Lucian, Dialogi deorum, Πάν, Ἑρμῆσ. 2:

(루키아노스, Dialogi deorum, Πάν, Ἑρμῆσ. 2:)

Χαῖρε, ὦ πάτερ Ερμῆ. Καὶ σύ γε. ἀλλὰ πῶσ ἐγὼ σὸσ πατήρ; Οὐχ ὁ Κυλλήνιοσ Ἑρμῆσ ὢν τυγχάνεισ; Καὶ μάλα. πῶσ οὖν υἱὸσ ἐμὸσ εἶ; Μοιχίδιόσ εἰμι, ἐξαίρετόσ σοι γενόμενοσ. Νὴ Δία, τράγου ἴσωσ τινὸσ μοιχεύσαντοσ αἶγα· ἐμοὶ γὰρ πῶσ, κέρατα ἔχων καὶ ῥῖνα τοιαύτην καὶ πώγωνα λάσιον καὶ σκέλη διχαλὰ καὶ τραγικὰ καὶ οὐρὰν ὑπὲρ τὰσ πυγάσ; Ὁπόσα ἂν ἀποσκώψῃσ με, τὸν σεαυτοῦ υἱόν, ὦ πάτερ, ἐπονείδιστον ἀποφαίνεισ, μᾶλλον δὲ σεαυτόν, ὃσ τοιαῦτα γεννᾷσ καὶ παιδοποιεῖσ, ἐγὼ δὲ ἀναίτιοσ. Τίνα δὲ καὶ φήσ σου μητέρα; ἤ που ἔλαθον αἶγα μοιχεύσασ ἔγωγε; Οὐκ αἶγα ἐμοίχευσασ, ἀλλ̓ ἀνάμνησον σεαυτόν, εἴ ποτε ἐν Ἀρκαδίᾳ παῖδα ἐλευθέραν ἐβιάσω. τί δακὼν τὸν δάκτυλον ζητεῖσ καὶ ἐπὶ πολὺ ἀπορεῖσ; τὴν Ἰκαρίου λέγω Πηνελόπην.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION