헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΛψσιστρ́01́

(아리스토파네스, Lysistrata, Prologue)

ἀλλ’ εἴ τισ ἐσ Βακχεῖον αὐτὰσ ἐκάλεσεν, ἢ ’σ Πανὸσ ἢ ’πὶ Κωλιάδ’ ἢ ’σ Γενετυλλίδοσ, οὐδ’ ἂν διελθεῖν ἦν ἂν ὑπὸ τῶν τυμπάνων. νῦν δ’ οὐδεμία πάρεστιν ἐνταυθοῖ γυνή· πλὴν ἥ γ’ ἐμὴ κωμῆτισ ἥδ’ ἐξέρχεται. χαῖρ’ ὦ Καλονίκη. καὶ σύ γ’ ὦ Λυσιστράτη. τί συντετάραξαι; μὴ σκυθρώπαζ’ ὦ τέκνον. οὐ γὰρ πρέπει σοι τοξοποιεῖν τὰσ ὀφρῦσ. ἀλλ’ ὦ Καλονίκη κάομαι τὴν καρδίαν, καὶ πόλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν τῶν γυναικῶν ἄχθομαι, ὁτιὴ παρὰ μὲν τοῖσ ἀνδράσιν νενομίσμεθα εἶναι πανοῦργοι ‐ καὶ γάρ ἐσμεν νὴ Δία. εἰρημένον δ’ αὐταῖσ ἀπαντᾶν ἐνθάδε βουλευσομέναισιν οὐ περὶ φαύλου πράγματοσ, εὕδουσι κοὐχ ἥκουσιν. ἀλλ’ ὦ φιλτάτη ἥξουσι· χαλεπή τοι γυναικῶν ἔξοδοσ. ἡ μὲν γὰρ ἡμῶν περὶ τὸν ἄνδρ’ ἐκύπτασεν, ἡ δ’ οἰκέτην ἤγειρεν, ἡ δὲ παιδίον κατέκλινεν, ἡ δ’ ἔλουσεν, ἡ δ’ ἐψώμισεν. ἀλλ’ ἕτερά τἄρ’ ἦν τῶνδε προὐργιαίτερα αὐταῖσ. τί δ’ ἐστὶν ὦ φίλη Λυσιστράτη, ἐφ’ ὅ τι ποθ’ ἡμᾶσ τὰσ γυναῖκασ συγκαλεῖσ; τί τὸ πρᾶγμα; πηλίκον τι; μέγα. μῶν καὶ παχύ; καὶ νὴ Δία παχύ. κᾆτα πῶσ οὐχ ἥκομεν; οὐχ οὗτοσ ὁ τρόποσ· ταχὺ γὰρ ἂν ξυνήλθομεν. ἀλλ’ ἔστιν ὑπ’ ἐμοῦ πρᾶγμ’ ἀνεζητημένον πολλαῖσί τ’ ἀγρυπνίαισιν ἐρριπτασμένον. ἦ πού τι λεπτόν ἐστι τοὐρριπτασμένον. οὕτω γε λεπτὸν ὥσθ’ ὅλησ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐν ταῖσ γυναιξίν ἐστιν ἡ σωτηρία. ἐν ταῖσ γυναιξίν; ἐπ’ ὀλίγου γ’ ὠχεῖτ’ ἄρα. ὡσ ἔστ’ ἐν ἡμῖν τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα, ἢ μηκέτ’ εἶναι μήτε Πελοποννησίουσ ‐ βέλτιστα τοίνυν μηκέτ’ εἶναι νὴ Δία. Βοιωτίουσ τε πάντασ ἐξολωλέναι. μὴ δῆτα πάντασ γ’, ἀλλ’ ἄφελε τὰσ ἐγχέλεισ. περὶ τῶν Ἀθηνῶν δ’ οὐκ ἐπιγλωττήσομαι τοιοῦτον οὐδέν· ἀλλ’ ὑπονόησον σύ μοι. ἢν δὲ ξυνέλθωσ’ αἱ γυναῖκεσ ἐνθάδε αἵ τ’ ἐκ Βοιωτῶν αἵ τε Πελοποννησίων ἡμεῖσ τε, κοινῇ σώσομεν τὴν Ἑλλάδα. τί δ’ ἂν γυναῖκεσ φρόνιμον ἐργασαίατο ἢ λαμπρόν, αἳ καθήμεθ’ ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι καὶ Κιμμερίκ’ ὀρθοστάδια καὶ περιβαρίδασ; ταῦτ’ αὐτὰ γάρ τοι κἄσθ’ ἃ σώσειν προσδοκῶ, τὰ κροκωτίδια καὶ τὰ μύρα χαἰ περιβαρίδεσ χἤγχουσα καὶ τὰ διαφανῆ χιτώνια.

τίνα δὴ τρόπον ποθ’; ὥστε τῶν νῦν μηδένα ἀνδρῶν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἄρεσθαι δόρυ ‐ κροκωτὸν ἄρα νὴ τὼ θεὼ ’γὼ βάψομαι. μηδ’ ἀσπίδα λαβεῖν ‐ Κιμμερικὸν ἐνδύσομαι. μηδὲ ξιφίδιον. κτήσομαι περιβαρίδασ. ἆρ’ οὐ παρεῖναι τὰσ γυναῖκασ δῆτ’ ἐχρῆν; οὐ γὰρ μὰ Δί’ ἀλλὰ πετομένασ ἥκειν πάλαι. ἀλλ’ ὦ μέλ’ ὄψει τοι σφόδρ’ αὐτὰσ Ἀττικάσ, ἅπαντα δρώσασ τοῦ δέοντοσ ὕστερον. ἀλλ’ οὐδὲ Παράλων οὐδεμία γυνὴ πάρα, οὐδ’ ἐκ Σαλαμῖνοσ. ἀλλ’ ἐκεῖναί γ’ οἶδ’ ὅτι ἐπὶ τῶν κελήτων διαβεβήκασ’ ὄρθριαι. οὐδ’ ἃσ προσεδόκων κἀλογιζόμην ἐγὼ πρώτασ παρέσεσθαι δεῦρο τὰσ Ἀχαρνέων γυναῖκασ, οὐχ ἥκουσιν. ἡ γοῦν Θεογένουσ ὡσ δεῦρ’ ἰοῦσα θοὐκάταιον ἤρετο. ἀτὰρ αἵδε καὶ δή σοι προσέρχονταί τινεσ. αἱδί θ’ ἕτεραι χωροῦσί τινεσ. ἰοὺ ἰού, πόθεν εἰσίν; Ἀναγυρουντόθεν. νὴ τὸν Δία· ὁ γοῦν ἀνάγυρόσ μοι κεκινῆσθαι δοκεῖ. μῶν ὕστεραι πάρεσμεν ὦ Λυσιστράτη; τί φῄσ; τί σιγᾷσ; οὔ σ’ ἐπαινῶ Μυρρίνη ἥκουσαν ἄρτι περὶ τοιούτου πράγματοσ. μόλισ γὰρ ηὑρ͂ον ἐν σκότῳ τὸ ζώνιον. ἀλλ’ εἴ τι πάνυ δεῖ, ταῖσ παρούσαισιν λέγε. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἐπαναμείνωμεν ὀλίγου γ’ οὕνεκα τάσ τ’ ἐκ Βοιωτῶν τάσ τε Πελοποννησίων γυναῖκασ ἐλθεῖν. πολὺ σὺ κάλλιον λέγεισ. ἡδὶ δὲ καὶ δὴ Λαμπιτὼ προσέρχεται. ὦ φιλτάτη Λάκαινα χαῖρε Λαμπιτοῖ. οἱο͂ν τὸ κάλλοσ γλυκυτάτη σου φαίνεται. ὡσ δ’ εὐχροεῖσ, ὡσ δὲ σφριγᾷ τὸ σῶμά σου. κἂν ταῦρον ἄγχοισ. μάλα γ’ οἰῶ ναὶ τὼ σιώ· γυμνάδδομαι γὰρ καὶ ποτὶ πυγὰν ἅλλομαι. ὡσ δὴ καλὸν τὸ χρῆμα τιτθίων ἔχεισ. ᾇπερ ἱερεῖόν τοί μ’ ὑποψαλάσσετε. ἡδὶ δὲ ποδαπή ’σθ’ ἡ νεᾶνισ ἡτέρα; πρέσβειρά τοι ναὶ τὼ σιὼ Βοιωτία ἵκει ποθ’ ὑμέ.

