Aristotle, Prologue 2:

λέγοιμ’ ἂν ἤδη. νῷν γάρ ἐστι δεσπότησ ἄγροικοσ ὀργὴν κυαμοτρὼξ ἀκράχολοσ, Δῆμοσ πυκνίτησ, δύσκολον γερόντιον ὑπόκωφον. οὗτοσ τῇ προτέρᾳ νουμηνίᾳ ἐπρίατο δοῦλον, βυρσοδέψην Παφλαγόνα, πανουργότατον καὶ διαβολώτατόν τινα. οὗτοσ καταγνοὺσ τοῦ γέροντοσ τοὺσ τρόπουσ, ὁ βυρσοπαφλαγών, ὑποπεσὼν τὸν δεσπότην ᾔκαλλ’ ἐθώπευ’ ἐκολάκευ’ ἐξηπάτα κοσκυλματίοισ ἄκροισι τοιαυτὶ λέγων· ὦ Δῆμε λοῦσαι πρῶτον ἐκδικάσασ μίαν, ἐνθοῦ ῥόφησον ἔντραγ’ ἔχε τριώβολον. βούλει παραθῶ σοι δόρπον; εἶτ’ ἀναρπάσασ ὅ τι ἄν τισ ἡμῶν σκευάσῃ, τῷ δεσπότῃ Παφλαγὼν κεχάρισται τοῦτο. καὶ πρώην γ’ ἐμοῦ μᾶζαν μεμαχότοσ ἐν Πύλῳ Λακωνικήν, πανουργότατά πωσ περιδραμὼν ὑφαρπάσασ αὐτὸσ παρέθηκε τὴν ὑπ’ ἐμοῦ μεμαγμένην, ἡμᾶσ δ’ ἀπελαύνει κοὐκ ἐᾷ τὸν δεσπότην ἄλλον θεραπεύειν, ἀλλὰ βυρσίνην ἔχων δειπνοῦντοσ ἑστὼσ ἀποσοβεῖ τοὺσ ῥήτορασ. ᾄδει δὲ χρησμούσ· ὁ δὲ γέρων σιβυλλιᾷ. ὁ δ’ αὐτὸν ὡσ ὁρᾷ μεμακκοακότα, τέχνην πεποίηται. τοὺσ γὰρ ἔνδον ἄντικρυσ ψευδῆ διαβάλλει· κᾆτα μαστιγούμεθα ἡμεῖσ· Παφλαγὼν δὲ περιθέων τοὺσ οἰκέτασ αἰτεῖ ταράττει δωροδοκεῖ λέγων τάδε· ὁρᾶτε τὸν Ὕλαν δι’ ἐμὲ μαστιγούμενον; εἰ μή μ’ ἀναπείσετ’, ἀποθανεῖσθε τήμερον. ἡμεῖσ δὲ δίδομεν· εἰ δὲ μή, πατούμενοι ὑπὸ τοῦ γέροντοσ ὀκταπλάσιον χέζομεν. νῦν οὖν ἀνύσαντε φροντίσωμεν ὦγαθέ, ποίαν ὁδὸν νὼ τρεπτέον καὶ πρὸσ τίνα. κράτιστ’ ἐκείνην τὴν μόλωμεν ὦγαθέ. ἀλλ’ οὐχ οἱο͂́ν τε τὸν Παφλαγόν’ οὐδὲν λαθεῖν· ἐφορᾷ γὰρ οὗτοσ πάντ’. ἔχει γὰρ τὸ σκέλοσ τὸ μὲν ἐν Πύλῳ, τὸ δ’ ἓτερον ἐν τἠκκλησίᾳ. τοσόνδε δ’ αὐτοῦ βῆμα διαβεβηκότοσ ὁ πρωκτόσ ἐστιν αὐτόχρημ’ ἐν Χάοσιν, τὼ χεῖρ’ ἐν Αἰτωλοῖσ, ὁ νοῦσ δ’ ἐν Κλωπιδῶν. κράτιστον οὖν νῷν ἀποθανεῖν. ἀλλὰ σκόπει, ὅπωσ ἂν ἀποθάνοιμεν ἀνδρικώτατα. πῶσ δῆτα πῶσ γένοιτ’ ἂν ἀνδρικώτατα; βέλτιστον ἡμῖν αἷμα ταύρειον πιεῖν. ὁ Θεμιστοκλέουσ γὰρ θάνατοσ αἱρετώτεροσ.