παιδεραστής
First declension Noun; Masculine
Transliteration:
Principal Part:
παιδεραστής
παιδεραστοῦ
Structure:
παιδεραστ
(Stem)
+
ης
(Ending)
Declension
First declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- μέσοσ ἐν τοσούτῳ χρόνοσ, καὶ πολυπραγμονεῖταί σου ἅπασ ὁ παρεληλυθὼσ βίοσ, κἂν μέν τισ ἢ πολίτησ ὑπὸ φθόνου ἢ γείτων ἔκ τινοσ εὐτελοῦσ αἰτίασ προσκεκρουκὼσ ἀνακρινόμενοσ εἴπῃ μοιχὸν ἢ παιδεραστήν, τοῦτ’ ἐκεῖνο, ἐκ τῶν Διὸσ δέλτων ὁ μάρτυσ, ἂν δὲ πάντεσ ἅμα ἑξῆσ ἐπαινῶσιν, ὕποπτοι καὶ ἀμφίβολοι καὶ δεδεκασμένοι. (Lucian, De mercede, (no name) 12:3)
- Παιδεραστῶν οὗτοι λόγοι. (Lucian, Dialogi deorum, 5:3)
- Φαλῆσ ἑταῖρε Βακχίου ξύγκωμε νυκτοπεριπλάνητε μοιχὲ παιδεραστά, ἕκτῳ σ’ ἔτει προσεῖπον ἐσ τὸν δῆμον ἐλθὼν ἄσμενοσ, σπονδὰσ ποιησάμενοσ ἐμαυτῷ, πραγμάτων τε καὶ μαχῶν καὶ Λαμάχων ἀπαλλαγείσ. (Aristophanes, Acharnians, Lyric-Scene, lyric1)
- ὁ μέντοι Δρόμων ἔφασκε παιδεραστήν τινα εἶναι τὸν Ἀρισταίνετον καὶ ἐπὶ προφάσει τῶν μαθημάτων συνεῖναι τοῖσ ὡραιοτάτοισ τῶν νέων καὶ ἰδίᾳ λογοποιεῖσθαι πρὸσ τὸν Κλεινίαν ὑποσχέσεισ τινὰσ ὑπισχνούμενον ὡσ ἰσόθεον ἀποφανεῖ αὐτόν. (Lucian, Dialogi meretricii, 4:5)
- παιδεραστήσ εἰμι καὶ σοφὸσ τὰ ἐρωτικά. (Lucian, Vitarum auctio, (no name) 15:7)
- πάντωσ μὲν οὖν ὁ τοιοῦτοσ παιδεραστήσ τε καὶ φιλεραστὴσ γίγνεται, ἀεὶ τὸ συγγενὲσ ἀσπαζόμενοσ. (Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, 164:2)
- ὅταν μὲν οὖν καὶ αὐτῷ ἐκείνῳ ἐντύχῃ τῷ αὑτοῦ ἡμίσει καὶ ὁ παιδεραστὴσ καὶ ἄλλοσ πᾶσ, τότε καὶ θαυμαστὰ ἐκπλήττονται φιλίᾳ τε καὶ οἰκειότητι καὶ ἔρωτι, οὐκ ἐθέλοντεσ ὡσ ἔποσ εἰπεῖν χωρίζεσθαι ἀλλήλων οὐδὲ σμικρὸν χρόνον. (Plato, Parmenides, Philebus, Symposium, Phaedrus, 164:3)
- Ἐπισθένησ δ’ ἦν τισ Ὀλύνθιοσ παιδεραστήσ, ὃσ ἰδὼν παῖδα καλὸν ἡβάσκοντα ἄρτι πέλτην ἔχοντα μέλλοντα ἀποθνῄσκειν, προσδραμὼν Ξενοφῶντα ἱκέτευε βοηθῆσαι παιδὶ καλῷ. (Xenophon, Anabasis, , chapter 4 9:1)
- οὐδὲ εἰ μὴ θαυμασθήσομαι παρὰ τοῖσ πολλοῖσ, οὐδέν μοι διαφέρει, ἀλλ’ ὥσπερ ὁ φίλοινοσ οὐχ ἡγεῖται ζημίαν, εἰ μηδεὶσ αὐτῷ πίνοντι συνείσεται, καὶ ὁ παιδεραστὴσ καὶ ὁ φιλογύνησ οὐ πρὸσ τὴν ἑτέρων μαρτυρίαν τὴν ἐπιθυμίαν μετέρχονται, ἀλλὰ στέργουσιν ἂν ἔχωσιν οἷσ χαίρουσιν, οὕτω καὶ ἐγὼ λόγοισ συνὼν καὶ τούτοισ ἀνθ’ ἑτέρων χρώμενοσ τέρπομαι τὴν πρέπουσαν ἴσωσ μᾶλλον ἐλευθέρῳ τέρψιν καὶ ἡδονήν· (Aristides, Aelius, Orationes, 107:3)