헬라어 문장 검색 - ΑριστοπήΕξξλεσί01́

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Prologue)

Ὦ λαμπρὸν ὄμμα τοῦ τροχηλάτου λύχνου κάλλιστ’ ἐν εὐστόχοισιν ἐζητημένον· γονάσ τε γὰρ σὰσ καὶ τύχασ δηλώσομεν· τροχῷ γὰρ ἐλαθεὶσ κεραμικῆσ ῥύμησ ὕπο μυκτῆρσι λαμπρὰσ ἡλίου τιμὰσ ἔχεισ· ὁρ́μα φλογὸσ σημεῖα τὰ ξυγκείμενα. σοὶ γὰρ μόνῳ δηλοῦμεν εἰκότωσ, ἐπεὶ κἀν τοῖσι δωματίοισιν Ἀφροδίτησ τρόπων πειρωμέναισι πλησίον παραστατεῖσ, λορδουμένων τε σωμάτων ἐπιστάτην ὀφθαλμὸν οὐδεὶσ τὸν σὸν ἐξείργει δόμων. μόνοσ δὲ μηρῶν εἰσ ἀπορρήτουσ μυχοὺσ λάμπεισ ἀφεύων τὴν ἐπανθοῦσαν τρίχα· στοάσ τε καρποῦ Βακχίου τε νάματοσ πλήρεισ ὑποιγνύσαισι συμπαραστατεῖσ· καὶ ταῦτα συνδρῶν οὐ λαλεῖσ τοῖσ πλησίον. ἀνθ’ ὧν συνείσει καὶ τὰ νῦν βουλεύματα ὅσα Σκίροισ ἔδοξε ταῖσ ἐμαῖσ φίλαισ. ἀλλ’ οὐδεμία πάρεστιν ἃσ ἥκειν ἐχρῆν. καίτοι πρὸσ ὄρθρον γ’ ἐστίν· ἡ δ’ ἐκκλησία αὐτίκα μάλ’ ἔσται· καταλαβεῖν δ’ ἡμᾶσ ἕδρασ, ἃσ Φυρόμαχόσ ποτ’ εἶπεν, εἰ μέμνησθ’ ἔτι, δεῖ τὰσ ἑτέρασ πωσ κἀγκαθεζομένασ λαθεῖν. τί δῆτ’ ἂν εἰή; πότερον οὐκ ἐρραμμένουσ ἔχουσι τοὺσ πώγωνασ, οὓσ εἴρητ’ ἔχειν; ἢ θαἰμάτια τἀνδρεῖα κλεψάσαισ λαθεῖν ἦν χαλεπὸν αὐταῖσ; ἀλλ’ ὁρῶ τονδὶ λύχνον προσιόντα. φέρε νυν ἐπαναχωρήσω πάλιν, μὴ καί τισ ὢν ἀνὴρ ὁ προσιὼν τυγχάνῃ. ὡρ́α βαδίζειν, ὡσ ὁ κῆρυξ ἀρτίωσ ἡμῶν προσιουσῶν δεύτερον κεκόκκυκεν. ἐγὼ δέ γ’ ὑμᾶσ προσδοκῶσ’ ἠγρηγόρη τὴν νύκτα πᾶσαν. ἀλλὰ φέρε τὴν γείτονα τήνδ’ ἐκκαλέσωμαι θρυγονῶσα τὴν θύραν. δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρ’ αὐτῆσ λαθεῖν. ἤκουσά τοι ὑποδουμένη τὸ κνῦμά σου τῶν δακτύλων, ἅτ’ οὐ καταδαρθοῦσ’. ὁ γὰρ ἀνὴρ ὦ φιλτάτη, Σαλαμίνιοσ γάρ ἐστιν ᾧ ξύνειμ’ ἐγώ, τὴν νύχθ’ ὅλην ἤλαυνέ μ’ ἐν τοῖσ στρώμασιν, ὥστ’ ἄρτι τουτὶ θοἰμάτιον αὐτοῦ ’λαβον. καὶ μὴν ὁρῶ καὶ Κλειναρέτην καὶ Σωστράτην προσιοῦσαν ἤδη τήνδε καὶ Φιλαινέτην.

οὔκουν ἐπείξεσθ’; ὡσ Γλύκη κατώμοσεν τὴν ὑστάτην ἥκουσαν οἴνου τρεῖσ χοᾶσ ἡμῶν ἀποτείσειν κἀρεβίνθων χοίνικα. τὴν Σμικυθίωνοσ δ’ οὐχ ὁρᾷσ Μελιστίχην σπεύδουσαν ἐν ταῖσ ἐμβάσιν; καίτοι δοκεῖ κατὰ σχολὴν παρὰ τἀνδρὸσ ἐξελθεῖν μόνη. τὴν τοῦ καπήλου δ’ οὐχ ὁρᾷσ Γευσιστράτην ἔχουσαν ἐν τῇ δεξιᾷ τὴν λαμπάδα; καὶ τὴν Φιλοδωρήτου τε καὶ Χαιρητάδου ὁρῶ προσιούσασ χἀτέρασ πολλὰσ πάνυ γυναῖκασ, ὅ τι πέρ ἐστ’ ὄφελοσ ἐν τῇ πόλει. καὶ πάνυ ταλαιπώρωσ ἔγωγ’ ὦ φιλτάτη ἐκδρᾶσα παρέδυν. ὁ γὰρ ἀνὴρ τὴν νύχθ’ ὅλην ἔβηττε τριχίδων ἑσπέρασ ἐμπλήμενοσ. κάθησθε τοίνυν, ὡσ <ἂν> ἀνέρωμαι τάδε ὑμᾶσ, ἐπειδὴ συλλελεγμένασ ὁρῶ, ὅσα Σκίροισ ἔδοξεν εἰ δεδράκατε. ἔγωγε. πρῶτον μέν γ’ ἔχω τὰσ μασχάλασ λόχμησ δασυτέρασ, καθάπερ ἦν ξυγκείμενον· ἔπειθ’ ὁπόθ’ ἁνὴρ εἰσ ἀγορὰν οἴχοιτό μου, ἀλειψαμένη τὸ σῶμ’ ὅλον δι’ ἡμέρασ ἐχραινόμην ἑστῶσα πρὸσ τὸν ἥλιον. κἄγωγε· τὸ ξυρὸν δέ γ’ ἐκ τῆσ οἰκίασ ἔρριψα πρῶτον, ἵνα δασυνθείην ὅλη καὶ μηδὲν εἰήν ἔτι γυναικὶ προσφερήσ. ἔχετε δὲ τοὺσ πώγωνασ, οὓσ εἴρητ’ ἔχειν πάσαισιν ἡμῖν, ὁπότε συλλεγοίμεθα; νὴ τὴν Ἑκάτην καλόν γ’ ἔγωγε τουτονί. κἄγωγ’ Ἑπικράτουσ οὐκ ὀλίγῳ καλλίονα. ὑμεῖσ δὲ τί φατε; φασί· κατανεύουσι γάρ. καὶ μὴν τά γ’ ἄλλ’ ὑμῖν ὁρῶ πεπραγμένα. Λακωνικὰσ γὰρ ἔχετε καὶ βακτηρίασ καὶ θαἰμάτια τἀνδρεῖα, καθάπερ εἴπομεν. ἔγωγέ τοι τὸ σκύταλον ἐξηνεγκάμην τὸ τοῦ Λαμίου τουτὶ καθεύδοντοσ λάθρᾳ. τοῦτ’ ἔστ’ ἐκείνων τῶν σκυτάλων ὧν πέρδεται. νὴ τὸν Δία τὸν σωτῆρ’ ἐπιτήδειόσ γ’ ἂν ἦν τὴν τοῦ πανόπτου διφθέραν ἐνημμένοσ εἴπερ τισ ἄλλοσ βουκολεῖν τὸ δήμιον. ἀλλ’ ἄγεθ’ ὅπωσ καὶ τἀπὶ τούτοισ δράσομεν, ἑώσ ἔτ’ ἐστὶν ἄστρα κατὰ τὸν οὐρανόν· ἡκκλησία δ’, εἰσ ἣν παρεσκευάσμεθα ἡμεῖσ βαδίζειν, ἐξ ἑώ γενήσεται. νὴ τὸν Δί’ ὥστε δεῖ σε καταλαβεῖν ἕδρασ ὑπὸ τῷ λίθῳ τῶν πρυτάνεων καταντικρύ.

ταυτί γέ τοι νὴ τὸν Δί’ ἐφερόμην, ἵνα πληρουμένησ ξαίνοιμι τῆσ ἐκκλησίασ. πληρουμένησ τάλαινα; νὴ τὴν Ἄρτεμιν ἔγωγε. τί γὰρ ἂν χεῖρον ἀκροῴμην ἄρα ξαίνουσα; γυμνὰ δ’ ἐστί μου τὰ παιδία. ἰδού γέ σε ξαίνουσαν, ἣν τοῦ σώματοσ οὐδὲν παραφῆναι τοῖσ καθημένοισ ἔδει. οὐκοῦν καλά γ’ ἂν πάθοιμεν, εἰ πλήρησ τύχοι ὁ δῆμοσ ὢν κἄπειθ’ ὑπερβαίνουσά τισ ἀναβαλλομένη δείξειε τὸν Φορμίσιον. ἢν δ’ ἐγκαθεζώμεσθα πρότεραι, λήσομεν ξυστειλάμεναι θαἰμάτια· τὸν πώγωνά τε ὅταν καθῶμεν ὃν περιδησόμεσθ’ ἐκεῖ, τίσ οὐκ ἂν ἡμᾶσ ἄνδρασ ἡγήσαιθ’ ὁρῶν; Ἀγύρριοσ γοῦν τὸν Προνόμου πώγων’ ἔχων λέληθε· καίτοι πρότερον ἦν οὗτοσ γυνή· νυνὶ δ’, ὁρᾷσ, πράττει τὰ μέγιστ’ ἐν τῇ πόλει. τούτου γε τοίνυν τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν τόλμημα τολμῶμεν τοσοῦτον οὕνεκα, ἤν πωσ παραλαβεῖν τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα δυνώμεθ’, ὥστ’ ἀγαθόν τι πρᾶξαι τὴν πόλιν· νῦν μὲν γὰρ οὔτε θέομεν οὔτ’ ἐλαύνομεν. καὶ πῶσ γυναικῶν θηλύφρων ξυνουσία δημηγορήσει; πολὺ μὲν οὖν ἄριστά που. λέγουσι γὰρ καὶ τῶν νεανίσκων ὅσοι πλεῖστα σποδοῦνται, δεινοτάτουσ εἶναι λέγειν· ἡμῖν δ’ ὑπάρχει τοῦτο κατὰ τύχην τινά. οὐκ οἶδα· δεινὸν δ’ ἐστὶν ἡ μὴ ’μπειρία. οὐκοῦν ἐπίτηδεσ ξυνελέγημεν ἐνθάδε, ὅπωσ προμελετήσωμεν ἁκεῖ δεῖ λέγειν. οὐκ ἂν φθάνοισ τὸ γένειον ἂν περιδουμένη ἄλλαι θ’ ὅσαι λαλεῖν μεμελετήκασί που. τίσ δ’ ὦ μέλ’ ἡμῶν οὐ λαλεῖν ἐπίσταται; ἴθι δὴ σὺ περιδοῦ καὶ ταχέωσ ἀνὴρ γενοῦ· ἐγὼ δὲ θεῖσα τοὺσ στεφάνουσ περιδήσομαι καὐτὴ μεθ’ ὑμῶν, ἤν τί μοι δόξῃ λέγειν. δεῦρ’ ὦ γλυκυτάτη Πραξαγόρα, σκέψαι τάλαν ὡσ καὶ καταγέλαστον τὸ πρᾶγμα φαίνεται. πῶσ καταγέλαστον; ὥσπερ εἴ τισ σηπίαισ πώγωνα περιδήσειεν ἐσταθευμέναισ. ὁ περιστίαρχοσ, περιφέρειν χρὴ τὴν γαλῆν.

