Aristotle, Prologue 5:

εὐδαιμονήσω δ’ εἰ διαστραφήσομαι; οὐκ ἀλλὰ διὰ σοῦ ταῦτα πάντα πέρναται. γίγνει γάρ, ὡσ ὁ χρησμὸσ οὑτοσὶ λέγει, ἀνὴρ μέγιστοσ. εἰπέ μοι καὶ πῶσ ἐγὼ ἀλλαντοπώλησ ὢν ἀνὴρ γενήσομαι; δι’ αὐτὸ γάρ τοι τοῦτο καὶ γίγνει μέγασ, ὁτιὴ πονηρὸσ κἀξ ἀγορᾶσ εἶ καὶ θρασύσ. οὐκ ἀξιῶ ’γὼ ’μαυτὸν ἰσχύειν μέγα. οἴμοι τί ποτ’ ἔσθ’ ὅτι σαυτὸν οὐ φῂσ ἄξιον; ξυνειδέναι τί μοι δοκεῖσ σαυτῷ καλόν. μῶν ἐκ καλῶν εἶ κἀγαθῶν; μὰ τοὺσ θεοὺσ εἰ μὴ ’κ πονηρῶν γ’. ὦ μακάριε τῆσ τύχησ ὅσον πέπονθασ ἀγαθὸν ἐσ τὰ πράγματα. ἀλλ’ ὦγάθ’ οὐδὲ μουσικὴν ἐπίσταμαι πλὴν γραμμάτων, καὶ ταῦτα μέντοι κακὰ κακῶσ. τουτὶ μόνον σ’ ἔβλαψεν, ὅτι καὶ κακὰ κακῶσ. ἡ δημαγωγία γὰρ οὐ πρὸσ μουσικοῦ ἔτ’ ἐστὶν ἀνδρὸσ οὐδὲ χρηστοῦ τοὺσ τρόπουσ, ἀλλ’ εἰσ ἀμαθῆ καὶ βδελυρόν. ἀλλὰ μὴ παρῇσ ἅ σοι διδόασ’ ἐν τοῖσ λογίοισιν οἱ θεοί. πῶσ δῆτά φησ’ ὁ χρησμόσ; εὖ νὴ τοὺσ θεοὺσ καὶ ποικίλωσ πωσ καὶ σοφῶσ ᾐνιγμένοσ· ἀλλ’ ὁπόταν μάρψῃ βυρσαίετοσ ἀγκυλοχήλησ γαμφηλῇσι δράκοντα κοάλεμον αἱματοπώτην, δὴ τότε Παφλαγόνων μὲν ἀπόλλυται ἡ σκοροδάλμη, κοιλιοπώλῃσιν δὲ θεὸσ μέγα κῦδοσ ὀπάζει, αἴ κεν μὴ πωλεῖν ἀλλᾶντασ μᾶλλον ἕλωνται. πῶσ οὖν πρὸσ ἐμὲ ταῦτ’ ἐστίν; ἀναδίδασκέ με. βυρσαίετοσ μὲν ὁ Παφλαγών ἐσθ’ οὑτοσί. τί δ’ ἀγκυλοχήλησ ἐστίν; αὐτό που λέγει, ὅτι ἀγκύλαισ ταῖσ χερσὶν ἁρπάζων φέρει. ὁ δράκων δὲ πρὸσ τί; τοῦτο περιφανέστατον. ὁ δράκων γάρ ἐστι μακρὸν ὅ τ’ ἀλλᾶσ αὖ μακρόν. εἶθ’ αἱματοπώτησ ἔσθ’ ὅ τ’ ἀλλᾶσ χὠ δράκων· τὸν οὖν δράκοντά φησι τὸν βυρσαίετον ἤδη κρατήσειν, αἴ κε μὴ θαλφθῇ λόγοισ. τὰ μὲν λόγι’ αἰκάλλει με· θαυμάζω δ’ ὅπωσ τὸν δῆμον οἱο͂́σ τ’ ἐπιτροπεύειν εἴμ’ ἐγώ.