Aristophanes, Ecclesiazusae, Prologue 7:

εὖ γ’ ὦ γλυκυτάτη Πραξαγόρα καὶ δεξιῶσ. πόθεν ὦ τάλαινα ταῦτ’ ἔμαθεσ οὕτω καλῶσ; ἐν ταῖσ φυγαῖσ μετὰ τἀνδρὸσ ᾤκησ’ ἐν πυκνί· ἔπειτ’ ἀκούουσ’ ἐξέμαθον τῶν ῥητόρων. οὐκ ἐτὸσ ἄρ’ ὦ μέλ’ ἦσθα δεινὴ καὶ σοφή· καί σε στρατηγεῖν αἱ γυναῖκεσ αὐτόθεν αἱρούμεθ’, ἢν ταῦθ’ ἁπινοεῖσ κατεργάσῃ. ἀτὰρ ἢν Κέφαλόσ σοι λοιδορῆται προσφθαρείσ, πῶσ ἀντερεῖσ πρὸσ αὐτὸν ἐν τἠκκλησίᾳ; φήσω παραφρονεῖν αὐτόν. ἀλλὰ τοῦτό γε ἴσασι πάντεσ. ἀλλὰ καὶ μελαγχολᾶν. καὶ τοῦτ’ ἴσασιν. ἀλλὰ καὶ τὰ τρύβλια κακῶσ κεραμεύειν, τὴν δὲ πόλιν εὖ καὶ καλῶσ. τί δ’ ἢν Νεοκλείδησ ὁ γλάμων σε λοιδορῇ; τούτῳ μὲν εἶπον ἐσ κυνὸσ πυγὴν ὁρᾶν. τί δ’ ἢν ὑποκρούωσίν σε; προσκινήσομαι ἅτ’ οὐκ ἄπειροσ οὖσα πολλῶν κρουμάτων. ἐκεῖνο μόνον ἄσκεπτον, ἤν σ’ οἱ τοξόται ἕλκωσιν, ὅ τι δράσεισ ποτ’. ἐξαγκωνιῶ ὡδί· μέση γὰρ οὐδέποτε ληφθήσομαι. ἡμεῖσ δέ γ’, ἢν αἴρωσ’, ἐᾶν κελεύσομεν. ταυτὶ μὲν ἡμῖν ἐντεθύμηται καλῶσ ἐκεῖνο δ’ οὐ πεφροντίκαμεν, ὅτῳ τρόπῳ τὰσ χεῖρασ αἴρειν μνημονεύσομεν τότε. εἰθισμέναι γάρ ἐσμεν αἴρειν τὼ σκέλει. χαλεπὸν τὸ πρᾶγμ’· ὅμωσ δὲ χειροτονητέον ἐξωμισάσαισ τὸν ἕτερον βραχίονα. ἄγε νυν ἀναστέλλεσθ’ ἄνω τὰ χιτώνια· ὑποδεῖσθε δ’ ὡσ τάχιστα τὰσ Λακωνικάσ, ὥσπερ τὸν ἄνδρ’ ἐθεᾶσθ’, ὅτ’ εἰσ ἐκκλησίαν μέλλοι βαδίζειν ἢ θύραζ’ ἑκάστοτε. ἔπειτ’ ἐπειδὰν ταῦτα πάντ’ ἔχῃ καλῶσ, περιδεῖσθε τοὺσ πώγωνασ. ἡνίκ’ ἂν δέ γε τούτουσ ἀκριβώσητε περιηρμοσμέναι, καὶ θαἰμάτια τἀνδρεῖά γ’ ἅπερ ἐκλέψατε ἐπαναβάλεσθε, κᾆτα ταῖσ βακτηρίαισ ἐπερειδόμεναι βαδίζετ’ ᾄδουσαι μέλοσ πρεσβυτικόν τι, τὸν τρόπον μιμούμεναι τὸν τῶν ἀγροίκων. εὖ λέγεισ· ἡμεῖσ δέ γε προί̈ωμεν αὐτῶν. καὶ γὰρ ἑτέρασ οἰόμαι ἐκ τῶν ἀγρῶν ἐσ τὴν πύκν’ ἥξειν ἄντικρυσ γυναῖκασ. ἀλλὰ σπεύσαθ’ ὡσ εἰώθ’ ἐκεῖ τοῖσ μὴ παροῦσιν ὀρθρίοισ ἐσ τὴν πύκνα ὑπαποτρέχειν ἔχουσι μηδὲ πάτταλον.