Aristophanes, Ecclesiazusae, Episode 3:

ἀλλ’ ἦσαν ἥττουσ· ὁ δὲ κατεῖχε τῇ βοῇ, τὰσ μὲν γυναῖκασ πόλλ’ ἀγαθὰ λέγων, σὲ δὲ πολλὰ κακά. καὶ τί εἶπε; πρῶτον μέν σ’ ἔφη εἶναι πανοῦργον. καὶ σέ; μή πω τοῦτ’ ἔρῃ. κἄπειτα κλέπτην. ἐμὲ μόνον; καὶ νὴ Δία καὶ συκοφάντην. ἐμὲ μόνον; καὶ νὴ Δία τωνδὶ τὸ πλῆθοσ. τίσ δὲ τοῦτ’ ἄλλωσ λέγει; γυναῖκα δ’ εἶναι πρᾶγμ’ ἔφη νουβυστικὸν καὶ χρηματοποιόν· κοὔτε τἀπόρρητ’ ἔφη ἐκ Θεσμοφόροιν ἑκάστοτ’ αὐτὰσ ἐκφέρειν, σὲ δὲ κἀμὲ βουλεύοντε τοῦτο δρᾶν ἀεί. καὶ νὴ τὸν Ἑρμῆν τοῦτό γ’ οὐκ ἐψεύσατο. ἔπειτα συμβάλλειν πρὸσ ἀλλήλασ ἔφη ἱμάτια χρυσί’ ἀργύριον ἐκπώματα μόνασ μόναισ, οὐ μαρτύρων ἐναντίον, καὶ ταῦτ’ ἀποφέρειν πάντα κοὐκ ἀποστερεῖν, ἡμῶν δὲ τοὺσ πολλοὺσ ἔφασκε τοῦτο δρᾶν. νὴ τὸν Ποσειδῶ μαρτύρων γ’ ἐναντίον. οὐ συκοφαντεῖν, οὐ διώκειν, οὐδὲ τὸν δῆμον καταλύειν, ἀλλὰ πολλὰ κἀγαθά, ἕτερά τε πλεῖστα τὰσ γυναῖκασ ηὐλόγει. τί δῆτ’ ἔδοξεν; ἐπιτρέπειν γε τὴν πόλιν ταύταισ. ἐδόκει γὰρ τοῦτο μόνον ἐν τῇ πόλει οὔπω γεγενῆσθαι. καὶ δέδοκται; φήμ’ ἐγώ. ἅπαντά τ’ αὐταῖσ ἐστι προστεταγμένα ἃ τοῖσιν ἀστοῖσ ἔμελεν; οὕτω ταῦτ’ ἔχει. οὐδ’ ἐσ δικαστήριον ἄρ’ εἶμ’ ἀλλ’ ἡ γυνή; οὐδ’ ἔτι σὺ θρέψεισ οὓσ ἔχεισ ἀλλ’ ἡ γυνή. οὐδὲ στένειν τὸν ὄρθρον ἔτι πρᾶγμ’ ἆρά μοι; μὰ Δί’ ἀλλὰ ταῖσ γυναιξὶ ταῦτ’ ἤδη μέλει· σὺ δ’ ἀστενακτὶ περδόμενοσ οἴκοι μενεῖσ. ἐκεῖνο δεινὸν τοῖσιν ἡλίκοισι νῷν, μὴ παραλαβοῦσαι τῆσ πόλεωσ τὰσ ἡνίασ ἔπειτ’ ἀναγκάζωσι πρὸσ βίαν ‐ τί δρᾶν; κινεῖν ἑαυτάσ. ἢν δὲ μὴ δυνώμεθα; ἄριστον οὐ δώσουσι. σὺ δέ γε νὴ Δία δρᾶ ταῦθ’, ἵν’ ἀριστᾷσ τε καὶ κινῇσ ἅμα. τὸ πρὸσ βίαν δεινότατον. ἀλλ’ εἰ τῇ πόλει τοῦτο ξυνοίσει, ταῦτα χρὴ πάντ’ ἄνδρα δρᾶν. λόγοσ γέ τοί τισ ἔστι τῶν γεραιτέρων, ἀνόηθ’ ὅσ’ ἂν καὶ μῶρα βουλευσώμεθα, ἅπαντ’ ἐπὶ τὸ βέλτιον ἡμῖν ξυμφέρειν. καὶ ξυμφέροι γ’ ὦ πότνια Παλλὰσ καὶ θεοί. ἀλλ’ εἶμι· σὺ δ’ ὑγίαινε. καὶ σύ γ’ ὦ Χρέμησ.