Aristophanes, Lysistrata, Prologue 2:

ταῦτ’ αὐτὰ γάρ τοι κἄσθ’ ἃ σώσειν προσδοκῶ, τὰ κροκωτίδια καὶ τὰ μύρα χαἰ περιβαρίδεσ χἤγχουσα καὶ τὰ διαφανῆ χιτώνια. τίνα δὴ τρόπον ποθ’; ὥστε τῶν νῦν μηδένα ἀνδρῶν ἐπ’ ἀλλήλοισιν ἄρεσθαι δόρυ ‐ κροκωτὸν ἄρα νὴ τὼ θεὼ ’γὼ βάψομαι. μηδ’ ἀσπίδα λαβεῖν ‐ Κιμμερικὸν ἐνδύσομαι. μηδὲ ξιφίδιον. κτήσομαι περιβαρίδασ. ἆρ’ οὐ παρεῖναι τὰσ γυναῖκασ δῆτ’ ἐχρῆν; οὐ γὰρ μὰ Δί’ ἀλλὰ πετομένασ ἥκειν πάλαι. ἀλλ’ ὦ μέλ’ ὄψει τοι σφόδρ’ αὐτὰσ Ἀττικάσ, ἅπαντα δρώσασ τοῦ δέοντοσ ὕστερον. ἀλλ’ οὐδὲ Παράλων οὐδεμία γυνὴ πάρα, οὐδ’ ἐκ Σαλαμῖνοσ. ἀλλ’ ἐκεῖναί γ’ οἶδ’ ὅτι ἐπὶ τῶν κελήτων διαβεβήκασ’ ὄρθριαι. οὐδ’ ἃσ προσεδόκων κἀλογιζόμην ἐγὼ πρώτασ παρέσεσθαι δεῦρο τὰσ Ἀχαρνέων γυναῖκασ, οὐχ ἥκουσιν. ἡ γοῦν Θεογένουσ ὡσ δεῦρ’ ἰοῦσα θοὐκάταιον ἤρετο. ἀτὰρ αἵδε καὶ δή σοι προσέρχονταί τινεσ. αἱδί θ’ ἕτεραι χωροῦσί τινεσ. ἰοὺ ἰού, πόθεν εἰσίν; Ἀναγυρουντόθεν. νὴ τὸν Δία· ὁ γοῦν ἀνάγυρόσ μοι κεκινῆσθαι δοκεῖ. μῶν ὕστεραι πάρεσμεν ὦ Λυσιστράτη; τί φῄσ; τί σιγᾷσ; οὔ σ’ ἐπαινῶ Μυρρίνη ἥκουσαν ἄρτι περὶ τοιούτου πράγματοσ. μόλισ γὰρ ηὑρ͂ον ἐν σκότῳ τὸ ζώνιον. ἀλλ’ εἴ τι πάνυ δεῖ, ταῖσ παρούσαισιν λέγε. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἐπαναμείνωμεν ὀλίγου γ’ οὕνεκα τάσ τ’ ἐκ Βοιωτῶν τάσ τε Πελοποννησίων γυναῖκασ ἐλθεῖν. πολὺ σὺ κάλλιον λέγεισ. ἡδὶ δὲ καὶ δὴ Λαμπιτὼ προσέρχεται. ὦ φιλτάτη Λάκαινα χαῖρε Λαμπιτοῖ. οἱο͂ν τὸ κάλλοσ γλυκυτάτη σου φαίνεται. ὡσ δ’ εὐχροεῖσ, ὡσ δὲ σφριγᾷ τὸ σῶμά σου. κἂν ταῦρον ἄγχοισ. μάλα γ’ οἰῶ ναὶ τὼ σιώ· γυμνάδδομαι γὰρ καὶ ποτὶ πυγὰν ἅλλομαι. ὡσ δὴ καλὸν τὸ χρῆμα τιτθίων ἔχεισ. ᾇπερ ἱερεῖόν τοί μ’ ὑποψαλάσσετε. ἡδὶ δὲ ποδαπή ’σθ’ ἡ νεᾶνισ ἡτέρα;