νὴ μὰ Δία Βοιωτία, καλόν γ’ ἔχουσα τὸ πεδίον. καὶ νὴ Δία κομψότατα τὴν βληχώ γε παρατετιλμένη. τίσ δ’ ἡτέρα παῖσ; χαί̈α ναὶ τὼ σιώ, Κορινθία δ’ αὖ. χαί̈α νὴ τὸν Δία δήλη ’στὶν οὖσα ταυταγὶ τἀντευθενί. τίσ δ’ αὖ ξυναλίαξε τόνδε τὸν στόλον τὸν τᾶν γυναικῶν; ἥδ’ ἐγώ. μύσιδδέ τοι ὅ τι λῇσ ποθ’ ἁμέ. νὴ Δί’ ὦ φίλη γύναι, λέγε δῆτα τὸ σπουδαῖον ὅ τι τοῦτ’ ἐστί σοι. λέγοιμ’ ἂν ἤδη. πρὶν λέγειν <δ’>, ὑμᾶσ τοδὶ ἐπερήσομαί τι μικρόν. ὅ τι βούλει γε σύ. τοὺσ πατέρασ οὐ ποθεῖτε τοὺσ τῶν παιδίων ἐπὶ στρατιᾶσ ἀπόντασ; εὖ γὰρ οἶδ’ ὅτι πάσαισιν ὑμῖν ἐστιν ἀποδημῶν ἀνήρ. ὁ γοῦν ἐμὸσ ἀνὴρ πέντε μῆνασ ὦ τάλαν ἄπεστιν ἐπὶ Θρᾴκησ φυλάττων Εὐκράτη. ὁ δ’ ἐμόσ γε τελέουσ ἑπτὰ μῆνασ ἐν Πύλῳ. ὁ δ’ ἐμόσ γα καἴ κ’ ἐκ τᾶσ ταγᾶσ ἔλσῃ ποκά, πορπακισάμενοσ φροῦδοσ ἀμπτάμενοσ ἔβα. ἀλλ’ οὐδὲ μοιχοῦ καταλέλειπται φεψάλυξ. ἐξ οὗ γὰρ ἡμᾶσ προὔδοσαν Μιλήσιοι, οὐκ εἶδον οὐδ’ ὄλισβον ὀκτωδάκτυλον, ὃσ ἦν ἂν ἡμῖν σκυτίνη ’πικουρία. ἐθέλοιτ’ ἂν οὖν, εἰ μηχανὴν εὑρ́οιμ’ ἐγώ, μετ’ ἐμοῦ καταλῦσαι τὸν πόλεμον; νὴ τὼ θεώ· ἔγωγ’ ἂν <οὖν> κἂν εἴ με χρείη τοὔγκυκλον τουτὶ καταθεῖσαν ἐκπιεῖν αὐθημερόν. ἐγὼ δέ γ’ ἂν κἂν ὡσπερεὶ ψῆτταν δοκῶ δοῦναι ἂν ἐμαυτῆσ παρατεμοῦσα θἤμισυ. ἐγὼ δὲ καί κα ποττὸ Ταύ̈γετόν γ’ ἄνω ἔλσοιμ’ ὅπᾳ μέλλοιμί γ’ εἰράναν ἰδεῖν. λέγοιμ’ ἄν· οὐ δεῖ γὰρ κεκρύφθαι τὸν λόγον. ἡμῖν γὰρ ὦ γυναῖκεσ, εἴπερ μέλλομεν ἀναγκάσειν τοὺσ ἄνδρασ εἰρήνην ἄγειν, ἀφεκτέ’ ἐστὶ ‐ τοῦ; φράσον. ποιήσετ’ οὖν; ποιήσομεν, κἂν ἀποθανεῖν ἡμᾶσ δέῃ. ἀφεκτέα τοίνυν ἐστὶν ἡμῖν τοῦ πέουσ. τί μοι μεταστρέφεσθε; ποῖ βαδίζετε; αὗται τί μοιμυᾶτε κἀνανεύετε; τί χρὼσ τέτραπται; τί δάκρυον κατείβεται; ποιήσετ’ ἢ οὐ ποιήσετ’; ἢ τί μέλλετε; οὐκ ἂν ποιήσαιμ’, ἀλλ’ ὁ πόλεμοσ ἑρπέτω. μὰ Δί’ οὐδ’ ἐγὼ γάρ, ἀλλ’ ὁ πόλεμοσ ἑρπέτω.

