Aristophanes, Ecclesiazusae, Episode

τί τὸ πρᾶγμα; ποῖ ποθ’ ἡ γυνὴ φρούδη ’στί μοι; ἐπεὶ πρὸσ ἑώ νῦν γ’ ἔστιν, ἡ δ’ οὐ φαίνεται. ἐγὼ δὲ κατάκειμαι πάλαι χεζητιῶν, τὰσ ἐμβάδασ ζητῶν λαβεῖν ἐν τῷ σκότῳ καὶ θοἰμάτιον· ὅτε δὴ δ’ ἐκεῖνο ψηλαφῶν οὐκ ἐδυνάμην εὑρεῖν, ὁ δ’ ἤδη τὴν θύραν ἐπεῖχε κρούων ὁ κοπρεαῖοσ, λαμβάνω τουτὶ τὸ τῆσ γυναικὸσ ἡμιδιπλοίδιον, καὶ τὰσ ἐκείνησ Περσικὰσ ὑφέλκομαι. ἀλλ’ ἐν καθαρῷ ποῦ, ποῦ τισ ἂν χέσασ τύχοι; ἢ πανταχοῦ τοι νυκτόσ ἐστιν ἐν καλῷ; οὐ γάρ με νῦν χέζοντά γ’ οὐδεὶσ ὄψεται. οἴμοι κακοδαίμων, ὅτι γέρων ὢν ἠγόμην γυναῖχ’· ὅσασ εἴμ’ ἄξιοσ πληγὰσ λαβεῖν. οὐ γάρ ποθ’ ὑγιὲσ οὐδὲν ἐξελήλυθεν δράσουσ’. ὅμωσ δ’ οὖν ἐστιν ἀποπατητέον. τίσ ἔστιν; οὐ δήπου Βλέπυροσ ὁ γειτνιῶν; νὴ τὸν Δί’ αὐτὸσ δῆτ’ ἐκεῖνοσ. εἰπέ μοι, τί τοῦτό σοι τὸ πυρρόν ἐστιν; οὔτι που Κινησίασ σου κατατετίληκέν ποθεν; οὔκ, ἀλλὰ τῆσ γυναικὸσ ἐξελήλυθα τὸ κροκωτίδιον ἀμπισχόμενοσ οὑνδύεται. τὸ δ’ ἱμάτιόν σου ποῦ ’στιν; οὐκ ἔχω φράσαι. ζητῶν γὰρ αὔτ’ οὐχ ηὑρ͂ον ἐν τοῖσ στρώμασιν. εἶτ’ οὐδὲ τὴν γυναῖκ’ ἐκέλευσάσ σοι φράσαι; μὰ τὸν Δί’ οὐ γὰρ ἔνδον οὖσα τυγχάνει, ἀλλ’ ἐκτετρύπηκεν λαθοῦσά μ’ ἔνδοθεν· ὃ καὶ δέδοικα μή τι δρᾷ νεώτερον. νὴ τὸν Ποσειδῶ ταὐτὰ τοίνυν ἄντικρυσ ἐμοὶ πέπονθασ. καὶ γὰρ ᾗ ξύνειμ’ ἐγὼ φρούδη ’στ’ ἔχουσα θοἰμάτιον οὑγὼ ’φόρουν. κοὐ τοῦτο λυπεῖ μ’, ἀλλὰ καὶ τὰσ ἐμβάδασ. οὔκουν λαβεῖν γ’ αὐτὰσ ἐδυνάμην οὐδαμοῦ. μὰ τὸν Διόνυσον οὐδ’ ἐγὼ γὰρ τὰσ ἐμὰσ Λακωνικάσ, ἀλλ’ ὡσ ἔτυχον χεζητιῶν, ἐσ τὼ κοθόρνω τὼ πόδ’ ἐνθεὶσ ἱέμαι, ἵνα μὴ ’γχέσαιμ’ ἐσ τὴν σισύραν· φανὴ γὰρ ἦν. τί δῆτ’ ἂν εἰή; μῶν ἐπ’ ἄριστον γυνὴ κέκληκεν αὐτὴν τῶν φίλων; γνώμην γ’ ἐμήν. οὔκουν πονηρά γ’ ἐστὶν ὅ τι κἄμ’ εἰδέναι. ἀλλὰ σὺ μὲν ἱμονιάν τιν’ ἀποπατεῖσ, ἐμοὶ δ’ ὡρ́α βαδίζειν ἐστὶν εἰσ ἐκκλησίαν, ἤνπερ λάβω θοἰμάτιον, ὅπερ ἦν μοι μόνον.