Aristotle, Episode 1:

(아리스토텔레스, Episode 1:)

παρ’ ἐμοῦ δ’ ὅλον γε τὸν πλακοῦντα τουτονί. ἀλλ’ οὐ λαγῷ’ ἕξεισ ὁπόθεν δῷσ, ἀλλ’ ἐγώ. οἴμοι, πόθεν λαγῷά μοι γενήσεται; ὦ θυμὲ νυνὶ βωμολόχον ἔξευρέ τι. ὁρᾷσ τάδ’ ὦ κακόδαιμον; ὀλίγον μοι μέλει· ἐκεινοιὶ γὰρ ὡσ ἔμ’ ἔρχονταί τινεσ πρέσβεισ ἔχοντεσ ἀργυρίου βαλλάντια. ποῦ ποῦ; τί δέ σοι τοῦτ’; οὐκ ἐάσεισ τοὺσ ξένουσ; ὦ Δημίδιον ὁρᾷσ τὰ λαγῷ’ ἅ σοι φέρω; οἴμοι τάλασ ἀδίκωσ γε τἄμ’ ὑφήρπασασ. νὴ τὸν Ποσειδῶ καὶ σὺ γὰρ τοὺσ ἐκ Πύλου. εἴπ’, ἀντιβολῶ, πῶσ ἐπενόησασ ἁρπάσαι; τὸ μὲν νόημα τῆσ θεοῦ, τὸ δὲ κλέμμ’ ἐμόν. ἐγὼ δ’ ἐκινδύνευσ’, ἐγὼ δ’ ὤπτησά γε. ἄπιθ’· οὐ γὰρ ἀλλὰ τοῦ παραθέντοσ ἡ χάρισ. οἴμοι κακοδαίμων, ὑπεραναιδευθήσομαι. τί οὐ διακρίνεισ Δῆμ’ ὁπότερόσ ἐστι νῷν ἀνὴρ ἀμείνων περὶ σὲ καὶ τὴν γαστέρα; τῷ δῆτ’ ἂν ὑμᾶσ χρησάμενοσ τεκμηρίῳ δόξαιμι κρίνειν τοῖσ θεαταῖσιν σοφῶσ; ἐγὼ φράσω σοι. τὴν ἐμὴν κίστην ἰὼν ξύλλαβε σιωπῇ καὶ βασάνισον ἅττ’ ἔνι, καὶ τὴν Παφλαγόνοσ· κἀμέλει κρινεῖσ καλῶσ. φέρ’ ἴδω τί οὖν ἔνεστιν; οὐχ ὁρᾷσ κενὴν ὦ παππίδιον; ἅπαντα γάρ σοι παρεφόρουν. αὕτη μὲν ἡ κίστη τὰ τοῦ Δήμου φρονεῖ. βάδιζέ νυν καὶ δεῦρο πρὸσ τὴν Παφλαγόνοσ. ὁρᾷσ <τάδ’; > οἴμοι τῶν ἀγαθῶν ὅσων πλέα. ὅσον τὸ χρῆμα τοῦ πλακοῦντοσ ἀπέθετο· ἐμοὶ δ’ ἔδωκεν ἀποτεμὼν τυννουτονί. τοιαῦτα μέντοι καὶ πρότερόν σ’ ἠργάζετο· σοὶ μὲν προσεδίδου μικρὸν ὧν ἐλάμβανεν, αὐτὸσ δ’ ἑαυτῷ παρετίθει τὰ μείζονα. ὦ μιαρὲ κλέπτων δή με ταῦτ’ ἐξηπάτασ; ἐγὼ δέ τυ ἐστεφάνιξα κἀδωρησάμαν. ἐγὼ δ’ ἔκλεπτον ἐπ’ ἀγαθῷ γε τῇ πόλει. κατάθου ταχέωσ τὸν στέφανον, ἵν’ ἐγὼ τουτῳὶ αὐτὸν περιθῶ. κατάθου ταχέωσ μαστιγία. οὐ δῆτ’, ἐπεί μοι χρησμόσ ἐστι Πυθικὸσ φράζων ὑφ’ οὗ δεήσει μ’ ἡττᾶσθαι μόνου.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION