Aristophanes, Ecclesiazusae, Prologue 1:

Ὦ λαμπρὸν ὄμμα τοῦ τροχηλάτου λύχνου κάλλιστ’ ἐν εὐστόχοισιν ἐζητημένον· γονάσ τε γὰρ σὰσ καὶ τύχασ δηλώσομεν· τροχῷ γὰρ ἐλαθεὶσ κεραμικῆσ ῥύμησ ὕπο μυκτῆρσι λαμπρὰσ ἡλίου τιμὰσ ἔχεισ· ὁρ́μα φλογὸσ σημεῖα τὰ ξυγκείμενα. σοὶ γὰρ μόνῳ δηλοῦμεν εἰκότωσ, ἐπεὶ κἀν τοῖσι δωματίοισιν Ἀφροδίτησ τρόπων πειρωμέναισι πλησίον παραστατεῖσ, λορδουμένων τε σωμάτων ἐπιστάτην ὀφθαλμὸν οὐδεὶσ τὸν σὸν ἐξείργει δόμων. μόνοσ δὲ μηρῶν εἰσ ἀπορρήτουσ μυχοὺσ λάμπεισ ἀφεύων τὴν ἐπανθοῦσαν τρίχα· στοάσ τε καρποῦ Βακχίου τε νάματοσ πλήρεισ ὑποιγνύσαισι συμπαραστατεῖσ· καὶ ταῦτα συνδρῶν οὐ λαλεῖσ τοῖσ πλησίον. ἀνθ’ ὧν συνείσει καὶ τὰ νῦν βουλεύματα ὅσα Σκίροισ ἔδοξε ταῖσ ἐμαῖσ φίλαισ. ἀλλ’ οὐδεμία πάρεστιν ἃσ ἥκειν ἐχρῆν. καίτοι πρὸσ ὄρθρον γ’ ἐστίν· ἡ δ’ ἐκκλησία αὐτίκα μάλ’ ἔσται· καταλαβεῖν δ’ ἡμᾶσ ἕδρασ, ἃσ Φυρόμαχόσ ποτ’ εἶπεν, εἰ μέμνησθ’ ἔτι, δεῖ τὰσ ἑτέρασ πωσ κἀγκαθεζομένασ λαθεῖν. τί δῆτ’ ἂν εἰή; πότερον οὐκ ἐρραμμένουσ ἔχουσι τοὺσ πώγωνασ, οὓσ εἴρητ’ ἔχειν; ἢ θαἰμάτια τἀνδρεῖα κλεψάσαισ λαθεῖν ἦν χαλεπὸν αὐταῖσ; ἀλλ’ ὁρῶ τονδὶ λύχνον προσιόντα. φέρε νυν ἐπαναχωρήσω πάλιν, μὴ καί τισ ὢν ἀνὴρ ὁ προσιὼν τυγχάνῃ. ὡρ́α βαδίζειν, ὡσ ὁ κῆρυξ ἀρτίωσ ἡμῶν προσιουσῶν δεύτερον κεκόκκυκεν. ἐγὼ δέ γ’ ὑμᾶσ προσδοκῶσ’ ἠγρηγόρη τὴν νύκτα πᾶσαν. ἀλλὰ φέρε τὴν γείτονα τήνδ’ ἐκκαλέσωμαι θρυγονῶσα τὴν θύραν. δεῖ γὰρ τὸν ἄνδρ’ αὐτῆσ λαθεῖν. ἤκουσά τοι ὑποδουμένη τὸ κνῦμά σου τῶν δακτύλων, ἅτ’ οὐ καταδαρθοῦσ’. ὁ γὰρ ἀνὴρ ὦ φιλτάτη, Σαλαμίνιοσ γάρ ἐστιν ᾧ ξύνειμ’ ἐγώ, τὴν νύχθ’ ὅλην ἤλαυνέ μ’ ἐν τοῖσ στρώμασιν, ὥστ’ ἄρτι τουτὶ θοἰμάτιον αὐτοῦ ’λαβον.