οὔτε μισῶν ἰδίᾳ εἴρηκα, ἀλλ’ ἃ νομίζω συμφέρειν ὑμῖν·

καὶ παραινῶ μὴ προέσθαι Μεγαλοπολίτασ, μηδ’ ἄλλον ἁπλῶσ μηδένα τῶν ἐλαττόνων τῷ μείζονι.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

Ancient Greek Text

Demosthenes, Speeches 11-20, Ὑπὲρ Μεγαλοπολιτῶν

(데모스테네스, Speeches 11-20, Ὑπὲρ Μεγαλοπολιτῶν)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION