Lucian, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Διόνυσοσ.

(루키아노스, Dialogi deorum, Ἀπόλλων, Διόνυσοσ.)

Τί ἂν λέγοιμεν; ὁμομητρίουσ, ὦ Διόνυσε, ἀδελφοὺσ εἶναι Ἔρωτα καὶ Ἑρμαφρόδιτον καὶ Πρίαπον ἀνομοιοτάτουσ ὄντασ τὰσ μορφὰσ καὶ τὰ ἐπιτηδεύματα; ὁ μὲν γὰρ πάγκαλοσ καὶ τοξότησ καὶ δύναμιν οὐ μικρὰν περιβεβλημένοσ ἁπάντων ἄρχων, ὁ δὲ θῆλυσ καὶ ἡμίανδροσ καὶ ἀμφίβολοσ τὴν ὄψιν· οὐκ ἂν διακρίναισ εἴτ̓ ἔφηβόσ ἐστιν εἴτε καὶ παρθένοσ· ὁ δὲ καὶ πέρα τοῦ εὐπρεποῦσ ἀνδρικὸσ ὁ Πρίαποσ. Μηδὲν θαυμάσῃσ, ὦ Ἄπολλον· οὐ γὰρ Ἀφροδίτη αἰτία τούτου, ἀλλὰ οἱ πατέρεσ διάφοροι γεγενημένοι, ὅπου γε καὶ ὁμοπάτριοι πολλάκισ ἐκ μιᾶσ γαστρόσ, ὁ μὲν ἄρσην, ἡ δὲ θήλεια, ὥσπερ ὑμεῖσ, γίνονται. Ναί·

ἀλλ̓ ἡμεῖσ ὅμοιοί ἐσμεν καὶ ταὐτὰ ἐπιτηδεύομεν· τοξόται γὰρ ἄμφω. Μέχρι μὲν τόξου τὰ αὐτά, ὦ Ἄπολλον, ἐκεῖνα δὲ οὐχ ὅμοια, ὅτι ἡ μὲν Ἄρτεμισ ξενοκτονεῖ ἐν Σκύθαισ, σὺ δὲ μαντεύῃ καὶ ἰᾷ τοὺσ κάμνοντασ. Οἰεί γὰρ τὴν ἀδελφὴν χαίρειν τοῖσ Σκύθαισ. ἥ γε καὶ παρεσκεύασται, ἤν τισ Ἕλλην ἀφίκηταί ποτε έσ τὴν Ταυρικήν, συνεκπλεῦσαι μετ̓ αὐτοῦ μυσαττομένη τὰσ σφαγάσ; Εὖ γε ἐκείνη ποιοῦσα.

ὁ μέντοι Πρίαποσ, γελοῖον γάρ τί σοι διηγήσομαι, πρῴην ἐν Λαμψάκῳ γενόμενοσ, ἐγὼ μὲν παρῄειν τὴν πόλιν, ὁ δὲ ὑποδεξάμενόσ με καὶ ξενίσασ παῤ αὑτῷ, ἐπειδὴ ἀνεπαυσάμεθα ἐν τῷ συμποσίῳ ἱκανῶσ ὑποβεβρεγμένοι, κατ̓ αὐτάσ που μέσασ νύκτασ ἐπαναστὰσ ὁ γενναῖοσ ‐ αἰδοῦμαι δὲ λέγειν Ἐπείρα σε, Διόνυσε; Τοιοῦτόν ἐστι. Σὺ δὲ τί πρὸσ ταῦτα; Τί γὰρ ἄλλο ἢ ἐγέλασα; Εὖ γε, τὸ μὴ χαλεπῶσ μηδὲ ἀγρίωσ· συγγνωστὸσ γάρ, εἰ καλόν σε οὕτωσ ὄντα ἐπείρα. Τούτου μὲν ἕνεκα καὶ ἐπὶ σὲ ἄν, ὦ Ἄπολλον, ἀγάγοι τὴν πεῖραν· καλὸσ γὰρ σὺ καὶ κομήτησ, ὡσ καὶ νήφοντα ἄν σοι τὸν Πρίαπον ἐπιχειρῆσαι.

Ἀλλ̓ οὐκ ἐπιχειρήσει γε, ὦ Διόνυσε· ἔχω γὰρ μετὰ τῆσ κόμησ καὶ τόξα.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION