- ὁ δὲ Ἀπόλλων προσποιεῖται μὲν πάντα εἰδέναι καὶ τοξεύειν καὶ κιθαρίζειν καὶ ἰατρὸσ εἶναι καὶ μαντεύεσθαι καὶ καταστησάμενοσ ἐργαστήρια τῆσ μαντικῆσ τὸ μὲν ἐν Δελφοῖσ, τὸ δὲ ἐν Κλάρῳ καὶ ἐν Διδύμοισ ἐξαπατᾷ τοὺσ χρωμένουσ αὐτῷ λοξὰ καὶ ἐπαμφοτερίζοντα πρὸσ ἑκάτερον τῆσ ἐρωτήσεωσ ἀποκρινόμενοσ, ὡσ ἀκίνδυνον εἶναι τὸ σφάλμα. (Lucian, Dialogi deorum, 2:1)
(루키아노스, Dialogi deorum, 2:1)
- εὔχεσθε τοῖσ θεοῖσι τοῖσ Ὀλυμπίοισ καὶ ταῖσ Ὀλυμπίαισι καὶ τοῖσ Πυθίοισ καὶ ταῖσι Πυθίαισι καὶ τοῖσ Δηλίοισ καὶ ταῖσι Δηλίαισι τοῖσ <τ’> ἄλλοισ θεοῖσ, εἴ τισ ἐπιβουλεύει τι τῷ δήμῳ κακὸν τῷ τῶν γυναικῶν ἢ ’πικηρυκεύεται Εὐριπίδῃ Μήδοισ <τ’> ἐπὶ βλάβῃ τινὶ τῇ τῶν γυναικῶν, ἢ τυραννεῖν ἐπινοεῖ ἢ τὸν τύραννον συγκατάγειν, ἢ παιδίον ὑποβαλλομένησ κατεῖπεν, ἢ δούλη τινὸσ προαγωγὸσ οὖσ’ ἐνετρύλλισεν τῷ δεσπότῃ ἢ πεμπομένη τισ ἀγγελίασ ψευδεῖσ φέρει, ἢ μοιχὸσ εἴ τισ ἐξαπατᾷ ψευδῆ λέγων καὶ μὴ δίδωσιν ἃν ὑπόσχηταί ποτε, ἢ δῶρά τισ δίδωσι μοιχῷ γραῦσ γυνή, ἢ καὶ δέχεται προδιδοῦσ’ ἑταίρα τὸν φίλον, κεἴ τισ κάπηλοσ ἢ καπηλὶσ τοῦ χοῶσ ἢ τῶν κοτυλῶν τὸ νόμισμα διαλυμαίνεται, κακῶσ ἀπολέσθαι τοῦτον αὐτὸν κᾠκίαν ἀρᾶσθε, ταῖσ δ’ ἄλλαισιν ὑμῖν τοὺσ θεοὺσ εὔχεσθε πάσαισ πολλὰ δοῦναι κἀγαθά. (Aristophanes, Thesmophoriazusae, Parodos, lyric 1:1)
(아리스토파네스, Thesmophoriazusae, Parodos, lyric 1:1)
- ἀνθ’ ὧν καὶ ἀπομνημονεύων τῇ Θέτιδι τὴν εὐεργεσίαν ἐξαπατᾷ τὸν Ἀγαμέμνονα ὄνειρόν τινα ψευδῆ ἐπιπέμψασ, ὡσ πολλοὶ τῶν Ἀχαιῶν ἀποθάνοιεν. (Lucian, Juppiter trageodeus, (no name) 40:4)
(루키아노스, Juppiter trageodeus, (no name) 40:4)
- Λάμπων δ’ ὄμνυσ’ ἔτι καὶ νυνὶ τὸν χῆν’, ὅταν ἐξαπατᾷ τι. (Aristophanes, Birds, Agon, epirrheme 1:19)
(아리스토파네스, Birds, Agon, epirrheme 1:19)
- ταὐτὸ δὴ τοῦτο τοῖσ πράγμασιν ὑπάρχον ἐξαπατᾷ τοὺσ πολλούσ, ὡσ, ἂν οἰκίασ μεγάλασ περιβάλωνται καὶ πλῆθοσ ἀνδραπόδων καὶ χρημάτων συναγάγωσιν, ἡδέωσ βιωσομένουσ. (Plutarch, De virtute et vitio, chapter, section 1 2:1)
(플루타르코스, De virtute et vitio, chapter, section 1 2:1)
