Aristophanes, Lysistrata, Prologue 5:

(아리스토파네스, Lysistrata, Prologue 5:)

ἀλλ’ ἔστι καὶ τοῦτ’ εὖ παρεσκευασμένον· καταληψόμεθα γὰρ τὴν ἀκρόπολιν τήμερον. ταῖσ πρεσβυτάταισ γὰρ προστέτακται τοῦτο δρᾶν, ἑώσ ἂν ἡμεῖσ ταῦτα συντιθώμεθα, θύειν δοκούσαισ καταλαβεῖν τὴν ἀκρόπολιν. παντᾷ κ’ ἔχοι, καὶ τᾷδε γὰρ λέγεισ καλῶσ. τί δῆτα ταῦτ’ οὐχ ὡσ τάχιστ’ ὦ Λαμπιτοῖ ξυνωμόσαμεν, ὅπωσ ἂν ἀρρήκτωσ ἔχῃ; πάρφαινε μὰν τὸν ὁρ́κον, ὡσ ὀμιόμεθα. καλῶσ λέγεισ. ποῦ ’σθ’ ἡ Σκύθαινα; ποῖ βλέπεισ; θὲσ ἐσ τὸ πρόσθεν ὑπτίαν τὴν ἀσπίδα, καί μοι δότω τὰ τόμιά τισ. Λυσιστράτη τίν’ ὁρ́κον ὁρκώσεισ ποθ’ ἡμᾶσ; ὅντινα; εἰσ ἀσπίδ’, ὥσπερ φάσ’ ἐν Αἰσχύλῳ ποτέ, μηλοσφαγούσασ. μὴ σύ γ’ ὦ Λυσιστράτη εἰσ ἀσπίδ’ ὀμόσῃσ μηδὲν εἰρήνησ πέρι. τίσ ἂν οὖν γένοιτ’ ἂν ὁρ́κοσ; εἰ λευκόν ποθεν ἵππον λαβοῦσαι τόμιον ἐντεμοίμεθα. ποῖ λευκὸν ἵππον; ἀλλὰ πῶσ ὀμούμεθα ἡμεῖσ; ἐγώ σοι νὴ Δί’, ἢν βούλῃ, φράσω. θεῖσαι μέλαιναν κύλικα μεγάλην ὑπτίαν, μηλοσφαγοῦσαι Θάσιον οἴνου σταμνίον ὀμόσωμεν ἐσ τὴν κύλικα μὴ ’πιχεῖν ὕδωρ. φεῦ δᾶ τὸν ὁρ́κον ἄφατον ὡσ ἐπαινίω. φερέτω κύλικά τισ ἔνδοθεν καὶ σταμνίον. ὦ φίλταται γυναῖκεσ, <ὁ> κεραμεὼν ὅσοσ. ταύτην μὲν ἄν τισ εὐθὺσ ἡσθείη λαβών. καταθεῖσα ταύτην προσλαβοῦ μοι τοῦ κάπρου. δέσποινα Πειθοῖ καὶ κύλιξ φιλοτησία, τὰ σφάγια δέξαι ταῖσ γυναιξὶν εὐμενήσ. εὔχρων γε θαἶμα κἀποπυτίζει καλῶσ. καὶ μὰν ποτόδδει γ’ ἁδὺ ναὶ τὸν Κάστορα. ἐᾶτε πρώτην μ’ ὦ γυναῖκεσ ὀμνύναι. μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὔκ, ἐάν γε μὴ λάχῃσ. λάζυσθε πᾶσαι τῆσ κύλικοσ ὦ Λαμπιτοῖ· λεγέτω δ’ ὑπὲρ ὑμῶν μί’ ἅπερ ἂν κἀγὼ λέγω· ὑμεῖσ δ’ ἐπομεῖσθε ταὐτὰ κἀμπεδώσετε. οὐκ ἔστιν οὐδεὶσ οὔτε μοιχὸσ οὔτ’ ἀνήρ ‐ οὐκ ἔστιν οὐδεὶσ οὔτε μοιχὸσ οὔτ’ ἀνήρ ‐ ὅστισ πρὸσ ἐμὲ πρόσεισιν ἐστυκώσ. λέγε.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION