Aristotle, Metaphysics, Book 7 103:

διὸ ὥσπερ οὐδ’ ἐκεῖ ἐξ οὗ τοῦτο, ἐκεῖνο οὐ λέγεται, οὐδ’ ἐνταῦθα ὁ ἀνδριὰσ ξύλον, ἀλλὰ παράγεται ξύλινοσ, οὐ ξύλον, καὶ χαλκοῦσ ἀλλ’ οὐ χαλκόσ, καὶ λίθινοσ ἀλλ’ οὐ λίθοσ, καὶ ἡ οἰκία πλινθίνη ἀλλ’ οὐ πλίνθοι, ἐπεὶ οὐδὲ ὡσ ἐκ ξύλου γίγνεται ἀνδριὰσ ἢ ἐκ πλίνθων οἰκία, ἐάν τισ ἐπιβλέπῃ σφόδρα, οὐκ ἂν ἁπλῶσ εἴπειεν, διὰ τὸ δεῖν μεταβάλλοντοσ γίγνεσθαι ἐξ οὗ, ἀλλ’ οὐχ ὑπομένοντοσ.