헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΠλυτυσ́09́

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

ἡμῖν γὰρ ἀγαθῶν σωρὸσ ἐσ τὴν οἰκίαν ἐπεσπέπαικεν οὐδὲν ἠδικηκόσιν. οὕτω τὸ πλουτεῖν ἐστιν ἡδὺ πρᾶγμα δή. ἡ μὲν σιπύη μεστή ’στι λευκῶν ἀλφίτων, οἱ δ’ ἀμφορῆσ οἴνου μέλανοσ ἀνθοσμίου. ἅπαντα δ’ ἡμῖν ἀργυρίου καὶ χρυσίου τὰ σκευάρια πλήρη ’στίν, ὥστε θαυμάσαι. τὸ φρέαρ δ’ ἐλαίου μεστόν· αἱ δὲ λήκυθοι μύρου γέμουσι, τὸ δ’ ὑπερῷον ἰσχάδων. ὀξὶσ δὲ πᾶσα καὶ λοπάδιον καὶ χύτρα χαλκῆ γέγονε· τοὺσ δὲ πινακίσκουσ τοὺσ σαπροὺσ τοὺσ ἰχθυηροὺσ ἀργυροῦσ πάρεσθ’ ὁρᾶν. ὁ δ’ ἰπνὸσ γέγον’ ἡμῖν ἐξαπίνησ ἐλεφάντινοσ. στατῆρσι δ’ οἱ θεράποντεσ ἀρτιάζομεν χρυσοῖσ· ἀποψώμεσθα δ’ οὐ λίθοισ ἔτι, ἀλλὰ σκοροδίοισ ὑπὸ τρυφῆσ ἑκάστοτε. καὶ νῦν ὁ δεσπότησ μὲν ἔνδον βουθυτεῖ ὗν καὶ τράγον καὶ κριὸν ἐστεφανωμένοσ· ἐμὲ δ’ ἐξέπεμψεν ὁ καπνόσ. οὐχ οἱο͂́σ τε γὰρ ἔνδον μένειν ἦν. ἔδακνε γὰρ τὰ βλέφαρά μου. ἕπου μετ’ ἐμοῦ παιδάριον, ἵνα πρὸσ τὸν θεὸν ἰώμεν. ἐά τίσ ἔσθ’ ὁ προσιὼν οὑτοσί; ἀνὴρ πρότερον μὲν ἄθλιοσ, νῦν δ’ εὐτυχήσ. δῆλον ὅτι τῶν χρηστῶν τισ, ὡσ ἐοίκασ, εἶ. μάλιστ’. ἔπειτα τοῦ δέει; πρὸσ τὸν θεὸν ἥκω· μεγάλων γάρ μοὐστὶν ἀγαθῶν αἴτιοσ. ἐγὼ γὰρ ἱκανὴν οὐσίαν παρὰ τοῦ πατρὸσ λαβὼν ἐπήρκουν τοῖσ δεομένοισ τῶν φίλων, εἶναι νομίζων χρήσιμον πρὸσ τὸν βίον. ἦ πού σε ταχέωσ ἐπέλιπεν τὰ χρήματα. κομιδῇ μὲν οὖν. οὐκοῦν μετὰ ταῦτ’ ἦσθ’ ἄθλιοσ. κομιδῇ μὲν οὖν. κἀγὼ μὲν ᾤμην οὓσ τέωσ εὐηργέτησα δεομένουσ ἕξειν φίλουσ ὄντωσ βεβαίουσ, εἰ δεηθείην ποτέ· οἱ δ’ ἐξετρέποντο κοὐκ ἐδόκουν ὁρᾶν μ’ ἔτι. καὶ κατεγέλων δ’ εὖ οἶδ’ ὅτι. κομιδῇ μὲν οὖν· αὐχμὸσ γὰρ ὢν τῶν σκευαρίων μ’ ἀπώλεσεν. ἀλλ’ οὐχὶ νῦν. ἀνθ’ ὧν ἐγὼ πρὸσ τὸν θεὸν