Aristophanes, Ecclesiazusae, Prologue 3:

νὴ τὸν Δί’ ὥστε δεῖ σε καταλαβεῖν ἕδρασ ὑπὸ τῷ λίθῳ τῶν πρυτάνεων καταντικρύ. ταυτί γέ τοι νὴ τὸν Δί’ ἐφερόμην, ἵνα πληρουμένησ ξαίνοιμι τῆσ ἐκκλησίασ. πληρουμένησ τάλαινα; νὴ τὴν Ἄρτεμιν ἔγωγε. τί γὰρ ἂν χεῖρον ἀκροῴμην ἄρα ξαίνουσα; γυμνὰ δ’ ἐστί μου τὰ παιδία. ἰδού γέ σε ξαίνουσαν, ἣν τοῦ σώματοσ οὐδὲν παραφῆναι τοῖσ καθημένοισ ἔδει. οὐκοῦν καλά γ’ ἂν πάθοιμεν, εἰ πλήρησ τύχοι ὁ δῆμοσ ὢν κἄπειθ’ ὑπερβαίνουσά τισ ἀναβαλλομένη δείξειε τὸν Φορμίσιον. ἢν δ’ ἐγκαθεζώμεσθα πρότεραι, λήσομεν ξυστειλάμεναι θαἰμάτια· τὸν πώγωνά τε ὅταν καθῶμεν ὃν περιδησόμεσθ’ ἐκεῖ, τίσ οὐκ ἂν ἡμᾶσ ἄνδρασ ἡγήσαιθ’ ὁρῶν; Ἀγύρριοσ γοῦν τὸν Προνόμου πώγων’ ἔχων λέληθε· καίτοι πρότερον ἦν οὗτοσ γυνή· νυνὶ δ’, ὁρᾷσ, πράττει τὰ μέγιστ’ ἐν τῇ πόλει. τούτου γε τοίνυν τὴν ἐπιοῦσαν ἡμέραν τόλμημα τολμῶμεν τοσοῦτον οὕνεκα, ἤν πωσ παραλαβεῖν τῆσ πόλεωσ τὰ πράγματα δυνώμεθ’, ὥστ’ ἀγαθόν τι πρᾶξαι τὴν πόλιν· νῦν μὲν γὰρ οὔτε θέομεν οὔτ’ ἐλαύνομεν. καὶ πῶσ γυναικῶν θηλύφρων ξυνουσία δημηγορήσει; πολὺ μὲν οὖν ἄριστά που. λέγουσι γὰρ καὶ τῶν νεανίσκων ὅσοι πλεῖστα σποδοῦνται, δεινοτάτουσ εἶναι λέγειν· ἡμῖν δ’ ὑπάρχει τοῦτο κατὰ τύχην τινά. οὐκ οἶδα· δεινὸν δ’ ἐστὶν ἡ μὴ ’μπειρία. οὐκοῦν ἐπίτηδεσ ξυνελέγημεν ἐνθάδε, ὅπωσ προμελετήσωμεν ἁκεῖ δεῖ λέγειν. οὐκ ἂν φθάνοισ τὸ γένειον ἂν περιδουμένη ἄλλαι θ’ ὅσαι λαλεῖν μεμελετήκασί που. τίσ δ’ ὦ μέλ’ ἡμῶν οὐ λαλεῖν ἐπίσταται; ἴθι δὴ σὺ περιδοῦ καὶ ταχέωσ ἀνὴρ γενοῦ· ἐγὼ δὲ θεῖσα τοὺσ στεφάνουσ περιδήσομαι καὐτὴ μεθ’ ὑμῶν, ἤν τί μοι δόξῃ λέγειν. δεῦρ’ ὦ γλυκυτάτη Πραξαγόρα, σκέψαι τάλαν ὡσ καὶ καταγέλαστον τὸ πρᾶγμα φαίνεται. πῶσ καταγέλαστον; ὥσπερ εἴ τισ σηπίαισ πώγωνα περιδήσειεν ἐσταθευμέναισ.