ταυτὶ σὺ λέγεισ ὦ ψῆττα; καὶ μὴν ἄρτι γε ἔφησθα σαυτῆσ κἂν παρατεμεῖν θἤμισυ. ἄλλ’ ἄλλ’ ὅ τι βούλει· κἄν με χρῇ διὰ τοῦ πυρὸσ ἐθέλω βαδίζειν· τοῦτο μᾶλλον τοῦ πέουσ. οὐδὲν γὰρ οἱο͂ν ὦ φίλη Λυσιστράτη. τί δαὶ σύ; κἀγὼ βούλομαι διὰ τοῦ πυρόσ. ὦ παγκατάπυγον θἠμέτερον ἅπαν γένοσ, οὐκ ἐτὸσ ἀφ’ ἡμῶν εἰσιν αἱ τραγῳδίαι. οὐδὲν γάρ ἐσμεν πλὴν Ποσειδῶν καὶ σκάφη. ἀλλ’ ὦ φίλη Λάκαινα, σὺ γὰρ ἐὰν γένῃ μόνη μετ’ ἐμοῦ, τὸ πρᾶγμ’ ἀνασωσαίμεσθ’ ἔτ’ <ἄν>, ξυμψήφισαί μοι. χαλεπὰ μὲν ναὶ τὼ σιὼ γυναῖκάσ ἐσθ’ ὑπνῶν ἄνευ ψωλᾶσ μόνασ. ὅμωσ γα μάν· δεῖ τᾶσ γὰρ εἰράνασ μάλ’ αὖ. ὦ φιλτάτη σὺ καὶ μόνη τούτων γυνή. εἰ δ’ ὡσ μάλιστ’ ἀπεχοίμεθ’ οὗ σὺ δὴ λέγεισ, ὃ μὴ γένοιτο, μᾶλλον ἂν διὰ τουτογὶ γένοιτ’ ἂν εἰρήνη; πολύ γε νὴ τὼ θεώ. εἰ γὰρ καθοίμεθ’ ἔνδον ἐντετριμμέναι, κἀν τοῖσ χιτωνίοισι τοῖσ Ἀμοργίνοισ γυμναὶ παρίοιμεν δέλτα παρατετιλμέναι, στύοιντο δ’ ἅνδρεσ κἀπιθυμοῖεν σπλεκοῦν, ἡμεῖσ δὲ μὴ προσίοιμεν ἀλλ’ ἀπεχοίμεθα, σπονδὰσ ποιήσαιντ’ ἂν ταχέωσ, εὖ οἶδ’ ὅτι. ὁ γῶν Μενέλαοσ τᾶσ Ἑλένασ τὰ μᾶλά πᾳ γυμνᾶσ παραϊδὼν ἐξέβαλ’, οἰῶ, τὸ ξίφοσ. τί δ’ ἢν ἀφιῶσ’ ἅνδρεσ ἡμᾶσ ὦ μέλε; τὸ τοῦ Φερεκράτουσ, κύνα δέρειν δεδαρμένην. φλυαρία ταῦτ’ ἐστὶ τὰ μεμιμημένα. ἐὰν λαβόντεσ δ’ ἐσ τὸ δωμάτιον βίᾳ ἕλκωσιν ἡμᾶσ; ἀντέχου σὺ τῶν θυρῶν. ἐὰν δὲ τύπτωσιν; παρέχειν χρὴ κακὰ κακῶσ. οὐ γὰρ ἔνι τούτοισ ἡδονὴ τοῖσ πρὸσ βίαν. κἄλλωσ ὀδυνᾶν χρή· κἀμέλει ταχέωσ πάνυ ἀπεροῦσιν. οὐ γὰρ οὐδέποτ’ εὐφρανθήσεται ἀνήρ, ἐὰν μὴ τῇ γυναικὶ συμφέρῃ. εἴ τοι δοκεῖ σφῷν ταῦτα, χἠμῖν ξυνδοκεῖ. καὶ τὼσ μὲν ἁμῶν ἄνδρασ ἁμὲσ πείσομεσ παντᾷ δικαίωσ ἄδολον εἰράναν ἄγειν· τὸν τῶν Ἀσαναίων γα μὰν ῥυάχετον πᾷ κά τισ ἀμπείσειεν αὖ μὴ πλαδδιῆν; ἡμεῖσ ἀμέλει σοι τά γε παρ’ ἡμῖν πείσομεν. οὐχ ἇσ πόδασ κ’ ἔχωντι ταὶ τριήρεεσ, καὶ τὠργύριον τὤβυσσον ᾖ πὰρ τᾷ σιῷ. ἀλλ’ ἔστι καὶ τοῦτ’ εὖ παρεσκευασμένον·

καταληψόμεθα γὰρ τὴν ἀκρόπολιν τήμερον. ταῖσ πρεσβυτάταισ γὰρ προστέτακται τοῦτο δρᾶν, ἑώσ ἂν ἡμεῖσ ταῦτα συντιθώμεθα, θύειν δοκούσαισ καταλαβεῖν τὴν ἀκρόπολιν. παντᾷ κ’ ἔχοι, καὶ τᾷδε γὰρ λέγεισ καλῶσ. τί δῆτα ταῦτ’ οὐχ ὡσ τάχιστ’ ὦ Λαμπιτοῖ ξυνωμόσαμεν, ὅπωσ ἂν ἀρρήκτωσ ἔχῃ; πάρφαινε μὰν τὸν ὁρ́κον, ὡσ ὀμιόμεθα. καλῶσ λέγεισ. ποῦ ’σθ’ ἡ Σκύθαινα; ποῖ βλέπεισ; θὲσ ἐσ τὸ πρόσθεν ὑπτίαν τὴν ἀσπίδα, καί μοι δότω τὰ τόμιά τισ. Λυσιστράτη τίν’ ὁρ́κον ὁρκώσεισ ποθ’ ἡμᾶσ; ὅντινα; εἰσ ἀσπίδ’, ὥσπερ φάσ’ ἐν Αἰσχύλῳ ποτέ, μηλοσφαγούσασ. μὴ σύ γ’ ὦ Λυσιστράτη εἰσ ἀσπίδ’ ὀμόσῃσ μηδὲν εἰρήνησ πέρι. τίσ ἂν οὖν γένοιτ’ ἂν ὁρ́κοσ; εἰ λευκόν ποθεν ἵππον λαβοῦσαι τόμιον ἐντεμοίμεθα. ποῖ λευκὸν ἵππον; ἀλλὰ πῶσ ὀμούμεθα ἡμεῖσ; ἐγώ σοι νὴ Δί’, ἢν βούλῃ, φράσω. θεῖσαι μέλαιναν κύλικα μεγάλην ὑπτίαν, μηλοσφαγοῦσαι Θάσιον οἴνου σταμνίον ὀμόσωμεν ἐσ τὴν κύλικα μὴ ’πιχεῖν ὕδωρ. φεῦ δᾶ τὸν ὁρ́κον ἄφατον ὡσ ἐπαινίω. φερέτω κύλικά τισ ἔνδοθεν καὶ σταμνίον. ὦ φίλταται γυναῖκεσ, <ὁ> κεραμεὼν ὅσοσ. ταύτην μὲν ἄν τισ εὐθὺσ ἡσθείη λαβών. καταθεῖσα ταύτην προσλαβοῦ μοι τοῦ κάπρου. δέσποινα Πειθοῖ καὶ κύλιξ φιλοτησία, τὰ σφάγια δέξαι ταῖσ γυναιξὶν εὐμενήσ. εὔχρων γε θαἶμα κἀποπυτίζει καλῶσ. καὶ μὰν ποτόδδει γ’ ἁδὺ ναὶ τὸν Κάστορα. ἐᾶτε πρώτην μ’ ὦ γυναῖκεσ ὀμνύναι. μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὔκ, ἐάν γε μὴ λάχῃσ. λάζυσθε πᾶσαι τῆσ κύλικοσ ὦ Λαμπιτοῖ· λεγέτω δ’ ὑπὲρ ὑμῶν μί’ ἅπερ ἂν κἀγὼ λέγω· ὑμεῖσ δ’ ἐπομεῖσθε ταὐτὰ κἀμπεδώσετε. οὐκ ἔστιν οὐδεὶσ οὔτε μοιχὸσ οὔτ’ ἀνήρ ‐ οὐκ ἔστιν οὐδεὶσ οὔτε μοιχὸσ οὔτ’ ἀνήρ ‐ ὅστισ πρὸσ ἐμὲ πρόσεισιν ἐστυκώσ. λέγε. ὅστισ πρὸσ ἐμὲ πρόσεισιν ἐστυκώσ.

