Aristophanes, Ecclesiazusae, Prologue 5:

(아리스토파네스, Ecclesiazusae, Prologue 5:)

ἄπερρε καὶ σὺ καὶ κάθησ’ ἐντευθενί· αὐτὴ γὰρ ὑμῶν γ’ ἕνεκά μοι λέξειν δοκῶ τονδὶ λαβοῦσα. τοῖσ θεοῖσ μὲν εὔχομαι τυχεῖν κατορθώσασα τὰ βεβουλευμένα. ἐμοὶ δ’ ἴσον μὲν τῆσδε τῆσ χώρασ μέτα ὅσονπερ ὑμῖν· ἄχθομαι δὲ καὶ φέρω τὰ τῆσ πόλεωσ ἅπαντα βαρέωσ πράγματα. ὁρῶ γὰρ αὐτὴν προστάταισι χρωμένην ἀεὶ πονηροῖσ· κἄν τισ ἡμέραν μίαν χρηστὸσ γένηται, δέκα πονηρὸσ γίγνεται. ἐπέτρεψασ ἑτέρῳ· πλείον’ ἔτι δράσει κακά. χαλεπὸν μὲν οὖν ἄνδρασ δυσαρέστουσ νουθετεῖν, οἳ τοὺσ φιλεῖν μὲν βουλομένουσ δεδοίκατε, τοὺσ δ’ οὐκ ἐθέλοντασ ἀντιβολεῖθ’ ἑκάστοτε. ἐκκλησίαισιν ἦν ὅτ’ οὐκ ἐχρώμεθα οὐδὲν τὸ παράπαν· ἀλλὰ τόν γ’ Ἀγύρριον πονηρὸν ἡγούμεσθα· νῦν δὲ χρωμένων ὁ μὲν λαβὼν ἀργύριον ὑπερεπῄνεσεν, ὁ δ’ οὐ λαβὼν εἶναι θανάτου φήσ’ ἀξίουσ τοὺσ μισθοφορεῖν ζητοῦντασ ἐν τἠκκλησίᾳ. νὴ τὴν Ἀφροδίτην εὖ γε ταυταγὶ λέγεισ. τάλαιν’ Ἀφροδίτην ὤμοσασ; χαρίεντά γ’ ἂν ἔδρασασ, εἰ τοῦτ’ εἶπασ ἐν τἠκκλησίᾳ. ἀλλ’ οὐκ ἂν εἶπον. μηδ’ ἐθίζου νῦν λέγειν. τὸ συμμαχικὸν αὖ τοῦθ’, ὅτ’ ἐσκοπούμεθα, εἰ μὴ γένοιτ’, ἀπολεῖν ἔφασκον τὴν πόλιν· ὅτε δὴ δ’ ἐγένετ’, ἤχθοντο, τῶν δὲ ῥητόρων ὁ τοῦτ’ ἀναπείσασ εὐθὺσ ἀποδρὰσ ᾤχετο. ναῦσ δεῖ καθέλκειν· τῷ πένητι μὲν δοκεῖ, τοῖσ πλουσίοισ δὲ καὶ γεωργοῖσ οὐ δοκεῖ. Κορινθίοισ ἄχθεσθε, κἀκεῖνοί γέ σοι· νῦν εἰσὶ χρηστοί, καὶ σύ νυν χρηστὸσ γενοῦ. Ἀργεῖοσ ἀμαθήσ, ἀλλ’ Ιἑρώνυμοσ σοφόσ· σωτηρία παρέκυψεν, ἀλλ’ ὡρᾴζεται Θρασύβουλοσ αὐτὸσ οὐχὶ παρακαλούμενοσ.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION