Plutarch, De cohibenda ira, section 10 2:

βέβαπται γὰρ ὑπὸ τοῦ λόγου· τὸ δὲ θυμικὸν καὶ μανικὸν εὐπερίθραυστόν ἐστι καὶ σαθρόν. ἀφαιροῦσι γοῦν αὐλοῖσ τὸν θυμὸν οἱ Λακεδαιμόνιοι τῶν μαχομένων, καὶ Μούσαισ πρὸ πολέμου θύουσιν ὅπωσ ὁ λόγοσ ἐμμένῃ· καὶ τρεψάμενοι τοὺσ πολεμίουσ οὐ διώκουσιν, ἀλλ’ ἀνακαλοῦνται τὸν θυμόν, ὥσπερ τὰ σύμμετρα τῶν ἐγχειριδίων εὐανακόμιστον ὄντα καὶ ῥᾴδιον. ὀργὴ δὲ μυρίουσ προανεῖλε τῆσ ἀμύνησ, ὡσ Κῦρον καὶ Πελοπίδαν τὸν Θηβαῖον. Ἀγαθοκλῆσ δὲ πράωσ ἔφερε λοιδορούμενοσ ὑπὸ τῶν πολιορκουμένων· "κεραμεῦ, πόθεν ἀποδώσεισ τοῖσ ξένοισ τὸν μισθόν;