πάριτ’ ἐσ τὸ πρόσθεν. Ἀρίφραδεσ παῦσαι λαλῶν. κάθιζε παριών. τίσ ἀγορεύειν βούλεται; ἐγώ. περίθου δὴ τὸν στέφανον τύχἀγαθῇ. ἰδού. λέγοισ ἄν. εἶτα πρὶν πιεῖν λέγω; ἰδοὺ πιεῖν. τί γὰρ ὦ μέλ’ ἐστεφανωσάμην; ἄπιθ’ ἐκποδών· τοιαῦτ’ ἂν ἡμᾶσ ἠργάσω κἀκεῖ. τί δ’; οὐ πίνουσι κἀν τἠκκλησίᾳ; ἰδού γε σοὶ πίνουσι. νὴ τὴν Ἄρτεμιν καὶ ταῦτα γ’ εὔζωρον. τὰ γοῦν βουλεύματα αὐτῶν ὅσ’ ἂν πράξωσιν ἐνθυμουμένοισ ὥσπερ μεθυόντων ἐστὶ παραπεπληγμένα. καὶ νὴ Δία σπένδουσί γ’· ἢ τίνοσ χάριν τοσαῦτ’ ἂν ηὔχοντ’, εἴπερ οἶνοσ μὴ παρῆν; καὶ λοιδοροῦνταί γ’ ὥσπερ ἐμπεπωκότεσ, καὶ τὸν παροινοῦντ’ ἐκφέρουσ’ οἱ τοξόται, σὺ μὲν βάδιζε καὶ κάθησ’· οὐδὲν γὰρ εἶ. νὴ τὸν Δί’ ἦ μοι μὴ γενειᾶν κρεῖττον ἦν· δίψῃ γάρ, ὡσ ἐοίκ’, ἀφαυανθήσομαι. ἔσθ’ ἥτισ ἑτέρα βούλεται λέγειν; ἐγώ. ἴθι δὴ στεφανοῦ· καὶ γὰρ τὸ χρῆμ’ ἐργάζεται. ἄγε νυν ὅπωσ ἀνδριστὶ καὶ καλῶσ ἐρεῖσ διερεισαμένη τὸ σχῆμα τῇ βακτηρίᾳ. ἐβουλόμην μὲν ἂν ἕτερον τῶν ἠθάδων λέγειν τὰ βέλτισθ’, ἵν’ ἐκαθήμην ἥσυχοσ· νῦν δ’ οὐκ ἐάσω κατά γε τὴν ἐμὴν μίαν ἐν τοῖσ καπηλείοισι λάκκουσ ἐμποιεῖν ὕδατοσ. ἐμοὶ μὲν οὐ δοκεῖ μὰ τὼ θεώ. μὰ τὼ θεώ; τάλαινα ποῦ τὸν νοῦν ἔχεισ; τί δ’ ἔστιν; οὐ γὰρ δὴ πιεῖν γ’ ᾔτησά σε. μὰ Δί’ ἀλλ’ ἀνὴρ ὢν τὼ θεὼ κατώμοσασ, καίτοι τά γ’ ἄλλ’ εἰποῦσα δεξιώτατα. ὢ νὴ τὸν Ἀπόλλω. παῦε τοίνυν, ὡσ ἐγὼ ἐκκλησιάσουσ’ οὐκ ἂν προβαίην τὸν πόδα τὸν ἕτερον, εἰ μὴ ταῦτ’ ἀκριβωθήσεται. φέρε τὸν στέφανον· ἐγὼ γὰρ αὖ λέξω πάλιν. οἶμαι γὰρ ἤδη μεμελετηκέναι καλῶσ. ἐμοὶ γὰρ ὦ γυναῖκεσ αἱ καθήμεναι ‐ γυναῖκασ αὖ δύστηνε τοὺσ ἄνδρασ λέγεισ; δι’ Ἐπίγονόν γ’ ἐκεῖνον· ἐπιβλέψασα γὰρ ἐκεῖσε πρὸσ γυναῖκασ ᾠόμην λέγειν. ἄπερρε καὶ σὺ καὶ κάθησ’ ἐντευθενί·

