εὐπαγής
Third declension Adjective;
자동번역
Transliteration:
Principal Part:
εὐπαγής
εὐπαγές
Structure:
εὐπαγη
(Stem)
+
ς
(Ending)
Sense
- compact, firm, strong
Declension
Third declension
The inflection forms above were generated by rules and some usages of them were not attested.
Due to a bug of system, some forms may display wrong accents.
- στέρνον εὐπαγέσ, καὶ ἐμπεφύκασιν αὐτῇ τῇ ἐντομῇ οἱ πόδεσ οὐ κατὰ τοὺσ σφῆκασ πάνυ ἐσφιγμένῃ. (Lucian, Muscae Encomium, (no name) 3:2)
- θήλειαν μὲν μετὰ μῆνα ἑνδέκατον ἐξάγειν ἐπὶ θήραν, πρόσθεν δὲ ἔτι ἀπὸ δεκάτου μηνόσ, εἰ εὐπαγὴσ τύχοι καὶ μὴ ὑγρομελήσ, λαγῶ ἀπὸ χειρὸσ ἀφιέναι ἐν χωρίῳ περιφανεῖ, καὶ τὴν μὲν ἐγγύθεν ἐφιέναι τῷ λαγῷ τήν τε ὄψιν αὐτὴν ἐμπίμπλασθαι καὶ ἐγγὺσ ὁρῶσαν μετ̓ ἐλπίδοσ ἀγαθῆσ πονεῖν, κύνα δὲ ἄλλην τελείαν ἐφιέναι ὕστερον, ὡσ μὴ ἐπὶ πολὺ κακοπαθῆσαι τὴν σκύλακα μηδὲ ἀπαγορεῦσαι ὑπὸ καμάτου. (Arrian, Cynegeticus, chapter 25 1:1)
- Αἱμορραγίη δὲ κἢν μὴ κάρτα ὀξέωσ κτείνῃ, χρόνῳ δὲ ἐξέλυσε μυρίουσ · οἱ δὲ ἀπ’ αὐτέησ θρόμβοι, ἰσχουρίῃ ὀξέωσ ὀλέθριοι, ὅκωσπερ οἱ λίθοι· καὶ γὰρ ἢν τὸ αἷμα λεπτόν τε καὶ ξανθὸν καὶ μὴ πάγχυ ᾖ εὐπαγὲσ, ἀλλ’ ἡ κύστισ ἐσ πολλὸν ἀλίζει χρόνον, καὶ ἥδε θερμαίνουσα καὶ ἑψοῦσα πηγνύει, καὶ ὧδε γίγνεται θρόμβοσ. (Aretaeus, The Extant Works of Aretaeus, The Cappadocian., , 120)
- αὐτὰρ ἐγὼ κέρασ ὑγρὸν ἑλὼν κοίλην τε φαρέτρην ἰῶν ἐμπλείην νεόμην, ἑτέρηφι δὲ βάκτρον εὐπαγὲσ αὐτόφλοιον ἐπηρεφέοσ κοτίνοιο ἔμμητρον, τὸ μὲν αὐτὸσ ὑπὸ ζαθέῳ Ἑλικῶνι εὑρὼν σὺν πυκινῇσιν ὁλοσχερὲσ ἔσπασα ῥίζαισ. (Theocritus, Idylls, 88)
- καὶ πρὸσ τούτοισ δεῖ μὴ τῶν σωμάτων διακεχυμένων ὑπὸ μέθησ γίγνεσθαι τὴν παιδουργίαν, ἀλλ’ εὐπαγὲσ ἀπλανὲσ ἡσυχαῖόν τε ἐν μοίρᾳ συνίστασθαι τὸ φυόμενον. (Plato, Laws, book 6 171:2)
- δεῖ τοίνυν ὥσπερ ζωγράφου τινὸσ εἰκόνασ ἀμφοῖν προτεθεικότοσ βλέποντασ ἐναλλὰξ εἰσ ἑκατέραν, ἢ καὶ ποιητοῦ τινοσ διηγουμένου, ὡσ ἡ μὲν εὐσχήμων καὶ εὐπαγὴσ καὶ εὔχρουσ καὶ εὔχαρισ καὶ ὁμολογοῦσα ἑαυτῇ διὰ πάντων ἀκριβῶσ ἐκ θεῶν ἥκουσα ἐπὶ γῆν, ἡ δ’ ἑτέρα θεαμάτων πάντων πικρότατον, τὴν μὲν κεφαλὴν ὑπτία, τὰ δὲ χείλη πελιδνὴ, τοὺσ δὲ ὀφθαλμοὺσ ἀπεστραμμένη, διεφθαρμένη, ἐξῳδηκυῖα, δάκρυσι νεορράντοισ ἀεὶ συνεχομένη, τὼ χεῖρε ἀκρατὴσ, τὸ ξίφοσ εἴσω πρὸσ τὸ στῆθοσ φέρουσα, ἐπὶ λεπτῶν τῶν ποδῶν καὶ σκολιῶν αἰωρουμένη, περὶ δὲ αὐτὴν ὥσπερ δίκτυον ἐν κύκλῳ ζόφοσ καὶ σκότοσ, ὑφ’ ὧν τὰ πολλὰ μνήμασιν ἀνθ’ ἱερῶν ἐνδιαιτᾶται. (Aristides, Aelius, Orationes, 12:2)