Aristophanes, Peace, Choral, strophe 2 1:

ὦ Λάμαχ’ ἀδικεῖσ ἐμποδὼν καθήμενοσ. ἀλλ ὁμοθυμαδὸν ἅπασιν ἡμῖν αὖθισ ἀντιληπτέον. οὐδὲν δεόμεθ’ ὦνθρωπε τῆσ σῆσ μορμόνοσ. οὐδ’ οἵδε γ’ εἷλκον οὐδὲν ἁργεῖοι πάλαι ἀλλ’ ἢ κατεγέλων τῶν ταλαιπωρουμένων, καὶ ταῦτα διχόθεν μισθοφοροῦντεσ ἄλφιτα. ἀλλ’ οἱ Λάκωνεσ ὦγάθ’ ἕλκουσ’ ἀνδρικῶσ. ἆρ’ οἶσθ’ ὅσοι γ’ αὐτῶν ἔχονται τοῦ ξύλου, μόνοι προθυμοῦντ’· ἀλλ’ ὁ χαλκεὺσ οὐκ ἐᾷ. οὐδ’ οἱ Μεγαρῆσ δρῶσ’ οὐδέν· ἕλκουσιν δ’ ὅμωσ γλισχρότατα σαρκάζοντεσ ὥσπερ κυνίδια, ὑπὸ τοῦ γε λιμοῦ νὴ Δί’ ἐξολωλότεσ. οὐδὲν ποιοῦμεν ὦνδρεσ·