αὐτὴ γὰρ ὑμῶν γ’ ἕνεκά μοι λέξειν δοκῶ τονδὶ λαβοῦσα. τοῖσ θεοῖσ μὲν εὔχομαι τυχεῖν κατορθώσασα τὰ βεβουλευμένα. ἐμοὶ δ’ ἴσον μὲν τῆσδε τῆσ χώρασ μέτα ὅσονπερ ὑμῖν· ἄχθομαι δὲ καὶ φέρω τὰ τῆσ πόλεωσ ἅπαντα βαρέωσ πράγματα. ὁρῶ γὰρ αὐτὴν προστάταισι χρωμένην ἀεὶ πονηροῖσ· κἄν τισ ἡμέραν μίαν χρηστὸσ γένηται, δέκα πονηρὸσ γίγνεται. ἐπέτρεψασ ἑτέρῳ· πλείον’ ἔτι δράσει κακά. χαλεπὸν μὲν οὖν ἄνδρασ δυσαρέστουσ νουθετεῖν, οἳ τοὺσ φιλεῖν μὲν βουλομένουσ δεδοίκατε, τοὺσ δ’ οὐκ ἐθέλοντασ ἀντιβολεῖθ’ ἑκάστοτε. ἐκκλησίαισιν ἦν ὅτ’ οὐκ ἐχρώμεθα οὐδὲν τὸ παράπαν· ἀλλὰ τόν γ’ Ἀγύρριον πονηρὸν ἡγούμεσθα· νῦν δὲ χρωμένων ὁ μὲν λαβὼν ἀργύριον ὑπερεπῄνεσεν, ὁ δ’ οὐ λαβὼν εἶναι θανάτου φήσ’ ἀξίουσ τοὺσ μισθοφορεῖν ζητοῦντασ ἐν τἠκκλησίᾳ. νὴ τὴν Ἀφροδίτην εὖ γε ταυταγὶ λέγεισ. τάλαιν’ Ἀφροδίτην ὤμοσασ; χαρίεντά γ’ ἂν ἔδρασασ, εἰ τοῦτ’ εἶπασ ἐν τἠκκλησίᾳ. ἀλλ’ οὐκ ἂν εἶπον. μηδ’ ἐθίζου νῦν λέγειν. τὸ συμμαχικὸν αὖ τοῦθ’, ὅτ’ ἐσκοπούμεθα, εἰ μὴ γένοιτ’, ἀπολεῖν ἔφασκον τὴν πόλιν· ὅτε δὴ δ’ ἐγένετ’, ἤχθοντο, τῶν δὲ ῥητόρων ὁ τοῦτ’ ἀναπείσασ εὐθὺσ ἀποδρὰσ ᾤχετο. ναῦσ δεῖ καθέλκειν· τῷ πένητι μὲν δοκεῖ, τοῖσ πλουσίοισ δὲ καὶ γεωργοῖσ οὐ δοκεῖ. Κορινθίοισ ἄχθεσθε, κἀκεῖνοί γέ σοι· νῦν εἰσὶ χρηστοί, καὶ σύ νυν χρηστὸσ γενοῦ. Ἀργεῖοσ ἀμαθήσ, ἀλλ’ Ιἑρώνυμοσ σοφόσ· σωτηρία παρέκυψεν, ἀλλ’ ὡρᾴζεται Θρασύβουλοσ αὐτὸσ οὐχὶ παρακαλούμενοσ. ὡσ ξυνετὸσ ἁνήρ.

νῦν καλῶσ ἐπῄνεσασ. ὑμεῖσ γάρ ἐστ’ ὦ δῆμε τούτων αἴτιοι. τὰ δημόσια γὰρ μισθοφοροῦντεσ χρήματα ἰδίᾳ σκοπεῖσθ’ ἕκαστοσ ὅ τι τισ κερδανεῖ, τὸ δὲ κοινὸν ὥσπερ Αἴσιμοσ κυλίνδεται. ἢν οὖν ἐμοὶ πίθησθε, σωθήσεσθ’ ἔτι. ταῖσ γὰρ γυναιξὶ φημὶ χρῆναι τὴν πόλιν ἡμᾶσ παραδοῦναι. καὶ γὰρ ἐν ταῖσ οἰκίαισ ταύταισ ἐπιτρόποισ καὶ ταμίαισι χρώμεθα. εὖ γ’ εὖ γε νὴ Δί’ εὖ γε. λέγε λέγ’ ὦγαθέ. ὡσ δ’ εἰσὶν ἡμῶν τοὺσ τρόπουσ βελτίονεσ ἐγὼ διδάξω. πρῶτα μὲν γὰρ τἄρια βάπτουσι θερμῷ κατὰ τὸν ἀρχαῖον νόμον ἁπαξάπασαι, κοὐχὶ μεταπειρωμένασ ἴδοισ ἂν αὐτάσ. ἡ δ’ Ἀθηναίων πόλισ, εἰ τοῦτο χρηστῶσ εἶχεν, οὐκ ἂν ἐσῴζετο, εἰ μή τι καινὸν ἄλλο περιηργάζετο. καθήμεναι φρύγουσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· ἐπὶ τῆσ κεφαλῆσ φέρουσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· τὰ Θεσμοφόρι’ ἄγουσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· πέττουσι τοὺσ πλακοῦντασ ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· τοὺσ ἄνδρασ ἐπιτρίβουσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· μοιχοὺσ ἔχουσιν ἔνδον ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· αὑταῖσ παροψωνοῦσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· οἶνον φιλοῦσ’ εὔζωρον ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ· βινούμεναι χαίρουσιν ὥσπερ καὶ πρὸ τοῦ. ταύταισιν οὖν ὦνδρεσ παραδόντεσ τὴν πόλιν μὴ περιλαλῶμεν, μηδὲ πυνθανώμεθα τί ποτ’ ἄρα δρᾶν μέλλουσιν, ἀλλ’ ἁπλῷ τρόπῳ ἐῶμεν ἄρχειν, σκεψάμενοι ταυτὶ μόνα, ὡσ τοὺσ στρατιώτασ πρῶτον οὖσαι μητέρεσ σῴζειν ἐπιθυμήσουσιν· εἶτα σιτία τίσ τῆσ τεκούσησ μᾶλλον ἐπιπέμψειεν ἄν; χρήματα πορίζειν εὐπορώτατον γυνή, ἄρχουσά τ’ οὐκ ἂν ἐξαπατηθείη ποτέ· αὐταὶ γάρ εἰσιν ἐξαπατᾶν εἰθισμέναι. τὰ δ’ ἄλλ’ ἐάσω· ταῦτ’ ἐὰν πίθησθέ μοι, εὐδαιμονοῦντεσ τὸν βίον διάξετε. εὖ γ’ ὦ γλυκυτάτη Πραξαγόρα καὶ δεξιῶσ.

