Plutarch, De cohibenda ira, section 5 1:

ἀτρεμεῖν οὖν κράτιστον ἢ φεύγειν καὶ ἀποκρύπτειν καὶ καθορμίζειν ἑαυτοὺσ εἰσ ἡσυχίαν, ὥσπερ ἐπιληψίασ ἀρχομένησ συναισθανομένουσ, ἵνα μὴ πέσωμεν μᾶλλον δ’ ἐπιπέσωμεν· ἐπιπίπτομεν δὲ τοῖσ φίλοισ μάλιστά γε καὶ πλειστάκισ. οὐ γὰρ πάντων ἐρῶμεν οὐδὲ πᾶσι φθονοῦμεν οὐδὲ πάντασ φοβούμεθα, θυμῷ δ’ ἄθικτον οὐδὲν οὐδ’ ἀνεπιχείρητον·