προσευξόμενοσ ἥκω δικαίωσ ἐνθάδε. τὸ τριβώνιον δὲ τί δύναται πρὸσ τῶν θεῶν, ὃ φέρει μετὰ σοῦ τὸ παιδάριον τουτί; φράσον. καὶ τοῦτ’ ἀναθήσων ἔρχομαι πρὸσ τὸν θεόν. μῶν οὖν ἐμυήθησ δῆτ’ ἐν αὐτῷ τὰ μεγάλα; οὐκ ἀλλ’ ἐνερρίγωσ’ ἔτη τριακαίδεκα. τὰ δ’ ἐμβάδια; καὶ ταῦτα συνεχειμάζετο. καὶ ταῦτ’ ἀναθήσων ἔφερεσ οὖν; νὴ τὸν Δία. χαρίεντά γ’ ἥκεισ δῶρα τῷ θεῷ φέρων. οἴμοι κακοδαίμων, ὡσ ἀπόλωλα δείλαιοσ, καὶ κακοδαίμων καὶ τετράκισ καὶ πεντάκισ καὶ δωδεκάκισ καὶ μυριάκισ· ἰοὺ ἰού. οὕτω πολυφόρῳ συγκέκραμαι δαίμονι. Ἄπολλον ἀποτρόπαιε καὶ θεοὶ φίλοι, τί ποτ’ ἐστὶν ὅ τι πέπονθεν ἅνθρωποσ κακόν; οὐ γὰρ σχέτλια πέπονθα νυνὶ πράγματα, ἀπολωλεκὼσ ἅπαντα τἀκ τῆσ οἰκίασ διὰ τὸν θεὸν τοῦτον, τὸν ἐσόμενον τυφλὸν πάλιν αὖθισ, ἤνπερ μὴ ’λλίπωσιν αἱ δίκαι; ἐγὼ σχεδὸν τὸ πρᾶγμα γιγνώσκειν δοκῶ. προσέρχεται γάρ τισ κακῶσ πράττων ἀνήρ, ἐοίκε δ’ εἶναι τοῦ πονηροῦ κόμματοσ. νὴ Δία καλῶσ τοίνυν ποιῶν ἀπόλλυται. ποῦ ποῦ ’σθ’ ὁ μόνοσ ἅπαντασ ἡμᾶσ πλουσίουσ ὑποσχόμενοσ οὗτοσ ποιήσειν εὐθέωσ, εἰ πάλιν ἀναβλέψειεν ἐξ ἀρχῆσ; ὁ δὲ πολὺ μᾶλλον ἐνίουσ ἐστὶν ἐξολωλεκώσ. καὶ τίνα δέδρακε δῆτα τοῦτ’; ἐμὲ τουτονί. ἦ τῶν πονηρῶν ἦσθα καὶ τοιχωούχων; μὰ Δί’ οὐ μὲν οὖν ἔσθ’ ὑγιὲσ ὑμῶν οὐδενόσ, κοὐκ ἔσθ’ ὅπωσ οὐκ ἔχετέ μου τὰ χρήματα. ὡσ σοβαρὸσ ὦ Δάματερ εἰσελήλυθεν ὁ συκοφάντησ. δῆλον ὅτι βουλιμιᾷ. σὺ μὲν εἰσ ἀγορὰν ἰὼν ταχέωσ οὐκ ἂν φθάνοισ· ἐπὶ τοῦ τροχοῦ γὰρ δεῖ σ’ ἐκεῖ στρεβλούμενον εἰπεῖν ἃ πεπανούργηκασ. οἰμώξἄρα σύ. νὴ τὸν Δία τὸν σωτῆρα πολλοῦ γ’ ἄξιοσ ἅπασι τοῖσ Ἕλλησιν ὁ θεόσ ἐσθ’ ὅτι τοὺσ συκοφάντασ ἐξολεῖ κακοὺσ κακῶσ. οἴμοι τάλασ· μῶν καὶ σὺ μετέχων καταγελᾷσ; ἐπεὶ πόθεν θοἰμάτιον εἴληφασ τοδί; ἐχθὲσ δ’ ἔχοντ’ εἶδόν σ’ ἐγὼ τριβώνιον. οὐδὲν προτιμῶ σου. φορῶ γὰρ πριάμενοσ τὸν δακτύλιον τονδὶ παρ’ Εὐδάμου δραχμῆσ. ἀλλ’ οὐκ ἔνεστι συκοφάντου δήγματοσ. ἆρ’ οὐχ ὕβρισ ταῦτ’ ἐστὶ πολλή; σκώπτετον, ὅ τι δὲ ποιεῖτον ἐνθάδ’ οὐκ εἰρήκατον. οὐκ ἐπ’ ἀγαθῷ γὰρ ἐνθάδ’ ἐστὸν οὐδενί. μὰ τὸν Δί’ οὔκουν τῷ γε σῷ, σάφ’ ἴσθ’ ὅτι. ἀπὸ τῶν ἐμῶν γὰρ ναὶ μὰ Δία δειπνήσετον. ὡσ δὴ ’π’ ἀληθείᾳ σὺ μετὰ τοῦ μάρτυροσ διαρραγείησ μηδενόσ γ’ ἐμπλήμενοσ. ἀρνεῖσθον; ἔνδον ἐστὶν ὦ μιαρωτάτω πολὺ χρῆμα τεμαχῶν καὶ κρεῶν ὠπτημένων. ὓ ὗ ὓ ὗ ὓ ὗ ὓ ὗ ὓ ὗ ὓ ὗ. κακόδαιμον ὀσφραίνει τι; τοῦ ψύχουσ γ’ ἴσωσ ἐπεὶ τοιοῦτόν γ’ ἀμπέχεται τριβώνιον. ταῦτ’ οὖν ἀνασχέτ’ ἐστὶν ὦ Ζεῦ καὶ θεοί, τούτουσ ὑβρίζειν εἰσ ἔμ’; οἴμ’ ὡσ ἄχθομαι ὅτι χρηστὸσ ὢν καὶ φιλόπολισ πάσχω κακῶσ. σὺ φιλόπολισ καὶ χρηστόσ;

ὡσ οὐδείσ γ’ ἀνήρ. καὶ μὴν ἐπερωτηθεὶσ ἀπόκριναί μοι. τὸ τί; γεωργὸσ εἶ; μελαγχολᾶν μ’ οὕτωσ οἰεί; ἀλλ’ ἔμποροσ; ναί, σκήπτομαί γ’, ὅταν τύχω. τί δαί; τέχνην τιν’ ἔμαθεσ; οὐ μὰ τὸν Δία. πῶσ οὖν διέζησ ἢ πόθεν μηδὲν ποιῶν; τῶν τῆσ πόλεώσ εἰμ’ ἐπιμελητὴσ πραγμάτων καὶ τῶν ἰδίων πάντων. σύ; τί μαθών; βούλομαι. πῶσ οὖν ἂν εἰήσ χρηστὸσ ὦ τοιχωρύχε, εἴ σοι προσῆκον μηδὲν εἶτ’ ἀπεχθάνει; οὐ γὰρ προσήκει τὴν ἐμαυτοῦ μοι πόλιν εὐεργετεῖν ὦ κέπφε καθ’ ὅσον ἂν σθένω; εὐεργετεῖν οὖν ἐστι τὸ πολυπραγμονεῖν; τὸ μὲν οὖν βοηθεῖν τοῖσ νόμοισ τοῖσ κειμένοισ καὶ μὴ ’πιτρέπειν ἐάν τισ ἐξαμαρτάνῃ. οὔκουν δικαστὰσ ἐξεπίτηδεσ ἡ πόλισ ἄρχειν καθίστησιν; κατηγορεῖ δὲ τίσ; ὁ βουλόμενοσ. οὐκοῦν ἐκεῖνόσ εἰμ’ ἐγώ, ὥστ’ εἰσ ἔμ’ ἥκει τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα. νὴ Δία πονηρόν γ’ ἆρα προστάτην ἔχει. ἐκεῖνο δ’ οὐ βούλοι’ ἄν, ἡσυχίαν ἔχων ζῆν ἀργόσ; ἀλλὰ προβατίου βίον λέγεισ, εἰ μὴ φανεῖται διατριβή τισ τῷ βίῳ. οὐδ’ ἂν μεταμάθοισ; οὐδ’ ἂν εἰ δοίησ γέ μοι τὸν Πλοῦτον αὐτὸν καὶ τὸ Βάττου σίλφιον. κατάθου ταχέωσ θοἰμάτιον. οὗτοσ, σοὶ λέγει. ἔπειθ’ ὑπόλυσαι. ταῦτα πάντα σοὶ λέγει. καὶ μὴν προσελθέτω πρὸσ ἔμ’ ὑμῶν ἐνθαδὶ ὁ βουλόμενοσ. οὐκοῦν ἐκεῖνόσ εἰμ’ ἐγώ. οἴμοι τάλασ ἀποδύομαι μεθ’ ἡμέραν. σὺ γὰρ ἀξιοῖσ τἀλλότρια πράττων ἐσθίειν. ὁρᾷσ ἃ ποιεῖσ; ταῦτ’ ἐγὼ μαρτύρομαι. ἀλλ’ οἴχεται φεύγων ὃν ἦγεσ μάρτυρα. οἴμοι περιείλημμαι μόνοσ. νυνὶ βοᾷσ; οἴμοι μάλ’ αὖθισ. δὸσ σύ μοι τὸ τριβώνιον, ἵν’ ἀμφιέσω τὸν συκοφάντην τουτονί. μὴ δῆθ’· ἱερὸν γάρ ἐστι τοῦ Πλούτου πάλαι. ἔπειτα ποῦ κάλλιον ἀνατεθήσεται ἢ περὶ πονηρὸν ἄνδρα καὶ τοιχωρύχον; Πλοῦτον δὲ κοσμεῖν ἱματίοισ σεμνοῖσ πρέπει. τοῖσ δ’ ἐμβαδίοισ τί χρήσεταί τισ; εἰπέ μοι. καὶ ταῦτα πρὸσ τὸ μέτωπον αὐτίκα δὴ μάλα ὥσπερ κοτίνῳ προσπατταλεύσω τουτῳί. ἄπειμι· γιγνώσκω γὰρ ἥττων ὢν πολὺ ὑμῶν· ἐὰν δὲ σύζυγον λάβω τινὰ καὶ σύκινον, τοῦτον τὸν ἰσχυρὸν θεὸν ἐγὼ ποιήσω τήμερον δοῦναι δίκην, ὁτιὴ καταλύει περιφανῶσ εἶσ ὢν μόνοσ τὴν δημοκρατίαν, οὔτε τὴν βουλὴν πιθὼν τὴν τῶν πολιτῶν οὔτε τὴν ἐκκλησίαν. καὶ μὴν ἐπειδὴ τὴν πανοπλίαν τὴν ἐμὴν ἔχων βαδίζεισ, ἐσ τὸ βαλανεῖον τρέχε· ἔπειτ’ ἐκεῖ κορυφαῖοσ ἑστηκὼσ θέρου. κἀγὼ γὰρ εἶχον τὴν στάσιν ταύτην ποτέ. ἀλλ’ ὁ βαλανεὺσ ἕλξει θύραζ’ αὐτὸν λαβὼν τῶν ὀρχιπέδων· ἰδὼν γὰρ αὐτὸν γνώσεται ὅτι ἔστ’ ἐκείνου τοῦ πονηροῦ κόμματοσ. νὼ δ’ εἰσίωμεν, ἵνα προσεύξῃ τὸν θεόν. Χοροῦ ἆρ’ ὦ φίλοι γέροντεσ ἐπὶ τὴν οἰκίαν ἀφίγμεθ’ ὄντωσ τοῦ νέου τούτου θεοῦ, ἢ τῆσ ὁδοῦ τὸ παράπαν ἡμαρτήκαμεν;

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Plutus, Episode

(아리스토파네스, Plutus, Episode)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION