Aristophanes, Lysistrata, Prologue 1:

ἀλλ’ εἴ τισ ἐσ Βακχεῖον αὐτὰσ ἐκάλεσεν, ἢ ’σ Πανὸσ ἢ ’πὶ Κωλιάδ’ ἢ ’σ Γενετυλλίδοσ, οὐδ’ ἂν διελθεῖν ἦν ἂν ὑπὸ τῶν τυμπάνων. νῦν δ’ οὐδεμία πάρεστιν ἐνταυθοῖ γυνή· πλὴν ἥ γ’ ἐμὴ κωμῆτισ ἥδ’ ἐξέρχεται. χαῖρ’ ὦ Καλονίκη. καὶ σύ γ’ ὦ Λυσιστράτη. τί συντετάραξαι; μὴ σκυθρώπαζ’ ὦ τέκνον. οὐ γὰρ πρέπει σοι τοξοποιεῖν τὰσ ὀφρῦσ. ἀλλ’ ὦ Καλονίκη κάομαι τὴν καρδίαν, καὶ πόλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν τῶν γυναικῶν ἄχθομαι, ὁτιὴ παρὰ μὲν τοῖσ ἀνδράσιν νενομίσμεθα εἶναι πανοῦργοι ‐ καὶ γάρ ἐσμεν νὴ Δία. εἰρημένον δ’ αὐταῖσ ἀπαντᾶν ἐνθάδε βουλευσομέναισιν οὐ περὶ φαύλου πράγματοσ, εὕδουσι κοὐχ ἥκουσιν. ἀλλ’ ὦ φιλτάτη ἥξουσι· χαλεπή τοι γυναικῶν ἔξοδοσ. ἡ μὲν γὰρ ἡμῶν περὶ τὸν ἄνδρ’ ἐκύπτασεν, ἡ δ’ οἰκέτην ἤγειρεν, ἡ δὲ παιδίον κατέκλινεν, ἡ δ’ ἔλουσεν, ἡ δ’ ἐψώμισεν. ἀλλ’ ἕτερά τἄρ’ ἦν τῶνδε προὐργιαίτερα αὐταῖσ. τί δ’ ἐστὶν ὦ φίλη Λυσιστράτη, ἐφ’ ὅ τι ποθ’ ἡμᾶσ τὰσ γυναῖκασ συγκαλεῖσ; τί τὸ πρᾶγμα; πηλίκον τι; μέγα. μῶν καὶ παχύ; καὶ νὴ Δία παχύ. κᾆτα πῶσ οὐχ ἥκομεν; οὐχ οὗτοσ ὁ τρόποσ· ταχὺ γὰρ ἂν ξυνήλθομεν. ἀλλ’ ἔστιν ὑπ’ ἐμοῦ πρᾶγμ’ ἀνεζητημένον πολλαῖσί τ’ ἀγρυπνίαισιν ἐρριπτασμένον. ἦ πού τι λεπτόν ἐστι τοὐρριπτασμένον. οὕτω γε λεπτὸν ὥσθ’ ὅλησ τῆσ Ἑλλάδοσ ἐν ταῖσ γυναιξίν ἐστιν ἡ σωτηρία. ἐν ταῖσ γυναιξίν; ἐπ’ ὀλίγου γ’ ὠχεῖτ’ ἄρα. ὡσ ἔστ’ ἐν ἡμῖν τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα, ἢ μηκέτ’ εἶναι μήτε Πελοποννησίουσ ‐ βέλτιστα τοίνυν μηκέτ’ εἶναι νὴ Δία. Βοιωτίουσ τε πάντασ ἐξολωλέναι. μὴ δῆτα πάντασ γ’, ἀλλ’ ἄφελε τὰσ ἐγχέλεισ. περὶ τῶν Ἀθηνῶν δ’ οὐκ ἐπιγλωττήσομαι τοιοῦτον οὐδέν· ἀλλ’ ὑπονόησον σύ μοι. ἢν δὲ ξυνέλθωσ’ αἱ γυναῖκεσ ἐνθάδε αἵ τ’ ἐκ Βοιωτῶν αἵ τε Πελοποννησίων ἡμεῖσ τε, κοινῇ σώσομεν τὴν Ἑλλάδα. τί δ’ ἂν γυναῖκεσ φρόνιμον ἐργασαίατο ἢ λαμπρόν, αἳ καθήμεθ’ ἐξηνθισμέναι, κροκωτοφοροῦσαι καὶ κεκαλλωπισμέναι καὶ Κιμμερίκ’ ὀρθοστάδια καὶ περιβαρίδασ;