παπαῖ ὑπολύεταί μου τὰ γόνατ’ ὦ Λυσιστράτη. οἴκοι δ’ ἀταυρώτη διάξω τὸν βίον ‐ οἴκοι δ’ ἀταυρώτη διάξω τὸν βίον ‐ κροκωτοφοροῦσα καὶ κεκαλλωπισμένη, ‐ κροκωτοφοροῦσα καὶ κεκαλλωπισμένη, ‐ ὅπωσ ἂν ἁνὴρ ἐπιτυφῇ μάλιστά μου· ὅπωσ ἂν ἁνὴρ ἐπιτυφῇ μάλιστά μου· κοὐδέποθ’ ἑκοῦσα τἀνδρὶ τὠμῷ πείσομαι. κοὐδέποθ’ ἑκοῦσα τἀνδρὶ τὠμῷ πείσομαι. ἐὰν δέ μ’ ἄκουσαν βιάζηται βίᾳ, ‐ ἐὰν δέ μ’ ἄκουσαν βιάζηται βίᾳ, ‐ κακῶσ παρέξω κοὐχὶ προσκινήσομαι. κακῶσ παρέξω κοὐχὶ προσκινήσομαι. οὐ πρὸσ τὸν ὄροφον ἀνατενῶ τὼ Περσικά. οὐ πρὸσ τὸν ὄροφον ἀνατενῶ τὼ Περσικά. οὐ στήσομαι λέαιν’ ἐπὶ τυροκνήστιδοσ. οὐ στήσομαι λέαιν’ ἐπὶ τυροκνήστιδοσ. ταῦτ’ ἐμπεδοῦσα μὲν πίοιμ’ ἐντευθενί· ταῦτ’ ἐμπεδοῦσα μὲν πίοιμ’ ἐντευθενί· εἰ δὲ παραβαίην, ὕδατοσ ἐμπλῇθ’ ἡ κύλιξ. εἰ δὲ παραβαίην, ὕδατοσ ἐμπλῇθ’ ἡ κύλιξ. συνεπόμνυθ’ ὑμεῖσ ταῦτα πᾶσαι; νὴ Δία. φέρ’ ἐγὼ καθαγίσω τήνδε. τὸ μέροσ γ’ ὦ φίλη, ὅπωσ ἂν ὦμεν εὐθὺσ ἀλλήλων φίλαι. τίσ ὡλολυγά; τοῦτ’ ἐκεῖν’ οὑγὼ ’λεγον· αἱ γὰρ γυναῖκεσ τὴν ἀκρόπολιν τῆσ θεοῦ ἤδη κατειλήφασιν. ἀλλ’ ὦ Λαμπιτοῖ σὺ μὲν βάδιζε καὶ τὰ παρ’ ὑμῶν εὖ τίθει, τασδὶ δ’ ὁμήρουσ κατάλιφ’ ἡμῖν ἐνθάδε· ἡμεῖσ δὲ ταῖσ ἄλλαισι ταῖσιν ἐν πόλει ξυνεμβάλωμεν εἰσιοῦσαι τοὺσ μοχλούσ. οὔκουν ἐφ’ ἡμᾶσ ξυμβοηθήσειν οἰεί τοὺσ ἄνδρασ εὐθύσ; ὀλίγον αὐτῶν μοι μέλει. οὐ γὰρ τοσαύτασ οὔτ’ ἀπειλὰσ οὔτε πῦρ ἥξουσ’ ἔχοντεσ ὥστ’ ἀνοῖξαι τὰσ πύλασ ταύτασ, ἐὰν μὴ ’φ’ οἷσιν ἡμεῖσ εἴπομεν. μὰ τὴν Ἀφροδίτην οὐδέποτέ γ’· ἄλλωσ γὰρ ἂν ἄμαχοι γυναῖκεσ καὶ μιαραὶ κεκλῄμεθ’ ἄν.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Lysistrata, Prologue

(아리스토파네스, Lysistrata, Prologue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION