Plutarch, De cohibenda ira, section 6

(플루타르코스, De cohibenda ira, section 6)

ἐγὼ γοῦν, εἰ μὲν ὀρθῶσ οὐκ οἶδα, ταύτην δὲ τῆσ ἰατρείασ ἀρχὴν ποιησάμενοσ, ὥσπερ οἱ Λάκωνεσ ἐν τοῖσ εἵλωσι τὸ μεθύειν οἱο͂́ν ἐστι, κατεμάνθανον τὴν ὀργὴν ἐν ἑτέροισ. ᾗ τοῦ νοσοῦντοσ ἀνομοιότατον αὑτῷ γίνεται τὸ πρόσωπον, οὕτωσ ὁρῶν ὑπ’ ὀργῆσ ἐξισταμένουσ μάλιστα καὶ μεταβάλλοντασ ὄψιν χρόαν βάδισμα φωνήν, οἱο͂ν εἰκόνα τοῦ πάθουσ ἀπεματτόμην ἐμαυτῷ, πάνυ δυσχεραίνων εἰ φοβερὸσ οὕτωσ καὶ παρακεκινηκὼσ ὁρῶμαί ποτε τοῖσ φίλοισ καὶ τῇ γυναικὶ καὶ τοῖσ θυγατρίοισ, οὐ μόνον ἰδεῖν ἄγριοσ καὶ ἀσυνήθησ ἀλλὰ καὶ φωνὴν ἀπηνῆ καὶ τραχεῖαν ἀφιείσ, ὥσπερ ἑτέροισ τῶν συνήθων ἐνετύγχανον, οὐκ ἦθοσ οὐ μορφὴν οὐ λόγου χάριν οὐ τὸ πιθανὸν καὶ προσηνὲσ ἐν ὁμιλίᾳ δυναμένοισ ὑπ’ ὀργῆσ διαφυλάττειν . Γαϊῴ μὲν οὖν Γράκχῳ τῷ ῥήτορι καὶ τὸν τρόπον ὄντι χαλεπῷ καὶ περιπαθέστερον λέγοντι διηρμοσμένον ἦν συρίγγιον, ᾧ τὴν φωνὴν οἱ ἁρμονικοὶ σχέδην ἐπ’ ἀμφότερα διὰ τῶν τόνων ἄγουσι· καὶ τοῦτ’ ἔχων οἰκέτησ αὐτοῦ λέγοντοσ ὄπισθεν ἑστὼσ ἐνεδίδου τόνον ἐπιεικῆ καὶ πρᾶον, ᾧ τὴν κραυγὴν ἀνεκαλεῖτο καὶ τὸ τραχὺ καὶ τὸ θυμικὸν ἀφῄρει τῆσ φωνῆσ, ὥσπερ ὁ τῶν βουκόλων κηρόπλαστοσ ὀτοβεῖ δόναξ ἀχέτασ ὑπνοδόταν νόμον, ἐπιθέλγων καὶ καθιστὰσ τὴν ὀργὴν τοῦ ῥήτοροσ.

ἐμοὶ δ’ εἴ τισ ἐμμελὴσ καὶ κομψὸσ ἀκόλουθοσ ἦν, οὐκ ἂν ἠχθόμην αὐτοῦ προσφέροντοσ ἐπὶ ταῖσ ὀργαῖσ ἔσοπτρον, ὥσπερ ἐνίοισ προσφέρουσι λουσαμένοισ ἐπ’ οὐδενὶ χρησίμῳ. τὸ γὰρ αὑτὸν ἰδεῖν παρὰ φύσιν ἔχοντα καὶ συντεταραγμένον οὐ μικρόν ἐστιν εἰσ διαβολὴν τοῦ πάθουσ. καὶ γὰρ τὴν Ἀθηνᾶν λέγουσιν οἱ παίζοντεσ αὐλοῦσαν ὑπὸ τοῦ σατύρου νουθετεῖσθαι καὶ μὴ προσέχειν οὔ τοι πρέπει τὸ σχῆμα·

τοὺσ αὐλοὺσ μέθεσ καὶ θὦπλα λάζευ καὶ γνάθουσ εὐθημόνει· θεασαμένην δὲ τοῦ προσώπου τὴν ὄψιν ἐν ποταμῷ τινι δυσχερᾶναι, καὶ προέσθαι τοὺσ αὐλούσ. καίτοι παραμυθίαν ἡ τέχνη τῆσ ἀμορφίασ ἔχει τὴν ἐμμέλειαν. καὶ ὁ Μαρσύασ, ὡσ ἐοίκε, φορβειᾷ τινι καὶ περιστομίοισ τοῦ πνεύματοσ τὸ ῥαγδαῖον ἐγκαθεῖρξε καὶ τοῦ προσώπου κατεκόσμησε καὶ ἀπέκρυψε τὴν ἀνωμαλίαν, χρυσῷ δ’ αἰγλήεντι συνήρμοσεν ἀμφιδασείασ κόρσασ, καὶ στόμα λάβρον ὀπισθοδέτοισιν ἱμᾶσιν· ἡ δ’ ὀργὴ φυσῶσα καὶ διατείνουσα τὸ πρόσωπον ἀπρεπῶσ, ἔτι μᾶλλον αἰσχρὰν ἀφίησι καὶ ἀτερπῆ φωνὴν κινοῦσα χορδὰσ τὰσ ἀκινήτουσ φρενῶν.

τὴν μὲν γὰρ θάλασσαν, ὅταν ἐκταραχθεῖσα τοῖσ πνεύμασι τὰ βρύα καὶ τὸ φῦκοσ ἀναβάλλῃ, καθαίρεσθαι λέγουσιν ἃ δ’ ὁ θυμὸσ ἐκβράσσει τῆσ ψυχῆσ περιτρεπομένησ ἀκόλαστα καὶ πικρὰ καὶ σπερμολόγα ῥήματα, τοὺσ λέγοντασ πρώτουσ καταρρυπαίνει καὶ καταπίμπλησιν ἀδοξίασ, ὡσ ἀεὶ μὲν ἔχοντασ ἐν αὑτοῖσ ταῦτα καὶ πλήρεισ ὄντασ, ὑπὸ δὲ τῆσ ὀργῆσ ἀνακαλυπτομένουσ. τίνουσιν, ἐχθροὶ καὶ κακολόγοι καὶ κακοήθεισ δοκοῦντεσ εἶναι.

일치하는 문장이 없습니다.

SEARCH

MENU NAVIGATION