πόθεν ὦ τάλαινα ταῦτ’ ἔμαθεσ οὕτω καλῶσ; ἐν ταῖσ φυγαῖσ μετὰ τἀνδρὸσ ᾤκησ’ ἐν πυκνί· ἔπειτ’ ἀκούουσ’ ἐξέμαθον τῶν ῥητόρων. οὐκ ἐτὸσ ἄρ’ ὦ μέλ’ ἦσθα δεινὴ καὶ σοφή· καί σε στρατηγεῖν αἱ γυναῖκεσ αὐτόθεν αἱρούμεθ’, ἢν ταῦθ’ ἁπινοεῖσ κατεργάσῃ. ἀτὰρ ἢν Κέφαλόσ σοι λοιδορῆται προσφθαρείσ, πῶσ ἀντερεῖσ πρὸσ αὐτὸν ἐν τἠκκλησίᾳ; φήσω παραφρονεῖν αὐτόν. ἀλλὰ τοῦτό γε ἴσασι πάντεσ. ἀλλὰ καὶ μελαγχολᾶν. καὶ τοῦτ’ ἴσασιν. ἀλλὰ καὶ τὰ τρύβλια κακῶσ κεραμεύειν, τὴν δὲ πόλιν εὖ καὶ καλῶσ. τί δ’ ἢν Νεοκλείδησ ὁ γλάμων σε λοιδορῇ; τούτῳ μὲν εἶπον ἐσ κυνὸσ πυγὴν ὁρᾶν. τί δ’ ἢν ὑποκρούωσίν σε; προσκινήσομαι ἅτ’ οὐκ ἄπειροσ οὖσα πολλῶν κρουμάτων. ἐκεῖνο μόνον ἄσκεπτον, ἤν σ’ οἱ τοξόται ἕλκωσιν, ὅ τι δράσεισ ποτ’. ἐξαγκωνιῶ ὡδί· μέση γὰρ οὐδέποτε ληφθήσομαι. ἡμεῖσ δέ γ’, ἢν αἴρωσ’, ἐᾶν κελεύσομεν. ταυτὶ μὲν ἡμῖν ἐντεθύμηται καλῶσ ἐκεῖνο δ’ οὐ πεφροντίκαμεν, ὅτῳ τρόπῳ τὰσ χεῖρασ αἴρειν μνημονεύσομεν τότε. εἰθισμέναι γάρ ἐσμεν αἴρειν τὼ σκέλει. χαλεπὸν τὸ πρᾶγμ’· ὅμωσ δὲ χειροτονητέον ἐξωμισάσαισ τὸν ἕτερον βραχίονα. ἄγε νυν ἀναστέλλεσθ’ ἄνω τὰ χιτώνια· ὑποδεῖσθε δ’ ὡσ τάχιστα τὰσ Λακωνικάσ, ὥσπερ τὸν ἄνδρ’ ἐθεᾶσθ’, ὅτ’ εἰσ ἐκκλησίαν μέλλοι βαδίζειν ἢ θύραζ’ ἑκάστοτε. ἔπειτ’ ἐπειδὰν ταῦτα πάντ’ ἔχῃ καλῶσ, περιδεῖσθε τοὺσ πώγωνασ. ἡνίκ’ ἂν δέ γε τούτουσ ἀκριβώσητε περιηρμοσμέναι, καὶ θαἰμάτια τἀνδρεῖά γ’ ἅπερ ἐκλέψατε ἐπαναβάλεσθε, κᾆτα ταῖσ βακτηρίαισ ἐπερειδόμεναι βαδίζετ’ ᾄδουσαι μέλοσ πρεσβυτικόν τι, τὸν τρόπον μιμούμεναι τὸν τῶν ἀγροίκων. εὖ λέγεισ· ἡμεῖσ δέ γε προί̈ωμεν αὐτῶν. καὶ γὰρ ἑτέρασ οἰόμαι ἐκ τῶν ἀγρῶν ἐσ τὴν πύκν’ ἥξειν ἄντικρυσ γυναῖκασ. ἀλλὰ σπεύσαθ’ ὡσ εἰώθ’ ἐκεῖ τοῖσ μὴ παροῦσιν ὀρθρίοισ ἐσ τὴν πύκνα ὑπαποτρέχειν ἔχουσι μηδὲ πάτταλον.

MENU NAVIGATION

호흡부호 보기

강세부호 보기

장단부호 보기

작은 Iota 보기

모든 부호 보기

헬라어 텍스트

Aristophanes, Ecclesiazusae, Prologue

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Prologue)

상위

목록

SEARCH

MENU NAVIGATION